مشخصات کتاب

روزهای پیشاور ردی بر کتاب شبهای پیشاور

تأليف:

محمد باقر سجودی

مقدمه

بسم الله الرحمن الرحيم

الحمد لله وحده والسلام والصلاة على من لا نبي بعده

تمام ستایش‌ها تنها برای الله است؛ برای او که یکی است و بی‌همتاست و سلام و درود بر آن پیامبری باد که بعد از او دیگر پیامبری نخواهد آمد.

مردی به نام «سلطان الواعظین شیرازی» مدعی شده است که در سال ۱۳۴۵ هـ.ق؛ یعنی، تقریبا ۸۳ سال پیش سفری به شهر پیشاور پاکستان داشته و در آن شهر، ده شب با علمای سنی دربارۀ حق بودن مذهب شیعه و باطل بودن مذهب اهل سنت، بحث و گفتگو کرده است و حاصل این مناظره را در کتابی به نام «شب‌های پیشاور» جمع آوری نموده و ۳۰ سال بعد، آن را برای اولین بار در تهران به چاپ رسانده است. کتاب او چندین و چند بار تجدید چاپ شده و در محافل شیعیان شهرتی به هم زده است.

نویسنده،۱۵ سال بعد از چاپ اول کتابش، از جهان رخت بربست و به جمع مردگان پیوست! اما کتابش پیوسته تجدید چاپ می‌شود و شیعیان به آن می‌بالند و آن را بسیار باور دارند و هر جا با آن‌ها بحث می‌کنی، می‌گویند: کتاب شب‌های پیشاور را بخوان.

برای من که در ۲۳ سالِ گذشته در پیشاور زندگی می‌کنم، مثل روز روشن است که مناظره به صورتی که نویسنده مدعی است، محال است که انجام شده باشد، مثلاً یک جا طرف مناظرۀ‌اش خود را شافعی معرفی می‌کند در حالی که در پیشاور که سهل است در تمام پاکستان هم یک نفر بر مذهب شافعی نیست؛ البته در هند، شافعی هست و اگر خیلی خوش گمان باشیم، می‌توانیم بگوییم: چیزکی بوده و نویسنده از آن یک مناظرۀ عظیم ساخته است که خودش هم قاضی است و هم مدعی.

این کتاب، ظلمانی و پر از دروغ است. وقتی مقدمۀ رد بر کتاب شب‌های پیشاور را می‌نوشتم، به طور تصادفی از صفحۀ ۵۰۱ تا ۵۲۰ کتاب را بررسی کردم و متوجه شدم که در این ۲۰ صفحه، سخنان اهل سنت، کمتر از یک صفحه است و در ۱٩ صفحۀ دیگر، گفته‌های این مرد پرحرفست.

فقط نمی‌دانم چرا نام این سخنرانی را مناظره گذاشته است؟! تازه در آن نیم صفحه هم، مناظره گران سنی یا از او می‌خواهند بیشتر توضیح دهد یا حرفش را تایید می‌کنند یا ایراد‌های مبهم و ناقص و کوتاه می‌گیرند! یا سوالاتی می‌پرسند که باب دل اوست یا دلایلی ارائه می‌دهند که خلاف عقیدۀ اهل سنت است و دلیلی است بر جعلی بودن مناظره.

اکنون ۸۳ سال از زمان این مناظره می‌گذرد! اما هنوز دیر نشده است و من به جای آن سنی‌های خیالی جواب ایراد‌های او را می‌گویم!.

کسانی که کتاب او را حلوا حلوا می‌کنند، اگر تعصب را یک سو نهند، با خواندن جواب ما قانع خواهند شد که نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور طرار و حیله گر و شیاد و حقه بازی بیش نبوده است.

البته آنچه او گفته به اعتراف خودش تکرار نوشته‌های پیشینیانش است که به سبکی نو نگاشته شده است و جای بسی شگفتی است، آنانی که بعد از او آمده‌اند نیز، همین ایراد‌ها را تکرار کرده‌اند؛ گویی حرف جدیدی ندارند. پس پاسخ به این کتاب، پاسخ به بسیاری از کتب شیعه است.

از الله می‌خواهم، چشم بصیرت مخالفان را باز کند تا دریابند که دیر یا زود همۀ ما به جمع مردگان می‌پیوندیم شاید این بصیرت باعث شود که حق را بپذیرند و بدانند حافظ و رازق فقط و فقط الله است. این دو صفت الهی را که بدانند، پذیرش حق آسانتر می‌شود! از الله تبارک و تعالی می‌خواهم در این عمل، برکتی قرار دهد تا این کتاب سبب هدایت شیعیان حیران و سر در گم شود.

عکس نویسنده کتاب شب‌های پیشاور «سلطان الواعظین شیرازی»

منظور اصلی نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور چیست؟

کاملاً مشخص است که او این کتاب را برای هدایت اهل سنت ننوشته است! زیرا هر طلبۀ مبتدی سنی هم می‌داند که سخنان سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید در مقابل بخاری و مسلم پشیزی ارزش ندارد!.

او حتی برای تحقق هدفی که این کتاب را به خاطر آن نوشته، الفاظ احادیث اهل سنت را تغییر داده است! بدون آنکه باکی داشته باشد که سنی‌ها در آینده دست او را رو خواهند کرد.

پس هدف او از نوشتن این کتاب چیست؟!.

همانا مقصود نویسنده این بوده است که شیعیان را از تزلزل درعقیده شان بازدارد، گویا در زمان نویسنده، حملات شدیدی بر عقاید مذهب تشیع انجام گرفته بود و ایرانیان حس می‌کردند که عقیدۀ تشیع در اسلام یک عقیدۀ بی‌ریشه و منفرد و تک رو است. لذا نویسنده با شتاب فراوان سعی کرده است با آوردن شاهدانی از اهل سنت، برای هر عقیدۀ شیعه،گواهی از احادیث اهل سنت بیاورد از ظهور مهدی گرفته تا بد بودن ابوبکر! از نماز در سه وقت تا... .

اعتراف می‌کنم که او در هدفش موفق شد و اگر نشده است،پس چرا شیعیان بی‌خبر از همه جا، هنگام بحث با ما، می‌گویند: کتاب شب‌های پیشاور را بخوانید!.

یک علت موفقیت او، زیاده گویی در کلام است و سبب دیگر این که،تا به حال اهل سنت، ردی بر کتابش ننوشته‌اند! ببینیم الله تعالی چه می‌خواهد! جل جلاله!.

قبل از شروع کتاب، باید بدانیم که علمای شیعه به چه روشی مناظره می‌کنند، در یک جمله می‌توانم بگوییم که اصلا روش بحث آن‌ها شرافتمندانه نیست و سراسر مکرست.

بعضی از مکرهای آن‌ها را بدانید:

حقه بازی اول علمای شیعه: استناد به حدیث دروغ

نمی‌توان گفت احادیثی که در کتب اهل سنت جمع آوری شده است، همگی بی‌کم و کاست صحیح هستند. مکر اول علمای شیعه این است که برای اثبات عقاید خود به ضعیف‌ترین احادیث یا احادیث کاملاً ساختگی در کتب اهل سنت استدلال می‌کنند! این عادت خیلی عجیب است! اما آن‌ها بدون هیچ خجالتی مرتکب آن می‌شوند و پی در پی تکرار می‌کنند.

شیعیان ساده لوح باید بدانند که بودن احادیث در کتب اهل سنت، دلیل بر درستی آن احادیث نیست و حتی یک نفر سنی هم در طول تاریخ نگفته است که تمام احادیث کتب ما بی‌کم و کاست درست است! اگر شیعه اصرار دارد، هر روایتی که در کتب ما آمده، درست است و باید قبولش کرد، پس آن همه روایاتی را که ضد آن‌هاست نیز، می‌پذیریم و از ما نخواهند که قبول نکنیم. عجیب است! وقتی به احادیث ما که بر ضد عقاید است، می‌رسند؛ می‌گویند: جعلی است. پس واضح است که معلم و راهنمای آن‌ها در علم حدیث شناسی فقط و فقط هوای نفسشان است نه علم و دانش.

اهل سنت تنها احادیث دو کتاب بخاری و مسلم را صد در صد قبول دارد. علمای ما، کتب دیگر را به غیر از این دو کتاب را به دو بخش کلی تقسیم کرده‌اند و احادیث صحیح آن را در یک طرف و احادیث ضعیف را در طرف دیگر نوشته‌اند.

اما چرا احادیث دروغ به کتاب‌های ما راه یافت؟ به خاطر اینکه بعد از رحلت پیامبر، یارانش در زمین پراکنده شدند و سخنان پیامبر و خاطرات خود را از ایشان، به آیندگان گفتند؛ آن‌ها نیز، مردند و یارانشان همین مطالب را به افراد دیگر گفتند و کم کم احادیث تدوین شد.

منافقان نیز، احادیث دروغ را وارد جامعه کردند سپس ضعف بشری مثل فراموشی و... نیز، به کمک آمد و احادیث را دست خوش تغییر کرد.

کسانی مثل بخاری و مسلم با دقت فراوان احادیث صحیح را جمع آوری کردند و هزاران حدیث را تنها به خاطر کمی شک و تردید در کتاب‌های خود ثبت نکردند. پس به این دلیل، هرچه در بخاری و مسلم است را، درست می‌دانیم؛ اما دیگران کمتر دقت کردند؛ همه چیز را جمع کردند و عده‌ایآمدند و جمع کرده‌های آن‌ها را غربال نمودند و تحقیق کردند و راست را از دروغ، سره را از ناسره مشخص کردند اما در این میان احادیثی باقی ماند که ۵۰ درصد احتمال می‌دادند، درست باشد. تکلیف این احادیث چه بود؟ بعضی گفتند: چون ۵۰ درصد احتمال دروغ دارد به آن اعتنا نمی‌کنیم. و بعضی دیگر گفتند: چون ۵۰ درصد احتمال دارد که سخن رسول باشد، به آن توجه می‌کنیم بعضی دیگر گفتند: در مسایل اعتقادی اعتنا نمی‌کنیم اما در مسایل عبادی (عبادت کردن) به آن‌ها توجه می‌کنیم. اختلاف دیگر علما، در صادق و کاذب بودن، راوی احادیث است. بعضی یک راوی را صادق و امین می‌دانند و بعضی دیگر نه. این‌ها همه از شومی دروغ اول است که مذاهب سنی به وجود آمد. اما الله قران را میزانی قرار داد برای رفع اختلافات.

الله به دروغ گویان اجازه داد تا اذان را تغییر بدهند اما اجازه نداد حتی یک نقطه را در قرآن عوض کنند.

قرآن خوانان شیعه و قرآن خوانان سنی حتی در یک نقطه هم اختلاف ندارند. قرآن کتابی است که در آن هیچ تغییری صورت نگرفته است و هردو فرقه آن را بدون یک کلمه اختلاف قبول دارند اما دربارۀ احادیث، آن‌ها حتی یک ورق از بخاری را قبول ندارند و ما نیز، یک ورق از کافی آن‌ها را قبول نداریم. پس باید احادیث را بر قرآن عرضه کنیم تا راه را بیابیم.

نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور (داعی) اگر واقعاً مخلص بود، باید با قرآن و عقل بحث می‌کرد؛ زیرا بهترین راه تشخیص حق و باطل بودنِ شیعه و سنی چنگ زدن به قرآن است.

نکتۀ دوم این که، استناد داعی شیاد به احادیثی که خود ما قبولش نداریم و به آن عمل نمی‌کنیم، تعبیری ندارد جز اینکه بگویم: او مغرض است.

آیا در کتب خودشان حدیث دروغ وجود ندارد؟ اگر ندارد، نام مرا در زمرۀ شیعیان بنویسید واگر هست، پس اعتراض او به ما، برای چیست؟.

و نکتۀ سوم، او از هوای نفس پیروی می‌کند؛ مثلاً از حاکم دلیل می‌آورد. درحالی که حاکم/در همین کتب «مستدرک» حدیثی دارد، مبنی بر اینکه حضرت علی قبل از منع شراب، شراب می‌خورد. پس اگر قبولش داری، این را هم قبول کن؛ این بحث علمی نیست که هر چیزی مطابق هوای نفس تو بود، صحیح باشد. در ظاهر این فرد بر کتاب‌های ما اطلاع کافی دارد که در کتابش این همه دلیل از کتاب‌های ما نقل کرده است. او که تا این حد از دنیای روایات و احادیث با خبر است، چرا نمی‌تواند فرق بین حدیث دروغ وصحیح را تشخیص دهد؟ شما با نقل این احادیث دروغ تنها خودتان را گول می‌زنید و این را بدانید که اهل سنت احادیث صحیح و ضعیف وساختگی و دروغ را دسته بندی کرده‌اند و همه چیز معلوم است و این را هم بدانید که شیعیان تا به حال احادیث خود را غربیل نکرده‌اند و صحیح و دروغ آن‌ها معلوم نیست،

البته هر بار که در تنگنا قرار می‌گیرند، می‌گویند: فلان حدیث ضعیف است تا از انتقاد نجات یابند.

چرا مثل ما، مرد و مردانه کتاب نمی‌نویسند که مثلاً صحیح ترمذی وضعیف ترمذی....چرا؟ برای اینکه اگر حکم شود که مست گیرند!!... آخر کدام را بگویند که ضعیف است... تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

حقه بازی دوم: شیعه و یا سنی نمای گمراه را به نام سنی معرفی می‌کند.

حقۀ دوم آن‌ها این است که شیعه را سنی معرفی می‌کنند یا سنی شیعه شده را همچنان سنی معرفی می‌کنند تا سوء استفاده نمایند یا گمراهان گمنام را علامه‌های بزرگ و مشهور اهل سنت می‌نامند.

برای اینکه شیعیان بفهمند، حقه بازی در کجاست؛ مثالی می‌زنیم:

می‌گویم کافی و شریعتی و شیرین عبادی و گوگوش از امام صادق روایت کرده‌اند که... خواننده فکر می‌کند که شیرین عبادی در ردیف کافی است و راوی حدیث هم!!!

والله که نویسنده کتاب شب‌های پیشاور از این بدتر کرده است. به نظر من، همین تقلب او کافیست که شیعیان از علمای خود روی گردان شوند.

حالا شما می‌توانید، درک کنید که نویسنده برای گمراهی قوم خود از چه وسیله‌ای استفاده کرده. اما باز به این مثال توجه کنید:

من یک سنی هستم که روزگاری شیعه و حتی معلم دینیدر مداس تهران بودم، اما اکنون نوشته‌های در مدح صحابه دارم و اگر ۵۰۰ سال بعد کسی بنویسد که محمد باقر بن حسن که از بزرگان شیعه بود (حالا کی پیدا می‌شود که بگوید نبود) از صحابه تعریف کرده است؛ و بعد نتیجه بگیرد که پس اهل شیعه در اصل طرفدار صحابه هستند. آیا این حقه بازی نیست؟ کتاب شب‌های پیشاور پر است از این نوع حقه بازی‌ها.

حقه بازی سوم: کوچک را کنار بزرگ نشاندن

آدم کوچک را بزرگ نشان می‌دهد. اگر خوب دقت کنید، می‌بینید که امام احمد بن حنبل را بین دو نفر مثل می‌رسید علی همدانی شافعی و سلیمان حنفی بلخی می‌نشاند تا خواننده فکر کند آن‌ها نیز، از بزرگان اهل سنت هستند.

احمد حنبل از امامان چهار گانه و مشهور اهل سنت است و از جاکارتا در مشرق تا کازابلانکا در مغرب همه او می‌شناسند! علاوه بر این، او صاحب کتاب مهم مسند احمد است که احادیث رسول الله در آن جمع شده و در مدارس دینی تدریس می‌شود. این ابر مرد را در کنار شیخ سلیمان بلخی نشاندن چه معنی دارد؟.

این شیخ سلیمان بلخی را حتی مردم زادگاهش نمی‌شناسند و اهل سنت او را به دربانی هم قبول ندارند. کتابش «ینابیع الموده»نه تدریس می‌شود و نه کسی می‌خواند. نه مشهور است.

حال دریافتید که چگونه علمای شیعه پیروان خود را گمراه می‌سازند؟!.

حقه بازی چهارم: آمیخته کردن احادیث

چند حدیث را با یکدیگر آمیخته می‌کند؛ یعنی، یک جمله از کتاب یک گمراه را با یک جمله از کتاب بخاری پیوند می‌دهد و می‌نویسد: سلیمان بلخی و احمد حنبل (با الفاظ کم و زیاد) روایت کرده‌اند... .

الفاظ کم و زیاد یعنی چه؟!!!!.

هر کلمۀ رسول؛ به خصوص هنگام اختلاف؛ راه گشاست؛ اما آن‌ها دنبال راه نیستند؛ بلکه برای امت چاه می‌کنند. پس باطل را به حق پیوند می‌دهند و همه می‌دانند در لیوان پر از آب زلال، اگر قطره‌ای ادرار بیفتد، همۀ آب فاسد می‌شود.

حقه بازی پنجم: استناد به کتاب‌های درجه ۴ ما

از کتب اصلی ما نقل قول نمی‌کنند. اگر خیلی لطف کنند از کتب درجۀ چهار و پنج ما دلیل می‌آورند یا بین حدیث و کتب اصلی ما واسطه‌ای مثل همین سلیمان بلخی قرار می‌دهند. مانند اینکه من بخواهم با شیعه‌ها مناظره کنم و بگویم: دکتر علی شریعتی در کتاب شیعه و تشیع به سند خود از امام صادق روایت کرده است... .

این تقلب است. من باید از کتب اصلی شیعه روایت بیاورم. اما آن‌ها از مناقب خوارزمی دلیل می‌آورند! خوارزمی که حدیث را از آسمان نیاورده است، حتماً از جایی نقل کرده؛ پس تو هم از همان جا نقل کن. البته اگر ریگی در کفش نداری! در ضمن خوارزمی سنی نیست؛ شیعۀ معتزلی است.

حقه بازی ششم: ستودن راوی و نادید گرفتن سند حدیث

گاهی حدیثی می‌آورد اما به جای اینکه از سند حدیث تعریف کند که صحیح است یا نه، از نویسندۀ کتابی که حدیث را ذکر کرده است، تعریف می‌کند که آدم معتبری است.

در حالی که خوب بودن نویسنده دلیل بر درست بودن حدیث نیست. اگر قرار بود حدیث را از خوب بودن نویسندۀ کتاب قبول کنیم، پس چرا می‌گوییم غیر از بخاری و مسلم، بقیه ی کتب حدیث ما ضعیف و صحیح دارد! چرا تمامی روایت‌های امام احمد حنبل را حتی خود حنبلی‌ها که پیرو مذهب اویند، قبول ندارند. چرا؟! چون آدم خوب می‌تواند دچار اشتباه شود! در ضمن آن بزرگواران خود نیز، در مقابل بعضی احادیث می‌نوشتند، ضعیف است.

تمام گردآورندگان احادیث از نسائی تا ابوداود و ترمذی و غیره نزد ما بهترین مردم هستند. اما می‌گوییم فلان حدیث را در کتاب مالک قبول نداریم؛ چون فلان راوی ضعیف است! از بخاری و مسلم هم به همین خاطر قبول کرده ایم؛ زیرا آن‌ها کوشش فراوانی نمودند تا در کتابشان احادیث ضعیف ثبت نشود و به خاطر همین احتیاط بیش از اندازه، بسیاری از احادیث صحیح را هم ذکر نکردند. اما این دلیل نمی‌شود که بخاری را مثلاً از احمد بن حنبل بهتر بدانیم!.

تصور کنید کنفراسی برگزار شده است تا آخرین اکتشافات را دربارۀ مبارزه با ایدز بررسی کنند و هرکس رای خود را می‌گوید؛ یکی بلند می‌شود و به جای اینکه راه حلش را بگوید به تعریف از خود که همه مرا دکتر حاذقی می‌دانند، می‌پردازد. در حالی که پزشک حاذق بودن، دلیل نمی‌شود که راه حل مرض ایدز هم نزد او باشد.

مثال دیگر: شیعه می‌گوید که امام زمان گفته است: کتاب کافی برای شیعۀ ما کافی است. اما همین شیعه وقتی در بحث گیر می‌کند، می‌گوید: فلان حدیث کافی ضعیف است؛ یعنی، تزکیه همۀ علمای شیعه وحتی امام زمان دلیل نمی‌شود که هر حدیث کافی درست باشد.

اما نویسندۀ کناب شب‌های پیشاور می‌خواهد ما به خاطر اینکه فلان آدم خوب است، قبول کنیم که احادیث روایت شده به تمامی صحیح است. اگر حدیث درست بود، نویسندۀ کتاب بدون هیچ مکر و حیله‌ای می‌گفت: علمای شما گفته‌اند که حدیث صحیح است.

حقه بازی هفتم: استفاده از لغزش علماء

دانشمندان دینی اگرچه سخنان پرمحتوایی دارند اما اشتباه هم می‌کنند. البته در مقابل خطای یک عالم، صدها عالم دیگر جبهه می‌گیرند. اما همین مسأله، یک فرصت طلایی به شیعه می‌دهد تا گم شدۀ خود را یافته و اشتباه عالم را به عنوان سند بیاورد.

شیعیان باید بدانند که اهل سنت دو مصدر اساسی برای دین خود دارند: اول، قرآن ؛ دوم، حدیث صحیح.

با همۀ احترامی که برای علمای خود قایل هستیم، اما از هیچ کس تقلید کور کورانه نمی‌کنیم این را هم می‌دانیم که علما، معصوم نیستند و هر عالمی بلاخره یک حرف اشتباه (کمترین حد) گفته است.

حال این نویسندۀ شیعه چه کار کرده؟ هرکدام از این اشتباهات که موافق مذهبش بوده را، لاش خور گونه گرفته و توجه نکرده است که جمهور مسلمان‌ها مخالف آن رای هستند. شیعه در این راه تا آن جا پیش رفته که لغزش فلان عالم را حتی اگر شیعه را کافر هم بداند، دو دستی چسبیده که فلان عالم شما این را گفته، طبعاً این روش نادرست، هیچ ارزشی ندارد؛ زیرا ما پیرو قرآن و سنت و بعد جمهور عالمان خود هستیم نه پیرو یک فرد. بزرگ کردن لغزش یک عالم فقط در فرهنگ شیعه است و بس.

حقه بازی هشتم: گفتن نیمی از حقیقت

شیطان پرستان اگر بخواهند به روش شیعه با ما بحث کنند براحتی می‌توانند با قرآن ثابت نمایند که شیطان موجود خوبی بوده است، مثلاً با استناد به آیه زیر می‌توانند ثابت کنند که دعا کرده و الله دعایش را اجابت کرد:

﴿قَالَ أَنظِرۡنِيٓ إِلَىٰ يَوۡمِ يُبۡعَثُونَ١٤ قَالَ إِنَّكَ مِنَ ٱلۡمُنظَرِينَ١٥﴾[الأعراف: ۱۴-۱۵]

شیطان گفت: «ای الله مرا تا روزى که (مردم) برانگیخته مى‏شوند مهلت ده (و زنده بگذار!)» الله فرمود: «تو از مهلت داده شدگانى!».

و یا بگویند موحد بود و از مشرکان بیزار... و از الله می‌ترسید پس متقی شد و توبه کرده بود. و این آیه را دلیل بیاورند:

﴿وَإِذۡ زَيَّنَ لَهُمُ ٱلشَّيۡطَٰنُ أَعۡمَٰلَهُمۡ وَقَالَ لَا غَالِبَ لَكُمُ ٱلۡيَوۡمَ مِنَ ٱلنَّاسِ وَإِنِّي جَارٞ لَّكُمۡۖ فَلَمَّا تَرَآءَتِ ٱلۡفِئَتَانِ نَكَصَ عَلَىٰ عَقِبَيۡهِ وَقَالَ إِنِّي بَرِيٓءٞ مِّنكُمۡ إِنِّيٓ أَرَىٰ مَا لَا تَرَوۡنَ إِنِّيٓ أَخَافُ ٱللَّهَۚ وَٱللَّهُ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ٤٨﴾[الأنفال: ۴۸]

«و هنگامى را که شیطان، اعمال آن‌ها را در نظرشان جلوه داد، و گفت: «امروز هیچ کس از مردم بر شما پیروز نمى‏گردد! و من، و پناه‏دهنده شما هستم!» امّا هنگامى که دو گروه (کافران، و مؤمنان) در برابر یکدیگر قرار گرفتند، به عقب برگشت و گفت: «من از شما (مشرکان) بیزارم! من چیزى مى‏بینم که شما نمى‏بینید؛ من از الله مى‏ترسم، خداوند شدیدالعقاب است!».

این روش شیعه معجزه می‌کند! (البته برای نادانان) و از شیطان متقی می‌سازد و لقمان را بهتر از پیامبرصنشان می‌دهد.

آری او می‌تواند با این روش بگوید: چون سوره‌ای به نام لقمان در قرآن هست پس او بهتر ازحضرت محمد است و ما مرتب می‌گوییم که به نام محمد سوره داریم، اما آن‌ها خود را به کری می‌زنند.

روش شیعه، این است که فقط به چیزی توجه دارد که از آن خوشش می‌آید، فقط چیزی را ذکر می‌کند که می‌خواهد، نه چیزی که هست.

شیطان پرست، خوبی شیطان را (به برداشت و تاویل خودش)از قرآن ذکر می‌کنند و وقتی بگوییم: بدی‌اش را بگو. می‌گوید: من همۀ قرآن را قبول ندارم. لقمان پرست را هم بگوییم: سورۀ محمد را هم ببین. می‌گوید: من همۀ قرآن را قبول ندارم.به علی پرست می‌گوییم: فضایل علی درست است، اما فضایل عمر و ابوبکر را هم در نزد سنی‌ها ببین. می‌گوید: من همۀ احادیث را قبول ندارم. من مشترکات را قبول دارم.

آیه اجابت دعای شیطان نیز از مشترکات ما و شیطان پرستان است.

شیعه حق ندارد از کتب ما دلیل بیاورد که شما خود شاهد فضایل علی هستید و بعد نتیجه بگیرد که علی بهتر از ابوبکر است. ما هم شواهدی بر فضایل ابوبکر و عمر می‌آوریم؛ چون در همان کتاب نوشته شده است که ابوبکر از علی بهتر است. پس این حجت آوردن شیعه بیهوده است اما از بس تکرار می‌کنند برایشان موجه جلوه کرده است.

حقه بازی نهم: تحریف معنی

امام ذهبی یکی از دانشمندان بزرگ ماست. او در کتاب «میزان اعتدال» برای رسوا کردن شیعه، بعضی از احادیث دروغ آن‌ها را ذکر کرده و بلافاصله ردّش را نوشته است.

شیعه بدون آنکه به منظور نویسنده اشاره کند، حدیث را می‌آورد و می‌گوید: ذهبی در «میزان اعتدال» نوشته است.......... مثل اینکه یکی بگوید: خداوند در قرآن در آیۀ ۲۴ از سورۀ نازعات فرموده است: ﴿أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلۡأَعۡلَىٰ٢٤﴾؛ یعنی، فرعون، رب است. بعد نتیجه بگیرد که فرعون، خداست.

آیا این روش علمی است یا مکر و حیله؟! البته نویسندۀ شیعه، خود، می‌داند که دروغ می‌گوید وهمۀ هدفش فریب دادن مخاطبان است و بس.

حقه بازی دهم: نقل از صوفی

از کسانی نقل قول می‌کند که اهل سنت قبولشان ندارند، از جمله صوفی‌های قبرپرست،مانند ابن حجر مکی یک صوفی متعصب و دشمن علمای اهل سنت. او حتی ابن تیمیه را لعنت می‌کند. معلوم است که این نادانی‌ها باب دندان شیعه‌هاست. عجیب اینکه ابن حجر مکی شیعه‌ها را نیز، کافر می‌داند، اما این مسأله برای شیعه اهمیت ندارد و عقاید صو فیانۀ او مهم است که در نهایت، همان عقاید شیعه است.

حقۀ بازی یازدهم: معنی حدیث صحیح را آن طور که ما می‌گوییم، درک نمی‌کنند

حدیثی از ما نقل می‌کند اما تفسیر ما را از آن حدیث نقل نمی‌کند و تفسیر خود را می‌نویسد!!!.

بیایید ادعا‌های مطرح شده در کتاب را بررسی کنیم. من سعی کردم حتی یک ایراد و ادعای او بی‌جواب نماند.

ادعای ۱: سنی‌ها کتب خود را تغییر می‌دهند تا اسنادی را که بر ضد خودشان است، از بین ببرند.

و بعد مثال می‌زند که در سال ۱۳۱٩ کتاب «تفسیر کشاف» جار الله زمحشری چاپ شد و حاوی شعری بود که در سال ۱۳٧۳ هجری آن شعر را از چاپ جدید حذف کردند و بعد نتیجه می‌گیرد: اگر ما در کتاب خود به فلان مسأله در کتاب سنی حواله کردیم و در آن کتاب نیافتید، بدانید که سنی‌ها کتاب خود را تغییر داده‌اند... [۱].

جواب ما:

۱- محال است کتب اصلی ما دست خوش تحریف شود. چهار مذهب اصلی اهل سنت که با سلفی‌ها می‌شوند پنج مذهب، در طول تاریخ در رقابت شدیدی با یکدیگر بوده‌اند و هرکدام سعی می‌کردند که روش خود را به عنوان روش پیامبر ثابت کنند. اگر تحریف کتاب‌ها ممکن بود، حنفی‌ها برای خود یک کتاب بخاری داشتند و شافعی‌ها نیز، بخاری دیگر!... و هر کس سعی می‌کرد احادیثی را که خلاف مذهبش است، از صحیح بخاری حذف کند. اما می‌بینیم از مغرب تا مشرق از شمال تا جنوب یک بخاری و یک مسلم و یک ترمذی و یک نسایی داریم. پس عوض کردن و تغییر دادن کتاب‌های ما ممکن نیست!.

۲- شما برای سرکوب مذهب اهل سنت دست به دامان کسانی شده‌اید که خودشان ازاهل سنت متنفرند و از سخنان آن‌ها مثال آورده‌ای که ببینید اهل سنت خودش چه می‌گوید! مخالف اهل سنت را به عنوان اهل سنت معرفی کرده‌ای. همین شعری که می‌گویی، حذف شده است؛ ببین در آن چه نوشته شده بود؟.

آن شعر را در صفحۀ ۵۲۳ کتابت آورده‌ای و در آن سنی‌ها متهم شده‌اند که شراب و گوشت سگ را حلال می‌دانند و نکاح با دختر خود را جایز می‌شمارند و خداوند را مجسم می‌کنند و گوساله هستند!.

شما را به خدا چنین شخصی می‌تواند اهل سنت باشد؟.

من این کتاب را علیه شیعه‌ها نوشته‌ام در حالی که در گذشته شیعه بودم و نامم محمد باقر است. آیا سنی مکار حق دارد سخنان مرا به عنوان سند بیاورد و بگوید: ببینید محمد باقر شیعی، خودش، می‌گوید: عمر خوب بود؟! بله این هم سند از کتب شیعه که عمر خوب بوده است. مراجعه کنید به کتاب «روزهای پیشاور»؟!.

جار الله زمخشری از نظر اهل سنت یک انسان گمراه است او معتزلی است و نزد ما ارزشی ندارد.

نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور، این مرد، که ادعا می‌کند، سنی‌ها نکاح با دختر خود را جایز می‌دانند را سنی معرفی کرده است و در صفحه‌های مختلف کتابش؛ او شاهد آورده است که خود سنی‌ها می‌گویند: علی برحق و عمر باطل بود!!!.

۴- وقتی شما می‌بینید که سنی‌ها خود، کوس رسوایی می‌زنند و کتاب‌های خود را تغییر می‌دهند، خوب است شما هم آستین‌ها را بالا بزنید و با نشان دادن این تحریف‌های روز مره، آبروی سنی‌ها را ببرید.

آیا چنین چیزی ممکن است؟ امروزه که کتاب‌ها در جاهای مختلفی چاپ می‌شوند و نسخه‌های اصلی در موزه‌ها نگهداری می‌شوند، آیا ممکن است که کتاب‌ها براحتی دستخوش تحریف شوند؟.

چگونه ممکن است سنی‌ها با اینهمه اختلافی که بین خود دارند، بیایند و متحدانه و هماهنگ، کتابی را تغییر دهند و دشمنان در طول و عرض دنیا از آن بویی نبرند؟!.

نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور می‌گوید اگر سندی ارائه کردم و نیافتید، بدانید که من صادقم! و کتب سنی‌ها کاذب است! به این ترتیب، هر نویسنده‌ای می‌تواند در آغاز کتاب خود چنین ادعای کند که در این صورت خود سند از اعتبار می‌افتد!.

۵- آیا حق نداریم به نیت نویسندۀ کتاب شک کنیم؟ شما را به خدا تا به حال شنیده‌اید که سنی سگ و شراب را حلال بداند؟! و با دختر خود عروسی کند؟! و آن وقت همین را به عنوان سند ارائه دهد؟! و بعد بگوید سنی‌ها کتاب خود را تغییر داده‌اند. در طول تاریخ چنین چیزی هرگز اتفاق نیفتاده است که سنی با دختر خود عروسی کند. آیا دروغ گویی بزرگتر از زمخشری و این آقای داعی شیاد (نویسنده کتاب شب‌های پیشاور) سراغ دارید؟.

[۱] شب‌های پیشاور، ص: ۲.

ادعای ۲- معاویه علی را سب می‌کرد

و ۸۰ سال این کار ادامه داشت. معاویه، حضرت علی را تارک نماز و قاتل عثمان می‌دانست و در زمان امویان بالای منبر علی را سب می‌کردند... [۲].

جواب ما:

این گفته دروغ است. امام حسن، چگونه راضی شد با مردی صلح کند که پدرش را ناسزا می‌گوید آن هم بر سر منابر! در کتاب‌های ما نوشته شده است که معاویه از شنیدن خبر مرگ علی گریه کرد. زنش گفت: دیروز با او می‌جنگیدی؛ امروز گریه می‌کنی؟.

فرمود: مردم نمی‌دانند چه شخصیتی را از دست داده‌اند.

پس باید بگوییم: شما دشمن معاویه هستید و دوستدار فتنه. لذا ادعای شما را هیچ عاقلی قبول نمی‌کند.

[۲] شب‌های پیشاور، ص ۱۵.

ادعای ۳- معاویه بی‌نام و نشان است اما امام‌های ما صاحب بارگاه هستند.

قبر معاویه در شام معدوم است و این، دلیل باطل بودن اوست در حالی که قبر رقیۀ کوچک، معلوم است ومردم از روح پر فتوح او استمداد می‌نمایند... [۳].

جواب ما:

می‌گویم: استمداد از قبر یا آشکار بودن آن یا داشتن قبه وبارگاه، نشانۀ حق یا باطل بودن نیست.بسیاری از کسانی که شما آن‌ها را جهنمی می‌دانید، بارگاه بزرگی دارند؛ مثل جامی، عبدالقادر گیلانی، لنین یا فرعون. این مسأله به عقیدۀ هر قومی مربوط می‌شود. ما درست کردن بارگاه بر قبر را بدعت، و استمداد از مرده را شرک می‌دانیم.

قبر معاویهسنیز، معلوم است ولیکن ما مانند شما قبرپرست نیستیم.

[۳] همان.

ادعای ۴- بعضی از سنی‌ها به حضرت علی بد و بیراه می‌گویند!.

فلان سنی از حضرت علی بد گفت... [۴].

جواب ما:

هرکس علی را بد بگوید، او شیعه است؛ زیرا این عادت شیعه‌هاست که اصحاب را ناسزا می‌گویند.

اهل سنت صحابی را بد نمی‌دانند؛ به خصوص حضرت علی را. ایشان نزد سنی‌ها مقام والایی دارد و جزو چهار نفر اول، از اصحاب پیغمبر می‌باشد. علمای شیعه برای تحریک احساسات ساده لوحان گاهی تهمت می‌زنند که سنی علی را فحش می‌دهد.

شما می‌دانید که ما قاتل حضرت حمزه و کسیکه جگر او را خورد را نیز بد نمی‌بینیم، بلکه آندو را نیز با احترام یاد می‌کنیم فقط به این خاطر که، در مرحله آخر زندگی خود مسلمان و صحابی و صحابیه شدند. با این حساب، پس چگونه ممکن است از حضرت علی بد بگوییم در حالیکه ایشان از کودکی تا مرگ یار خاص رسول الله بودند. شوهر دختر ایشان بودند. پدر نوه‌های ایشان بودند و و از اهل بیت بشمار می‌روند؟!.

خودت در یک جای کتابت گفتی که سنی، اهل بیت را فحش نمی‌دهد بلکه علی را دوست دارند. حالا چه شد که این را می‌گویی؟.

[۴] همان، ص ۱٩.

ادعای ۵- سنی‌ها حقایق را پنهان می‌کنند.

حسن هیکل مصری در کتاب «زندگانی پیامبر» دربارۀ غدیرخم چیزی نگفته است در حالی که علمای سنی از قبیل سبط ابن جوزی و ثعلبی آن را ذکر کرده‌اند!... [۵].

جواب ما:

ما دربارۀ غدیرخم حدیث داریم. البته نه حدیثی که پیامبر، علی را جانشین خود کرده باشد. این حدیث شماست و اگر هیکل ننوشته است، مهم نیست؛ او که عالم دین نیست. و او که شیعه نیست.

[۵] شب‌های پیشاور، ص ۱٩.

ادعای ۶- ثعلبی از امامان اهل سنت است

و او حرف‌هایی دارد دربارۀ برحق بودن شیعه... [۶].

جواب ما:

تفسیر ثعلبی از تفاسیر معتبر ما نیست. ابن کثیر، مفسر مشهور، دربارۀ تفسیر ثعلبی گفته است:

«این تفسیر پر است از دروغ و حدیث‌های دروغ که مطالب عجیب و غریب بسیاری دارد».

ثعلبی شیعه نبود اما کتابش هم چندان با ارزش نیست. ابن جوزی دربارۀ تفسیرش گفته است:

«تفسیر ثعلبی عیبی نداشت اگر این همه حدیث‌های پوچ را در آن جمع نمی‌کرد».

پس ثعلبی هیزم جمع کن شب است و این نام را ابن تیمیه بر او نهاده است؛ زیرا او بی‌توجه به درست و نادرست بودن احادیث آن‌ها را در کتاب خود جمع کرده است و به همین دلیل، برای شیعیان، کتاب او مکان مناسبی برای کشف افکار انحرافی است! تا تاییدی برای مذهب شیعه باشد.

[۶] همان.

ادعای ٧- سبط ابن جوزی از علمای بزرگ اهل سنت است

و او می‌گوید که شیعه برحق است... [٧]

جواب ما:

گمان نکنید که او همان ابن جوزی معروف است، نه او نوۀ ابن جوزی است و نامش یوسف بن قزعلی و کنیه‌اش ابو مظفر است.

امام ذهبی در کتاب میزان الاعتدال (٧/۳۰۴) باره‌اش می‌گوید: از پدر بزرگش (یعنی، ابن جوزی مشهور) دروغ‌های بی‌شماری نقل کرده است. در سال ۶۵۴ در دمشق فوت کرد و خبر مرگش که به شیخ محی الدین السوسی رسید، گفت: الله او را نیامرزد چون بر مذهب رافضی مرد. او حتی کتابی در دفاع از مذهب شیعه نوشت که امام ذهبی آن را دید و بر رافضی بودن او یقین کرد. شما در کتاب شب‌های پیشاور نامش را زیاد می‌بینید.

البته در هر کتابی از این دست، حقه بازان شیعه او را بسیار بر جایگاه شهود نشانده‌اند که اینک سنی علیه خود و به نفع ما شهادت می‌دهد! و نام اصلی‌اش را هم نمی‌گویند تا با ابن جوزی مشهور مشابه باشد.

و نویسنده کتاب شب‌های پیشاور از این سبط ناخلف و امثال سبط ابن جوزی نقل قول کرده است اما از کتب صحاح ستۀ اهل سنت طوری گریزان است که جن از بسم الله.

ادعای ۸- امام شافعی می‌گوید: دشمنان (سنی‌ها) بسیاری از فضایل علی را پنهان کرده‌اند!.

جواب ما:

تمام کتب سنی‌ها بابی در فضایل علی دارد و گویندۀ این جمله هم ـ به ادعای تو ـ امام شافعی است که یکی از چهار امام بزرگ سنی‌هاست.

نتیجۀ همۀ این حرف‌ها، این است که سنی دشمن اهل بیت و علی نیست، بلکه دوستش است! سخن تو خودش، خودش را نقص می‌کند!.

اگر من بگویم: پیامبر علی را جانشین خود کرد اما من این خبر را پنهان می‌کنم!.

بخش اول جمله، قسمت دوم را انکار می‌کند! و خود به خود ضد آن است!.

ادعای ٩- سنی‌ها شوخی و مزاح خصوصی رسول با عایشه را در کتاب‌های خود ذکر کرده‌اند!... [۸].

جواب ما:

این دروغ است ؛ بلکه سنی‌ها سخنی را نقل می‌کنند که در آن راهنمایی و آموزشی برای امت باشد، مثل این حدیث صحیح:

«عن عايشهلقالت كان النبيصيقبلني وأنا صائمة وهو صائم». أبو داود (۱ / ۳٧۴) و أحمد (۶ / ۱٧٩).

«ام المومنین عایشه می‌گوید: رسول الله مرا بوسید درحالی که روزه بودم و ایشان هم روزه داشتند».

از این حدیث ثابت می‌شود که بوسیدن همسر در حالت روزه داری جایز است و پس هدف فاش کردن سر رسول الله نیست و نه کسی به آن فکر می‌کند البته منظورم از کسی آن مردمانی است که در قلب، بیماری ندارند.

[٧] شب‌های پیشاور، ص۲۱. [۸] ص۲۶.

ادعای ۱۰- هیچ سنی یا به قول خودشان ۴ یاری به علی ایراد نمی‌گیرد... [٩].

جواب ما:

درست است اما در ادعای ۴ چیز دیگری گفتی برو بخوان راستی که دروغ گو کم حافظه است.

[٩] ص ۲۸.

ادعای ۱۱- همراهی ابوبکر با پیامبر در غار ثور دلیل بر ثبوت خلافت او نیست!... [۱۰].

جواب ما:

خوب است که قبول داری، ابوبکر در غار ثور همراه پیامبر بود. نوه‌های شیعۀ تو در قرن ۲۱ می‌گویند: او ابوبکر دیگری بود و از بیخ قضیه را منکرند! البته این دسته از تو عاقل‌ترند! چون می‌دانند همراهی ابوبکر با رسول در غار اگر دلیل بر ثبوت خلافت ایشان نیست، دست کم دلیل ثبوت ایمان او هست. دلیل اخلاص او، دلیل اعتماد رسول به او و دلیل همراهی او با رسول در وقت خطر است. و این مسائل شیعۀ قرن ۲۱ را خوش نمی‌آید و همه چیز را حاشا می‌کنند. و البته دیوار حاشا بلند است! خیلی بلند.

ادعای ۱۲- نماز خواندن ابی بکر با امت (به فرض ثبوت) دلیل حق تقدم در امر خلافت نخواهد بود.

پادشاهی که ولیعهد دارد، اما در جشن‌ها یا افتتاح پروژه‌ها یکی از بستگانش را به عنوان نماینده می‌فرستد آیا بعد از مرگ پادشاه، آن نماینده حق دارد که دعوی پادشاهی کند؟.

منصفانه قضاوت کنید؛ درچند نماز، امام بودن یا چند روز با پیامبر در غار بودن به ابوبکر مقام علی را می‌دهد. آیا با این همه حدیث که دربارۀ علی آمده است، این [با او] برابر است؟... [۱۱].

جواب ما:

باید دانست که حضرت محمدصهرگز امر امامت در نماز را؛ در وقت حضور خود؛ به کس دیگری واگذار نکردند. چهار خلیفۀ راشد هم هرگز نایبی برای نماز نگرفتند؛ نماز به امامت خودشان خوانده می‌شد. امر نماز بسیار مهم بود.

شهادت خلیفۀ دوم، خلیفۀ سوم را محتاط نکرد. همواره خودشان امام جماعت مسجد بودند و خلیفۀ چهارم هم، در محراب جانش را از دست داد. پس منصب امامت مهمترین منصب بود. حضرت حسن هم که خلیفه شد، خودش در نماز امام بود.

پس وقتی پیامبر بیمار بودند و در حضور علی، ابوبکر را امام کرد وعلی پشت سر ابوبکر نماز خواند، این هم هیچ معنی ندارد جز برتری ابوبکر بر علی و...

مثال شما هم در جای خود درست نیست؛ درستش این است که بگویید: پادشاهی، نماینده‌ای به سفارت فرستاد و مدعی ولیعهدی را زیر دست سفیر قرار داد و این زیر دست بودن مدعی، خود دلیلی است بر بی‌پایه بودن ادعای او.

علی پشت سر ابوبکر و به امامت ایشان نماز خواند. پس کتابت را با زحمت فراوان از احادیث اهل سنت پر کردی تا برتری علی را ثابت کنی و این همه حدیث در حق ابوبکر را نادیده گرفتی.

فقط یک حدیث کافی بود تا بدانی علی به مقام ابوبکر نمی‌رسید.

حَدَّثَنَا أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ أَنَّ أَبَا بَكْرٍ الصِّدِّيقَ حَدَّثَهُ قَالَ نَظَرْتُ إِلَى أَقْدَامِ الْمُشْرِكِينَ عَلَى رُءُوسِنَا وَنَحْنُ فِى الْغَارِ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ أَحَدَهُمْ نَظَرَ إِلَى قَدَمَيْهِ أَبْصَرَنَا تَحْتَ قَدَمَيْهِ فَقَالَ « يَا أَبَا بَكْرٍ مَا ظَنُّكَ بِاثْنَيْنِ اللَّهُ ثَالِثُهُمَا». (بخاری و مسلم)

حضرت انس نقل می‌کند که ابوبکر برایم گفت:

دیدم پاهای مشرکان را که در بالای سر ما ایستاده بودند! و ما در غار بودیم؛ پس گفتم: ای رسول الله، اگر یک نفر از آن‌ها به پایین بنگرد ما را می‌بیند.

فرمود: ای ابابکر، چیست گمان تو به آن دو نفری که سومی آن‌ها، الله است!

ای داعی، اگر به کتاب‌های ما مراجعه می‌کنی، باید این حدیث را هم می‌دیدی. چرا حدیث به این مشهوری را در کتاب‌های ما نمی‌بینی؟!.

[۱۰] ص ۲٩. [۱۱] ص ۳۰.

ادعای ۱۳- سنی در فضیلت ابوبکر حدیث جعل کرده است.

او از حدیثی نوشته است که در آن پیامبر می‌گوید: اگر قرار بود، دوستی انتخاب کنم، آن ابوبکر بود... و می‌گوید این حدیث جعلی است. سنی‌ها خودشان می‌گویند که جعلی است... [۱۲].

جواب ما:

می‌گویم: والله که دروغ می‌گویی، سنی‌ها این حدیث را درست می‌دانند؛ زیرا این حدیث در بخاری است. چگونه ممکن است که سنی بگوید: این حدیث، جعلی است؟!

عَبْدَ اللَّهِ بْنَ مَسْعُودٍ يُحَدِّثُ عَنِ النَّبِىِّص أَنَّهُ قَالَ «لَوْ كُنْتُ مُتَّخِذًا خَلِيلاً لاَتَّخَذْتُ أَبَا بَكْرٍ خَلِيلاً وَلَكِنَّهُ أَخِى وَصَاحِبِى وَقَدِ اتَّخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ صَاحِبَكُمْ خَلِيلاً». أخرجه مسلم (٧/ ۱۰۸)

عبدالله بن مسعود می‌گوید که از رسول الله شنیدم که ایشان فرمود: «اگر می‌خواستم خلیلی بگیرم، همانا ابوبکر، خلیل من بود ولکن او دوست و یاورم است و بدرستی که الله مرا خلیل خود کرده است»!.

خلیل؛ یعنی، والاترین نوع دوستی و مودّت و محبوب بودن؛ و عرب‌ها بالاترین نوع محبت و دوستی را با کلمۀ خلیل وصف می‌کنند.

پس دیدی ای داعی شیاد، سنی می‌گوید: این حدیث درست است. هم در صحیح بخاری است هم درصحیح مسلم.

اما اهل سنت ٩٩ درصد از حدیث‌هایی را که تو در این کتاب از کتب آن‌ها شاهد آوردی، جعلی یا ضعیف می‌دانند و در یک درصد بقیه هم، معنی و مفهوم را تحریف کرده‌ای. تو به این مطلب که سنی بگوید: جعلی است یا صحیح است، اعتنایی نداری؛ آن حدیث برایت خوشایند است که مطابق هوای نفس تو باشد، اطلاع تو از علم حدیث به همین اندازه است. سبحان الله!.

[۱۲] ص: ۳۵.

ادعای ۱۴- تعجبی ندارد که مهدی بیش از هزار سال عمر کرده است.

وقتی حضرت نوح بتواند بیش از هزار و چهارصد سال عمر کند پس این امر برای امام مهدی هم، ممکن است (۱۲۰۰ سال است که پنهان است) اتفاق بیفتد... [۱۳].

جواب ما:

آیا این هم ممکن است که دختری بی‌همسر، فرزندی به دنیا بیاورد. همانطور که حضرت مریم، عیسی را به دنیا آورد؟! ممکن بودن چیزی، یک حرف است و به وقوع پیوستن آن حرفی دیگر!.

ما برای اثبات عمر غیر عادی نوح از قران دلیل می‌آوریم:

﴿وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦ فَلَبِثَ فِيهِمۡ أَلۡفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمۡسِينَ عَامٗا﴾[العنكبوت: ۱۴]

«و بدرستی که فرستادیم نوح را به سوی قومش، پس بود در بین آن‌ها ٩۵۰ سال.»

ما برای باردار شدن غیر عادی حضرت مریم از قرآن آیه می‌آوریم:

﴿قَالَتۡ رَبِّ أَنَّىٰ يَكُونُ لِي وَلَدٞ وَلَمۡ يَمۡسَسۡنِي بَشَرٞۖ قَالَ كَذَٰلِكِ ٱللَّهُ يَخۡلُقُ مَا يَشَآءُۚ﴾[آل عمران: ۴٧]

مریم گفت: «ای رب، چگونه خواهد بود برایم فرزندی در حالی که بشری مرا لمس نکرده است.گفت: الله خلق می‌کند هرچه را که می‌خواهد».

و تو‌ای حقه باز، هیچ شاهدی از آیات قرآن نداری و فقط قیاس می‌کنی.

امر به این مهمی ممکن نیست که در قرآن نباشد، از علی گرفته تا امام زمان شما،هیچکدام جایی در قرآن ندارند، و بعد تو امام زمان را کنار حضرت نوح می‌نشانی و ای کاش که بنشانی. شما حضرت نوح را همتراز امام زمان نمی‌دانید و می‌گویید: امام زمان برتر از حضرت نوح است و حضرت نوح را می‌گویید: گورکن قبر علی [۱۴].

و اکنون برای اثبات وجود امامت، محتاج حضرت نوحی؛ آن هم به ضرب قیاسی این‌چنین!.

[۱۳] شب‌های پیشاور، ۳۵. [۱۴] رجوع کنید به ادعای شماره ۴۳ او در همین کتاب.

ادعای ۱۵- نصاری در مسجد پیغمبر برای ادای فریضه آزاد بودند

اما شیعیان مسلمان در ادای فرائض و نوافل در مساجد مسلمانان آزاد نیستند.

و نوشته است: سنی‌ها حق دارند که در و دیوار حرم را ببوسند، اما شیعه‌ها حق ندارند... [۱۵].

جواب ما:

شما در تهرانِ به این بزرگی که صد‌ها هزار سنی زندگی می‌کنند چرا به آن‌ها اجازۀ تاسیس یک مسجد را نمی‌دهید؟! از این مسأله معلوم می‌شود که شما اگر مکه و مدینه را بگیرید، چه ها که نخواهید کرد! در تهران یهودی‌ها معبد دارند اما سنی مسجد ندارد.

این ادعا که مانع عبادت شیعه می‌شوند، اما به سنی اجازه می‌دهند؛ دروغ است.در پیشانی هیچ کس نوشته نشده است که فلانی سنی است یا شیعه؟ هر کس که حرم را ببوسد، منعش می‌کنند. دروغ گویی هم اندازه دارد به خصوص در عصر نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور، سعودی‌ها بسیار سخت گیر بودند و به احدی اجازۀ بوسیدن در و دیوار را نمی‌دادند.

ادعای ۱۶- سلیمان بلخی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

بیایید این عالم بزرگ سنی را بشناسیم. اسم کاملش، سلیمان پسر خواجه ابراهیم قیلان است! نام حسینی را هم به یدک می‌کشد و حنفی هم از القاب اوست. بر طریقۀ نقشبندی [۱۶]هم بود. گاهی شیعیان او را به نام حافظ حنفی قندوزی می‌شناسند؛ قندوز، استان همجوار بلخ در افغانستان است. در هر حال، در این دو استان و حتی در تمام افغانستان کسی او را نمی‌شناسد. چه برسد به جاکارتا، مکه، بغداد یا کازابلانکا.

این مرد از غالیان فرقۀ ضالّۀ صوفیه بود و بی‌گمان از حرف‌هایش می‌توان دریافت که شیعه هم بوده است، اما از ترس مردم یا به خاطر حیله، باور خود را آشکارا نگفته است. درگمراهی او همین بس که شیفتۀ محی الدین عربی بود و کتاب‌های ابن عربی ؛ یعنی، کتاب «فصوص الحکم» و «فتوحات مکیه» (که کفر آمیزترین کتاب‌های موجود کتابخانه‌ها هستند وشاید از این دو کتاب، کتابی کفر آمیزتر نباشد) را با دست خود باز نویسی می‌کرد. در کفر ابن عربی، علمای سنی نه شک دارند و نه اختلاف. اکنون حافظ حنفی قندوزی یا همان شیخ سلیمان بلخی (نمی‌دانم چرا شیعه‌ها به او دو یا سه نام داده‌اند) را شناختید!.

شیخ سلیمان بلخی را حنفی گویند در حالی که سخنانش نشان می‌دهد او شیعه بوده است و احناف بیش از مذاهب دیگر اهل سنت، با شیعیان مخالف هستند. این دو را چگونه می‌توان جمع کرد؟.

این مرد گمراه، صوفی نقشنبدیه هم بود؛ یعنی، اسلام برایش کافی نبود. او یک کتاب به نام «ينابيع الموده» دارد که در محافل علمی اهل سنت هیچ کس به آن اعتنایی ندارد و تنها ایران است که مرتب کتابش را تجدید چاپ می‌کند. از همه جالب‌تر اینکه او ۲۰۰ سال پیش به دنیا آمد و بعد از ۴۸ سال عمر بی‌برکت، ۱۵۰ سال پیش سایه ی شومش را از این دنیا کم کرد؛یعنی،سال ۱۲٩۴ هجری و اکنون سال ۱۴۲۸ است؛ یعنی، ۱۳۴ سال پیش.

آقا بزرگ تهرانی صاحب کتاب «ذریعه»، کتاب «ینابیع الموده» سلیمان بلخی را از کتب شیعه به شمار می‌آورد.

این حدیث!! در کتاب ینابیع الموده است:

عن جابر قال: قال رسول اللهص: «أنا سيد النبيين وعلي سيد الوصيين، وإن أوصيائي بعدي إثنا عشر أولهم علي وأخرهم القائم المهدي» [۱٧].

معنی: رسول الله می‌گویند: «من، خاتم پیامبرانم و علی، سید اوصیاء و جانشینان من ۱۲ نفرند: اول، علی و آخر آنان، مهدی».

چنین حدیثی اصلاً در کتب اهل سنت نیست؛حتی به صورت ضعیف یا دروغ!.

یک حدیث دیگر را ببینید تا یقین کنید که او شیعه بود. وی در کتاب خود آورده است:

عن جعفر الصادق عن آبائه† قال: كان علي÷ يرى مع رسول اللهص قبل الرسالة الضوء ويسمع الصوت، وقال له: لولا أني خاتم الأنبياء لكنت شريكاً في النبوة، فإن لم تكن نبياً فإنك وصي نبي ووارثه، بل أنت سيد الأوصياء وإمام الأتقياء [۱۸].

از امام جعفر صادق نقل کرده است که در پیش از بعثت، علی هم همراه رسول الله صدا را می‌شیند و نور را می‌دید و پیامبر به او گفت: اگر من خاتم النبین نبودم، تو هم پیامبر می‌شدی. به هرحال وارث نبی هستی... و این را در کتابش نوشته:

وعن جابر بن عبد الله: قال رسول اللهص: «يا جابر إن أوصيائي وأئمة المسلمين من بعدي أولهم علي، ثم الحسن، ثم الحسين، ثم علي بن الحسين، ثم محمد بن علي المعروف بالباقر ـ ستدركه يا جابر، فإذا لقيته فأقرأه مني السلام ـ ثم جعفر بن محمد، ثم موسى بن جعفر، ثم علي بن موسى، ثم محمد بن علي، ثم علي بن محمد، ثم الحسن بن علي، ثم القائم، اسمه اسمي وكنيته كنيتي، محمد بن الحسن بن علي ذاك الذي يفتح الله تبارك وتعالى على يديه مشارق الأرض ومغاربها، ذاك الذي يغيب عن أوليائه غيبة لا يثبت على القول بإمامته إلا من إمتحن الله قلبه للإيمان» [۱٩].

خلاصه معنی در این حدیث،این است که سلیمان بلخی نام ۱۲ امام شیعه را با اسم و رسم ذکر می‌کند. آیا او باز هم سنی است؟ جالب است که دربارۀ مهدی هم می‌نویسد: او غایب است و ظهور می‌کند؛ یعنی، صد در صد حرف شیعیان را می‌زند.

در یک جا می‌نویسد که پیامبر فرمود: علی خلیفۀ من است، پس این مرد علی را جانشین پیامبر می‌داند.

فقال رسول اللهص: أنت أخي ووصيي ووزيري وخليفتي».

آیا هنوز در شیعه بودن او شک دارید؟ پس این را بخوانید: باب الثاني والثمانون في بيان الامام أبو محمد الحسن العسكري أرى ولده القائم المهدي لخواص مواليه وأعلمهم أن الامام من بعده ولدهب وفي كتاب الغيبة: عن أبي غانم الخادم قال: ولد لابي محمد الحسن مولود فسماه محمدا، فعرضه على أصحابه يوم الثالث وقال: هذا إمامكم من بعدي، وخليفتي عليكم، وهو القائم الذي تمتد عليه الاعناق بالانتظار، فإذا امتلات الارض جورا وظلما خرج فملاها قسطا وعدلا.

عن جعفر بن مالك قال معاوية بن حكيم ومحمد بن أيوب ومحمد بن عثمان: إن أبا محمد الحسن عرض ولده علينا ونحن في منزله، وكنا أربعين رجلا، فقال: هذا إمامكم من بعدي، وخليفتي عليكم، أطيعوه ولا تتفرقوا من بعدي فتهلكوا في أديانكم، أما إنكم لا ترونه بعد يومكم هذا [۲۰].

خلاصه ترجمه جملات عربی بالا این است که در باب ۸۲ از کتابش، این آقای سلیمان بلخی به این راضی نشده است که تنها از امام مهدی بنویسد،نام و شغل یارانش را هم نوشته است!!!.

با این وجود باز می‌بینیم که شیعیان همچنان سلیمان بلخی را سنی می‌دانند و به او حنفی می‌گویند. نمی‌دانم آیا با این روش می‌توانند برای یک مدت طولانی شیعیان را گول بزنند.

جالب اینکه نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور، مناظرۀ خود را ۸۰ سال پیش انجام داد , با سلیمان بلخی تنها ٧۰ سال فاصلۀ زمانی داشت. با وجود این، او را از احمد بن حنبل بالاتر دانسته است و بیش از دویست بار به او استناد کرده و او را در کنار بخاری و مسلم و احمد بن حنبل قرار داده تا خواننده‌ها باور کنند که این مرد، کاره‌ای است و از افراد معتبر اهل سنت است!.

حال به روش مناظرۀ شیعیان و چگونگی مکر آنان پی بردید!.

این سناریو فقط به شیخ سلیمان بلخی محدود نمی‌شود؛ این را برای نمونه ذکر کردیم و مشت نمونه خروار است.

ادعای ۱٧- ابن ابی الحدید معتزلی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

شما در این کتاب نام ابن ابی الحدید معتزلی را نیز زیاد می‌بینید که سخنان او را به عنوان یک سنی شاهد می‌آورد.

این مرد کتابی به نام «شرح بر نهج البلاغه» نوشته است و هنر دیگری ندارد. همین شرح، دلیلی است بر شیعه بودن او زیرا در نهج البلاغه نوشته است: عمر، حق علی را خورده است. اگر ابن ابی الحدید، نقدی بر نهج البلاغه می‌نوشت مسأله‌ای نبود، اما او شرح نوشته است.

او اهل مداین بود و لقبش معتزلی است و نمی‌دانم چرا شیعه، او را از بزرگان اهل سنت می‌داند؛ زیرا معتزلی، سنی نیست. او در مداین از شیعیان غالی و تند رو بود؛ به بغداد که رفت، معتزلی شد. علاوه بر این، شرح نهج البلاغه دلیلی دیگر بر شیعه بودنش است. علمای شیعه، شرحش را «شرح شریف» می‌نامند. او این کتاب را به وزیر ـ ابن علقمی ـ شیعه هدیه کرد. ابن علقمی، همان کسی است که با هلاکوخان مغول کنار آمد و خلافت عباسیان را به دست بت پرستان از بین برد و با این خیانت دو میلیون ازمردم بغداد قتل عام شدند و به نوامیس مسلمانان تجاوز شد. اما این وزیر مردود و دشمن اسلام و متعصب، صد هزار درهم و لباسی فاخر و اسبی تیز پا به ابن ابی الحدید معتزلی به خاطر نوشتن کتابش، پاداش داد.

بعضی از علمای معاصر شیعه نیز، او را هم مذهب خود می‌دانند. اما نویسندۀ شیاد کتاب شب‌های پیشاور مصلحت را در این دیده است که ابن ابی الحدید را سنی معرفی کند تا شاید بساط حقه بازیش رونقی تازه بیابد.

آیت الله قمی از جمله کسانی است که او را شیعه می‌داند. علمای شیعه و به خصوص در این کتاب شب‌های پیشاور، منحرفان سنی یا شیعه را ابتدا سنی قلمداد می‌کنند و بعد به گفتۀ او استناد می‌نمایند.

البته اگر چنین نکنند، پس چه کار کنند!! آن‌ها که نمی‌توانند برای اثبات امامت یا سینه زنی از قرآن دلیل بیاورند.

کارشان درست مثل این است که با استناد به فرامین آتاتورک، به یک ایرانی کالیفرنیانشین ثابت کنند که در اسلام حجاب نیست.

یک مثل است که می‌گویند: مورچه چیست که کله پاچه‌اش باشد. اهل سنت کتاب نهج البلاغه را ـ که شیعه‌ها فکر می‌کنند گفته‌های سید ما علی بن ابی طالبساست؛ را بعنوان فرموده‌های علی قبول ندارند بلکه نهج البلاغه را دروغ می‌دانند پس خود کتاب را که قبول نداریم، شرحش دیگر چه حیثیتی دارد که حالا آن را و ابن ابی الحدید را به رخ ما می‌کشند؟.

این همه مدارس سنی وجود دارد، آیا در یک مدرسه هم کتاب نهج البلاغه تدریس می‌شود؟ اگر این کتاب گفتار حضرت علیسباشد، سنی‌ها آن را بر سر خود می‌گذارند.

این جناب ابن ابی الحدید چطور سنی است که بر خلاف سنی‌های دیگر عمل می‌کند.

او در قرن هفتم زندگی می‌کرد! چرا شما از او حدیث نقل می‌کنید؟! آیا بر او وحی نازل می‌شد؟ اگر او حدیثی در کتابش آورده، حتماً از یک کتاب اصلی نقل قول کرده است. چرا شما از کتاب اصلی ما نقل قول نمی‌کنید؟ البته اگر ریگی به کفش ندارید. این ابن ابی الحدید چرا نزد شما عزیز است و نزد سنی‌ها بی‌اهمیت. من کتاب ابن ابی الحدید را نخوانده‌ام و در کتاب فروشی‌های اهل سنت هم ندیده‌ام؛ اما نهج البلاغه را در زمان شیعه بودنم خوانده‌ام. حتی از مفسران سنی پرسیدم که نهج البلاغه را خوانده‌اید؟ می‌گویند: نامش را شنیده‌ایم، اما نخوانده‌ایم. پس وقتی کتاب اصلی را نمی‌خوانند، شرحش چه اهمیتی دارد که مرتب می‌گویید: ابن ابی الحدید، این مردک ؛ حضرت ابوهریره را رشوه خوار معرفی کرده است و کتب سنی‌ها پر است از احادیث ابوهریرهس.

