استاد«م.عبداللهی» یکی از اساتید فاضل معاصر، از اهالی تهران است. وی اکنون حدود 50 ساله است. او یکی از شیعیان آگاه و روشنبین و از منادیان تصحیح عقاید شیعه است که بعضیها به آنها «شیعههای قرآنی» میگویند. ایشان از دوستان استاد قلمداران، آیتالله برقعی و آقای طباطبایی است که منسوب هستند به مدرسهی اصلاحیای که به سوی بازخوانی و اعادهی نظر در برخی عقاید موروثی شیعهی امامیه دعوت میکند. از جمله کارهایی که او به تحقیق دربارهی آن پرداخت، بررسی مستندات و دلایل ولادت مهدی منتظر در کتاب‌های شیعهی امامیه بود. او دریافت که این عقیده که در فکر امامیه عقیدهای بسیار مهم و جدی است و انتظار میرود که قوت و قاطعیت ادلهاش متناسب با حجم اهمیت آن باشد، هیچ استنادی بهجز اخبار و داستانهای متناقض که یکدیگر را تکذیب میکنند، ندارد. و یا استناد به تأویل بعضی از آیات قرآنی که به گمان شیعهی امامیه از مهدی منتظر سخن میگویند در حالی که در الفاظ آنها هیچ دلالت صریحی مبنی بر آن وجود ندارد. مطابق نظر مؤلف، تفکر مهدی غایب نزد فرقههای شیعه، تفکری قدیمی است اما بعد از وفات امام یازدهم، امام حسن عسکری، پیروان او به چند دسته تقسیم شدند که بیشترشان بر این عقیده بودند که امام یازدهم هیچ فرزندی از خود به جا نگذاشته است. پس مؤلف نتیجه میگیرد که این عقیده علیرغم شهرت فراوانش بر هیچ اساس محکم و دلیل موثقی تکیه ندارد، بلکه عقیدهای ساختگی است.