پس قاعدتاً ابن ابی الحدید احادیث یک راشی را قبول ندارد و در نتیجه کتاب‌های اهل سنت را قبول ندارد. و همچنان شما می‌گویید: ابن ابی الحدید، سنی... من نمی‌فهمم اگر او سنی است، چرا شما این قدر از او نقل قول می‌کنید و سنگ او را به سینه می‌زنید در حالی که سنی‌ها به او بی‌اعتنا هستند؟!.

این هم دلایل شیعه بودن ابن ابی الحدید از زبان دو دانشمند معاصر شیعی: هو عز الدين بن ابي الحسن بن ابي الحديد المدائني صاحب شرح نهج البلاغة المشهور وهو من أكابر الفضلاء …. مواليا لأهل العصمة و الطهارة …… وحسب الدلالة على علو منزلته في الدين وغلوه في امير المؤمنين علي÷شرحه الشريف الجامع لكل نفيسة وغريب [۲۱].

می بینید که آیت الله خونساری او را شیعه می‌داند.

وقال القمي في كتابه الكنى والألقاب:

ابن ابي الحديد ولد في المدائن وكان الغالب على أهل المدائن التشيع والتطرف والمغالاة فسار في دربهم وتقيل مذهبهم ونظم العقائد المعروفة بالعلويات السبع على طريقتهم وفيها غالي وتشيع وذهب الإسراف في كثير من الأبيات كل مذهب، ثم ذكر القمي بعض الأبيات التي قالهاً غاليا ثم خف الى بغداد وجنح الى الاعتزال واصبح كما يقول صاحب نسخة السحر معتزلياً جاهزيا في اكثر شرحه بعد ان كان شيعياً غاليا.

وتوفي في بغداد سنة ۶۵۵، يروى آية الله الحلي عن أبيه عنه [۲۲].

همۀ این مسائل به کنار، به یکی گفتند: نامت چیست؟ گفت: مسیو قراپیط. گفتند: دیگر از دینش نپرسید. خودتان می‌گویید: ابن ابی الحدید معتزلی است... و معتزلی را اهل سنت به سنی بودن قبول ندارند. او بر نهج البلاغه شرح نوشته است؛ یعنی در نهج البلاغه نوشته شده است که عمر ظالم بود؟ بله او نوشته است که بود بد جوری هم بود.

بعد کتابش را هدیه کرده است به ابن علقمی.

مثل اینکه در زمان ما، کسی شرحی در فضایل حضرت عمر بنویسد و آن را به ولیعهد آل سعود تقدیم کند و آن وقت آل سعود و نویسنده را شیعه بدانند!.

البته شیعیان، مثل ابن ابی الحدید شاهدان بسیار دارند.

دلایلی بر شیعه بودن ابن ابی الحدید از کتاب خودش:

در کتاب «شرح نهج البلاغه» ابن ابی الحدید معتزلی [۲۳]آمده است: امام عل÷در پاسخ شخصی که پرسید: چرا باغ فدک را پس نگرفت. فرمود:

من از خداوند شرم دارم که چیزی را بازستانم که ابوبکر آن را منع کرد و عمر نیز، همان را تأیید کرده است.به زبان بی‌زبانی می‌خواهد، بگوید: ابوبکر و عمر، حق علی را خوردند. همچنین ابن ابی الحدید نوشته است: محمد بن إسحاق می‌گوید: از امام باقر÷پرسیدم:

آیا می‌دانی علی÷هنگامی که بر عراق چیره شد، دربارۀ سهم ذوی القربى (خمس و فدک) چگونه رفتار کرد؟.

حضرت فرمود: روش ابوبکر و عمر را ادامه داد.

گفتم: چگونه و چرا؟ در حالی که شما چیزهایی می‌گویید [که حق ما اهل بیت است].

حضرت فرمود: به خدا قسم که اهل او جز از رأی او نتیجه نمی‌گیرند. (یعنی، حرف او را می‌زنند).

پرسیدم: پس چه چیزی مانع (امیرالمومنین) شد [که آن را باز پس گیرد]؟.

حضرت فرمود: او کراهت داشت از اینکه مخالفت با ابوبکر و عمر را به او نسبت بدهند. در این جا ابن ابی الحدید خجالت را کنار گذاشته است و واضح وصریح گفته که ابوبکر وعمر غاصبند.

بخاری ده‌ها حدیث هم در مدح عمر و ابوبکر دارد، اما ابن ابی الحدید در مدح عمر و ابوبکر چیزی ننوشته است... .

[۱۵] شب‌های پیشاور، ص ۳۶. [۱۶] نام یکی از سلسله‌های صوفیه است که پیرو خواجه بهاءالدین محمد بن محمد بخاری ازاکابر عرفا و صوفیان قرن هشتم می‌باشند. (ویراستار). [۱٧] ینابیع الموده، ج۲، ص۳۱. [۱۸] ینابیع الموده، ج ۱، ص ۲۴۰. [۱٩] ج۳،ص۴۰۱. [۲۰] ج۳، ص ۳۲۴. [۲۱] خوانساری، روضات الجنات، ج۵، ص ۲۱ و ۲۰. [۲۲] قمی، الکنی و القاب،ج۱، ص ۱۸۵. [۲۳] ج ۱۶، ص ۲۵۲.

ادعای ۱۸- موفق بن احمد خوارزمی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

بیاید او را بشناسیم: این مردک، معتزلی بود و شاگرد زمخشری. برای اینکه او را بشناسید، لازم است که بدانید، استادش کیست؟.

او شاگرد جار الله زمخشری بود. برای شناخت استادش جواب ما را در ادعای ۱٩ بخوانید.

خوارزمی در ظاهر حنفی اما بی‌گمان شیعۀ باطنی بود؛ زیرا احادیث زیادی از دو دجال رافضی؛ یعنی، ابن شاذان و بلوی نقل کرده است. علاوه بر این، امام ذهبی به عیب دیگر او اشاره می‌کند که تالیفاتش از احادیث ساختگی پر است و مثال آورده است که این نادان از ابن شاذان این حدیث جعلی را آورده که:

«هرکس علی را دوست داشته باشد، در بهشت به جای هرقطره عرقش شهری به او می‌دهند».

این‌ها احادیثیست که با اسناد ساختگی از طریق مالک از نافع به ابن عمر وصل شده است، و ارزشی ندارد.

و این حدیث را هم خودش روایت کرده است که «ای علی اگر بنده‌ای هزار سال، الله را عبادت کند و به اندازۀ کوه احد طلا انفاق کند، ۱۰۰۰ بار پیاده حج کند و بین صفا و مروه مظلوم کشته شود، اما تو را دوست ومولی نداند؛ بوی بهشت را نمی‌شنود و داخلش نمی‌شود».

حال مذهب خوارزمی چیست؟ سنی است یا شیعه؟ شما بگویید!.

نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور او را سنی می‌داند. درست مثل روباه که دم خود را شاهد می‌گیرد.

این آدم با کی مناظره می‌کرد؟ آیا برای دروغگویی حدی نیست؟.

ادعای ۱٩- جار الله زمخشری سنی است.

جواب ما:

نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور (در صفحه ۵۲۳) این شعر را سروده جار الله زمخشری؛ یعنی، استاد خوارزمی می‌داند که اصل شعر به عربی است و ترجمه را مینویسم:

اگر از من سوال نمایید از مذهبم، فاش نمی‌کنم چون:

اگر بگویم، حنفی هستم. می‌گویند: شراب را حلال می‌دانی.

اگر بگویم، مالکی هستم. می‌گویند: گوشت سگ را مباح می‌دانی.

اگر بگویم، شافعی هستم. می‌گویند: نکاح دختر خود را حلال می‌دانی.

اگر بگویم، حنبلی هستم. می‌گویند: حلولی مذهبی و الله را جسم می‌دانی.

اگر بگویم، اهل حدیث هستم. می‌گویند: گوساله است و نمی‌فهمد.

منظورش این است که هر مذهب از مذاهب اهل سنت پر از عیب است و هرکس می‌داند که این‌ها تهمت است وحنفی شراب را حلال نمی‌داند و مالکی سگ را مباح نمی‌داند و کدام سنی با دختر خود نکاح کرده است؟!.

اما او در شیعه عیبی ندیده که ذکر نکرده است و این دلیلی است بر شیعه بودنش وشاگردش هم از او بهتر نبود.

ادعای ۲۰- ابن المغازلی شافعی که از علمای بزرگ سنی است گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

اسم ابن مغازلی شافعی را نیز، در کتاب شب‌های پیشاور زیاد می‌بینید. او کیست؟.

او همان است که کتاب «مناقب» را در ذکر فضایل علی بن ابی طالب نوشت. او معتقد بود که علی قبل از خلقت آسمان‌ها و زمین به صورت نوری خلق شده بود. او نیز، مانند شیعیان آیات را تاویل می‌کرد؛ مثلاً آیه نور را این طور تفسیر کرده است:

﴿۞ٱللَّهُ نُورُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ مَثَلُ نُورِهِۦ كَمِشۡكَوٰةٖ فِيهَا مِصۡبَاحٌۖ ٱلۡمِصۡبَاحُ فِي زُجَاجَةٍۖ ٱلزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوۡكَبٞ دُرِّيّٞ يُوقَدُ مِن شَجَرَةٖ مُّبَٰرَكَةٖ زَيۡتُونَةٖ لَّا شَرۡقِيَّةٖ وَلَا غَرۡبِيَّةٖ يَكَادُ زَيۡتُهَا يُضِيٓءُ وَلَوۡ لَمۡ تَمۡسَسۡهُ نَارٞۚ نُّورٌ عَلَىٰ نُورٖۚ يَهۡدِي ٱللَّهُ لِنُورِهِۦ مَن يَشَآءُۚ وَيَضۡرِبُ ٱللَّهُ ٱلۡأَمۡثَٰلَ لِلنَّاسِۗ وَٱللَّهُ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٞ٣٥﴾[النور: ۳۵]

مشکاه؛ یعنی، فاطمه... مصباح؛ یعنی، حسن... و زجاجه؛ یعنی، حسین... و کوکب دری باز؛ یعنی، فاطمه... نور علی نور باز؛ یعنی، فاطمه‌ای که در شکمش امام حسن است.

از دیگر کشفیاتش، یکی هم این است که کسی از پل صراط نمی‌گذرد، مگر آنکه از علی ورقۀ عبور داشته باشد این بابا از شیعه هم یک قدم جلوتر بود.

این مفسر که دهانش بوی سیر می‌دهد آیۀ:

﴿إِنَّكَ عَلَىٰ صِرَٰطٖ مُّسۡتَقِيمٖ٤٣﴾[الزخرف: ۴۳]

را تفسیر کرده است که پیامبر بر راه علی بن ابی طالب است!!!.

و منظور از « ه = او » در آیۀ:

﴿وَإِنَّهُۥ لَذِكۡرٞ لَّكَ وَلِقَوۡمِكَۖ﴾[الزخرف: ۴۴]

را علی می‌داند!!!! [۲۴].

دربارۀ «ابن مغازلی» چند احتمال وجود دارد:

اول اینکه ممکن است دو نفر با نام علی بن محمد بن محمد طیب الجلابی که فقیه واسطی (شهری در عراق) معروف به ابن مغازلی است، وجود داشته باشند که یکی شیعه و دیگری اهل سنت است.

دوم اینکه این دو، یک نفر باشند اما وی تقیه نموده و شیعه بودن خود را پنهان کرده باشد.

سوم اینکه یک تن باشد و اهل سنت هم باشد، اما کتاب «مناقب امام علیس» از وی نباشد.

چهارم اینکه یک تن باشند و کتاب «مناقب امام علیساز وی باشد که این احتمال ضعیف است.

و اما دلیل:

علی بن محمد بن محمد بن جلابی، فقیه واسطی بر مذهب مالکی بوده است اما ابن بطریق (یحیی بن الحسن الاسدی الحلی) در کتاب «عمدة عيون صحاح الاخبار في مناقب إمام الابرار»وی را شافعی مذهب می‌خواند. نه تنها یک بار بلکه چندین بار.

و ابن بطریق اولین کسی است که از کتاب وی نقل نموده است و اشخاص دیگری نظیر ابن طاووس و اربلی و علامه حلی و علامه مجلسی (با سال‌های وفات بالای ۶۰۰ هستند در حالی که ابن بطریق در سنه ۶۰۰ وفات کرد). بعد از او از این کتاب استفاده نمودند و به همین دلیل، وی معروف و مشهور به شافعی مذهب شده است.

[۲۴] به نقل از کتاب عبدالرحمن دمشقی و او از شرح اصول کافی، نوشتۀ مازندرانی نقل کرده است.

ادعای ۲۱- عبیدالله الحسکانی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

در بد بودن این آدم همین بس که وزارت ارشاد و فرهنگ ایران، کتاب او را پیوسته چاپ می‌کند و باید بدانید که این وزارت خانه در خدمت ترویج مذهب شیعه است، درست مثل اینکه علمای سلفی (وهابی) عربستان، کتاب آیت الله سیستانی را چاپ کنند، آنوقت شما دربارۀ سیستانی چه گمانی خواهید کرد.

این مرد در اصل حنفی بود اما بعد شیعه شد. استناد به گفتۀ او حقه بازی است.

اکنون اسم من محمد باقر است. شیعه به دنیا آمدم و معلم دینی نیز، بودم، اما بعد سنی شدم. آیا این حقه بازی نیست اگر سنی‌ها به کتابی که در زمان سنی بودنم نوشتم، استناد کنند که شیعه‌ها حرف ما را می‌گویند؟!.

اصلاً وقتی کتب اصلی شیعه وجود دارد، من کیستم که به گفتۀ من استناد می‌کنید؟ وقتی بخاری، مسلم، نسایی و ترمذی و... هستند، حسکانی کیست که او را به رخ ما می‌کشید.

(مکر + مکر) تنها برای فریفتن شیعۀ عوام است.

او اعتقاد داشت که خورشید برای حضرت علی برگشته و شب عقب گرد کرده و دوباره روز شده است تا علی نمازش قضا نشود.

امام ذهبی همین گفته را، دلیل شیعه بودن حسکانی دانسته است.

هرکس چنین حدیثی را دربارۀ علی درست بداند، بدون شک از علم حدیث بی‌خبر است. حسکانی هم نمی‌تواند با این عقاید حنفی باشد؛ زیرا حنفی‌ها، شیعه‌ها را کافر می‌دانند.

ادعای ۲۲- گنجی شافعی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعاهای شیعه، برحق است.

جواب ما:

نام این مرد و کتابش «الطالب» را در کتب استدلالی شیعه بسیار می‌بینید. از آن دلیل می‌آورند که آنچه ما می‌گوییم، عقیدۀ اهل سنت است.

این مرد در سال ۶۵۸ فوت کرده است؛ یعنی، همان سال‌هایی که خداوند متعال بر مسلمانان غضب کرده و بلای خانمان سوز مغول را بر آن‌ها مسلط نموده بود، همان سال‌هایی که شیعیان میدان را خالی یافته و به مغول‌ها کمک می‌کردند تا شاید به کمک آن‌ها انتقام حسین را از کودکان سنی بگیرند.

به هر حال، محمد بن احمد قمی که شیعه است، می‌گوید: او به مذهب شیعه تمایل یافته بود و به همین خاطر به دست مردم کشته شد.

ابن کثیر در ضمن داستان‌های طولانی که از ظلم مغول نوشته است، این را هم بیان کرده که شیخی رافضی، دراز قد و خبیث با خشم عجیبی که به مسلمانان داشت با مغولان سازش کرد و جای اموال مسلمانان را به مغولان نشان می‌داد و بلاخره مردم او را به همراه گروهی دیگر از منافقان کشتند [۲۵].

او نمی‌توانست شافعی باشد؛ زیرا به اعتراف ابن طاووس شیعی، این آقای گنجی، محمد بن حسن عسکری را مهدی می‌دانست و باور داشت که او ظهور خواهد کرد. گویا ظلم مغول او را مایوس کرده بود و منتظر مهدی بود و شیعه‌ها بر این باورند که زمانی مهدی می‌آید که جهان از ظلم پر شود. شاید به همین دلیل، مغول را یاری می‌داد تا مهدی سریعتر و زودتر بیاید.

شیعه می‌گوید: او کتابی دارد به نام «البیان في اخبار صاحب الزمان». پس او شیعه بود اما نام شافعی را از او دور نمی‌کنند تا سنی‌ها را بفریبند. در حالی که شافعی‌ها پشت شیعه نماز نمی‌خوانند. و امام شافعی دربارۀ شیعه می‌گوید: ندیدم کسی آشکارتر از شیعه دروغ بگوید.

[۲۵] البدایة و النهایة.

ادعای ۲۳- ابراهیم بن محمد بن الموید ابی بکر بن حمویه الجوینی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

ابن حجر عسقلانی، او را صوفی می‌داند و فراموش نکنید که مذهب شیعه، زادۀ انحرافات صوفیه است. او دوست محسن عاملی(عالم شیعی) بود و همواره انسان را، از دوستش بشناسید.

او کتابی دارد به نام «فرائد السبتين في فضایل المرتضی والبتول والسبطين»که در تهران چاپ می‌شود. امام ذهبی درباره‌اش گفته است که هیزم جمع کن در شب است؛ یعنی، خوب و بد را جمع آوری کرده و اباطیل دروغین را به نام حدیث در کتابش آورده است.

ادعای ۲۳- حاکم نیشابوری که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه، برحق است.

جواب ما:

دربارۀ این عالم سنی چند نکته است که باید بدانید: ایشان در کتاب خود بسیار سهل انگاری کرده‌اند؛ مثلاً حدیثی را از بخاری و مسلم و صحیح گفته است که علمای بعدی گفته‌اند: ضعیف است یا حتی موضوع [۲۶]است!! که این عیب بزرگی است.

در این جا شیعه مطلوب خود را یافته است و وکیل مدافع حاکم می‌شود که چرا به او می‌گویید بالای چشمش ابروست. شیعه با علاقۀ بسیار از او احادیث زیادی نقل می‌کند، اما طبق معمول فقط آن احادیثی را قبول دارد که مطابق میلش باشد.

اما همین حاکم در کتابش نوشته است که حضرت علی قبل از تحریم، شراب می‌خورد. شما که حرف‌های دیگرش را قبول می‌کنید و او را مردی بدون خطا می‌دانید، پس این را هم قبول کنید!.

[۲۶] حدیث جعلی و ساختگی است که به دروغ به پیامبر اکرمصنسبت می‌دهند.

ادعای ۲۴- متقی هندی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

او کتابی دارد به نام «کنز الاعمال» که در آن بدون توجه به راست یا دروغ بودن احادیث، هرچه از کتب حدیث به دستش آمده، نقل کرده است.

شیعه به عوض آنکه به مصدر اصلی حواله دهد از کنز الاعمال سخن می‌گوید. نمی‌دانم چرا؟.

گاهی هم که از مصدر اصلی سخن می‌گوید، در کنارش کنز الاعمال را به عنوان شاهد ذکر می‌کند تا شیعیان فکر کنند که در کتب اهل سنت همه به یک شکل حرف می‌زنند و به این ترتیب، شهود خود را زیاد می‌کند. در حالی که اگر امروز کتاب کنز الاعمال از صفحۀ هستی محو شود، یک حدیث هم کم نمی‌شود؛ زیرا او از کتب دیگر نقل کرده است.

ادعای ۲۵- محمد بن طلحه الشافعی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

این دیوانه فکر می‌کرد که به علم رموز اعداد دست یافته است. گمان می‌کرد علی به خوابش آمده وبه او آموخته است و گمان می‌کرد با علم خود فهمیده که در سال ٩٩٩ هجری عمر دنیا به پایان می‌رسد. او از این هذیان‌ها زیاد دارد. پس تعجبی ندارد که شیعه، شیفتۀ او باشد.

ادعای ۲۶- مسعودی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

او هم شیعه و هم معتزلی بود. نمی‌دانم شیعه چرا او را به عنوان شیعه قبول ندارد در حالی که کاملاً شرط شیعه بودن را داشت؛ یعنی، صحابه را هم فحش می‌داد. و باز نمی‌دانم شیعه که او را سنی می‌داند چرا این قدر به او علاقه دارد و بخاری و مسلم و نسایی را رها می‌کند و مرتب از او نقل قول می‌کند. به هر حال از نظر ما او یک شیعه است.

ادعای ۲٧- ابن الصباغ مالکی که از علمای بزرگ سنی است، گواهی داده است که خیلی از ادعا‌های شیعه برحق است.

جواب ما:

نام کامل او «نورالدین علی بن محمد» است. کتابی به نام «الفصول المهمه في معرفته الائمه» دارد و در هر فصلش،فضایل یکی از امامان شیعه را نوشته است و منظورش از ائمه، امامان دوازده گانۀ شیعه است.

در حیرتم که چرا دیگر نام مالکی را به یدک می‌کشد. خودش در کتابش فریاد می‌زند که شیعه است.

این کتاب شب‌های پیشاور، آوای یک جغد نشسته بر ویرانه‌هاست

ادعای ۲۸- بعضی از سنی‌ها، عمار یاسر را فحش می‌دهند. آن‌ها در روز قیامت چه خواهند گفت؟!

می‌گوید: محمد امین، نویسندۀ مصری انی کار را کرده است که صحابه را فحش می‌دهد. اما یک نکتۀ جالب، ببینید چه نوشته است:

«وای بر احمد امین از آن روزی که محکمۀ عدل الهی تشکیل شود و در مقابل خود پیرمرد ٩۰ سالۀ مومن از اصحاب رسولص، حضرت عمار یاسر، را می‌بیند، نمی‌دانم از این تهمتی که زده است چه جوابی خواهد داد...» [۲٧].

جواب ما:

در جواب می‌گویم: ما نمی‌دانیم این احمد امین کیست؟ هر کسی که هست، اگر صحابه را بد می‌داند به یقین سنی نیست. اکنون باید ثابت کند که شیعه نیست

اما او در قیامت همان جوابی را می‌گوید که شما خواهید گفت.

می بینید این نویسنده را که کتابش از فحش به صحابه پر است و مذهبش بدون فحش به صحابه معنی ندارد!.

بعد می‌گوید:

«وای بر احمد امین از آن روزی که محکمۀ عدل الهی تشکیل شود و در مقابل خود پیرمرد ٩۰ سالۀ مومن... .

جواب دوم ما:

نوشتۀ این داعی مرا به یاد آن‌هایی می‌اندازد که در قتل حسینسدخیل بودند و از یکی از عالمان پرسیدند:

اگر بر لباس، خون پشه باشد، نماز ما درست است؟.

آن فقیه با غضب جواب داد: شما بر لباستان خون حسین است و نماز می‌خوانید و از خون پشه می‌پرسید؟

این عین حکایت این شیاد است، آیا تو کم به صحابه و زنان پیامبر ناسزا می‌گویی؟! که سر سجاده نشسته‌ای و مظلومانه می‌گویی: من نمی‌دانم شما در روز قیامت؟!!!!... .

[۲٧] ص ۴٩.

ادعای ۲٩- علماء سنی در کتب متعددی، فضائل عترت اهل بیت طهارت را قبول کرده‌اند و این را دلیل بر حق بودن شیعه می‌داند... [۲۸].

جواب ما:

در این شکی نیست که سنی‌ها اهل بیت را دوست دارند، اما باید از کتب اصلی ما شاهد بیاورند و کتاب‌های مشکوک و ضعیف و درجۀ چهار را قبول نداریم؛ مثل کتاب «ینابیع الموده» سلیمان بلخی که ۱۵۰ سال پیش نوشته شد که نویسنده‌اش گمراه است و سنی نیست.

لیست طولانی علمای سنی که در مناقب اهل بیت کتاب نوشته‌اند، خود بهترین دلیل است بر انصاف سنی‌ها.

پس این مردم منصف، هرگز احادیثی را که در حق علی بود، پنهان نکرده‌اند. پس شیعه این همه حدیث را که در دشمنی صحابه با علی آورده، دروغ است و بی‌انصافی شیعه از این جا پیداست که یک حدیث در فضایل ابوبکر و عمر و عثمان ندارد بلکه هرچه هست در مذمت آن‌هاست! بر عکس ما که یک حدیث در مذمت علی نداریم. پس دشمن او نیستیم.

انسان بی‌طرف باید حرف‌های بدون غرض سنی‌ها را قبول کند نه گفتۀ شیعیان مغرض را.

[۲۸] ص: ۶۱.

ادعای ۳۰- امام شافعی در اعتراف به فضایل عترت و اهل بیت طهارت اشعاری سروده است

و آن را دلیل بر حق بودن شیعه می‌داند... [۲٩].

جواب ما:

هم شما و هم ما قبول داریم که امام شافعی شعر‌هایی در مدح اهلبیت دارد! اما شما آن اشعار را با اشعار دروغ آلوده کرده‌اید. باز تکرار می‌کنم که همۀ این‌ها دلیل بر منصف بودن ایشان و سنی‌های دیگر است.

اگر حضرت علی حقش بیش از این بود، مردی که (امام شافعی) نترسید و در زمان خلافت مخالفان علی، حضرت علی را با شعر مدح کرد، می‌توانست باز هم نترسد و بیشتر بگوید یا به اصحابش می‌فرمود تا مذهبشان و اساس عقاید شان باشد.

پس این خود دلیل دیگری است که شما آقایان شیعه زیاده روی کرده‌اید و باید در همان جا که این امامان منصف و شجاع متوقف شده‌اند، توقف می‌کردید.

[۲٩] ص: ۶۲.

ادعای ۳۱- سنی‌ها نیز، به مهدی عقیده دارند... [۳۰].

جواب ما:

بله عقیده داریم، اما این شاهد آوردن تو یک حقه بازی آشکار است؛ مثل اینکه کسی به نصاری اعتراض کند که شما چرا عیسی را الله می‌دانید و او بگوید: این فقط ما نیستیم که عیسی را قبول داریم، مسلمان‌ها نیز ایشان را قبول دارند. بله عیسی را قبول داریم اما عیسای ما با عیسای مسیحی‌ها تنها تشابه اسمی دارد و بس. و تفاوت مهدی ما با مهدی شما از زمین تا آسمان است!.

[۳۰] ص: ۶٩.

ادعای ۳۲- بعضی از سنی‌ها به مهدی ما عقیده دارند

به نقل از این خواجه کلان، سلیمان بن ابراهیم بلخی، می‌نویسد که او در باب ۸۴ از کتابش، یازده خبر و حدیث آورده است دربارۀ کسانی که امام زمان را در غیبت کبری دیده‌اند... [۳۱].

و این هم یک حدیث دیگر که از حموینی و سلیمان بلخی نقل کرده‌اند:

..................................................................

جواب ما:

موضوع حدیث مهم نیست؛ چون این دو نفر، راوی حدیث نبودند. این مسأله مثل این است که کسی بگوید: حضرت بهاء الله را زیارت کردم و دستش را بوسیدم. پس آیا شما شک می‌کنید در بهایی بودن او؟.

اگر این باب در کتاب «ينابيع الموده»است پس شک نکنید در شیعه بودن سلیمان بلخی البته پیشتر از این نیز، شرک و کفر او را آشکار کردم. پس این کتاب شب‌های پیشاور علمی نیست و برای حقه بازی نوشته شده است.

[۳۱] ص: ٧۱.

ادعای ۳۳- سنی گواهی می‌دهد بر فضایل اهلبیت... پس مذهب ما درست است

مثل این حدیث:

«من لم يعرف حق عترتي، من الأنصار، والعرب فهو لأحد ثلاث: إما منافقا، وإما لزنية، وإما لغير، وإما لغير أي حملته أمه على غير طهور».

یعنی: «هرکس که نشناسد حق عترت مرا از انصار و عرب، پس او از سه حال خارج نیست یا منافق است یا ولد زنا و یا ولد حیض... [۳۲]».

جواب ما:

این حدیث در دو جای کتاب «صواعق محرقه»آمده بود: یک بار در جزء ۲، صفحه ۶۶۴، باب «الحث علی حبهم».

و بار دوم در صفحه ۴٩۸، جزء ۲، باب «لمقصد الثاني فيما تضمنته تلك الآية من طلب محبة آله وأن ذلك من كمال الإيمان»آمده است، اما اصل حدیث، این است:

«من لم يعرف حق عترتي، والأنصار، والعرب فهو لأحد ثلاث: إما منافقا، وإما لزنية، وإما لغير، وإما لغير أي حملته أمه على غير طهور».

یعنی: هرکس که نشناسد حق عترت مرا و انصار و عرب را، پس او از سه حال خارج نیست یا منافق است یا ولد زنا یا ولد حیض.

چرا حدیث را عوض کرده است؟ برای اینکه این جغد شب، دین ندارد و از الله نمی‌ترسد. در ضمن ترسیده است خودش هم به خاطر دشمنی با صحابه، ولد زنا به حساب آید! پس متن حدیث را عوض کرده است! و همچنین روایت از این سند درست نیست؛اما او راضی نشده که ضعیف را ذکر کند مگر با تحریف.

جواب دوم ما:

احادیثی از زبان اهل سنت در مدح اهل بیت آورده که خود دلیل است بر اینکه راویان سنی از فضایل علی و اهل بیت چیزی را پنهان نکرده‌اند و از کسی واهمه نداشتند، اما نمی‌دانم چرا این همه حدیث صحیح را نادیده گرفته‌اند و به احادیث جعلی و ضعیف استناد کرده‌اند؟.

چرا کتب مهم و درجه اول ما را مثل بخاری و مسلم که هر کدام بابی در فضل علی و فصلی در فضل اهل بیت دارند، رها کرده و به خواجه کلان(سلیمان بلخی) و می‌رسید همدانی و کواشکی و علوی و ثعلبی و چغال و بقال متوسل شده است؟!.

او حرف عجیبی دربارۀ ثعلبی زده است: ابتدا او را امام کرده و بعد امیر اصحاب حدیث نموده است که این دروغی شاخدار است.

ثعلبی که خدا از او بگذرد، مردیست که کتابش از احادیث دروغ و راست پر است، اما داعی او را امیر اصحاب حدیث و از اکابر علمای سنی دانسته است که دروغ محض است.

[۳۲] ص: ۶۵.

ادعای ۳۴- مودت اهل البیت از اصول دین است

در تفسیر آیۀ مودت: ﴿قُل لَّآ أَسۡ‍َٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ أَجۡرًا إِلَّا ٱلۡمَوَدَّةَ فِي ٱلۡقُرۡبَىٰۗ وَمَن يَقۡتَرِفۡ حَسَنَةٗ نَّزِدۡ لَهُۥ فِيهَا حُسۡنًاۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ شَكُورٌ٢٣﴾[الشورى: ۲۳]

بگو: «از شما اجری نمی‌خواهم مگر آنکه حق خویشاوندی که بر شما دارم، رعایت نمایید».

ثعلبی این حدیث را آورده است:

«من مات على حب آل محمد مات شهيدا. ألا ومن مات على حب آل محمد مات مغفورا له. ألا ومن مات على حب آل محمد مات تائبا. ألا ومن مات على حب آل محمد مات مؤمنا مستكمل الإيمان. ألا ومن مات على حب آل محمد بشره ملك الموت بالجنة ثم منكر ونكير. ألا ومن مات على حب آل محمد يزف إلى الجنة كما تزف العروس إلى بيت زوجها. ألا ومن مات على حب آل محمد فتح له في قبره بابان إلى الجنة. ألا ومن مات على حب آل محمد جعل الله قبره مزار ملائكة الرحمة. ألا ومن مات على حب آل محمد مات على السنة والجماعة ألا ومن مات على بغض آل محمد جاء يوم القيامة مكتوب بين عينيه: آيس من رحمة الله. ألا ومن مات على بغض آل محمد مات كافرا. ألا ومن مات على بغض آل محمد لم يشم رائحة الجنة».

خلاصه معنی حدیثش این است که اگر کسی با حب محمد و آل محمد بمیرد بعد از مرگ، همه خوبی‌ها به او می‌رسد و کسیکه بر بغض محمد و آل محمد بمیرد همه بدبختی‌ها به او می‌رسد.

جواب ما:

این حدیث را داعی در صفحه ۶۶ از کتاب شب‌های پیشاور نقل کرده است و آلبانی آن را باطل و موضوع و جعلی می‌داند.

می‌گوید:

«لا أسألكم على ما أدعوكم إليه أجرًا إلا أن تحفظوني في قرابتي علي وفاطمه والحسن والحسین وابناهما»در کتب شماست.

من از شما اجری نمی‌خواهم مگر اینکه رعایت فامیل مرا بکنید که علی و فاطمه و حسن وحسین می‌باشند.

عکرمه که مفسر بزرگ شماست، این طور گفته... [۳۳].

جواب ما:

آیا منظور پیامبر در این آیه این بود که رعایت همسرم را نکنید و هرچه فحش بلد هستید به او بگویید؟ این است تفسیر شما از آیه و قول نبی؟.

دیگر اینکه من این حدیث را در کتب خود ندیدم، اما این گفتۀ عکرمه را دیدم:

«وقال عكرمة: لا أسألكم على ما أدعوكم إليه أجرًا إلا أن تحفظوني في قرابتي بيني وبينكم، وليس كما يقول الكذابون».

یعنی: عکرمه گفت: من از شما اجری نمی‌خواهم جز اینکه به خاطر قرابتی که بین من و شماست، مرا حفظ کنید. تمام قریش با یکدیگر فامیل و خویشاوند بودند و عکرمه می‌گوید: معنی آیه این است نه آنکه دروغ گویان می‌گویند.

پس می‌بینید که نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور حرف‌ها را دروغ یا حتی برعکس نقل می‌کند.

می‌گوید: این حدیث سنی‌هاست:

«النجوم أمان لأهل السماء وأهل بيتي أمان لأمتي».

«یعنی: ستارگان، امان اهل آسمانند و اهل بیت من، پناهگاه اهل زمین».

جواب ما:

این حدیث، اسنادش درست نیست. این را حافظ ابن حجر گفته است نه من.

اما من کم کم دارم به این نتیجه می‌رسم که یک دلیل برای درست نبودن حدیث این است که این شیاد به آن استناد کند زیرا ندیدم به یک حدیث درست متوسل شود.

می‌گوید: این حدیث در حق اهل البیت است و سنی این را می‌گوید:

«الزموا مودتنا أهل البيت فإنه من لقي الله عز وجل وهو يودنا دخل الجنة بشفاعتنا والذي نفسي بيده لا ينفع عبدا عمله إلا بمعرفة حقنا».

یعنی: پایبند باشید به حب اهل البیت که هر کس الله را ملاقات کند و محب ما باشد، به سفارش ما داخل بهشت می‌شود و قسم به الله که هیچ عملی بدون معرفت به حق ما، سودی ندارد... [۳۴].

جواب ما:

و منظورش از معرفت به حق ما؛ یعنی، اعتقاد به اله بودن امامان است. وگرنه ما که اهل بیت را دوست داریم و زنان رسول هم از اهل بیت هستند.

و در «مجمع الزويد» آمده است که این حدیث درست نیست.

[۳۳] ص: ۶٧. [۳۴] ص: ۶۸.

ادعای ۳۵- سنی‌ها حدیثی دارند که بعد از وفات پیامبر کینه‌های پنهان صحابه آشکار می‌شود

شیخ سلیمان حنفی بلخی در کتابش [۳۵]و در باب ٧۵ حدیثی نقل کرده است:

یا علی بترس از کینه‌هایی که در دل‌ها پنهان است، ظاهر نمی‌کنند الا بعد مرگ من. آن‌ها کسانی هستند که لعنت می‌کند آن‌ها را خدا و هر لعنت کننده‌ای... [۳۶].

جواب ما:

منظورش کیست؟ معلوم است ابوبکر و عمر و عثمان.

باز شیعه حیا ندارد و سلیمان بلخی را همچنان حنفی و سنی می‌داند تا شیعیان را بفریبد.

ادعای ۳۶- فرزندان فاطمه اولاد رسول الله هستند پس ما می‌توانیم به آن‌ها بگوییم: ابن رسول الله.

نویسنده می‌گوید: من از دودمان رسول الله هستم! و بعد شجره نامۀ خود را بیان کرد تا منتهی شد به حضرت علی.

سنی اعتراض کرد که جدّ تو علی است نه رسول الله. گفت: از طرف مادر به رسول الله می‌رسیم. پس اولاد رسول الله هستیم.

سنی گفت: درست است که با رسول الله نسبت دارید، اما نسل آدمی از اولاد ذکور است!.

نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور در جواب، این آیه را به عنوان دلیل می‌آورد:

﴿وَمِن ذُرِّيَّتِهِۦ دَاوُۥدَ وَسُلَيۡمَٰنَ وَأَيُّوبَ وَيُوسُفَ وَمُوسَىٰ وَهَٰرُونَۚ وَكَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ٨٤ وَزَكَرِيَّا وَيَحۡيَىٰ وَعِيسَىٰ وَإِلۡيَاسَۖ كُلّٞ مِّنَ ٱلصَّٰلِحِينَ٨٥﴾[الأنعام: ۸۴-۸۵]

«و از فرزندان ابراهیم برگزیدیم داوود و سلیمان و یوسف و موسی و‌هارون و زکریا و یحیی و عیسی را...».

یعنی، قران کریم، عیسی را که پدر نداشت از اولاد ابراهیم می‌داند!.

چرا؟ چون از طرف مادر با ایشان نسبت داشت.

در این آیه، حضرت عیسی ذریۀ ابراهیم به شمار آمده است در حالی که از طرف مادر با ابراهیم نسبت داشت نه پدر. پس وقتی عیسی از طرف مادر، ذریۀ ابراهیم است، حسین هم می‌تواند از طرف مادرش،فاطمه، ذریۀ نبی باشد.

چنان‌که ابوبکر رازی در تفسیر خود همین مطلب را می‌گوید:

امام فخر رازی در ص ۱۲۳،جلد چهارم تفسیر کبیر [۳٧]می‌گوید: بر اساس این آیه، حسن و حسین ذریۀ رسول الله هستند... [۳۸].

جواب ما:

اول= ما قبول داریم که حضرت محمد، پدر بزرگ حسن و حسین بوده اند! و ایشان آن دو را پسرم خطاب کرده‌اند، اما این حرف را قبول نداریم که شما می‌گویید: یا ابن رسول الله! بلکه باید بگویید: حسین بن علی.

دوم= تعجب آور است که نویسنده اصلاً به آیه‌ای که صراحتاً به موضوع بحث مربوط است، اشاره نمی‌کند. آیه این است:

﴿مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَآ أَحَدٖ مِّن رِّجَالِكُمۡ﴾[الأحزاب: ۴۰]

«و نیست محمد پدر احدی از مردان شما».

چون پدر هیچ مردی نیست پس ما حق نداریم به مردان بگوییم: ابن رسول الله.

پس حق نداریم کسی را فرزند حقیقی رسول الله بدانیم.

سوم = مقایسۀ بین عیسی و حسن و حسین نادرست است؛ زیرا عیسی بدون پدر به دنیا آمد و هیچ بشری چون او نیست. لذا الله او را با نام «عیسی بن مریم» معرفی می‌کند؛ اما ما هرگز نمی‌گویم و حق نداریم که بگوییم: حسین بن فاطمه. چون امر شده‌ایم که پسر را با نام پدر بخوانیم.

این قیاس‌های باطل از عادات عجیب شیعه است. عیسی، عیسی بود و حسین، حسین است!.

عیسی بدون پدر متولد شد؛ لذا نسبت او از طرف مادر است!.

آیا اکنون زنی می‌تواند، بگوید: بچه‌ام را بی‌پدر به دنیا آوردم و تعجب نکنید چون حضرت مریم نیز، بی‌شوهر بار دار شد!.

این قیاس‌های عجیب شیعه حیرت آور و شرم آور است!.

[۳۵] باب ٧۵. [۳۶] ص: ٧۸. [۳٧] ج ۴، ص ۱۲۳. [۳۸] ص: ۱۰۵.

ادعای ۳۶- آیه مباهله دلیل است بر اینکه حسن و حسین فرزندان پیامبرند؟!

آیه مباهله است در سوره آل عمران:

﴿فَمَنۡ حَآجَّكَ فِيهِ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَكَ مِنَ ٱلۡعِلۡمِ فَقُلۡ تَعَالَوۡاْ نَدۡعُ أَبۡنَآءَنَا وَأَبۡنَآءَكُمۡ وَنِسَآءَنَا وَنِسَآءَكُمۡ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمۡ ثُمَّ نَبۡتَهِلۡ فَنَجۡعَل لَّعۡنَتَ ٱللَّهِ عَلَى ٱلۡكَٰذِبِينَ٦١﴾[آل عمران: ۶۱]

یعنی:... «پس بگو: بیا تا بخوانیم (بیاوریم) پسران ما را و پسران شما را و زنان ما را و زنان شما را و خود مان و خودتان را پس مباهله کنیم...».

می‌گویند: منظور از «ابناءِنا»حسن و حسین و منظور از «نساءِنا»فاطمه و «انفسنا»علی بن ابی طالب و رسول الله است! چنان‌که ابن ابی الحدید معتزلی که از اعیان و علمای سنی است و ابوبکر رازی در تفسیر خود همین را می‌گویند... [۳٩].

جواب ما:

این تفسیر غلط است؛ زیرا لفظ (زنان) و(پسران) و (خودمان) جمع است در حالی که فاطمه یک زن و حسن و حسین دو پسر و علی و رسول الله دو مرد بودند و زبان عربی برای جمع دو نفر، لفظی خاص خود دارد. پس آیه بر افرادی بیش از این ۵ نفر یا دست کم بر ٩ نفر دلالت دارد.

و به نظر ما، آیه‌ای است برای همه عصر‌ها و همه زمان‌ها و خطاب به همۀ مردم است! و اجازۀ مباهله با کفار را می‌دهد!.

[۳٩] ص: ۱۰۴.

ادعای ۳٧- فرزندان حسن وحسین تا روز قیامت از نسل رسول الله محسوب می‌شوند... [۴۰].

جواب ما:

اول اینکه در ادعای قبلی شما ثابت کردیم که اولاد فاطمه، نوۀ دختری پیامبر هستند و نسل در اسلام از پدر است؛ اما نوۀ دختری بودن هم، مقام بزرگی است به شرطی که به همراه عمل صالح باشد. البته این حرف آخر نیست! در اولاد پیامبران، افرادی مثل پسر نوح و پسران یعقوب هم بودند!.

حتی شیعه‌ها نیز، برخی از اولاد علی، مثلاً اولاد اسماعیل بن جعفر (یعنی، فرقۀ اسماعیلیه) را گمراه و کافر می‌دانند. به طوری که برادر امام یازدهم خود (یعنی، فرزند امام د هم) را شراب خواره و کذاب می‌دانند!.

پس شیعۀ امروزی نمی‌تواند بگویید که چون اولاد رسولم، پس حق با من است! از نسل نوۀ دختری پیامبر هستی؟ باش! عملت چیست؟ اگر مرتکب شرک شوی یا بدعتی کنی، عملت تباه است و اصل و نسب هم برایت بی‌فایده است!.

پس در اصل آن هدفی که داعی از این سخنان دارد، نادرست است!.

نتیجه اینکه وقتی فلانی می‌گوید: من سیدم. این، هیچ مزیتی را برایش ثابت نمی‌کند، مگر آنکه عمل صالح داشته باشد و تنها به خاطر سید بودن ما به او اجازه نمی‌دهیم که هر طور دلش خواست دین را تفسیر کند و خارج از کتاب و سنت اجازه ندارد که سخن بگوید!.

شیعه نیز قبول دارد که اگر داناتر ازسید دید از آن دانا پیروی کند. به همین دلیل گاهی مرجع تقلیدشان غیر سید است.

[۴۰] ص: ۱۰٧.

ادعای ۳٧- سنی‌ها حدیث دارند که حسن و حسین پسران پیامبرند

احادیث دروغی می‌گوید؛ از جمله:

ابن ابی الحدید معتزلی که از اعیان علمای سنی است در «شرح نهج البلاغه» و ابوبکر رازی در تفسیر خود همین را گفته‌اند. یوسف گنجی شافعی در کتاب «الطالب» و خطیب خوارزمی در «مناقب» از ابن عباس و ابن حجر مکی در «صواعق محرقه» از طبرانی از جابر بن عبدالله این حدیث را آورده‌اند:

«ان الله جعل ذريه کل بنی في صلبه وجعل ذريتی في صلب علي».

از ابن عباس روایت است که رسول الله فرمود: «الله ذریه و نسل هر کس را در کمر و پشت او قرار داده اما نسل مرا در پشت و نسل علی قرار داده است»!.

جواب ما:

هیثمی گفته است: در سلسلۀ راویان «یحیى بن العلاء» است که نباید حرفش را پذیرفت [۴۱].

این حدیث را طبرانی روایت کرده است. پس چه نیاز است که نام ابن ابی الحدید یا گنجی شافعی یا خوارزمی یا ابن حجر مکی یا رازی و... را بنویسیم؟! واقعاً چرا می‌نویسد؟ چون می‌خواهد به خواننده القاء کند که همۀ بزرگان سنی همین را می‌گویند. این یک حقه بازی آشکار است و اینان بزرگان ما نیستند.

عمل او مثل اینکه من بگویم: فلان حدیث را کافی، خمینی، سیستانی، ملای مسجد ما، و روزنامه کیهان، رسالت و ایران امروز نقل کرده‌اند.

می‌گوید:

شیخ سلیمان حنفی بلخی باب ۵٧ از کتاب «ينابيع الموده» را به این موضوع اختصاص داده است و از طبرانی و حافظ عبدالعزیز و ابن ابی شیبه و خطیب بغدادی و حاکم و بیهقی و بغوی و طبری نقل کرده که حسن و حسین فرزندان رسول الله هستند.

شیخ سلیمان حنفی بلخی در «ينابيع الموده» از ابو صالح و حافظ عبدالعزیز بن الاخضر و ابو نعیم و صبری ابن حجر مکی یا هیثمی در «صواعق» [۴۲]و گنجی شافعی در کتاب «الطالب» و طبری در ترجمۀ مقالات، این حدیث را آورده‌اند که خلیفۀ ثانی گفت:

«اني سمعت رسول الله يقول کل حسب ونسب فمتقطع يوم القيمه ما خلا حسبي ونسبي و کل بني اثنی عصبتهم لابيم ما خلا بني فاطمه فاني انا ابوهم وانا عصبتهم».

یعنی: عمر بن الخطاب گفت: «شنیدم از رسول خدا که فرمود هر حسب و نسبی در روز قیامت منقطع است مگر حسب و نسب من و عصبۀ هر اولاد دختری از جانب پدر است مگر اولاد فاطمه که من پدر و عصبۀ آن‌ها هستم».

جواب ما:

به گفتۀ الهیثمی در میان راویان « شیبه بن نعامه» کسی است که به گفته‌هایش نباید اعتنا شود [۴۳].

و به گفتۀ دمشقی در بین راویان، «حسین الأشقر» رافضی و دروغگو است.

می‌گوید:

شیخ عبدالله بن محمد بن عامر شعراوی شافعی در کتاب «انصاف بحب الاشراف» از بیهقی و دار قطنی از عبدالله بن عمر از پدرش در هنگام تزویج ام کلثوم نقل نموده است و جلال الدین سیوطی در «احیاء البیت» از طبرانی در «اوسط» از عمر نقل کرده و ابوبکر بن شهاب الدین علوی در رشفة الصادی من الفضایل النبی الهادی [۴۴]نقل و استشهاد نموده است که اولاد فاطمه، اولاد رسولند... [۴۵].

جواب ما:

احادیثی که ذکر نموده است، همگی بی‌ارزش هستند و خواننده اگر با دقت بخواند، می‌بیند که مشحون از حقه بازی‌های مختلف است که در اول کتاب به آن‌ها اشاره کردیم.

سلیمان بلخی، بخاری نیست و می‌رسید همدانی، مسلم نیست. پس به احادیث آن‌ها نباید اعتنا کنیم.

[۴۱] مجمع الزواید، ٩ / ۱٧۲. [۴۲] ص: ۱۱۴. [۴۳] مجمع الزوائد، ۴/۲۲۴ و ٩/۱٧۳. [۴۴] باب ۳، ص ۳٩. [۴۵] ص ۱۰۶.

ادعای ۳۸- احمد حنبل در «مسند» خود گفته است حسن و حسین امامند

خطیب خوارزمی در «مناقب» و میر علی همدانی شافعی در «موده قربی» و احمد بن حنبل در «مسند» و سلیمان حنفی در «ينابيع الموده»آورده‌اند:

«ابنای هذان ريحانتان من الدنيا ابنای هذان امامان قاما او قعدا».

«این دو پسر من(حسن و حسین)، ریحانۀ من در دنیا هستند و این دو، فرزندان امام هستند؛ چه ساکت باشند، چه قیام کرده باشند».

جواب ما:

دروغ است. بر احمد حنبل دروغ بسته‌اند و نه تنها در مسند امام احمد حنبل چنین حدیثی نیست. بلکه در هیچ کتاب حدیثی، چنین حدیثی وجود ندارد.

البته در صندوقچۀ سلیمان بلخی هر چیزی یافت می‌شود اما در مسند احمد و در کتب حدیث نیست.

ادعای ۳٩- سنی می‌گوید: جمع بین نماز ظهر و عصر جایز است. پس شیعه برحق است

در سنت رسول الله جمع بین نماز ظهر و عصر جایز است و جمع بین نماز مغرب و عشا هم جایز است و لازم نیست که مریضی یا سفر، بهانۀ ما باشد، بی‌دلیل هم می‌توان جمع کرد و احادیث متعددی از کتب ما در اثبات این نکته آورده است. در یک جمله، وی نتیجه گرفته است که شیعیان به سنت پیامبر نزدیکترند تا سنی‌ها!.

از جمله، این حدیث را شاهد آورده است که درصحیح مسلم آمده، عبدالله بن شفیق گفته است که عصر یک روز عبدالله بن عباس برای ما سخنرانی می‌کرد تا آنکه آفتاب غروب کرد و ستارگان ظاهر شدند ومردم گفتند: «الصلوه الصلوه»ابن عباس اعتنا نکرد و در همان حین، مردی از بنی تمیم با صدای بلند گفت: «الصلوه الصلوه»ابن عباس گفت: «اتعلمني بالسنة لاامّ لك رأيت رسول الله جمع بين الظهر والعصر والمغرب العشاء».

یعنی: «بی‌مادر، تو مرا سنت یاد می‌دهی. خود رسول خدا را دیدم که بین نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را جمع کرد».

در جایی دیگر ابن عباس گفت:

«صلی الرسول الله في المدينه مقيماًٌ غير مسافر سيعاً وثمانياً».

یعنی: «نماز گزارد رسول الله در مدینه در حال اقامت (نه مسافرت) هفت رکعت و هشت رکعت (یعنی، مغرب عشاء و ظهر و عصر را با هم)».

از عباس روایت نموده‌اند که گفت:

«صلی رسول الله الظهر والعصر جمعاً بالمدينه في جمعاً بالمدينه في غير خوف ولا سفر ولا مطر».

یعنی، «نماز گزارد رسول اللهصظهر و عصر را با هم در مدینه بدون ترس و سفر، و بارانی نیز نمی‌بارید...» [۴۶].

جواب ما:

۱- قبول داریم که رسول الله بعضی اوقات بین ظهر و عصر و بین مغرب و عشا را بدون آنکه باران یا سفر یا ترس باشد، جمع می‌کردند، اما فرق ما با شیعه در این است که ما می‌گوییم: خیلی به ندرت انجام می‌دادند.

در حالی که شیعیان، همۀ نماز‌های خود را جمع می‌کنند، حتی۵ اذان را به ۳ اذان تقلیل داده‌اند! و از این رخصت به افراط بلکه دایم استفاده کرده‌اند که جایز نیست!.

نویسندۀ کتاب «شب‌های پیشاور» حدیثی را دلیل آورده است که اگر خوب به آن دقت کند، می‌بیند مردم از این سنت بی‌خبر بودند؛ یعنی، از بس این حدیث نادر بود هیچ کس از آن باخبر نبود و می‌بینیم که در متن حدیث می‌آید که مردم فریاد زدند: نماز نماز.

و ابن عبا س می‌خواست به آن‌ها سنت را یاد بدهد اما این کجا و عمل شیعه کجا؟.

امروزه اگر در مسجدی از مساجد شیعه بلا فاصله بعد از نماز ظهر، نماز عصر را نخوانند مردم از تعجب شاخ در می‌آورند! پس روش ابن عباس کجا و سنت شیعه کجا؟.

گاهی اصحاب سنت‌های نادر رسول الله را آشکار می‌کردند تا مردم به وجود آن‌ها آگاه شوند؛ مثلاً یک صحابی با وجود داشتن بالاپوش، آن را به کناری گذاشت و فقط با شلوار و سینه‌ای برهنه نماز خواند!.

یکی گفت: چرا چنین کردی؟ فرمود: تا جاهلی چون تو بداند که نماز با یک شلوار نیز، جایز است (به شرط پوشیده بودن ناف).

اما این، به این معنی نیست که این حدیث را بهانه کنیم و در هر نماز پیراهن خود را درآوریم. شیعه پیراهن خود را کشیده ۳ اذان را به جای ۵ اذان و ۳ بار جمع شدن در مسجد را به جای ۵ بار جمع شدن اختیار کردند که کاملاً نامعقول و سوءِ استفاده از رخصت است.

اما اینکه بعضی از مذاهب اهل سنت اصلاً جمع کردن را جایز نمی‌دانند. ایرادی است بر همان مذهب که مذاهب دیگر اهل سنت زودتر از شیعیان به آن‌ها خرده گرفته‌اند که چرا مطابق حدیث از رخصت استفاده نمی‌کنند.

[۴۶] ص ۱۰۸.

ادعای ۴۰- پیدا شدن جسد شاه چراغ در شیراز دلیلی برحقانیت شیعه

می‌گوید: چهار صد سال بعد، قبر این شهید پیدا شد که تر و تازه بود و برایش یک قبر درست کردند و نامش شد شاه چراغ شیراز... [۴٧].

جواب ما:

دین شما بر روی شک بنا شده است از کجا مطمئن هستید که این قبر، قبر همان شهید است و اگر هم مطمئن هستید از کجا می‌دانید که شهادت او قبول شده است و بهشتی است؟ هنوز روز قیامت بر پا نشده است که شما او را به بهشت بردید و مقام شفاعت هم به او دادید؟!.

[۴٧] ص ۱۲۰.

ادعای ۴۱- سید علاء الدین حسین، دلیلی برحقانیت شیعه [۴۸]

داستان کشف جسد این امام زاده که فرزند موسی کاظم است نیز، خیلی جالب است.

می‌گوید:

در زمان صفویان یک مردۀ با چافو کشته شده را با خون تر وتازه پیدا کردند و از روی قرائن وشواهد گفتند: این همان امام زاده است که قرن‌ها پیش مرده بود و برایش یک زیارتگاه درست کردند... [۴٩].

جواب ما:

ممکن است که خود قاتل، برای رد گم کردن، مقتول را امام زاده معرفی کرده و گفته باشد: این همان آدمی است که هفت صد سال بعد قبرش کشف شد با خون تر و تازه و چاقو خورده! قاتل عجب آدم با هوشی بود! و چه خوب رد گم کرد.

با این شیعه‌ها که بحث می‌کنی می‌گویند: برو کتاب شب‌های پیشاور را بخوان. به نظر من خودشان تا به حال نخوانده‌اند.

[۴۸] همان. [۴٩] همان.

ادعای ۴۲- ابراهیم مجاب، دلیلی برحقانیت شیعه

می‌گوید:

این بابا برای این مجاب است که در بیداری، حضرت علی جواب سلامش را داد!... [۵۰].

جواب ما:

شاهدش کیست که او به علی سلام کرد و جواب هم شنید؟ معلوم است دیگر! خودش!.

آیا خجالت نمی‌کشد که ادعا می‌کند حضرت علی بعد از مرگ، جواب سلامش را در بیداری داده است؟!.

معلوم است در اجداد داعی، حقه باز زیاد بوده است.

[۵۰] ص ۱۲۲.

ادعای ۴۳- پیدایش قبر حضرت علی، دلیلی برحقانیت شیعه

در این جا یک داستان خیالی از کرامات قبر علی گفته است:

سعی کرده است برای مهم جلوه دادن قبری خیالی ثابت کند که نوح آن را حفر کرده... [۵۱].

جواب ما:

حضرت نوح خودش آدم مهمی بود و سوره‌ای نیز، به نام نوح در قرآن داریم. حال اگر چنبن مردی، گور کن علی می‌شود و این گور کنی برایش افتخار است، پس علی از او خیلی مهمتر است، اما چرا در قرآن سوره‌ای به نام علی نداریم؟! حتی یک آیه هم به یاد علی در قرآن نیست! در ضمن شما که قبر علی را پیدا کردید چرا قبر زنش را پیدا نکردید؟ شاید دلیلش این است که چون امام غایب دارید، باید قبر غایب هم داشته باشید!.

[۵۱] ص ۱۲٧.

ادعای ۴۴- فتحعلی شاه، شهنشاه مسلمان و علم پرور

بلاخره اجداد بزرگوار این آقای داعی در زمان فتحعلی شاه قاجار به تهران رسیدند و به تقاضای آن شهنشاه مسلمان و علم پرور در تهران ماندند... [۵۲].

جواب ما:

از فتوای پر برکت آن‌ها، حضرت فتحعلی شاه قاجار توانست ٩۰۰ زن را صیغۀ ٩٩ ساله کند و آیۀ ۴ از سورۀ نساء را که می‌گوید:

مسلمانان حق ندارند بیش از ۴ زن بگیرند،

را ندیده بگیرند!.

آن‌ها با فتواهای خود به او اجازه دادند تا او به عیش و نوش مشغول شود. در حالی که روس‌ها مشغول اشغال خاک ایران بودند فتحعلی شاه به فتوای سادات شیرازی(اجداد نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور) در حال فتح ٩۰۰ فروج بود!.

عجیب است که شیرازی فتحعلی شاه را مسلمان و علم پرور می‌نامد! تا به حال نمی‌دانستیم که تن پروری و عیاشی؛ یعنی، علم پروری و یا علم پروری؛ یعنی، تن پروری! دیگر چرا به او می‌گوید: شهنشاه. او چطور شهنشاهی بود!.

این‌ها مهم نیست؛ مهم این بود که اجداد سید شیرازی ما مفت بخورند و خودشان هم صیغه کنند! به روایت نویسندۀ شیاد، این آیات و سادات در تهران ماندند تا زمان ناصرالدین شاه (که ۳۰۰ زن صیغه‌ای داشت!).

و در آن زمان، پدر بزرگ آقای داعی به دستور ناصر الدین شاه به اشرف الواعظین ملقب شد!.

ناصرالدین شاه را ببینید و بشناسید! این، همان ناصر الدین شاهی است که وقتی یکی از زن‌هایش فرار کرد، به پیشانی خود می‌زد تا شکلش را به یاد بیاورد که چه کسی بود.

یکی از پایه‌های حکومت او همین اشرف الواعظین‌های دین فروش بودند. نویسنده چه خوب در این جا خود را رسوا کرد!.

[۵۲] ص ۱۳۱.

ادعای ۴۵- سنی‌ها شاهدند که تشیع از زمان رسول الله وجود داشت

در این جا می‌خواهد روایتی آن هم از منابع اهل سنت شاهد بیاورد، مبنی بر اینکه کلمه و حزب شیعه از زمان رسول الله وجود داشت واین طور می‌نویسد:

حافظ ابو نعیم اصفهانی احمد بن عبدالله که از أجلۀ علماء عظام و محدثان فخام و محققان کرام شما می‌باشد و ابن خلدون در «وفیات الاعیان» تعریف او را کرده است که از اکابر حفاظ ثقات و اعلم محدثان است و مجلدات عشره، کتاب «حلیة الاولیاء» او از احسن کتاب‌هاست.

و صلاح الدین خلیل بن ابیک الصفدی در «وافی بالوفیات» دربارۀ او می‌گوید: تاج المحدثین است. حافظ ابو نعیم که امام در علم و زهد و دیانت بود و در نقل و فهم روایات و قوۀ حفظ و درایت مقام اعلا داشت و از مصنفات بسیار زیبای او ده جلد «حلية اولياء»می‌باشد که علاوه بر احادیث بخاری و مسلم، احادیث بسیاری نقل نموده است که گویی به گوش خود شنیده است.

و محمد بن عبدالله الخطیب در «رجال مشکوه المصابيح»در تعریف او می‌گوید:

هو من مشايخ الحديث الثقاة المعمول بحديثهم المرجوع الی قولهم کبير القدر وله من العمرست وتسعون سنة.خلاصه یک چنین عالم حافظ و محدث نود و شش ساله‌ای که محل وثوق و مفخر علمای شماست در کتاب معتبرش «حلية الاولياء»روایت می‌کند به اسناد خودش از ابن عباس (حبرامت) که چون نازل شد آیۀ ۶ از... [۵۳].

جواب ما:

آیا حقه بازی او را می‌بینید به جای اینکه از سند حدیث تعریف کند از نویسنده‌ای که کتاب حدیث را نوشته است، ستایش می‌نماید. حافظ ابو نعیم اصفهانی که هیچ، امام احمد حنبل یا امام یکی از مذاهب اهل سنت هم که باشد، باز سنی‌ها خوب بودن او را دلیل بر این نمی‌دانند که هرچه حدیث در مسند احمد آمده است، قبول کنند.

آیا داعی این حقیقت پیش پا افتاده را نمی‌داند؟ می‌داند خوب هم می‌داند اما قصد او حقه بازی است. کتاب شب‌های پیشاور را با همین نیت پلید نوشته است.

حالا ببینیم چه حدیثی از او نقل کرده است.

می‌گوید: آیۀ ٧ از سورۀ ٩۸ (البینة) که نازل شد:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ٧﴾[البينة: ٧]

«کسانی که ایمان آورده وعمل صالح کرده‌اند، بهترین مردمانند».

﴿جَزَآؤُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُۚ ذَٰلِكَ لِمَنۡ خَشِيَ رَبَّهُۥ٨﴾[البينة: ۸]

«پاداش آنان نزد پروردگارشان باغ‌های همیشگی است که از زیر آن، نهرها روان است و جاودانه در آن می‌مانند، خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنودند؛ این برای کسی است که از پروردگارش بترسد».

حضرت محمد به علی فرمودند: «يا علي، هو انت وشيعتك تاني انت وشيعتك يوم القيمه راضيين مرضين».

یعنی: «یا علی، مراد از خیر البریه در آیۀ شریفه تویی و شیعیان تو. روز قیامت تو و شیعیان تو می‌آیند در حالی که خداوند از شما راضی است و شما هم از خداوند راضی و خشنود هستید».

قال علي: فقال رسول اللهص: «وإنك شيعتك في الجنة».

علی گفت: از رسول الله شنیدم که فرمود: ای علی، تو و دوستدارانت در بهشت هستید

جواب ما:

ای داعی شیاد، ای رافضی، این دروغ و حقۀ دایم توست که حدیث را از کتب غلط نقل می‌کنی بدون آنکه خسته شوی. همه این احادیث دروغ است.

[۵۳] ص ۱۵۵.

ادعای ۴۶- شیعه از زمان رسول الله وجود داشته و در حق آن‌ها آیاتی نازل شد!

وی چندین حدیث نقل کرده است تا ثابت کند منظور از آیۀ: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ٧﴾[البينة: ٧]. «یعنی، کسانی که ایمان آورده وعمل صالح کرده‌اند، بهترین مردمانند.»علی و شیعه اوست... [۵۴].

جواب ما:

با وجود اینکه قرآن ایمان و عمل صالح را در سوره‌های مختلف شرح داده است، اما در هیچ جا ننوشته است که منظور از ایمان، دوستی علی و منظور از عمل صالح، شیعۀ علی بودن است. پس ما چگونه گفتۀ او را باور کنیم یا چگونه استناد او به احادیث ضعیف یا دروغ را بپذیریم.

اگر الله می‌فرمود: «ان علي وشيعته اوليك هم خير البريه». آن وقت شما راستگو می‌شدید.

دقت کنید؛ مانند ﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾؛ یعنی، محمد و شیعۀ او.

الله واضح می‌گوید و با کسی تعارف ندارد.

[۵۴] ص ۱۵٧.

ادعای ۴٧- شیعه از زمان رسول الله وجود داشت و دربارۀ این ادعا،خود سنی‌ها حدیث دارند

پیغمبر فرمود:

«والذي نفسي بيده ان هذا وشيعته لهم الفائزون يوم القيمة فنزل ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ٧﴾[البينة: ٧]». «قسم به کسی که جان من در قبضۀ قدرت اوست، این مرد(اشاره به علی) و شیعۀ او روز قیامت از رستگارانند. آنگاه آیۀ مذکور نازل گردید.»

در پاسخ می‌گوییم: آیۀ ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ﴾در قرآن بیش از ۱۰۰ بار تکرار شده است. الله، ابراهیم و نوح و طرفداران آن‌ها را مومنین صالح خطاب کرده است؛ یعنی، همه، شیعۀ علی بودند و به او ایمان داشتند. آیا هذیانی از این بزرگتر شنیده‌اید.

«يا علي الم تسمع قول الله تعالی:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ٧﴾[البينة: ٧]

هم شيعتك وموعدی وموعد کم الحوض اذا اجتمعت الامم للحساب تدعون غرآ محجلين.» یا علی، آیا نشنیده‌ای آیۀ شریفۀ «ایمان آورندگانی که عمل صالح می‌کنند، آنانند خیر البریه».

ایشانند شیعیان تو و وعده‌گاه من و شما کنار حوض کوثر خواهد بود. وقتی که خلایق جمع شوند و برای حساب شما را بخوانند، شما از سفیدرویان باشید و شما...

«تأتي انت وشيعتك يوم القيامة راضين مرضين».

«تو و شیعیان تو در روز قیامت می‌آیید در حالی که از خداوند راضی هستید و خداوند نیز، از شما راضی است».

«قد اتاکم اخي والذي نفسي بيده هذا وشيعته هم الفائزون يوم القيمة».

«به آن خدائی که جان من در دست اوست، این علی و شیعیان او رستگارانند روز قیامت. فنزل:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ٧﴾[البينة: ٧]

پس این آیه در حق علی نازل شد».

«يا علي انت وشيعتك خير البرية تابی يوم القيمة انت وشيعتك راضين ومرضين وياتي عدوك غضبانا مقمحين فقال من عدوی قال من تبرء منك ولعنك».

«یا علی، تو و شیعیان تو خیر البریه هستید. روز قیامت، تو و شیعیان تو در حالی که از خدا راضی و خدا هم از شما راضی است، می‌آیید و دشمنان تو خشمناک می‌آیند و دست‌هایشان به گردنشان بسته می‌باشد. امیرالمؤمنین عرض کرد: کیست دشمن من؟ فرمود: کسی که بیزاری می‌جوید از تو».

«يا علي انت واصحابك في الجنة وشيعتك في الجنة».

«یا علی، تو و اصحاب و شیعیانت در بهشت می‌باشید».

«مثلك في امتي مثل امسبح عيسی بن مريم».

«یعنی، مَثَل تو در امت من مَثَل عیسی بن مریم است».

«فرقه شيعتك وهم المؤمنون» یعنی، «فرقه‌ای شیعیان تو هستند و آن‌ها مؤمنین‌اند».

«فانت يا علي وشيعتك في الجنة ومحبوا شيعتك في الجنة وعدوك والغالي فيك في النار».

«یعنی: یا علی تو و شیعیان تو و دوستان شیعیانت در بهشت خواهید بود و دشمنان و غلوکنند گان دربارۀ تو در آتش جهنم هستند».

«يا علي ستقدم علی الله انت وشيعتك راضين مرضين ويقدم عليه عدوك غضباًمقمحين».

«یا علی زود است که تو و شیعیانت بر خدا وارد شوید، در صورتی که از خدا راضی و خدا از شما راضی است و دشمنانت بر خدا خشمناک وارد می‌شوند در حالی که دست‌ها بر گردنشان بسته می‌باشد... [۵۵]».

جواب ما:

تمام حدیث‌هایی که آورده است یا متروک است یا ضعیف یا موضوع یا ساختۀ خودش که باز از همان رفقای همیشگی خود نقل قول کرده است که معرف حضورتان هستند. مثل:

۱- خوارزمی.

۲- الحسکانی.

۳- گنجی.

۴- سبط ابن جوزی.

۵- سیوطی.

۶- این حجر مکی.

٧- ابن صباغ.

۸- سلیمان بلخی.

٩- سبط ابن جوزی.

ما در این جا تمام نوشته‌های او را ذکر کردیم تا خواننده دریابد که او با چه حقه‌ای کتاب خود را نوشته است. به طوری که بیش از هزار صفحه را از پرگویی‌ها پر کرده و یک حرف را ده بار آورده است.

ارباب فن می‌دانند که پرگویی و بیهوده گویی یک راه موفق، برای به کرسی نشاندن یک حرف باطل و خسته کردن طرف مقابل است. چیزی که از کتاب حسکانی روایت کرده است چه لزومی دارد که دوباره از کتاب سلیمان بلخی هم نقل کند. احادیث آورده شده، همه ضعیف یا دروغ و ساختگی است و خودتان ببینید که طوفان حقه بازیها در میان امواج کلمات و جملات چه غوغایی می‌کند.

و برای همین آقایان خوارزمی و حسکانی و گنجی و ابن صباغ را می‌بینید که راوی حدیث شده‌اند و افراد غیر مشهور مانند میر سید علی همدانی هم هستند. خلاصه یک حدیث صحیح هم در این میان نیست. شیعه تا کی می‌خواهد به این تقلب ادامه دهد.

جالب است بدانید که در کتب اهل سنت حدیثی مشابه داریم اول حدیث را ببینید:

وعن أم سلمة قالت: «كانت ليلتي، وكان النبيص عندي، فأتته فاطمة فسبقها علي، فقال له النبيص: "يا علي أنت وأصحابك في الجنة، إلا أنه ممن يزعم أنه يحبك أقوام يرفضون الإسلام ثم يلفظونه، يقرؤون القرآن لا يجاوز تراقيهم، لهم نبز يقال لهم: الرافضة، فإن أدركتهم فجاهدهم فإنهم مشركون". قلت: يا رسول الله ما العلامة فيهم؟ قال: "لا يشهدون جمعة ولا جماعة، ويطعنون على السلف الأول"». رواه الطبراني في الأوسط وفيه الفضل بن غانم وهو ضعيف.

«ام المومنین ام سلمه روایت می‌کند که شب، رسول الله در خانه من و نوبت من بود پس فاظمه در پشت سر علی آمد ای علی تو و دوستدارانت در بهشت هستید اما بدان که کسانی گمان می‌کنند تو را دوست دارند اما عملاً اسلام را رد می‌کنند بزبان می‌گویند مسلمانیم و اما قران خواندن آن‌ها تا گلویشان است (درک و فهم ندارند) مردم آن‌ها را رافضی می‌گویند اگر آن‌ها را دیدی با آن‌ها جهاد کن آن‌ها مشرکند».

البته ما این حدیث را با آنکه در کتاب ماست و معنیش نیز درست است، قبول نداریم چون ضعیف است.

اما سوال این است: شیعه که به این سلسله احادیث استناد می‌کند چرا این رانمینویسد؟ چرا؟ چون صد درصد معنی حدیث بر آن‌ها منطبق است!!.

[۵۵] ص ۱۵٩.

ادعای ۴۸- این حدیث سنی‌ها دربارۀ اصحاب، دلیل حقانیت شیعه است

بر اساس حدیث «ان اصحابي کانجوم بايهم اقتديتم اهتديتم»مذهب شیعه بر حق است؛ زیرا این حدیث می‌گوید از عمل هر صحابی که پیروی کنید، هدایت یافته هستید و ما از سلمان و ابوذر و مقداد و عمار پیروی می‌کنیم پس برحقیم... [۵۶].

جواب ما:

ادعای (ادعای ۲۵۴) را بخوانید تا ببینید شیطان چگونه بر دوش این مرد سوار شده است.

[۵۶] ص ۱۶۱.

ادعای ۴٩- سلمان و ابوذر و مقداد و عمار هم شیعه بودند

ابو حاتم رازی در کتاب «الزینه» گفته است که اولین نامی که در زمان رسول الله به وجود آمد، نام شیعه بود و آن‌ها چهار نفر بودند... ابوذر، مقداد، سلمان و عمار.

جواب ما:

حدیثی در حق اصحاب آورده است تا مقام شامخ عمار و ابوذر و مقداد را نشان دهد که البته ما قبول داریم و به مقام والای آن‌ها اعتراف می‌کنیم، اما او چه می‌خواهی بگوید!.

او می‌خواهد بگوید: آن‌ها از ابتدا در حزب علی بودند و دشمن خلفاء ؛ که دروغ است. حضرت عمر اگر می‌دانست سلمان در حزب او نیست و با او دشمن است، چرا او را حاکم مدائن نمود؟!.

از آن جا که ترک عادت موجب مرض است در این جا نیز، این همه آیات و احادیث صحیح را رها کرده و یک حدیث دروغ را از یک کتاب غیر معروف به عنوان شاهد آورده است!.

ادعای ۵۰- علت توجّه و تشیع ایرانیان در زمان خلفاء، هوش سرشار بود

دراین جا سخنان بی‌پایه گفته است از جمله:

هر کس از ایرانیان که به مدینه می‌رفت! به دلیل هوش و ذکاوت خاص ایرانیان، حق و حقیقت را در علی می‌دید!... [۵٧].

این دلیلش است!.

جواب ما:

این هوش و ذکاوت خاص ایرانیان وقتی پیامبر ظهور کرد، کجا بود که در مقابل لشکر اسلام جنگ‌ها کردند؟! و تا شکست نخوردند دست از مبارزه برنداشتند. آیا ایرانیان، با هوش و ذکاوت خود، بعد از جنگ و بعد از شکست ایمان آوردند؟.

اگر ایرانیان در آن زمان هوش و ذکاوت سرشاری داشتند، چرا مسیحی نشدند که در زمان خود دین برتر بود؟ چرا بر آتش پرستی باقی ماندند؟ چرا با خواهر زاده و برادر زاده و حتی خواهر ازدواج می‌کردند؟ چرا جامعۀ طبقاتی داشتند؟ چرا از عمر شکست خوردند؟!.

حضرت علی همان قدر با ایرانیانِ مشرک، بد بود که حضرت عمر.

بعد نوشت:

علت علاقۀ ایرانیان به علی این است که حسین داماد آخرین پادشاه ساسانی بود.

جواب ما:

پس ای نادان، معلوم شد که علت علاقۀ مجوس‌ها به علی به گواهی خودت برای دین نبود و سبب اصلی، علاقۀ آن‌ها به پادشاهان ساسانی بود.

[۵٧] ص ۱۶۲.

ادعای ۵۱- شیعه شدن مغول‌ها به خاطر مناظرۀ علمی سنی و شیعه بود

غازان مغول به اهل بیت علاقۀ خاصی پبدا کرد... [۵۸].

جواب ما:

نمی‌گوید علت چه بود. شاید خجالت می‌کشد که بگوید: شیعیان در فتنۀ مغول همدست آن‌ها بودند و در ویران کردن شهرهای اسلامی و قتل عام مردم، پا به پای مغول سعی و کوشش می‌کردند.

و می‌گوید:

در زمان پادشاهی سلطان محمد خدابنده (مغول)، مجلس مناظره‌ای بین علامه حلی شیعی و بزرگترین عالم سنی زمانه؛ یعنی، قاضی عبدالملک مراغی تشکیل شد و آنقدر دلایل حلی قوی بود که قاضی سنی گفت: حق با توست، اما من نمی‌توانم راه اجداد خود را رها کنم. پادشاه که این را دید، شیعه شد... [۵٩].

جواب ما:

می‌گویم: این دلایل قوی حلی اگربرکت شمشیر مغول نبود، پس چه بود؟ چرا امروز از آن‌ها برای قانع کردن مخالفان خود، از آن بهره نمی‌گیرید؟.

علت شیعه شدن مغول‌ها این بود که دیدند مذهب شما به مذهب آن‌ها نزدیک است و شما با آن‌ها همکاری می‌کنید و دشمن دشمنان آن‌ها (سنی‌ها) هستید.

[۵۸] همان. [۵٩] ص ۱۶۶.

ادعای ۵۲- شیعه زیاد رو و غالی نیست

ما علی را خدا نمی‌دانیم و با غلو مخالفیم... [۶۰].

جواب ما:

اگر چنین باشید، خیلی خوب است. اما در مهم‌ترین کتاب شما که «کافی» باشد، این باب‌ها موجود است. و شما به کافی ایمان دارید و می‌گویید: امام مهدی گفته است: کافی برای شیعۀ ما، کافی است.

باب امامان غیب می‌دانند.

باب امامان به اختیار خود می‌میرند.

باب امامان به اتفاقاتی که رخ نداده است علم دارند و اگر رخ می‌داد، چگونه می‌شد.

یعنی مثلاً در ایران ۲٧ سال است که خمینی، پادشاهی را از شاه گرفته است، این را امام‌ها می‌دانستند، اما اگر سلطنت را نمی‌گرفت و شاه ۲٧ سال دیگر حکومت می‌کرد، وقایع این ۲٧ سال را هم می‌دانستند.

باز غالیان را لعنت می‌کند! خب شما هم غالی هستید!.

[۶۰] ص ۱٧۱.

ادعای ۵۳- منظور از یس در سورۀ یاسین همانا حضرت محمد است

در این جا یک حرف بی‌معنی گفته است که منظور از «یس» در سورۀ یاسین همانا حضرت محمد است. و می‌خواهد معنی کند که «یس»؛ یعنی، «یا محمد» و بعد توضیح خنده آوری می‌دهد که نشانۀ چیزی نیست جز بی‌عقلی بیش از حد او... [۶۱].

جواب ما:

آخر این چگونه معنی کردنی است که می‌گویی: «سین»؛یعنی، «محمد». تازه حدیث هم ندارد دلیل ابجدی و حسابی و هندسی می‌آورد. بنازم به این عقل.

این کتاب شب‌های پیشاور است که شیعیان به آن می‌نازند، چیزی نیست جز یاوه گویی.

[۶۱] ص ۱٧٩.

ادعای ۵۴- مراد از آل یس آل محمد است

از مفسران بزرگ قرآن!!!! نقل قول کرده است که مراد از آل یاسین؛ یعنی، آل محمد.

از ابن حجر مکی، از ابی بکر علوی، از امام فخر رازی که منظور اهل بیت هستند... [۶۲].

جواب ما:

اول، آن‌ها نقل قولی را در کنار نقل قول‌های دیگر گفته‌اند بدون اینکه به آن معتقد باشند و این داعی با حقه بازی آن نقل قول‌ها را به عنوان نظر آنان قلمداد کرده است.

دوم، مفسرانی خیلی مهمتر از آن‌ها آیه را این طور تفسیر نکرده‌اند.

سوم، این ابوبکر علوی کیست؟ ما که او را نمی‌شناسیم.

[۶۲] ص ۱۸۱.

ادعای ۵۵- صلوات بر آل محمد سنت و در تشهد نماز واحب است پس شیعه برحق است... [۶۳].

جواب ما:

ما کی گفتیم که در نماز نباید برآل محمد درود فرستاد؟ این هم دلیلی دیگر بر اینکه سنی دوستدار اهل بیت است، پس اگر غلو در اهل بیت جایز بود، سنی هم انجام می‌داد.

آری کسی که در نماز بر اهل بیت درود می‌فرستد و در نمازش جایگاهی برای اهل بیت دارد، اگر مقام آن‌ها بالاتر بود، حتماً بالاتر می‌برد. اما شیعه غلو می‌کند و حد را نگاه نمی‌دارد. برای این غلو و برای درست جلوه دادن این غلو، مجبور است سنی را دشمن اهل بیت قلمداد کند.

اما همین درود در نماز، نشان دهندۀ این است که شیعه برای خلاف‌ها و شرک خود بی‌جهت دشمن سازی می‌کند.

[۶۳] همان.

ادعای ۵۶- سنی گواه می‌دهد بر فضایل اهل بیت پس مذهب ما درست است... [۶۴].

جواب ما:

احادیثی از زبان اهل سنت در مدح اهل بیت آورده‌اند که خود دلیلی است بر اینکه راویان سنی از فضایل علی و اهل بیت چیزی را پنهان نکرده‌اند و از کسی واهمه نداشتند. اما نمی‌دانم چرا این همه حدیث صحیح را ندیده‌اند و به احادیث جعلی و ضعیف استناد کرده‌اند؟ چرا کتب مهم و درجه اول ما را مثل بخاری و مسلم که هر کدام بابی در فضل علی و فصلی در فضل اهل بیت دارند، رها کرده‌اند و به خواجه کلان (سلیمان بلخی) و میر سید همدانی و کواشکی و علوی و ثعلبی و چغال و بقال توجه کرده‌اند؟!.

او حرف عجیبی دربارۀ ثعلبی زده است: اول او را امام کرده و بعد او را امیر اصحاب حدیث نموده است که این دروغی شاخدار است. ثعلبی که الله از او بگذرد، مردیست که کتابش از احادیث دروغ و راست پر است، اما داعی او را امیر اصحاب حدیث و از اکابر علمای سنی دانسته که دروغ محض است.

می‌گوید:

شیعه پیرو قرآن و پیامبر است

خودشان را معرفی می‌کند و می‌گوید: ما معتقدیم که حلال محمد، حلال است تا روز قیامت و حرامش، حرام است تا روز قیامت... [۶۵].

جواب ما:

دروغ می‌گویند. حلال محمد را گاهی تا روز قیامت حرام می‌کنند. مثلاً: حد زنا و بریدن دست در غیبت امام اجرا نمی‌شود و با این بهانه احکام دین را ۱۲۰۰ سال است که معطل کرده‌اند. بسیاری از ایشان (اکثرشان) نماز جمعه را تعطیل کرده‌اند. نمی‌دانم دیگر چرا می‌گویند: حلال محمد، تا روز قیامت حلال است.

حرام محمد را نیز، حلال کرده‌اند؛ با آنکه ۲۸ سال است که در ایران حکومت ولایت فقیه دارند اما ربا آزاد است و حتی برای ربا خواری تبلیغ می‌شود و دولت ملا‌ها، خود، چنین می‌کنند.

[۶۴] ص ۱۸۲. [۶۵] ص ۱۸۸.

ادعای ۵٧- ما نمی‌گوییم: شناخت امام؛ یعنی شناخت الله

در این جا دربارۀ این حدیث شیعه که می‌گوید: شناخت امام، شناخت الله است. جواب جالبی داده است! جوابش را بخوانید:

شما می‌گردید و خبر واحدی را پیدا می‌کنید و به آن‌ها اتکا و به شیعه حمله می‌کنید.

جواب ما:

شیعه‌ها یک لشکر ملا و آیت الله داشتند و دارند؛ چرا این آیت الله‌ها کتاب‌های شیعه را غربال نمی‌کنند تا حدیث صحیح از دروغ معلوم شود. چرا؟ چون حدیث‌های شیعه در خدمت مذهب است اگر بگویند ضعیف است، اساس مذهب به هم می‌خورد؛ مثلاً خمینی در کتابش می‌نویسد:

«از لزومات مذهب شیعه یکی این اعنقاد است که امامان ما را مقامی است که هیچ نبی مرسل یا ملک مقربی به آن نمی‌رسد!».

خب اینکه اساس مذهب است،، پس کدام حدیث را بگویند: ضعیف است!.

دوم، عجیب است که خودش دربارۀ کتب اهل سنت به همین ترتیب و حتی بدتر عمل کرده است. اگر این جا اعتراض دارد که خبر واحد آورده‌اید، خودش را ببینید که نه از حدیث معتبر ما بلکه از عالِمی که قبولش نداریم، نقل قول می‌کند و او را به ما نسبت می‌دهد. از شیعه‌ها نقل قول می‌کند و او را سنی می‌داند.

حال نکتۀ سوم، اگر در بین ما کسی مثلاً بگوید: قران تحریف شده است. ما نمی‌گوییم: حرفش غلط است؛ می‌گوییم خودش هم کافر است.

اما شما نمی‌گویید که مثلاً فلان عالم که گفته است: قرآن ناقص است، آدم بدی است؛ بلکه برعکس او را برسرخود هم می‌نشانید و ستایش می‌کنید.

مثالی دیگر: از مجلسی در همین جا تعریف کردی؛ در حالی که او راوی این حدیث است که در بحار الانوار اوست. مجلسی در بحارالانوار در باب وجوب زیارت امام حسین این طور نوشته است:

«... هر کسی که به زیارت قبر حسین نرفته است، عاق رسول و امامان است و اگر اهل بهشت باشد، در بهشت به او مسکنی داده نمی‌شود؛ یعنی، در بهشت هم بعضی‌ها مشکل مسکن دارند».

باز مجلسی در این باب می‌نویسد:

خدا به زوّار امام حسین مباهات می‌کند و خداوند با فرشتگان فرود می‌آید و قبر امام را زیارت می‌کنند... [۶۶].

حال متن حدیث:«عن صفوان قال لي ابو عبد الله لما اتی الحيره هل لك في قبر حسين قلت وتزروه جعلت فداك قال وکيف لا ازوره والله يزوره في کل ليله الجمعه يهبط مع الملائکه اليه والانبياء والاوصياء ومحمد افضل الانبياء ونحن افضل الاوصياء فقال صفوان: جعلت فداك فنزوره کل الليله جمعه حتی ندرك زياره الرب؟ قال نعم يا صفوان الزم تکتب لك زياره قبر حسين وذالك تفصيل».

معنی: «صفوان می‌گوید: وقتی امام صادق به منطقۀ حیره آمد، به من گفت: از قبر حسین حاجتی داری؟ گفتم: فدایت شوم زیارتش می‌روید؟ فرمود: چطور به زیارتش نروم وقتی الله هر شب جمعه نازل می‌شود برای زیارت قبر حسین با فرشته‌ها و پیامبران و امامان. محمد بهترین انبیا و ما بهترین اوصیاء هستیم».

صفوان می‌گوید: گفتم: فدایت شوم آیا هر شب جمعه زیارت قبر حسین برویم تا الله را ببینیم؟ فرمود: برو که ثواب زیارت قبر حسین به همراه این برایت نوشته می‌شود. مجلسی در توضیح فرود الله با فرشته‌ها نوشته است؛ یعنی، رحمت رب نازل می‌شود که این توضیح لایتچسبک است.

چون امام می‌توانست بگوید: رحمت رب. اما او گفت: الله با فرشته‌ها برای زیارت نازل می‌شود. آیا به عربی نمی‌توانست بگوید: رحمت رب توسط فرشته‌ها؟ یا می‌خواست مردم را به فتنه بیندازد یا راوی دروغ گوست؟.

[۶۶] کتاب مزار، باب پیامبران و امامان و فرشته‌ها به زیارت قبر حسین می‌آیند...، حدیث ۳۲، چ ۲، تهران، مکتبه اسلامیه، ج ۱۰۱، ص ۶۱.

ادعای ۵۸- شناخت امام، بزرگترین عبادات است

برمی گردد به همان حدیثی که می‌گوید: شناخت امام، شناخت الله است. اما این بار دیگر نمی‌گوید: حدیث متعلق به شیعه نیست. نمی‌گوید:حدیث ضعیف است بلکه از آن دفاع می‌کند و با بی‌حیایی خبث درون را بیرون می‌ریزد که معنی این است.

«ما خلقت الجن والانس الا لمعرفته الامام».

«خلق نشده‌اند جن و انس مگر به هدف معرفت امام».

و شناخت امام بزرگترین عبادات است... [۶٧].

جواب ما:

در حالی که آیه می‌گوید:

﴿وَمَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَٱلۡإِنسَ إِلَّا لِيَعۡبُدُونِ٥٦﴾[الذاريات: ۵۶]

«ما خلق نکردیم جن و انس را جز برای اینکه مرا (الله) را بپرستند».

خبث اینان باعث شد تا در این آیه منظور از «مرا» را در پرانتز بنویسم. ای جاهلان اگر منظور از خلقت جن و انس، شناخت امام است، خود امام مگر مخلوق نیست؟ خودش برای چه چیزی آفریده شده است؟ در ضمن، چرا آیه یک چیز می‌گوید و شما چیز دیگری؟ و در آخر از امامش، این جمله را شاهد می‌آورد که «بنا عرف الله و بنا عبد الله»

به ما الله شناخته شد و به ما الله پرستیده شد.

با این سخن، مهر کفر را به پیشانی خود زد. هرچند با دلایلی سعی دارد،توجیهش کند.

یکی نیست که از او بپرسد: امام شما که به دنیا نیامده بود، الله شناخته شده نبود و پرستیده نمی‌شد؟ یا معبودانی داشت؟.

در این باره می‌گویند: الله در ابتدا امام را خلق کرد و بعد آسمان‌ها و زمین را.

باز کسی نیست که از این امام خود بزرگ بین بپرسد: شما که این قدر مهم هستید،چرا در قرآن نام و نشانی از شما نیست؟ چرا مانند بهایی‌ها مجبورید آیات لا یتچسبک را به زور به خود بچسبانید؟!.

[۶٧] ص ۱٩۲.

ادعای ۵٩- سنی عقیده دارد که الله قابل دیدن است

می‌گوید: برخی از علمای سنی با این عقیده مخالفند؛ مثل ذهبی و سبط ابن جوزی با مسلم مخالف هستند و کتابش را قبول ندارند و قبول ندارند که می‌شود الله را در قیامت دید... [۶۸].

جواب ما:

رؤیت الله در آخرت عقیدۀ همۀ اهل سنت است و اینکه نوشتی ذهبی با آن مخالف است، شاید دروغی بی‌سابقه باشد. به یاد دارید که در مقدمه نوشتیم: او نقل قول ذهبی را از کتب مخالفان که قبل از جواب نوشته است، سند می‌گیرد و از جوابش چیزی نمی‌گوید و ادعا می‌کند که این گفتۀ ذهبی است.

این کار او مانند این است که نقل قول مرا از کتابش سند بگیرد که بله، این قول سجودی است. می‌بینید چه حقه‌ای به کار می‌برد؟ آیا یک عالم این طور حقه بازی می‌کند.

اما دربارۀ سبط ابن جوزی، بهتر بود که می‌گفتی: او شیعه است و بی‌تردید بود، اما بدبختی این دانشمند را ببین که نه شما قبولش می‌کنی نه ما.

این در حالی است که کشورها مفاخر علمی را از هم می‌دزدند؛ مثلاً ما می‌گوییم: امام مسلم ایرانی بود و عرب‌ها می‌گویند: عرب بود.

در ضمن، الله در دنیا دیده نمی‌شود بلکه در آخرت رؤیت می‌شود که در آخرت هم موازین دنیا حاکم نیست؛ اگر این طور بود، باید آدمی می‌مرد یا در آتش جهنم خاکستر می‌شد!.

آخر چه جای شگفتی است که الله چشمی در آخرت به ما بدهد که او را با آن چشم ببینیم. البته این آیه در قران هست:

﴿وَمَن كَانَ فِي هَٰذِهِۦٓ أَعۡمَىٰ فَهُوَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ أَعۡمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلٗا٧٢﴾[الإسراء: ٧۲]

پس شما نگران نباشید.

کسی که در این دنیا کور است پس در آخرت هم کور خواهد بود حتی بیشتر در گمراهی است.پس شما چون در این دنیا کورید، این طور در حیرت هستید.

[۶۸] ص ۱٩۵.

ادعای ۶۰- آیۀ (لا تدرکه و الابصار)، دلیل است که ما دردنیا و آخرت نمی‌توانیم الله را ببینیم... [۶٩].

ما را متهم کرده است که الله را جسم می‌دانیم و دلایلی از احادیث ما آورده است که می‌گوییم: الله پا دارد و پایش را برجهنم می‌گذارد تا آرام شود و... .

جواب ما:

این سخن، مثل این است که بگوییم: آن کوری که در سورۀ عبس از او یاد شده است، در قیامت نیز، چیزی نمی‌بیند؛ همانطور که در دنیا نمی‌دید.

دنیا، دنیاست و آخرت، آخرت است. بعضی از مردم در قیامت با سر راه می‌روند نه با پا.

آیا این را نیز، منکری؟ ما می‌گوییم: جهان آخرت غیر از دنیاست و در آن چیزهای حیرت آوری وجود دارد؛ ازجمله، دیدن الله.

[۶٩] ص ۱٩۸.

ادعای ۶۱- می‌گوید: اگر ما الله را ببینیم؛ یعنی، او محدوداست و این کفر است... [٧۰].

جواب ما:

می‌خواهی بگویی: الله نامحدود است؟ این را نمی‌دانستم؛ کی به تو یاد داده است؟ ما می‌گوییم: از ذات الله چیزی نمی‌دانیم و تو می‌دانی که محدود و نامحدود یعنی چه؟

الله در قیامت چشمی به ما می‌دهد که او را ببینیم. حتی اگر نامحدود باشد، چشمی می‌دهد برای دیدن نامحدود.

﴿وَمَن كَانَ فِي هَٰذِهِۦٓ أَعۡمَىٰ فَهُوَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ أَعۡمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلٗا٧٢﴾[الإسراء: ٧۲]

حال دلایل ما برای رویت الله در بهشت:

سنی‌ها عقیده ندارند که الله در دنیا قابل رویت است، اما جهان آخرت جهانی دیگر است. در آن جهان بعضی آدمها با سر راه می‌روند! پس در چنین جهانی رویت الله عجیب نیست و این هم دلیل صریح از قرآن:

﴿وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ٢٢ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٞ٢٣﴾[القيامة: ۲۲-۲۳]

«چهره‌های در آن روز نورانی و نیکوست و آن‌ها پروردگار خود را می‌نگرند.»

[٧۰] همان.

ادعای ۶۲- خداوند جسم نيست تا مثلاً بنشيند... .

جواب ما:

جسم باشد یا غیر جسم... به هر حال یک چیزی هست و الله در قیامت خودش را نشان می‌دهد. اما ما نه می‌دانیم و نه تصورش را داریم که چه چیزی می‌بینیم.

شیعیان می‌گویند: الله همه جا هست. باید بدانیم که زمین مکان‌های کثیف و ناخوشایند هم دارد، پس باید بگوییم: الله با علمش در همه جا هست.

ادعای ۶۳- سنی‌ها می‌گویند: الله مثل بقیه دست و پاچشم دارد...

جواب ما:

البته در قرآن از دو دست و چشم الله صحبت شده است (قرآن را که دیگر قبول دارید؟)

در عین حال معتقدیم: ﴿لَيۡسَ كَمِثۡلِهِۦ شَيۡءٞۖ﴾و معتقدیم: ﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ٤﴾

«هر چیز مثل او نیست. الله شبیه به هیچ چیز نیست».

امام احمد حنبل کسی را که دربارۀ ذات الله و کیفیت دست و پا و چگونگی نشستن بر عرش، از او سوال کرد، از مجلس بیرون کرد و گفت: «نشستن معلوم است چون در قرآن آمده است» چگونگی آن مجهول است... و ایمان به آن واجب است و سوال و صحبت از آن بدعت است و گمان می‌کنم سوال کننده، منافق است. و از مجلس بیرونش کرد.

ما که نمی‌توانیم بگوییم: آیۀ قرآن را قبول نداریم. می‌گوییم: معنی آیه را درک نمی‌کنیم اما در بست قرآن را قبول داریم.

دوم: ما می‌گوییم: الله هست اما از ذاتش چیزی نمی‌دانیم.

ما به کسی که دربارۀ ذات الله سوال می‌کند به دیدۀ شک نگاه می‌کنیم و می‌گوییم: منافق است ما دربارۀ کسی که از چگونگی چشم و دست الله سخن بگوید، می‌گوییم: بدعتی است و دروغ گو.

ما کسی را که از چگونگی دست وپای الله سوال کند یا دربارۀ آن صحبت کند، از مجلس خود بیرون می‌کنیم. ـ چه کنیم که مبتلا به این شیعه شده‌ایم ـ ما امر شده‌ایم که فقط از صفات الله صحبت می‌کنیم که خالق است و بصیر است و سمیع...

اگر در کتب حدیث ما «پای الله» ذکر شده است، خوب در قرآن هم «ید الله» ذکر شده است.

تو که این کلمۀ دست را از قرآن برنمی‌داری و حذفش نمی‌کنی ؛ بنابراین، ذکر یدالله در صحیح مسلم به نقل از پیامبر گناه نیست.

تو یک سنی پیدا کن که بگوید: قربان دست الله بروم یا چیزی شبیه به این و بعد ایراد بگیر.

هیچ اهل سنتی الله را مجسم نمی‌کند و این یک تهمت شرمناک است.

در کتب ما احادیثی هست که در آن‌ها رسول الله، پا و دست الله را ذکر کرده است، اما این دلیل نمی‌شود که ما الله را تجسم کنیم.

ما، شما را فقط به این خاطر که در کتاب شما (قرآن) چشم و دست الله ذکر شده است، متهم نمی‌کنیم که الله را جسم می‌دانید. پس شما نیز، ما را متهم نکنید.

﴿يَوۡمَ يُكۡشَفُ عَن سَاقٖ﴾[القلم: ۴۲]

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ ٱللَّهَ يَدُ ٱللَّهِ فَوۡقَ أَيۡدِيهِمۡۚ﴾[الفتح: ۱۰]

﴿يَدَاهُ مَبۡسُوطَتَانِ﴾[المائدة: ۶۴]

این قرآ ن است که از ساق الله، از دست الله، حتی از دو دست الله، سخن می‌گوید.

الله مگر قهار نیست؟ مگر خشم نمی‌گیرد؟ خب این؛ یعنی، تو تهمت می‌زنی که سنی می‌گوید: الله سیستم عصبی دارد که بر اثر کار بد آدم‌ها، تحریک و غضبناک می‌شود؟!

الله از کار بنده‌ای که یک تنه به سپاه کفار زد، راضی می‌شود و رسول خدا اوج رضایت الله را از به خنده تعبیر می‌کند.

آخر مشکل در کجاست؟ در قران؟

حتماً با قرآن مشکل دارید؛ زیرا این قرآن است که می‌گوید: الله دو دست دارد.

برای عده‌ای ممکن است این سوال پیش بیاید که عاقبت در قبال این آیات چه باید کرد؟ عرض می‌کنم که اهل سنت به هر چیزی که در قرآن و حدیث صحیح آمده است، ایمان دارند حتی اگر کیفیت مسأله برای او مجهول باشد. برای مثال عرض می‌کنم:

وقتی که الله می‌گوید: دو دستم گشاده است. ما نمی‌گوییم: سه دستش گشاده است. نه می‌گوییم: یک دستش را باز کرده است و نه می‌گوییم: دست ندارد. بلکه هر چی خودش می‌گوید، همان را قبول داریم. اما نه از کیفیت وچگونگی آن حرفی می‌زنیم و نه تجسم می‌کنیم. نه تشبیه و نه گفتۀ الله را تصحیح می‌کنیم (مثل بعضی‌ها!)؛ زیرا هر چیزی دربارۀ ذات الله بر ما مجهول است و صفات او بر ما معلوم... اما ایمان به قرآن واجب است. به همین سادگی... الله در قرآن می‌فرماید:

﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَيۡكَ ٱلۡكِتَٰبَ مِنۡهُ ءَايَٰتٞ مُّحۡكَمَٰتٌ هُنَّ أُمُّ ٱلۡكِتَٰبِ وَأُخَرُ مُتَشَٰبِهَٰتٞۖ فَأَمَّا ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمۡ زَيۡغٞ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَٰبَهَ مِنۡهُ ٱبۡتِغَآءَ ٱلۡفِتۡنَةِ وَٱبۡتِغَآءَ تَأۡوِيلِهِۦۖ وَمَا يَعۡلَمُ تَأۡوِيلَهُۥٓ إِلَّا ٱللَّهُۗ وَٱلرَّٰسِخُونَ فِي ٱلۡعِلۡمِ يَقُولُونَ ءَامَنَّا بِهِۦ كُلّٞ مِّنۡ عِندِ رَبِّنَاۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّآ أُوْلُواْ ٱلۡأَلۡبَٰبِ٧﴾[آل عمران: ٧]

«او کسی است که بر تو کتاب را نازل کرد و در آن کتاب، آیات محکم هست و متشابه و هر کس که در قلبش مرض باشد، به دنبال آیات متشابه قرآن می‌رود و آن را تاویل می‌کند...»

حال شما بنگرید که در قلب چه کسی مرض است؟

ادعای ۶۴- صحیحین سنی‌ها از خرافات پر است

قوم موسی تعجب می‌کردند که چرا موسی عریان نمی‌شود تا با آن‌ها غسل کند. این کار نزد آنان عیب نبود اما موسی نمی‌پسندید. پس گفتند: موسی فتق دارد و الله برای اینکه دروغ آن‌ها را بنمایاند، روزی که موسی غسل می‌کرد و لباسش را بر سنگ گذاشته بود. سنگ لباسش را برد و موسی پشت سنگ دوید تا به قومش رسید و قوم دیدند که او مریض نیست و موسی سنگ را زد تا اینکه سنگ ناله کرد.

داعی ایراد می‌گیرد که عقل قبول نمی‌کند، سنگ بدود و چرا باید موسی پیش قوم عریان بیاید؟ و در این، فایده‌ای نیست. چرا سنگ را می‌زند و چطور سنگ ناله می‌کند.

و اضافه کرده است که معجزات انبیاء را قبول داریم، اما به شرطی که فایده‌ای در آن باشد نه ضرر... [٧۱].

جواب ما:

کسی مسلمان باشد و این طور بگوید: جای تعجب است! گر یک ملحد چنین ایرادی بگیرد، اشکالی ندارد و اگر با این دید به داستان‌ها نگاه کنیم، همۀ داستان‌ها سوال برانگیز است؛ مثلا با این دید می‌توانیم داستان تولد حضرت عیسی را رد کنیم و بگوییم چه معنی دارد که الله دختری بی‌شوهر را صاحب فرزند کند و مردم را دربارۀ این دختر به شک بیندازد؟! چه معنی دارد که چنین کند تا عده‌ای به فتنه بیفتند که این بچۀ بی‌پدر را فرزند الله بدانند و با این استدلال کل داستان را رد کند و قرآن را کتاب خرافی بداند.

همۀ داستان‌های قرآن با این استدلال رد می‌شوند. آیا شیعه، از این داستان‌ها کم دارد؟!.

[٧۱] ص ۱٩٩.

ادعای ۶۵- از خرافات کتاب‌های سنی، سیلی زدن موسی به صورت ملک الموت است

از بخاری داستان آمدن فرشته مرگ نزد موسی را نقل کرده است. فرشتۀ مرگ می‌خواهد که جانش رابگیرد، موسی بر او حمله می‌کند و چشمش را کور می‌نماید.

او می‌رود نزد الله که این بنده، مرگ را دوست ندارد. الله چشمش را برمی گرداند و می‌گوید:

برو به موسی بگو: اگر دنیا را می‌خواهی، به اندازۀ هر موی پوست گاو، سالی به عمرت بیفزایم؟ موسی می‌گوید: بعدش چی؟ می‌گوید: بعدش مرگ است. موسی می‌گوید: جانم را بگیر. زندگی را که آخرش مرگ است، نمی‌خواهم.

نویسنده شیعه ایراد می‌گیرد که «معقول نیست پیغمبر وارسته‌ای با یک فرشتۀ مامور چنین کند... [٧۲]».

جواب ما:

همین پیغمبر وارسته، آن قدر وارسته بود که به مقام پیامبری رسید، اما باز از ترس جان وقتی دید عصایش اژدها شده است پا به فرار گذاشت و پشت سرش را هم نگاه نکرد.

﴿وَأَلۡقِ عَصَاكَۚ فَلَمَّا رَءَاهَا تَهۡتَزُّ كَأَنَّهَا جَآنّٞ وَلَّىٰ مُدۡبِرٗا وَلَمۡ يُعَقِّبۡۚ يَٰمُوسَىٰ لَا تَخَفۡ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ ٱلۡمُرۡسَلُونَ١٠﴾[النمل: ۱۰]

الله به موسی گفت: «عصایت را بینداز. چون انداخت، دید اژدها شده است؛ پس موسی پا به فرار نهاد و پشت سر خود را نیز، نگاه نکرد. الله فرمود: یا موسی، نترس پیامبران نزد من نمی‌ترسند».

آیا به قرآن هم ایراد می‌گیری؟ بگو: کتابی خرافی است و به ساحت پیامبر توهین کرده است!.

آیا بین تو و ملحدان فرقی نیست؟ آیا شیعه ا ز این داستان‌ها کم دارد؟!.

می‌گوید:

فرض کنید: بزرگی نوکرش را می‌فرستد تا شما را به میهمانی دعوت کند؛ آیا شما او را می‌زنید که این گمان را به موسی می‌برید... [٧۳].

جواب اول ما:

در تفسیر حدیث آمده است که موسی فرشته را نشناخت، چون در لباس آدمی و بی‌اجازه وارد خانه‌اش شده بود. مثل نشناختن ابراهیم سه فرشته را... اگر ابراهیم آن‌ها می‌شناخت که برایشان غذا نمی‌برد!.

مثل ترس مریم از فرشته:

﴿فَأَرۡسَلۡنَآ إِلَيۡهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرٗا سَوِيّٗا١٧ قَالَتۡ إِنِّيٓ أَعُوذُ بِٱلرَّحۡمَٰنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيّٗا١٨﴾[مريم: ۱٧-۱۸]

«به سوی مریم فرستادیم روح خود را به شکل آدم. پس مریم گفت: پناه می‌برم به رحمن اگر متقی نباشی».

اگر مریم هم مرد بود، به فرشته حمله می‌کرد که چرا بی‌اجازه آمده است؟.

جواب دوم ما:

این قیاس درست نیست. مرگ چیزی است که نفس انسان آن را دوست ندارد و عکس العمل اول همان است که حضرت موسی انجام داد. اما این حقه باز، داستان را از اول تا آخر ننوشته است می‌بینی که در آخر موسی با رضایت مرگ را می‌پذیرد و این اثر همان تعلیم و تربیت است. پس به موسی توهین نشده است.

با این استدلال‌های بچه گانه می‌توانید این آیات الهی را دروغ بدانید که در آن ابوالانبیاء، حضرت آدم، بهشت را به دو گندم بفروخت و بگویید که این آیات دروغ است و محال است که ایشان چنین کند.

[٧۲] ص ۲۰۰. [٧۳] ص ۲۰۱.

ادعای ۶۶- شیعه، مشرک نیست

برای اینکه اتهام شرک را از خود دور کند به تعریف اقسام شرک می‌پردازد.

یک شرک را این می‌داند که در ذات الله کسی را شریک کنیم مثل بت‌پرستان... [٧۴].

جواب ما:

یکی از مکرهای شیعه این است که مشرکان را تقسیم بندی می‌کند و با تعریف خود، آن‌ها را معرفی می‌کند تا جایی برای خود در میان آنان نگذارد!.

برای این کار بعضی از صفات مشرکان را منکر می‌شود. صفاتی که مشرکان و شیعیان در آن مشترکند را به مشرکان نسبت نمی‌دهد که این دروغی بس آشکار است.

از آیات قرآن می‌توان دریافت که مشرکان مکه کسی را در ذات الله شریک نمی‌کردند؛ بلکه در نهایت مانند شیعه‌ها بودند. این هم دلایلی از قرآن:

﴿قُل لِّمَنِ ٱلۡأَرۡضُ وَمَن فِيهَآ إِن كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ٨٤ سَيَقُولُونَ لِلَّهِۚ قُلۡ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ٨٥ قُلۡ مَن رَّبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ ٱلسَّبۡعِ وَرَبُّ ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡعَظِيمِ٨٦ سَيَقُولُونَ لِلَّهِۚ قُلۡ أَفَلَا تَتَّقُونَ٨٧ قُلۡ مَنۢ بِيَدِهِۦ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيۡءٖ وَهُوَ يُجِيرُ وَلَا يُجَارُ عَلَيۡهِ إِن كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ٨٨ سَيَقُولُونَ لِلَّهِۚ قُلۡ فَأَنَّىٰ تُسۡحَرُونَ٨٩ بَلۡ أَتَيۡنَٰهُم بِٱلۡحَقِّ وَإِنَّهُمۡ لَكَٰذِبُونَ٩٠ مَا ٱتَّخَذَ ٱللَّهُ مِن وَلَدٖ وَمَا كَانَ مَعَهُۥ مِنۡ إِلَٰهٍۚ إِذٗا لَّذَهَبَ كُلُّ إِلَٰهِۢ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖۚ سُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ٩١ عَٰلِمِ ٱلۡغَيۡبِ وَٱلشَّهَٰدَةِ فَتَعَٰلَىٰ عَمَّا يُشۡرِكُونَ٩٢﴾[المؤمنون: ۸۴-٩۲]

«بگو: برای کیست زمین و آنچه در آن است؟ می‌گویند: برای الله است. بگو: پس چرا پند نمی‌گیرید.

بگو: کیست پروردگار هفت آسمان و پروردگار عرش بزرگ؟ خواهند گفت: الله. بگو: پس چرا متقی نمی‌شوید؟.

بگو: کیست که پادشاهی هر چیز به دست اوست و پناه می‌دهد و خودش به پناهنده شدن، نیازی ندارد؟ اگر بدانید، خواهید گفت: او الله است. بگو: پس چرا سحر زده هستید؟

پس به حق نازل کردیم و آن‌ها دروغگویند. الله فرزندی نگرفته است و با او شریکی نیست. اگر این طور نبود پس هر اله به کار مخلوق خود می‌پرداخت و اله‌ها بر یکدیگر برتری جویی می‌کردند! منزه است الله از توصیف شما و دانای غیب و آشکار و برتر است از آنچه با او شریک می‌کنید».

پس دیدید که انسان ممکن است الله را بشناسد و خوب هم بشناسد اما در همان حال مشرک هم باشد.

اما چرا شیعه‌ها منکر این آیات هستند؟ چون می‌دانند که این، همان صفات خودشان است. بله آن‌ها باید تعریف غلطی از شرک ارائه دهند تا بتوانند بگویند: ما مشرک نیستم. در حالی که هستند. اگر این یک حقه نیست، پس چیست؟.

[٧۴] ص ۲۰۶.

ادعای ۶٧- شیعه مشرک نیست؛ زیرا کسی را پسر الله نمی‌داند

می‌خواهد بگوید: ما به نصارا شباهتی نداریم؛ زیرا آن‌ها عیسی را خدا می‌دانند یا به سه اله در یک اله معتقدند و ما چنین نیستیم... [٧۵].

جواب ما:

می‌گوییم: درست! اما باز بین شما و نصارا شباهت‌هایی هست. هر دوی شما عوض آنکه از الله بگویید، فقط به ستایش بندگانش مشغولید.

شما نیز، چون نصارا برای بزرگان خود جشن تولد می‌گیرید و روز تولدش را عید می‌دانید.

شما نیز، چون نصارا به یادگارهایی از بزرگان چسبیده‌اید و آن را مقدس می‌دانید. آن‌ها صلیب را که عیسی برآن (بزعم خودشان) به دار کشیده شد و شما خاک کربلا را که خون حسین بر آن ریخته شد را مقدس می‌دانید.

از همه مهمتر نصارا از بنده مدد می‌خواهند؛ شما نیز، از بندۀ مرده مدد می‌خواهید. باز حجت نصارا از شما قویتر است؛ آن‌ها می‌توانند ادعا کنند که عیسی نمرده است، اما شما با وجود اینکه علی را مرده می‌دانید از او مدد می‌خواهید. آیا این علی که فوت کرد، با پای خودش به قبر رفت که این قدرت عظیم را پس از مردنش برای او قائل می‌شوید؟!

[٧۵] ص ۲۰٧.

ادعای ۶۸- شیعه مشرک نیست؛ زیرا صفات الله را کسبی نمی‌داند

باز حقه بازی کرده و تعریفی دروغین ارائه داده و گفته است: هرکس صفات الله را کسبی بداند، مشرک است... [٧۶].

جواب ما:

وقتی هرکس غیر الله را رزاق بداند، مشرک است پس هرکس علی را چون الله مشکل گشا بداند هم، مشرک است. آیا شما نیستید که می‌گویید:

یا علی، مدد. علی، ای مشکل گشا، دردمو دواکن و مناجات مرا پیش خدا کن.

شرک؛ یعنی، بیکار کردن الله از امور جهان

[٧۶] ص ۲۰۸.

ادعای ۶٩- شرک یعنی بیکار کردن الله در اداره امور جهان

شرک را طوری بیان کرده است که انسان گمان کند، الله جهان را خلق کرده و بعد امور جهان را به دست دیگران داده و یهود را مثال زده است که بر این عقیده‌اند... [٧٧].

جواب ما:

باید گفت: شیعه هم بر این عقیده است. اگر این عقیدۀ شیعه نباشد، پس امام زمانش بیکار می‌شود. البته عقیدۀ شیعه بدتر است؛ زیرا یهود، الله را در دنیا بیکار می‌دانند، اما شیعه دست‌های الله را در آخرت هم بسته است.

آیا این دعای شیعه نیست که خطاب به امامان می‌گوید:

«اياب خلق اليکم وحسابهم عليکم»؛ یعنی، بازگشت مردمان به جانب شما امامان است (بعد از مرگ).

حساب بندگان به عهدۀ شماست (پس الله هیچ کاره است؟!).

[٧٧] ص ۲۰٩.

ادعای ٧۰- شرک: یعنی، ریا و توجه به غیر الله

از شرک در عبادت هم تعریف کاملی نداده و گفته است؛ یعنی، آدمی در نماز توجه‌اش به غیر خدا باشد... [٧۸].

جواب ما:

به الله قسم، در تعجبم از این مرد و پدرانش که چه فایده‌ای از گمراه کردن مردم نصیبشان شد؟ رزق و روزی؟! این روزی که نصیب قربانیان مکر و فریب داعی هم شد.

می‌پرسم آیا شما به زیارت قبر می‌روید؟ این عبادت است یا نه؟ این ثواب دارد یا ندارد؟.

شما وقتی بر سر قبر حسین می‌روید، چگونه گریان ونالان می‌روید؟! وقتی سینه می‌زنید، آیا عبادت است یا نه؟ آیا توجه شما در آن جا، به الله است یا به حسین؟ آخر دروغ را هم باید به اندازه گفت. اگر شما بر سر قبر برای عبادت می‌روید، چرا دم دروازه از صاحب قبر اذن دخول می‌خواهید نه از الله. باز هم می‌گویید: توجه ما به الله است. در ضمن، تعریف تو از عبادت ناقص بود. اما شامل این تعریف ناقص هم می‌شوید.

جالب است که خودش نیز، می‌داند که اوضاع خیط است، پس فوری موضوع را به شرک اصغر می‌کشاند تا عیب خود را بپوشاند و از موضوع فرار کند. از این گذشته، اصل عبادت آن است که انسان دعا کند. «الدعاء هو العباده»؛یعنی، دعا عبادت است.

قران می‌گوید:

﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡۚ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِي سَيَدۡخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ٦٠﴾[غافر: ۶۰]

«و فرمود: رب شما که مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. بدرستی آنان‌که از عبادت من سر می‌پیچند در جهنم سرنگون می‌شوند».

پس دعا = عبادت است.

شما امامان خود را می‌خوانید و درخواست خود را به آن‌ها می‌دهید و از آنان طلب یاری می‌کنید. باز می‌گویید: عمل ما شرک نیست؟ راست می‌گویید. قبول دارم که گاهی شرک در عبادت ندارید؛ زیرا گاهی الله را کاملاً فراموش می‌کنید و خالص بنده را می‌خوانید.

[٧۸] ص ۲۱۰.

ادعای ٧۱- شیعه نذر برای غیر الله را حرام می‌داند

می‌گوید: ما نذر را برای غیر الله حرام می‌دانیم. اگر نذر برای الله باشد، اما کنار قبر امامی انجام گیرد، ما آن را حرام نمی‌دانیم.

و می‌گوید کار جاهلان ما ربطی به مذهب ما ندارد... [٧٩].

جواب ما:

می‌گویم: اول اینکه شما جاهلان را منع نمی‌کنید و معلوم است که مردم شیعه گوش به فرمان علمای خود هستند، اما شما منع نمی‌کنید؛ چون در حقیقت خودتان این را بد نمی‌دانید. هرچند که به زبان، خلاف آن را می‌گویید. این کار آن قدر جا افتاده است که مردم ضرب المثل‌ها درست کرده‌اند. مانند «نفت ریخته را نذر امام رضا کردن».

دوم اینکه اگر برای الله است پس چرا کنار قبر قربانی می‌کنید؟.

جواب این است که در این جا بیشتر ثواب دارد و به نحوی صاحب قبر را در عبادت خود شریک می‌کنید.

[٧٩] ص ۲۱۱.

ادعای ٧۲- شیعه از هیچ راهی مشرک نیست

می‌گوید: آیا هرگز شنیده‌اید که شیعه در عبادت الله کسی را شریک کند؟... [۸۰].

جواب ما:

بله شنیده‌ایم اما نشنیده‌ایم که در عبادت امام رضا، الله را شریک کنند!.

بله به الله قسم از این بیشتر را شنیده‌ام. شنیده‌ام که شیعه، الله را به زیارت قبرحسین فرستاد، اما نمی‌دانم منظور از این زیارت چه بود؟ آیا الله از حسین حاجت خواست یا نه همین طوری زیارت کرد.

این هم حدیثی [۸۱]از بحار الانوار مجلسی است که قبلاً ذکر کردیم و این آقای داعی در کتابش، مجلسی را بسیار ستوده است.

صفوان می‌گوید: وقتی امام صادق به منطقۀ حیره آمد به من گفت: از قبر حسین حاجتی داری؟ گفتم: فدایت شوم به زیارتش می‌روید؟ فرمود: چطور به زیارتش نروم در حالی که الله هر شب جمعه برای زیارت قبر حسین با فرشته‌ها و پیامبران و امامان نازل می‌شود. محمدصبهترین انبیاء و ما بهترین اوصیاء هستیم.

صفوان می‌گوید: گفتم: فدایت شوم آیا هر شب جمعه به زیارت قبر حسین برویم تا الله را ببینیم (زیارت کنیم).

فرمود: برو که ثواب زیارت قبر حسین همراه این کار برایت نوشته می‌شود. باز می‌گوید: ما مشرک نیستیم. راست می‌گوید؛ مشرک نیستند بدتر از مشرکند.

مشرکان زمان پیامبر در راحتی و آسودگی معبودان را می‌خواندند و در سختی و دشواری الله را.

﴿وَإِذَا مَسَّكُمُ ٱلضُّرُّ فِي ٱلۡبَحۡرِ ضَلَّ مَن تَدۡعُونَ إِلَّآ إِيَّاهُۖ فَلَمَّا نَجَّىٰكُمۡ إِلَى ٱلۡبَرِّ أَعۡرَضۡتُمۡۚ وَكَانَ ٱلۡإِنسَٰنُ كَفُورًا٦٧﴾[الإسراء: ۶٧]

«در بحر که به شما ضرر می‌رسد، غیر او چه کسی را می‌خوانید؟ اما شما را که نجات دادیم باز از الله روی برمی گردانید و انسان، ناسپاس است».

اما شیعیان در سختی هم حسین را می‌خوانند.

دو سال پیش یک هواپیمای مسافربری در تهران سقوط کرد وقتی جعبۀ سیاه را پیدا کردند، دیدند آخرین فریاد خلبان قبل از مرگ این کلام بود: یا ح..........................سین. آری اِلهش حسین بود!.

[۸۰] ص ۲۱۵. [۸۱] کتاب مزار، باب پیامبران و امامان و فرشته‌ها به زیارت قبر حسین می‌آیند...، حدیث ۳۲، چ ۲، تهران، مکتبه اسلامیه،ج ۱۰۱، ص ۶۱.

ادعای ٧۳- مرده می‌تواند قدرتی مافوق تصور داشته باشد

در این جا، مثال عجیبی گفته است. گفته: حاجت خواستن از مردگان شرک نیست چون سلیمان پیامبر از مخلوقی کمک خواست تا تخت بلقیس را بیاورد و از الله نخواست... [۸۲].

جواب ما:

می‌گوییم: این حرف عجیبی است. مثل اینکه هندو بگوید: من از گاو شفا می‌خواهم چون پیامبر شما وقت بیماری نزد دکتر رفت. آخر چه ربطی دارد؟! می‌گوید: ربطش این است که آوردن تخت یک کار خدایی بود اما سلیمان از بنده خواست. می‌گوییم: دروغ در خود حرف نهفته است. اگر کار خدایی باشد، بنده نمی‌تواند انجام دهد مثل خلق کردن پشه.

آوردن تخت کار خدایی نیست با به کار گرفتن علمی خاص انجام گرفته است و بس.

سلیمان بر سر قبر داود نرفت تا از او کمک بخواهد! اگر این را دلیل بگیریم هر مذهب باطلی هم می‌تواند این دلیل را بیاورد و بگوید: اگر من از فلانی مدد می‌خواهم، برای این است که سلیمان از بنده مدد خواست. پس بت پرستی هم با این استدلال، مجوزی می‌یابد!.

حقه بازی این است که می‌گوید: «تنها حاجت خواستن از مخلوق، شرک نیست.»

مثل اینکه ما می‌گوییم: هست. ما کی گفتیم، هست؟ ما از نانوا نان می‌خواهیم، این شرک است؟.

ما می‌گوییم: وقتی به مرضی گرفتار می‌شوید و دکتر شما را جواب کرده است، آن وقت می‌گویید: یا امام رضا، شفا بده. این شرک است؛ زیرا گمان می‌کنید که او قدرتی استثنایی دارد؛ مثل بت پرستان که می‌پنداشتند، بت‌ها قدرتی مافوق عادی دارند.

آورندۀ تخت بلقیس را به رخ ما نکشید. قرار نیست چون او یک قدرت استثنایی دارد، پس دوازده امام و هجده بت هم داشته باشند. گاهی سفسطه می‌کنند.

و می‌گویند:

خدایی که به یک انسان چنین قدرتی می‌دهد که در یک چشم بر هم زدن، تختی را از قاره‌ای به قارۀ دیگر ببرد، آیا نمی‌تواند به حسین توانایی شفای بیماری بدهد؟.

جواب ما:

می‌تواند اما توانستن، دلیل نمی‌شود که داده باشد. الله می‌تواند به جای دست به من بال بدهد اما توانستن یک چیز است و انجام دادنش چیزی دیگر. شما اگر ثابت کردید حسین در قبر چنین قدرتی دارد ما را از صرف هزینه برای رفتن پیش دکتر نجات می‌دهید.

می‌گوید:اگر شما شنیده باشید ما در گرفتاری‌ها می‌گوییم: یا حسین ادرکنی.

منظور ما این نیست که یا حسین که الله هستی، ادرکنی!.

جواب ما:

منظور شما این است که ای حسین، مرا دریاب در این گرفتاری. ای حسین کمکم کن. شما از او در گرفتاریها کمک می‌خواهید. همه با هم می‌خواهید و با زبان‌های مختلف و مشکلاتی رنگارنگ و فوری هم می‌خواهید. در حالی که این فقط الله است که می‌تواند همۀ زبان‌ها را بفهمد، همه حرف‌ها را یک جا بشنود و مشکلات گوناکون را حل کند. پس حسین نزد شما اله است؛ به همین دلیل احتیاجات خود را به این خدای قدرتمند عرضه می‌کنید و به زیارتش می‌روید و در ایام حسینیه بر سر و روی خود می‌زنید تا شاید راضی شود و شادی را در دنیا و آخرت به شما هدیه کند. باز بگویید: شرک نیست؛ آب دوغ خیار است.

[۸۲] ص ۲۱۶.

ادعای ٧۴- دربارۀ وسیله گیری آیه داریم:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ وَجَٰهِدُواْ فِي سَبِيلِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ٣٥﴾[المائدة: ۳۵]

او این آیه را شاهد آورده است که باید وسیله بگیریم و بعد یک شاهد دیگر می‌آورد که وسیله؛ یعنی، اهل البیت. البته شاهد فراوان دارد. کتاب درجه یک سنی‌ها ابن ابی الحدید معتزلی شاهد اول آن‌هاست! ببینید چه می‌نویسد:

ابن ابی الحدید معتزلی که از اشراف علمای شما می‌باشد و شاهد دیگرش ثعلبی است به او درجه امام داده است و او را کنار امام بخاری و امام احمد حنبل نشانده است.

ابوبکر شیرازی دیگر کیست؟ الله می‌داند.

او را هم شاهد آورده است و بالاخره هر کس که حرف او را گفته، از بزرگان اهل سنت شده است... [۸۳].

جواب ما:

خودش می‌گوید: معتزلی. آیا سنی‌ها، معتزلی هستند؟ آیا سنی‌ها، معتزلی‌ها را هدایت یافته می‌دانند. آیا خجالت چیز خوبی نیست؟.

او اشاره نمی‌کند که تفسیر‌های معروف سنی چه می‌نویسند. چرا؟ چون می‌خواهد بچه را فریب دهد. بچه کیست؟ ملت شیعه!.

اما تفسیر درست این است:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ وَجَٰهِدُواْ فِي سَبِيلِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ٣٥﴾[المائدة: ۳۵]

«اى ایمان آوردندگان، از خدا بترسید و به سوى خدا وسیله بجویید و در راهش جهاد کنید شاید که نجات یابید».

در خود آیه نیز، اگر داعی شیاد ما را گمراه نکند، معنى وسیله معلوم است. در این جا وسیله؛ یعنى، جهاد.

فرض کنید پدر، شما را نصیحت کند و بگوید: اى پسر، مرا راضى کن و درس بخوان تا موفق شوى. واضح است که وسیلۀ موفقیت و راضى کردن پدر، درس خواندن است. حال اگر این ملا جملۀ «مرا راضى کن» را این طور تفسیر کند که «برو سر قبر و زارى کن» در حقیقت به ریش شما و کم سوادى شما خندیده است.

آیه واضح مىگوید: اى مؤمنان، به سوى خدا وسیله بجویید و جهاد کنید تا موفق شوید! واین ملا آمده عجب تفسیرى کرده است! عجب قبرى ساخته، عجب دم دستگاهى درست کرده است.

کلمۀ وسیله یکبار دیگر هم در سورۀ اسراء، آیۀ ٥٧ آمده و این طور نوشته است:

﴿قُلِ ٱدۡعُواْ ٱلَّذِينَ زَعَمۡتُم مِّن دُونِهِۦ فَلَا يَمۡلِكُونَ كَشۡفَ ٱلضُّرِّ عَنكُمۡ وَلَا تَحۡوِيلًا٥٦ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ يَبۡتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ ٱلۡوَسِيلَةَ أَيُّهُمۡ أَقۡرَبُ وَيَرۡجُونَ رَحۡمَتَهُۥ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُۥٓۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحۡذُورٗا٥٧﴾[الإسراء: ۵۶-۵٧]

این آیه، لقمه را جویده و در دهان ما گذاشته است تا فریب نخوریم. آیه واضح می‌گوید:

«(اى محمد) بگو: بخوانید به جز الله آنانى را که گمان می‌کنید (کاره اى هستند). پس نمى توانند ضررى را از شما دفع کنند و نه حال شما را عوض کنند. آنانی که شما مىخوانید، خودشان دنبال وسیله میگردند. هر کدام که مقرب‌تر باشند [بیشتر دنبال وسیله‌اند] امیدوار به رحمت رب هستند و از عذاب رب مىترسند».

آیه خیلی واضح، وسیله را معنى کرده است. شما مىگویید وسیلۀ ما حضرت محمدصو حضرت علی و امام رضا هستند. آیه مىگوید: آن‌ها خودشان بیشتر دنبال وسیله هستند. وسیلۀ حضرت محمدصچه بود؟ معلوم است عمل صالح، صدقه، جهاد، امر به معروف.

آیا از این صریح‌تر هم سخنى هست؟

اصولا این عادت مشرکان است که می‌گویند:

﴿مَا نَعۡبُدُهُمۡ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَآ إِلَى ٱللَّهِ زُلۡفَىٰٓ﴾[الزمر: ۳]

در حالی که الله وسیلۀ توسل و تقرب به سوی خودش را ایمان و عمل صالح قرار داده است. این هم دلیل از سوره سبا، آیۀ ۳٧:

﴿وَمَآ أَمۡوَٰلُكُمۡ وَلَآ أَوۡلَٰدُكُم بِٱلَّتِي تُقَرِّبُكُمۡ عِندَنَا زُلۡفَىٰٓ إِلَّا مَنۡ ءَامَنَ وَعَمِلَ صَٰلِحٗا﴾[سبأ: ۳٧]

«و مال و اولاد شما، وسیلۀ نزدیک شدن شما به من نیست؛ مگر ایمان و عمل صالح».

[۸۳] ص ۲۱۸.

ادعای ٧۵- حدیث ثقلین ؛ دلیلی بر حقانیت مذهب شیعه

در این جا، یک صفحه را پر کرده است و از کتب اهل سنت نقل کرده است که حدیث ثقلین درست است.

مسلم بن حجاج و ابی داود و سلیمان بلخی و ابن صباغ از پیامبر نقل کرده‌اند که فرمود:

«اني تارك فيکم الثقلين کتاب الله وعترتي اهل بيتي لن يتفرقا حتی يروا علی الحوض ومن توسل او تمسك بهما فقد نجی ومن تخلف عنها فقد هلك با ما ان تمسکتم بهما لن تضلوا ابداً».

یعنی: «بدرستی که در میان شما دو چیز بزرگ: قرآن و عترت و اهل بیتم را می‌گذارم. این دو از هم جدا نمی‌شوند تا در کنار حوض کوثر بر من وارد شوند. هر کس به آن دو توسّل و تمسّک نماید. به حقیقت نجات می‌یابد و هر که از آن دو روی برگرداند، هلاک شود و کسی که به آن دو تمسّک جوید، هرگز گمراه نخواهد شد... [۸۴]».

جواب ما:

ما هم می‌گوییم: درست است؛ اما نه به این صورتی که او نوشته است؛ زیرا او منظور دیگری هم دارد، حواله به مسلم می‌دهد و متن را از کتاب «ینابیع المواده» سلیمان بلخی می‌آورد!.

در همین یک صفحه سند، دو بار حواله به کتاب سلیمان بلخی می‌کند و کتابش را کنار کتاب مسلم قرار داده است در حالی که این کتاب بی‌ارزش است و ٧۰ سال قبل از مناظرۀ داعی نوشته شده است وسنی‌ها آن را نمی‌شناسند و فقط در قم چاپ می‌شود.

آیا این داعی از حقه بازی خسته نمی‌شود؟ سپس نوشته است (با الفاظ کم و زیاد):

آیا حدیث، حدیث سیب زمینی است که کیلویی می‌کشی؟ یک لفظ از مسلم را با یک لفظ از آن مشرک بلخی (سلیمان بلخی) قاطی می‌کنی تا هدف غلط خود را به منزل نهایی برسانی. هر لفظ حدیث در هنگام اختلاف راه گشاست و تو می‌نویسی: با الفاظ کم و زیاد، حدیث این گونه است.

ای کسی که جد اندر جد ملت ایران را به اعتراف خودت دوشیده‌ای، آیا تا قیامت هم می‌خواهید بر گردن این ملت سوار شوید.

مشکل کار شما این است که حدیثی را که دربارۀ اهل بیت علی است، می‌بینید؛ اما دربارۀ عمر نمی‌بینید. اگر این حدیث در کتاب ماست، آن هم هست. منظورم آن حدیث است که می‌گوید: دو چیز را برای شما باقی گذاشتم: قرآن و سنتم را.

دربارۀ این حدیث، داعی می‌گوید: سند آن دروغ است و اضافه کرده است: بخاری و مسلم می‌گویند: دروغ است.

در حیرتم از این مرد. هم پیاله‌هایش احادیث قوی ما را ذکر نمی‌کنند و دنبال حدیث موضوع می‌گردند. اما این مرد، صحیح را ضعیف و ضعیف را قوی جلوه می‌دهد. چرا چنین می‌کند؟ چون مخاطبانش فرق بین این احادیث را نمی‌دانند و همین به او جرات داده است تا هرچه دلش خواست بگوید.

در حالی که ما می‌دانم، این حدیث صحیح است که رسول فرمود:

«عليکم بسنتي وبسنت خلفاء راشدين من بعدي»

«بر شماست پیروی از سنتم و ستت خلفای راشدین که بعد از من می‌آیند».

حال نظر سنی‌ها را ببینید دربارۀ این روایت: اگر روایت را مثل داعی کیلویی وزن نکنیم و امام مسلم را کنار دست ابن ابی الحدید ننشانیم، این حدیث در مسلم این طور آمده است: «به»؛ یعنی، به آن و نیامده «بها»؛ یعنی، ننوشته است: به آن دو. منظور «به»چنگ به قرآن است نه چنگ زدن به قرآن و عترت.

ببنید حدیث را در صحیح مسلم!.

«أَمَّا بَعْدُ أَلاَ أَيُّهَا النَّاسُ فَإِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ يُوشِكُ أَنْ يَأْتِىَ رَسُولُ رَبِّى فَأُجِيبَ وَأَنَا تَارِكٌ فِيكُمْ ثَقَلَيْنِ أَوَّلُهُمَا كِتَابُ اللَّهِ فِيهِ الْهُدَى وَالنُّورُ فَخُذُوا بِكِتَابِ اللَّهِ وَاسْتَمْسِكُوا بِهِ ». فَحَثَّ عَلَى كِتَابِ اللَّهِ وَرَغَّبَ فِيهِ ثُمَّ قَالَ « وَأَهْلُ بَيْتِى أُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ فِى أَهْلِ بَيْتِى أُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ فِى أَهْلِ بَيْتِى أُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ فِى أَهْلِ بَيْتِى».

«اما بعد ای مردم، من بشرم. شاید بزودی ملک الموت بیاید و بروم و در بین شما دو چیز بزرگ را گذاشتم: کتاب الله که در آن هدایت و نور است. پس کتاب الله را محکم بگیرید و به آن چنگ بزنید و رسول ترغیب کرد مردم را به کتاب الله و بعد گفت: و اهل بیتم. شما را از الله می‌ترسانم دربارۀ اهل بیتم و شما را از الله می‌ترسانم دربارۀ اذیت رساندن به اهل بیتم و شما را از الله می‌ترسانم دربارۀ اهل بیتم!».

پس دیدید این داعی حقه بازی می‌کند و جلوی چشم همه در روز روشن کتاب مهم مسلم را تحریف می‌کند!.

واضح است که اشارۀ رسول به افرادی است که بعد آمدند و حسین را کشتند و عایشه را فحش دادند. حتی بیشتر بر ضد شیعه‌هاست؛ چون کسانی که حسین را کشتند، از بین رفتند و تازه شیعه در قتل حسین دست دارد. اما آزار دهندگان اهل بیت از شیعیان هنوز هم در زمان ما هستند و عایشه را بد می‌گویند و فحش می‌دهند.

و اگر به علم تمسّک کنیم، باید به آن اهل بیتی رجوع کنیم که عالم بودند؛ مثل عایشه که به سخنان رسول بیش از هر کس دیگری علم داشت!.

آن وقت از روایت مسلم می‌فهمیم، منظور این است که به اهل بیت من توجه کنید و محب آن‌ها باشید.

دیگر اینکه ما می‌دانیم، باید از اهل بیتی که به سنت رسول آگاهند، پیروی کنیم و در میان آن‌ها، زنان پیامبر به خصوص حضرت عایشه در صف اول هستند. پس شیعه که از معنی «عترت پیامبر» امام نقی و تقی را می‌گیرد و عایشه و حفصه را رها می‌کند در گمراهی آشکار است.

برای درک مسأله، فکر کنید که پادشاهی به رعیت خود می‌گوید: اگر از روشم راضی هستید، بعد از مرگم از خاندانم پیروی کنید. اما بعد از مرگ پادشاه، مردم زنش را بزنند و بعد از ۲۰۰ سال، از نسل این پادشاه بچۀ ۸ ساله‌ای را انتخاب کنند که بیا به ما اسرار اجدات را یاد بده!.

این، نوعی دیوانگی است. اما فراموش نکنید، وقتی اهل شهری همگی دیوانگی کردند، دیگر نام کارشان دیوانگی نیست.

یک دلیل خنده دار دیگر هم دارند؛

می‌گویند: اهل بیتی باید باشند تا سنت و قرآن را معنی کنند.

جواب ما:

این مردم، این حرف مزخرف را زیاد تکرار می‌کنند. انگار امروز اهل بیت هستند! کجایند اهل بیت؟ آن‌هایی که می‌گویید: بدون آن‌ها تفسیر قرآن و سنت ممکن نیست، کجایند؟ کو کجایند؟... آخر عقل هم چیز خوبی است!.

[۸۴] ص ۲۱٩.

ادعای ٧۶- بخاری و مسلم از رجال مردود وجعال نقل خبرنموده‌اند... [۸۵].

جواب ما:

مثل اینکه این جناب می‌خواهد ما به جای بخاری از کتاب «ينابيع الموده» و «شرح نهج البلاغه» پیروی کنیم! از نظر ایشان، ابن ابی الحدید و امثال ایشان مردود و جعّال نیستند؛ اما راویان بخاری و مسلم دروغگو هستند! بنازم رو را. فلانی را به ده راه نمی‌دادند سراغ کدخدا را می‌گرفت. او لیستی از دروغ گویانی را که بخاری و مسلم از آن‌ها روایت کرده‌اند، نوشته و در بالای فهرست، نام مبارک حضرت ابوهریره را با بی‌شرمی تمام نوشته است. این داعی حقه باز که از اول کتاب مردم را فریب می‌دهد، آیا فکر می‌کند به گفتۀ او ما ابی هریره را رها می‌کنیم. اگر به حرف او باشد، نه ابوبکر در امان است و نه عایشه، زن پیغمبر.

هر چقدر هم که زوزه بکشید، بخاری برای ما بخاری می‌ماند و مسلم هم، مسلم.

اگر مسلم از رجال مردود نقل قول کرده است شما چرا این جا که حدیث ثقلین را مطابق هوای نفس خود دیدید به او شک نکردید؟ هر جا که مخالف شما بود، مسلم آدم بدی است و کتابش بدتر؟ با روش شما، شیطان پرستان هم می‌توانند با قرآن ثابت کنند که شیطان موجود نیکی بود. به شرطی که آیاتی را که در مذمت شیطان است، جعلی بدانند. آیاتی که از زبان شیطان سخن می‌گوید:

﴿وَقَالَ إِنِّي بَرِيٓءٞ مِّنكُمۡ إِنِّيٓ أَرَىٰ مَا لَا تَرَوۡنَ إِنِّيٓ أَخَافُ ٱللَّهَۚ وَٱللَّهُ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ٤٨﴾[الأنفال: ۴۸]

شیطان گفت: «ای مشرکان، من از شما بیزارم. من چیزی را می‌بینم که شما نمی‌بینید من از الله می‌ترسم و الله بسختی مجازات می‌کند.»

آیا وقت آن نرسیده است که کمی از این حقه بازی‌ها خجالت بکشید؟ اکنون این داعی مرده است... و اعوذ بالله اهل نار است. ای داعی‌های زنده، از حقه بازی دست بردارید. سرانجام می‌میرید.

بعد یک نکته دیگر: شما که اینقدر دانش مندید که سند احادیث ما را بررسی میکنید چرا احادیث خود را زیر ذره بن نمیبرید. آیا می‌دانید شیعه‌ها تکلیف احادیث ضعیف و صحیح خود را تا بحال روشن نکرده‌اند پس ما می‌توانیم به داعی شیاد بگوییم:

تو اگر طبیب بودی حدیث خودت را بررسی می‌کردی.

[۸۵] ص ۲۲۱.

ادعای ٧٧- اهانت به رسول الله در صحیحین بخاری و مسلم، آن دونفر نوشتند: پیامبر زنش را به مجلس رقص برد! العیاذ بالله

حدیثی را مورد انتقاد قرار داده است که در آن پیامبر در روز عید که عده‌ای از حبشی‌ها در مسجد نمایش اجرا می‌کردند به عایشه گفت: مایلی تماشا کنی؟ گفت: بلی. پس رسول الله او را بر دوش بالا برد تا نمایش را ببیند.

او انتقاد کرده است که پیامبر چگونه جلوی مردم چنین کرده است؟! وی ما را قسم داده است که شما را به خدا اگر دربارۀ شما کسی چنین بگوید، دیگ غیرت شما از این تهمت به جوش نمی‌آید... [۸۶].

جواب ما:

اول اینکه شما از این بدتر را دربارۀ زن رسول می‌گویید. حالا چرا دلسوز عایشه شدید.

دوم، سوزش شما از محبت رسول به زنش است.

سوم، حتی غرب گرا‌های ما که این طرف و آن طرف می‌گردند تا حدیثی برای آزادی زنان پیدا کنند، این حدیث را دلیل نیاورده‌اند که مرد و زن، دست به دست هم به تماشای نمایش‌ها بروند.

آن‌ها با آن قلب مریض و با آن غرض ورزی بی‌پایان خود باز فهمیدند که منظور حدیث، این است که پیامبر زنش را در گوشه‌ای دور از مردم و در کنار پنجرۀ خانه نگذاشته است تا بگوید: سرک بکش و بازی را ببین.

هرکسی معنی حدیث را می‌فهمد حتی آن غرب زدۀ مفلوک. و تو می‌گویی: پیغمبر زنش را سوار دوشش کرده و کنار معرکه ایستاده است. آیا تا به حال زنی را ندیده‌ای که از گوشۀ ایوان دزدکی به خیابان نگاه می‌کند؟ آیا جایی از بدن او را می‌توان دید.

[۸۶] ص ۲۲۳.

ادعای ٧۸- بخاری همۀ احادیث صحیح را در کتابش ذکر نکرده... [۸٧].

جواب ما:

این مطلب را ما هم می‌دانیم که نه تنها بخاری بلکه هیچ کدام از کتب حدیث ما به تنهایی تمام احادیث صحیح را در خود جا نداده‌اند. اینکه عیب نیست! در هیچ کدام از کتب شما نیز، همۀ احادیث صحیح به تنهایی جمع نشده است.

[۸٧] ص ۲۲۴.

ادعای ٧٩- حدیث سفینه، دلیلی بر حقانیت مذهب شیعه

این مرد، لیستی طویل ارائه داده است که در آن ابن صباغ و سلیمان بلخی و سبط ابن جوزی را کنار مسلم و احمد بن حنبل نشانده و این حدیث را از قول آن‌ها نقل کرده است:

«انما مثل اهل بيتي فيکم کمثل سفينه نوح من رکبها نجا ومن تخلف عنها هلك» اهل بیت «من مثل کشتی نوح هستند که هرکس در آن نشست، نجات یافت و کسی که ننشست، هلاک شد... [۸۸]».

جواب ما:

این حدیث در مسلم نیامده است. این یک دروغ بسیار بزرگ است.

همین یک دروغ کافی است تا شیعیان اعتماد خود را به اینان از دست بدهند و در «معجم» طبرانی آمده است که بزرگان علم حدیث ما آن را سست و بی‌بنیاد می‌دانند از جمله: هیثمی.

او در «مجمع الزواید» گفته است: در سلسلۀ راویانِ این حدیث، چند فرد ناشناس هست.

داعی می‌گوید: اهل سنت می‌گویند: این حدیث صحیح است. چرا؟ چون برای این نویسنده، دروغ گفتن از آب خوردن هم آسانتر است. باز هم می‌گوییم که بودن حدیثی در کتب اهل سنت (غیر از بخاری مسلم) دلیل بر درستی آن نیست و قابل استناد هم نیست. مگر آنکه ببینیم، صحیح است یا نه؟

می‌گوید:شعری را به امام شافعی منسوب کرده که در بیت آخر گفته است:

رضيت عليآ لی امامآ ونسله
وانت من الباقين في اوسع الحل

«من راضی شدم به امامت علی و اولادش که بر حقند.

و تو باش بر آن فرقۀ باطله تا روزی که کشف حقیقت شود....» [۸٩].

جواب ما:

خب می‌بینی امام ما را. امام شافعی ما را که دوستار اهل بیت است. تو هم قبول داری و شعرش را می‌بینی و شاهد می‌آوری (دروغ و راست). او می‌گوید: من دوستار علی هستم و تو بر باطلی. او که سنی بود پس معنی او از دوستی علی، حق است و برداشت دیگران (شیعه‌ها) از دوستی علی باطل.

پس شعر این امام برای شما فایده‌ای ندارد جز آنکه ایشان تفسیر شما را از دوستی اهل بیت باطل می‌داند و می‌گوید: منتظر روزی باشید که حقیقت آشکار شود.

[۸۸] ص ۲۲٧. [۸٩] همان.

ادعای ۸۰- استسقاء عمر به کمک اهل بیت پیغمبر دلیل است بر جایز بودن وسیله گیری

در این جا اشاره کرده است به کار مشهور حضرت عمر که برای نمازِ طلب باران، عموی رسول الله را پیش نماز کرد... [٩۰].

جواب ما:

خبث باطن این مرد اجازه نداد که راه کج نرود و عوض آن که از کتب درجه یک ما نقل قول کند از ابن حجر مکی صوفی آورده است که دروغ و راست در آن جمع است. گویی این کتاب «صواعق محرقه» از کتب حدیث ماست.

جالب است بدانیم که ابن حجر این کتاب صواعق محرقه را در رد شیعه‌ها نوشت و خیلی هم کوبنده نوشت اما شیعه‌ها برای انتقام گیری از او نیمی از حرف‌هایش را نقل می‌کنند. و ابن حجر نیز، خود را پایبند نکرده که تنها حدیث درست بنویسد و همین کتابش را بی‌ارزش کرده است.

القصه داستان این است که حضرت عمر به دعای عباس متوسل شد برای طلب باران...

و شیعه از شادی در پوست خود نمی‌گنجد؛ زیرا رفیق پیدا کرده است و این را دلیلی گرفته تا سر قبر امام رضا برود و از او بخواهد تا الله زن و خانه و ماشین و باران و برف، به او بدهد.

اما این قیاس باطل است. اگر رفتن بر سر قبر و توسل به آن جایز بود، قبر پیامبر کنار مردم مدینه بود، اما آن‌ها به عموی [زندۀ] پیامبر متوسل شدند. در دعای باران باید عاجزانه دعا شود. پیرمردی چون عباس با آن ریش سفید مناسب‌تر بود تا عمری که سلطان نصف جهان بود. پیش نماز کردن عباس، دلیلی است بر تواضع عمر.

ما می‌گوییم: طلب دعا از زنده، جایز و حتی خوب است و دعا را زودتر اجابت می‌کند. حدیثی داریم که در آن رسول الله می‌گویند:

«هل تنصرون او ترزقون الا بضعفائکم»

«آیا گمان می‌کنید جز این است که به خاطر ضعیفانتان یاری می‌شوید و روزی می‌خورید؟»

این کجا و رفتن سر قبر رضا کجا؟ این قیاس باطل است مثل اینکه بت پرست، سجده برای بت را شبیه سجده مسلمان‌ها بداند. آیا فرق مرده و زنده را درک نمی‌کنید؟ اینکه مثلِ سیاه وسفید و روز وشب واضح است.

[٩۰] ص ۲۲٩.

ادعای ۸۱- شیعه مشرک نیست و دعا‌هایش توحیدی است... [٩۱].

جواب ما:

این مرد سعی می‌کند حقایق کتاب‌های خویش را پنهان کند و آن جملاتی را نقل کند که بهترین هستند ما نمی‌گوییم: شیعه توحید ندارد؛ دارد؛ اما شرک هم دارد. و این دو با هم سازگار نیستند پس آن توحید به دردش نمی‌خورد؛ زیرا با شرک فاسد شده است.

این یک حقه بازی است؛ مثل زن فاحشه‌ای که در حجاب خود افراط می‌کند تا کسی به او شک نکند. اگر کسی او را در حال بدی دید، سردرگم می‌شود که این، همان است؟ و می‌گوید: نه بابا اون که با حجاب بود! حسبی الله.

پدر این ملت با این حقه بازی‌ها در آمد. این سالوس سعی کرده است شیعه را از شرک پاک کند و از کتاب‌های مجلسی و قمی شاهد بیاورد. ما هم دور نمی‌رویم و از همین دو کتاب، شرک شیعه را ثابت می‌کنیم.

این جمله را مجلسی درباب زیارات مطلقۀ بحار الانوار نقل کرده است:

«متعوذاً بك من نار استحققتها بما جنيت علی نفسي»

«ناه می‌برم به تو‌ای امام، از نار به خاطر جنایاتی که در حق خود کرده‌ام ومستحقش شده‌ام».

البته علمای شیعه برای ماست مالی می‌گویند: منظور زایر این است که شفیع شوید تا از آتش نجات یابم! اما در زیارت نامه، این طلب مستقیم است و الله در این قضیه جایی ندارد. همه چیز در امام و و زایر خلاصه شده است.

واین جمله را هم هنوز از کتاب «مفاتیح الجنان» قمی به یاد دارم که می‌گفت:

«يا علي يا محمد ويا محمد يا علي اکفياني وانتما لي کافين».

«ای علی و ای محمد و ای محمد و ای علی، مرا کفایت کنید که شما برای من کافی هستید».

سبحان الله! به یاد دارم وقتی شیعه بودم و این دعا را می‌خواندم به این جملات شرک که می‌رسیدم، نخوانده و با سرعت از آن‌ها رد می‌شدم. و به این دعا‌ها اکتفا می‌کردم: حسبي الله، حسبي الرازق من المرزوقين، حسبي الخالق من المخلوقين.

چون من به کتب سنی دسترسی نداشتم، کتاب مفاتیح الجنان را غربال می‌کردم.

الله چقدر به من رحم کرده سبحان الله

[٩۱] ص ۲۳۲.

ادعای ۸۲- سنی‌ها شیعه‌ها را مظلومانه می‌کشند

شهادت شهید اول به فتوای این جماعت بود. از کشته شدن یک شیعه به دست سنی‌ها نوشته و از کشته شدن شیعۀ دیگری به دست سلطان سلیم خبر داده است... [٩۲].

جواب ما:

البته بعد از حملۀ مغول و همکاری کامل شیعیان با آن قوم خون خوار، ملت اسلام از شیعیان کینه به دل داشت، اما شماها که در ایران حکومت ۱۲ امامی درست کردید، مگر سنی‌ها را نمی‌کشید؟ مفتی زاده را کی کشت؟ ضیایی را کی کشت؟...

اگر سلطان سلیم شیعه را کشت، این، همان زمان است که شاه اسماعیل صفوی، ایران را به آتش می‌کشید و هزاران نفر را می‌کشت. حتی در میدان تبریز به نوجوانان سنی آشکارا وجلوی چشم همه تجاوز می‌کند.

این آدم بی‌انصاف از آن یادی نمی‌کند؛ بلکه در جای دیگر، سلاطین خون خوار صفوی را ستوده است.

[٩۲] ص ۲۳۴.

ادعای ۸۳- پیروی سنی‌ها از چهار مذهب، بی‌دلیل و باطل است

نوشته است: مگر مردم مجبورند از چهار مذهب سنی یکی را پیروی کنند.

اشاره دارد به اینکه در اردن نماز می‌خواندم، امام مردم را تحریک کرد که مرا از مسجد بیرون بیندازند... [٩۳].

جواب ما:

می‌گویم: نه، مجبور نیستند؛ می‌توانند اهل حدیث هم باشند. اما شماها همیشه کنار چهار مذهب ایستادید تا اهل حدیث را به نام وهابی بکشید. ما که بر مذهب سنی شدیم از مسجد که سهل است از مملکت بیرونمان انداختید و در خارج هم اگر دستشان برسد، از دنیا بیرونمان می‌اندازید. پس باز شکر کن از اردنی‌ها. این مظلوم نمایی برای چیست؟.

[٩۳] ص ۲۳٧.

ادعای ۸۴- شیعه، سنی را نمی‌کشد

گفته است: شما پیرو چهار امام هستید و ما پیرو علی. ما هرگز فتوا ندادیم که سنی باید کشته شود... [٩۴].

جواب ما:

جواب این است که بله، وقتی که زور نداشتید. اما در زمان صفوی‌ها از زور استفاده کردید. اگر این طور نیست، پس مردم ایران چگونه شیعه شدند؟ با رضایت و میل باطن شیعه شدند؟!.

امروزه هم که در ایران زور دارید، نمی‌گذارید سنی‌ها در تهران مسجدی بسازند.

[٩۴] ص ۲۳۸.

ادعای ۸۵- و سنی، شیعه را می‌کشد

تراکِمه و خوارزمیان و ازبکان و افاغنه با ایرانیان اعمالی بسیار ننگین انجام دادند. تجاوزات خان خیوه به ایران و فتاوی علماء اهل سنت به قتل و غارت شیعیان از نمونه‌های این سفاکی است... [٩۵].

جواب ما:

بدان که این عکس العملی در مقابل اعمال ننگین صفویان بود. بدان که هر کس باد بکارد، توفان درو می‌کند. بدان که افغان‌ها از ظلم حکام شیعه که به امر وزیر عالم سلطان حسین(یعنی، همین علامه محمد باقر مجلسی) دمار از روزگار افغان‌های سنی در آورده بود، به تنگ آمدند وقتی به دربار سلطان حسین به شکایت رفتند، ذلیل شدند. پس علم بَغاوت بر افراشتند و برای همیشه از ایران جدا شدند. وتخم باد شما، توفان ثمر داد و تو حالا می‌گویی:

ننه، من غریبم؟! جواب تو این است که تاریخ صفویان را دوباره بخوان و خود را به نادانی نزن.

و جواب تو این شعر است:

ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند
بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

می نویسد:

شیعیان در حملات عبدالله خان اُزبک به خراسان مصیبت‌های فراوانی را دیدند... [٩۶].

جواب ما:

به یاد آر که شاه اسماعیل صفوی وقتی عبید الله خان ازبک را شکست داد به مریدان خود امر کرد که جسد او را بخورند و آن‌ها خوردند و جسد پادشاه ازبک تبدیل به مدفوع در شکم قزلباشان شد.

تو انتطار داشتی که بازماندگان او به شما و شیعه‌ها گل بدهند.

پدر کُشتی و تخم کین کاشتی
پدر کُشته را کی بود آشتی

بدترین دروغ آن است که آدم نصف حقیقت را بگوید. با توجه به وحشیگری‌های شما، ازبک‌ها قصاص کامل نکردند چون مثل شما نبودند که وحشی شوند و آدم‌ها را زنده یا مرده بخورند.

[٩۵] همان. [٩۶] ص ۲۴۰.

ادعای ۸۶- رفتار امراء افاغنه با شیعیان افغانستان ظالمانه است... [٩٧].

جواب ما:

می‌گویم: خودتان را به یاد آر.کمتر کسی می‌داند محمد باقر مجلسی که ۳۲۰ سال قبل بحارالانوار ۱۱۰ جلدی را نوشت، فقط عالم نبود بلکه وزیر سلطان حسین صفوی هم بود.

او با فتوای صیغه، شاه را مشغول خوش گذرانی کرد و خودش امور مملکت را به دست گرفت. او هرکس را که والی مناطق سنی نشین می‌کرد به او دستور اکید می‌داد که بر سنی‌ها سخت بگیرد.

در استان مرزی قندهار، مردم از ظلم حاکم به تنگ آمدند و به دربار (اصفهان) برای شکایت رفتند. نزد مجلسی رفتند! فهمیدند که کرم از درخت است و بازگشتند. و افغانستان برای همیشه از ایران جدا شد. نادر شاه کوشش کرد تا آب ریخته را به جوی برگرداند؛ اما بعد از مرگش باز افغان‌ها جدا شدند؛ چون خاطرۀ وحشتناکی را به یاد داشتند.

در اصل افغانستان بر اساس انگیزه‌های مذهبی، یک کشور مستقل شد و کمتر کسی این را می‌داند و می‌گویند: دست انگلیسی‌ها در کار بود و اصل قضیه را نمی‌گویند.

کولی‌های افغانی هنوز هم که می‌خواهند بچه‌های خود را بترسانند تا بیرون از خانه نروند، می‌گویند: قجر آمد که اشاره‌ای است به بی‌رحمی‌های قاجار در زمان نادرشاه و قاجاریه.(جنایات صفویه هم که احتیاج به معرفی ندارد).

از مکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو

[٩٧] همان.

ادعای ۸٧- امیر امان الله خان، قابل تقدیر است

چون ظلم را از شیعیان افغانستان دور کرد... [٩۸].

جواب ما:

این داعی که واعظ سلاطین است در همین کتاب اعتراف کرده است که پدرانش در خدمت فتحعلی شاه قاجار بوده‌اند. یک جا هم کار رضا شاه را ستوده است که اجازه نداده تا مردوخ سنی، علیه شیعه‌ها کتاب بنویسد(رضا شاهی که زنان را در ایران به زور بی‌حجاب کرد).

اکنون امان الله خان را می‌ستاید. آیا امان الله را می‌شناسید؟ او دستور داد مردم کابل لباس و کلاه غربی بپوشند و سلام را ممنوع کرد و عوض سلام دستور داد: مردم کلاه را به جای سلام بلند کنند.

این مرد غرب زده مثل رضا شاه کشف حجاب کرد. اما وقتی به دیدار شاه ایران رفت از بی‌حجابی زنش، زنان دربار ایران متعجب شدند و جالب این جاست که رضاشاه با همۀ دشمنی که با دین داشت در مذاکراتش با امان الله خان برای شیعیان افغانی آزادی بیشتری را درخواست کرد.

عجیب است داعی از سقوط امان الله خان افسوس می‌خورد.

[٩۸] ص ۲۴۱.

ادعای ۸۸- سنی‌ها، قاضی سید نور الله شوشتری راکشتند... [٩٩].

جواب ما:

نمی‌دانم راست می‌گویی یا نه؟ اما آنچه واضح است این است که شما در وقت قدرت خیلی بدتر می‌کشید. در زمان ما، احمد میرین،قدرت الله جعفری، رادمهر محمدی و... بس است یا باز هم بگویم؟!.

[٩٩] ص ۲۴۲.

ادعای ۸٩- نماز شیعه در سر قبر برای راضی کردن اللهاست... [۱۰۰]

جواب ما:

این دروغ است! تو می‌روی پیش قبر علی که عبادت کنی و حاجت بگیری.

این جا سعی می‌کند، بگوید: ما قبر پرست نیستیم در حالی که برقعی، عالمی بزرگ در مذهب شیعه که از شرک برگشت، می‌گوید:

در بحار الانوار و مفاتیح الجنان و سایر کتب شیعه نوشته‌اند که هر کس به بارگاه می‌رود باید غسل کند و در درگاه درب بایستد تا رقت قلب پیدا کند. سپس پای راست خود را جلو بگذارد و دستور دیگر اینکه جایز است پشت به قبله و رو به قبر نماز بخواند... [۱۰۱].

می‌گوید:از بدو ورود به نجف، دعاهای ما توحیدی است تا آخر و دعاها را شاهد هم می‌آورد...

جواب ما:

شکی نیست که شما دعاهای توحیدی هم دارید، اما آن‌ها را با دعاهای شرک آمیز درآمیخته‌اید و از مکر، آن‌ها را ذکر نمی‌کنید. بیا ببین در دعای جوشن کبیر چه نوشته است:

در دعای جوشن کبیر، بند ٩٩ خطاب به امام آمده است:

يا من لا يشغله سمع عن سمع

يا من لا يمنعه فعل عن فعل

يا من لا يلهيه قول عن قول

يامن لا يغلطه سوال عن سوال

يامن لا يحجبه شی عن شی

ای کسی که شنیدن صدایی او را از شنیدن صدای دیگر باز نمی‌دارد

و کاری از کار دیگر

و گفتاری از گفتار دیگر مانع نیست

ای کسی که برآوردن حاجتی او را از بر آوردن حاجت دیگری مانع نیست

ای کسی که چیزی نزدش حجاب بر چیز دیگری نمی‌اندازد

همۀ این‌ها صفات الله است که شما دربارۀ امام می‌گویید. این داعی حقه باز از دعاهای شرک دار مذهب خود حرفی نمی‌زند. تا مردم را فریب دهد و هزار‌ها حقه چون این دارد بل بیشتر...

آری، از توحید شما نیز خبری نیست. ای گندم نمایان جو فروش.

مجلسی که عالم بزرگ ومعتبر اینان است می‌نویسد:

چون به دروازۀ نجف رسیدی، چنین بگو. چون به در صحن مطهر رسیدی، فلان دعا را بخوان. به در بقعه که رسیدی، فلان دعا را می‌خوانی و بعد داخل می‌شوی.

این جاهل نمی‌داند که در و دروازۀ حرم و صحن بعد‌ها ساخته شد و در زمان ائمه نبود.

[۱۰۰] ص ۲۴۴. [۱۰۱] علامه برقعی، خرافات وفور.

ادعای ٩۰- ما رو به قبر نماز نمی‌خوانیم ... [۱۰۲].

جواب ما:

این دروغی آشکار است. مجلسی در کتاب بحار الانوار، جلد ۱۰۱،باب وجوب زیارت قبر حسین می‌نویسد: امام صادق فرمود: چون زایر خواست نماز بخواند، قبر را قبله قرار دهد.

ودر باب زیارت مطلقه بعد از نقل جملات کفر آمیزی چون:

بکم فتح الله وبکم يختم الله.

توسط شما جهان را درست کرد و به دست شما از بین می‌برد.

بکم بمحو الله وبکم بثبت

توسط شما الله محو می‌کند و به وسیله شما ایجاد می‌کند.

می‌گوید قبر امام را قبله قرار بده و نماز بخوان! اگر بگویی: قبر باید در بین تو و قبله باشد. باز هم دوگانگی است و شرک.

[۱۰۲] ص ۲۴۶.

ادعای ٩۱- بوسیدن آستانۀ قباب أئمه، شرک نیست... [۱۰۳].

جواب ما:

اما حاجت خواستن از آن‌ها شرک است. قبه ساختن برای امام بدعت است و بوسیدن این قبه نیز،بدعتی بدتر است.

[۱۰۳] ص ۲۵۰.

ادعای ٩۲- سجده اگر به نیت عبادت نباشد، اشکالی ندارد

زیرا انسان گاهی از فرط محبت سر به سجده می‌نهد و روی بر خاک می‌کشاند و سجده مربوط به نیت است و نیت یک امر قلبی است... [۱۰۴].

جواب ما:

برای ابراز محبت نباید پای از حد فراتر نهاد. مرد نمی‌تواند بگوید: من از فرط محبت خون زنم را خوردم. یا مادر نمی‌تواند بگوید: من از شدت محبت مادری پسرم را خوردم.

دوستدار اهل بیت نیز، برای نشان دادن محبت خود نباید سجده کند.

به خاک افتادن و سجده نمودن برادران یوسف دلیلی است بر شرک نبودن سجده

ببین چه دلیل محکمی آورده است:

می‌گوید:

برادران یوسف برای یوسف سجده کردند. پس سجده شرک نیست و شیطان برای آدم باید به امر الله سجده می‌کرد و الله امر به شرک نمی‌کند... [۱۰۵].

جواب ما:

جواب این مرد حقه باز به روش کلامی خودش است:

۱- در قران آمده است:

﴿وَٱلنَّجۡمُ وَٱلشَّجَرُ يَسۡجُدَانِ٦﴾[الرحمن: ۶]

«درخت و ستاره سجده می‌کنند».

آیا کسی دیده است که درخت خم و راست شود؟ اگر دیده، برود داعی را آگاه کند تا از شادی پر بکشد.

پس سجده در این جا به معنی «فرمانبرداری» است.

دوم، هر مذهب و دینی مناسک خود را دارد. برای مثال: قبلۀ مذهب یهود، بیت المقدس بود. اگر یک یهودی رو به سوی کعبۀ ابراهیمی نماز بخواند، نمازش باطل است؟ نمی‌تواند بگوید: نماز به سوی کعبه جایز است چون ابراهیم خوانده است.

همینطور در دین ما نیز، اگر کسی به سوی بیت المقدس نماز بخواند، کافر است و نمی‌تواند بگوید: چون موسی و عیسی خواندند، ما هم می‌خوانیم.

هر دینی مناسک خود را دارد؛ پس کاری که برای برادران یوسف جایز بود می‌تواند برای ما حرام باشد.

پس ای داعی، اگر می‌خواهی سجده را جایز کنی، باید از فعل رسول دلیل بیاوری نه از فعل یوسف و برادرانش.

آیا این همه آیه که ما را از سجده برای غیر الله منع می‌کند، ندیدی:

﴿لَا تَسۡجُدُواْ لِلشَّمۡسِ وَلَا لِلۡقَمَرِ وَٱسۡجُدُواْۤ لِلَّهِۤ ٱلَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ٣٧﴾[فصلت: ۳٧]

آیا رسول الله خودش برای بنده‌ای سجده کرد؟ آیا بنده‌ای را امر کرد که برای دیگری سجده کند؟.

مذهب شما با این همه دروغ چنین قولی را از رسول الله نقل نکرده است! پس از بازی‌های کلامی بهره نگیر.

می‌گوید: روح بعد از فنای جسم باقی می‌ماند پس حاجت طلبی از آن جایز است.

این مرد تبه کار می‌گوید: چگونه منکر حاجت طلبی ما در مقابل قبور اموات هستید؟ در حالی که شهداء زنده‌اند و به تعبیر قرآن روزی می‌خورند:

﴿وَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أَمۡوَٰتَۢاۚ بَلۡ أَحۡيَآءٌ عِندَ رَبِّهِمۡ يُرۡزَقُونَ١٦٩﴾[آل عمران: ۱۶٩]

«کسانی را که در راه الله کشته شدند، مرده نپندارید، آن‌ها زنده‌اند و نزد پروردگار خود روزی می‌خورند».

و ادامه می‌دهد اگر دهان دارند و روزی می‌خورند، پس گوش هم دارند که بشنوند و جواب هم می‌دهند منتها پردۀ جسمانی، گوش‌های ما را گرفته است و جواب آن‌ها را نمی‌شنویم... [۱۰۶].

جواب ما:

یک جواب ساده به این مرد سیه کار این است که اگر قیاس می‌کنی که چون روزی می‌خورند، پس دهان دارند و چون دهان دارند، پس گوش هم دارند؛ گوش دارند، پس زبان هم دارند...

پس همینطور جلو برو و بگو: آلت تناسلی آن‌ها هم فعال است. اگر آن‌ها در دنیای ما زنده‌اند، پس چرا زن‌هایشان شوهر می‌کنند و جلوی چشم این شهدا برای مرد دیگری لخت می‌شوند؟.

قرآن می‌گوید: آن‌ها پیش پروردگارشان زنده‌اند و روزی می‌خورند و آن وقت تو آن‌ها را آوردی در قبر نشاندی و برایشان سفره پهن کردی.

دانستی اشتباه تو در کجاست؟ دانستی کجا سوراخ دعا را گم کرده‌ای؟ ای بی‌خبر، آن‌ها پیش الله زنده‌اند نه پیش ما!!.

مگر این آیه را ندیده‌ای: ﴿كُلُّ نَفۡسٖ ذَآئِقَةُ ٱلۡمَوۡتِۗ﴾[آل عمران: ۱۸۵]

پس چرا شهید را استثناء می‌کنی؟ مگر این آیه را ندیدی:

﴿إِنَّكَ مَيِّتٞ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ٣٠﴾[الزمر: ۳۰]

«ای محمد، تو می‌میری و آن‌ها هم می‌میرند».

پس چرا شهید را از پیامبر بالاتر می‌دانی؟ این آیه را بخوان:

﴿وَٱلَّذِينَ تَدۡعُونَ مِن دُونِهِۦ مَا يَمۡلِكُونَ مِن قِطۡمِيرٍ١٣ إِن تَدۡعُوهُمۡ لَا يَسۡمَعُواْ دُعَآءَكُمۡ وَلَوۡ سَمِعُواْ مَا ٱسۡتَجَابُواْ لَكُمۡۖ وَيَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ يَكۡفُرُونَ بِشِرۡكِكُمۡۚ وَلَا يُنَبِّئُكَ مِثۡلُ خَبِيرٖ١٤﴾[فاطر: ۱۳-۱۴]

«آن‌هایی که غیر از الله می‌پرستند به اندازۀ پوست هستۀ خرما اختیار ندارند. اگر بخوانید شان دعای شما را نمی‌شنوند و اگر به فرض محال بشنوند، جواب نمی‌دهند و روز قیامت از شرک شما بیزاری خود را اعلام می‌کنند و مثل خداوند آگاه، کسی برایت خبرها را نمی‌گوید».

پس ای مشرکان، منتظر روزی باشید که علی و حسین از شرک شما تنفر خود را اعلام کنند!

[۱۰۴] ص ۲۵۱. [۱۰۵] ص ۲۵۲. [۱۰۶] ص ۲۵۲.

ادعای ٩۳- روح در این دنیا زنده است

عوض آن که از قرآن و احادیث ثابته دلیل بیاورد، مثل همیشه از ابن ابی الحدید و محمد عبده دلیل می‌آورد که آن‌ها هم می‌گویند: زنده است.

یک دلیل هم از زیارت نامۀ حسین آورده است که ما در زیارت نامه می‌گوییم: شهادت می‌دهم ای حسین، که تو حرف مرا می‌شنوی و جواب می‌دهی... [۱۰٧].

جواب ما:

به زبان ساده شهادت می‌دهی که حسین سمیع و بصیر و قریب و مجیب و خبیر است و این، همان شرک است که حسین را به آن مقام رسانده است که در آنِ واحد، حرف یک میلیون نفر را می‌شنود و می‌فهمد (فرق ندارد که انگلیسی بگوید یا چینی) و جوابشان را فوراً می‌دهد اما زورش به یک شمر نرسید.

این حسین نیست این اله است و شما مشرکید. بی‌برو و برگرد.

[۱۰٧] ص ۲۵۴.

ادعای ٩۴- سنی‌ها یزید را دوست دارند و او را امیر المومنین می‌نامند

جواب ما:

این فرض، خودش غلط است. ابن تیمیه دربارۀ یزید می‌گوید: (لا نحبه)؛ یعنی، دوستش نداریم. اکثر سنی‌ها بر این عقیده‌اند؛ یعنی، همان سنی‌هایی که شیعه آن‌ها را وهابی می‌داند. اگر کسی رای دیگری دارد، مشهور نیست.

سنی‌ها به اتفاق، حسین را سرور جوانان بهشت می‌دانند و این داعی بی‌جهت از زبان سنی حرف می‌زند.

آنهایی که یزید را بد نمی‌ببینند به خاطر حسین نیست؛ آن‌ها هم قتل حسین را فاجعه می‌دانند. منتهی می‌گویند که یزید در قتل حسین دست نداشت!.

پس عنوان تو دروغ است و از سنی‌ها کسی ضد اهل بیت نیست؛ یعنی، حتی دوستدار یزید هم، حسین را دوست دارد. در ضمن گفتیم که آن‌ها اقلیتی کوچکند و اکثر سنی‌ها یزید را دوست ندارند!.

ادعای ٩۴- یزید کافر است

دلایلش را از سبط ابن جوزی آورده است... [۱۰۸].

جواب ما:

سبط ابن جوزی را در اول کتاب معرفی کردیم که شیعه است.

ما یزید را کافر نمی‌دانیم. قتل، انسان را کافر نمی‌کند و این دروغ‌هایی را که دربارۀ او نوشته‌اید، باور نمی‌کنیم. از مردمی که دروغ گویی عادت آن‌هاست، چگونه می‌توان باور کرد؟ از مردمی که حتی به ابوبکر صدیق هم چنین دروغ‌هایی را نسبت داده‌اند که شراب می‌خورد و شعر در رد قیامت می‌گفت، چگونه باور کنیم.

تنها می‌گوییم: «لَّعْنَةَ اللّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ».

[۱۰۸] ص ۲۵٩.

ادعای ٩۵- جواز علمای اهل سنت بر لعن یزید

می‌گوید: غزالی از یزید تعریف می‌کند و احمد حنبل او را لعنت... [۱۰٩].

جواب ما:

بر فرض به گفتۀ تو امام احمد حنبل او را لعنت می‌کرد (که البته دروغ می‌گوید. احمد حنبل کسی را لعنت نمی‌کرد).، در نتیجه سنی‌ها مخالف او هستند. پس این خزعبلات برای چیست؟.

کسی که از غزالی پیروی نمی‌کند! سنی‌ها پیرو ابن تیمیه و امامان چهار مذهب خود هستند. البته از آن‌ها هم پیروی کور کورانه نمی‌کنند.

برای اطلاع عامۀ خوانندگان باید بگویم که این جا هم این مردک دروغ گفته است. امام احمد حنبل به پسر خود که پرسیده بود، چه می‌گویی دربارۀ کسانی که یزید را دوست دارند؟ فرمود:

مگر کسی پیدا می‌شود که یزید را دوست داشته باشد؟.

پسرش گفت: ای پدر، لعتنتش می‌کنی؟.

فرمود: پسرم، آیا تا به حال دیده‌ای، پدرت کسی را لعنت کند؟.

[۱۰٩] ص ۲۶۲.

ادعای ٩۶- قتل عام اهل مدینه به جرم شکستن بیعت یزید... [۱۱۰]

جواب ما:

ما که یزید را نکوهش می‌کنیم پس چرا برای ما می‌گویی؟!.

[۱۱۰] ص ۲۶۳.

ادعای ٩٧- یادبود ساختن برای بزرگان، عاقلانه است

این جا اشاره کرده است که اهل فرنگ مجسمۀ یک سرباز گمنام را دارند و تجلیل می‌کنند. ما هم شهدای خود را داریم پس چرا حسین تجلیل نکنیم ... [۱۱۱].

جواب ما:

می‌گوییم: ما از رسول الله پیروی می‌کنیم نه از فرنگ. یا رومی روم باش یا زنگی زنگ.

حال که برای اروپا می‌میرید و می‌خواهید مثل آن‌ها از شهدای خود تجلیل کنید و سر قبرشان گل بگذارید. چه معنی دارد قَمِه زدن و زنجیر زدن و فریاد زدن در روز عاشورا که ای حسین، به میدان مرو؛ جانم به قربانت به میدان مرو! آیا اروپایی‌ها می‌گویند: ای سرباز گمنام، به میدان مرو. جانم به قربانت شهید مشو!.

در ضمن، شما که برای بزرگداشت قبر نمی‌سازید، قبر می‌سازید تا حاجت بخواهید!.

او اشاره کرده است که وهابی‌ها قبر حسین و دیگر بزرگان را خراب کرده‌اند و این را دلیلی گرفته بر دشمنی آن‌ها با حسین که دروغ محض است. آن‌ها با قبر دشمن بودند؛ اما حسین را دوست داشتند.

دروغ بزرگتر اینکه می‌گوید: وهابی‌ها بر سر قبر پادشاهان خود قبر مجلل می‌سازند که دروغی بس عظیم است.

راستی، شما مگر قبور سنی‌ها را در زمان صفویه خراب نکردید و استخوان‌هایشان را نسوزاندید. مگر اصطلاح «پدر سوخته» از آن وقت پیدا نشد. پس وهابی‌ها از شما بهترند؛ چون آن‌ها ضریح را خراب می‌کنند و به جسد کاری ندارند. چطور انجام این کار برای شما خوب است و برای وهابی‌ها بد است؟!.

اگر بگویی، کار صفویه به ما مربوط نیست. می‌گویم: اول اینکه در این کتاب از آن‌ها تعریف کردی و دوم اینکه می‌پرسم: کار امام زمانتان را که قبول دارید؟ ایشان هم بر سر قبر عمر و ابوبکر و عایشه می‌رود و فقط قبر را خراب نمی‌کند، بلکه مرده را نیز از قبر بیرون می‌کشد و کتک می‌زند!.

[۱۱۱] ص ۲۶۶.

ادعای ٩۸- از امام حاجت نمی‌خواهیم؛ آن‌ها واسطه‌اند

می‌گوید: ما از امامان حاجت نمی‌خواهیم آن‌ها شفیع ما هستند نزد خدای بزرگ. و بعد مثال زده است: درست مثل آدمی که حاجتی از سلطانی مقتدر دارد و به خانه وزیر اعظم می‌رود تا او ورقه را پیش سلطان ببرد... [۱۱۲].

جواب ما:

می‌گویم: بر این گفتۀ تو چند اشکال وارد است:

۱- الله از حال تو آگاه است. الله ارحم الراحمین است. الله که بر تو رحم نکند، اصغر الراحمین‌ها چه کاری می‌توانند بکنند؟!.

۲- دایه که از مادر مهربان‌تر نمی‌شود.

۳- پادشاه عاجز است و مجبور است برای رتق و فتق امور وزیرانی بگیرد؛ اما الله به وزیر نیاز ندارد. الله پادشاه نیست که عاجز باشد.

می‌گوید: می‌دانیم که نیاز ندارد، اما اراده‌اش بر این است که وزیری داشته باشد!.

جواب ما:

اولاً- می‌تواند چنین باشد. می‌تواند هم چنین نباشد. اینکه الله کاری را می‌تواند بکند، با اینکه این کار را کرده است، دو حرف متفاوت است.

اگر این‌ها وزیرش هستند و تو ۱۰۰۰ صفحه کتاب نوشتی تا این را اثبات کنی، اگر در این باره یک آیه در قرآن بود، این همه به زحمت نمی‌افتادی! یک آیه هم نداری که نام علی در قرآن باشد. وزیر بودنش پیشکش شما! حتی نامش هم نیست.

یعنی، بی‌دلیل حرفتان را قبول کنیم؟.

دوما- حرف‌هایت، مخالف این آیه است:

﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ تَدۡعُونَ مِن دُونِ ٱللَّهِ عِبَادٌ أَمۡثَالُكُمۡۖ﴾[الأعراف: ۱٩۴]

«کسانی را که غیر از الله می‌خوانید، بنده‌ای مثل شما هستند...»

و شما می‌گوید: این‌ها واسطۀ بین ما و الله هستند. اما الله این استدلال را نکوهش می‌کند.

﴿أَلَا لِلَّهِ ٱلدِّينُ ٱلۡخَالِصُۚ وَٱلَّذِينَ ٱتَّخَذُواْ مِن دُونِهِۦٓ أَوۡلِيَآءَ مَا نَعۡبُدُهُمۡ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَآ إِلَى ٱللَّهِ زُلۡفَىٰٓ إِنَّ ٱللَّهَ يَحۡكُمُ بَيۡنَهُمۡ فِي مَا هُمۡ فِيهِ يَخۡتَلِفُونَۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَهۡدِي مَنۡ هُوَ كَٰذِبٞ كَفَّارٞ٣﴾[الزمر: ۳]

«آگاه باشید که دین خالص برای الله است و کسانی را که غیر از الله اولیاء خود قرار داده‌اند و می‌گویند: ما آن‌ها را نمی‌پرستم بلکه آن‌ها واسطه هستند بین ما و الله، تا ما را به الله نزدیکتر کنند.بدرستی که الله حکم می‌کند در بین آن‌ها در موضوع مورد اختلاف. بدرستی که الله دروغ گوی کافر را هدایت نمی‌کند».

بفرما الله شما را دروغ گوی کافر می‌داند. الله صاحبان این گونه عقاید را دروغ گویی کافر می‌داند.

سوما-، این وزیر بودن مستلزم این است که این وزیر لایق پادشاهی چون الله باشد. همانطور که وزیر پادشاه از جنس پادشاه است؛ یعنی، بشر. پس وزیر الله هم باید از جنس الله باشد. خوب دقت کنید چه می‌گویم:

وزیر نیز، باید چون الله آگاه به تمام امور زمان و در هر گوشۀ دنیا باشد. باید همۀ زبان‌ها را بداند. بعضی از حاجت مندان حاجت خود را نیمه تمام می‌گویند؛ پس باید آگاه به گذشته باشد. باید بداند اعمال گذشتۀ آن‌ها چیست تا دربارۀ حاجت آن‌ها تصمیم بگیرد(که بر الله عرضه کند یا نکند) باید هر لحظه میلیون‌ها حاجت را بشنود و جواب دهد. خلاصه وزیر الله (اگر الله وزیری داشته باشد) باید در خور الله و از جنس الله باشد و عملاً شما از علی اله ساخته‌اید.

[۱۱۲] ص ۲۶۸.

ادعای ٩٩- سنی از ۴ امام پیروی می‌کند. آن‌هم ۴ امام مرده

گفته است: چرا شما از چهار امام پیروی می‌کنید و از مرده تقلید می‌نمایید... [۱۱۳].

جواب ما:

اول اینکه ما اهل حدیث هستیم. پیرو چهار مذهب نیستیم. دوم، تو هر وقت با اهل سنت طرف می‌شوی؛ سعی می‌کنی چهار مذهب را حق جلوه دهی و اهل حدیث را به عنوان وهابی بکوبی. در حالی که اهل حدیث باب اجتهاد را بسته نمی‌داند.

سوم، تا آن جا که ما می‌دانیم، اهل چهار مذهب نیز، مفتیانی دارند که برای مسائل جدید فتوا می‌دهند.

می‌گوید:

ما مجتهدان خود را امام نمی‌دانیم.

این دروغ است. شما امام خمینی دارید. امام موسی صدر هم دارید. اما آن مقامی که امامانتان در نزد شما دارند، امام‌های چهارگانه در نزد اهل سنت ندارند.

اگر فتوای آن‌ها غلط باشد که می‌تواند باشد، ما پیروی نمی‌کنیم! فرق بین ما و شما را به دقت ببین.

[۱۱۳] ص ۲٧۳.

ادعای ۱۰۰- دلیلی بر تبعیت مذاهب اربعه نیست

و نباید از چهار امام پیروی کنیم... [۱۱۴].

جواب ما:

ما که سلفی باشیم، این حرف شما را قبول داریم که نباید از ائمۀ چهارگانه و غیر آن‌ها، کورکورانه پیروی کنیم. ما ندیدیم شما یک دفعه از روش ما تعریف کنید؛ بلکه در هر کنفرانس دوستی که بین شیعه و سنی گذاشتید، سعی کردید سنی را از وهابی(به قول شما) جدا کنید. مقلد را بستایید و سلفی را دشمن بدانید.

من هم می‌گویم که ما سلفی‌ها فقط و فقط از قرآن و حدیث پیامبر پیروی می‌کنیم و هر امامی که از آن‌ها حرف حقی بگوید، می‌پذیریم؛ اما مقلد کور نیستیم. از نظر ما هر مذهبی که تقلید را بر حدیث مقدم بدارد، گمراه است. پس با هم موافقیم.

[۱۱۴] در حدیث.

ادعای ۱۰۱- رد نمودن ابو حنیفه توسط امامان و علمای اهلتسنّن... [۱۱۵]

جواب ما:

در این جا،اززبان سنی‌ها، طعن‌هایی را دروغ و راست به ابو حنیفه/ نسبت داده است. که ما بحث را طولانی نمی‌کنیم از حرفش بهره می‌بریم و جوابش را می‌دهیم:

از همین معلوم می‌شود که اسلاف ما کورکورانه از چهار امام پیروی نمی‌کردند، وگرنه، نباید به امامی چون ابو حنیفه خرده می‌گرفتند. پس تقلید نزد بزرگان ما مردود است و همگی سلفی بودند.

حتی شاگردان ابی حنیفه حرف استاد بزرگوار خود را صد در صد قبول نکردند. پس خودت حرف سابقت را نقض کردی که سنی‌ها از مرده تقلید می‌کنند و در این جا حرف دیگری می‌زنی.

و بدان که غزالی در پیش ما نصف مقام ابی حنیفه را ندارد و جار الله زمخشری نیز، به ابی حنیفه طعن زده است که سنی نیست بلکه معتزلی شیعه مشرب بود. ما او را به نوکری ابی حنیفه نیز، قبول نداریم.

[۱۱۵] ص ۲٧۶.

ادعای ۱۰۲- امامان شیعه یک دست هستند و یک حرف می‌زنند. برخلاف امامان

سنی... [۱۱۶]

جواب ما:

می‌گویم: دروغ است. اگر یک دست هستند، چرا مجتهدان شما توضیح المسائل‌های رنگارنگ و ضد هم می‌نویسند و از امامان یک گونه نقل نمی‌کنند؟ عاقبت همان عیبی در شما پیدا شد که در مجتهدان ما دیدید.

این غیرممکن است که همه یک گونه سخن بگویند

چرا علی با بنی امیه جنگ کرد؟

و چرا حسن صلح؟

و چرا حسین باز جنگ؟

و چرا زین العابدین باز صلح؟

چرا پسرش زید باز جنگ؟

و چرا برادرش باقر باز صلح؟

و چرا یحیی باز جنگ؟

و چرا برادرش امام صادق باز صلح؟

چرا امام موسی باز جنگ کرد که به زندان برود؟

و چرا پسرش رضا باز صلح کرد و تا ولیعهدی پیش رفت؟

چرا امام نهم داماد خلیفه شد؟

و چرا امام مهدی فراری یا غیب شد؟!

معنی یکدست و هماهنگ را نفهمیدیم!

[۱۱۶] ص ۲٧۸.

ادعای ۱۰۳- امامت از اصول دین است

در این جا دلیل آورده است که امامت جزو اصول دین است و مدعی شده است سنی‌ها هم می‌گویند: جزو اصول دین است. سنی‌ها می‌گویند: هر کس مُرد و امام زمان خود را نشناخت بر جاهلیت مرده است... [۱۱٧].

جواب ما:

این حدیث، دروغ است. آیا شیعه از دروغگویی خسته نمی‌شود؟!.

روایت درست این است:

«من نزع يده عن الجماعه فلا حجه له يوم القيامه ومن مات مفارقا للجماعه مات ميته جاهليه»

یعنی: «هرکس از جماعت مسلمان‌ها جدا شد، در روز قیامت حجتی ندارد؛ و هرکس از جماعت جدا شد، بر جاهلیت مرده است.»

این علمای شیعه مثل یهودیان احادیث را تغییر می‌دهند تا معنی فاسد خود را استخراج کنند.

عجب حرفی زده است که امامت جزو اصول دین است! چطور از اصول دین است که قرآن به آن اشاره‌ای ندارد (حتی در یک آیه). در حالی که دربارۀ توحید و نبوت و معاد، صد‌ها آیه دارد.

آیا دروغ از این بزرگتر ممکن است؟! بله دروغ بزرگتر را داعی گفته وآن اینکه اهل سنت نیز، امامت را جزء اصول دین می‌دانند!.

[۱۱٧] ص ۲٧٩.

ادعای ۱۰۴- مقام امامت بالاتر از نبوت عامه است

می‌گوید: بر اساس این آیه:

﴿۞وَإِذِ ٱبۡتَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِ‍ۧمَ رَبُّهُۥ بِكَلِمَٰتٖ فَأَتَمَّهُنَّۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامٗاۖ قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِيۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهۡدِي ٱلظَّٰلِمِينَ١٢٤﴾[البقرة: ۱۲۴]

یعنی: «به یاد آر هنگامی که الله ابراهیم را امتحان فرمود و او انجام داد. پس الله فرمود: تو را بر مردم امامت می‌دهم. گفت: و برای نسلم. فرمود: تضمین نمی‌کنم برای ظالمان».

پس ثابت می‌شود که مقام امامت از نبوت عامه بالاتر است... [۱۱۸].

جواب ما:

شعار دادن آسان است. دلیل بیاور. از قرآن دلیل بیاور نه از سبط ابن جوزی و نه از اون سلیمان بلخی.

۱- اگر منظور از امامت، همین باشد که تو می‌گویی، پس چرا عباد الرحمن می‌گوید:

﴿وَٱجۡعَلۡنَا لِلۡمُتَّقِينَ إِمَامًا٧٤﴾[الفرقان: ٧۴]

«ای الله، ما را امام متقین قرار ده.»

آیا کسی حق دارد که بگوید: یا الله، مرا پیامبر کن. مسلماً نه. می‌گویی: مقام امام از پیامبر بالاتر است؟ پس نباید کسی تمنای آن مقام را بکند.

جواب شما را هم می‌دانم چیست؟ خیلی آسان می‌گویید: این امامت، آن امامت نیست. حرف بی‌دلیل گفتن که کاری ندارد، مثل نبوت عامه، نبوت خاصه. عجب تقسیم بندی‌هایی که نمی‌کنید!.

می‌گویید:بعد از آنکه ابراهیم در مال و جان فرزند امتحان شد و سربلند بیرون آمد، از مقام نبوت پرید به امامت...

جواب ما:

۲- به فرض حرف شما درست باشد. حالا بگویید: چگونه امام دهم شما در هشت سالگی امام شد؟ ایشان در این سن چه امتحانی شدند که یک دفعه از مقام نبوت بالاتر رفت؟ و همین طور امام دوازدهم خود را به چه حقی در پنج سالگی بدون امتحان امام کردید؟

۳- بعضی از امام‌های شما اول امام شدند، بعد امتحان دادند!! مثل امام حسین که این هم با تفسیر شما از آیه، همخوانی ندارد.

۴- اگر امامت از پیامبری بالاتر است، با توجه به اینکه حجم بزرگی از قرآن داستان‌های پیامبران است، باید حجم بزرگتری به بیان فضل ائمه شیعه اختصاص پیدا می‌کرد اما دریغ! از ذکر یک نام خشک وخالی در قرآن.

۵- این آیه را در قرآن ببینید:

﴿وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَ فَأُوْلَٰٓئِكَ مَعَ ٱلَّذِينَ أَنۡعَمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِم مِّنَ ٱلنَّبِيِّ‍ۧنَ وَٱلصِّدِّيقِينَ وَٱلشُّهَدَآءِ وَٱلصَّٰلِحِينَۚ وَحَسُنَ أُوْلَٰٓئِكَ رَفِيقٗا٦٩﴾[النساء: ۶٩]

«و هر کس اطاعت الله و رسولش را بنماید پس آن‌ها با کسانی خواهند بود که الله به آن‌ها نعمت داده است؛ یعنی، انبیاء و صدقین و شهیدان وصالحین و آن‌ها چه خوب دوستانی هستند.»

در این آیه، گروه‌های مهمی از میان آدمیان ذکر شده است و امامان نه در اول آیه هستند و نه در آخر آیه.

پس به کدامین دلیل می‌گویید که امام‌ها از از انبیاء برترند!

شما در هر جایی نیاز به تاویل دارید و این است دلیل اول ما بر باطل بودن شما.

[۱۱۸] ص: ۲۸۰.

ادعای ۱۰۵- دو نوع نبوت داریم: خاصه و عامه

در این جا، قرار شد که فرق بین نبوت خاصه و عامه را که خود مبتکر این تقسیم بندی است، بیان کند. معلوم است این تقسیم بندی را کرده است تا بگوید: مقام علی از حضرت محمد پایین‌تر و از حضرت ابراهیم بالاتر است... [۱۱٩].

جواب ما:

اگر منظورت این است که پیامبری برای قومی فرستاده شد و پیامبری برای تمام ابناء بشر. باز علی از هیچ پیامبری بالاتر نیست؛ زیرا علی به سوی قومی فرستاده نشد.

[۱۱٩] ص ۲۸۲.

ادعای ۱۰۶- حدیث منزلة، دلیل است بر اثبات مقام نبوت برای علی

این حدیث را از کتب اهل سنت ذکر کرده است که پیامبر فرمود:

«يا علي اما ان تکون مني بمنزله هرون من موسی الا انه لا نبي بعدي».

«ای علی، آیا راضی نیستی که تو برای من مثل هارون باشی برای موسی؟ جز اینکه بعد از من پیامبری نمی‌آید... [۱۲۰]».

جواب ما:

۱- پیامبر شاید هرگز فکر نمی‌کردند روزی هم می‌آید که مردم می‌گویند: مقام امامت از نبوت بالاتر است! برای همین به علی گفت که ای علی، تو مثل هارون هستی اما بعد از من پیغمبری نیست.

در ظاهر، منظور رسول این است که ای علی، حد خود را بشناس؛ زیرا بعد از من پیامبری نیست.

اما شیعه می‌گوید: امام بهتر از پیغمبر است. این حدیث را نباید قبول کرد؛ زیرا با این تفصیل باید پیامبر می‌فرمود: ای علی تو برای من مثل هارون هستی اما از‌هارون هم بهتری زیرا‌هارون پیامبر بود و تو امامی!.

۲- مثل اینکه من به پسر دوستم بگویم که تو مثل پسر منی جز اینکه از من ارث نمی‌بری. حالا بعد از مرگم این پسر خوانده ادعا کند که من از پسر تو هم بهترم و چون بهترم پس وارثم. هرچند که اسماً نامم وارث (پیامبر) نیست، اما رسماً و عملاً این قدر اختیارات دارم که صد تا وارث در جیبم جا می‌شود. به نظر شما این حرف معقول است؟!.

۳- شیعه حرف حق را نصفه می‌گوید و گفتیم که با این روش حتی شیطان پرستان هم می‌توانند ادعا کنند که شیطان موجود خوبی بود. این روش، بی‌ارزش و بچه گول زن است.

باید دید که پیامبر این حرف را به چه مناسبتی گفت؟ سر و ته حدیث را قطع کرده‌اند و تنها، منظور خود را استنباط کردند.

۴- رسول الله به جنگ تبوک رفتند و علی را فرماندار مدینه کردند. این شغل چندان مهمی نبود؛ زیرا شهر از مردان خالی بود و با روحیه سلحشوری علی ناسازگار... حرف مردم هم به آن اضا فه شد که «ببینید رسول الله علی را امیر زنان و کودکان کرده است».

علی آمد پیش رسول که مردم چنین می‌گویند و پیامبر این حدیث عظیم را در مدح علی گفت.

پس علی هم می‌دانست که شغل مهمی نیست، اما با این حرفپیامبر، طعنه زنان ساکت شدند. حالا تو به این متوسل شدی که علی با پیامبر در نبوت شریک است! پس طعنۀ مردم و ناراحتی علی چه دلیلی داشت؟.

۵- از این حرف‌ها بیشتر و بهترش را رسول الله در حق اصحاب دیگرش گفته است که در کتب ما ذکر شده است. اگر ما هم مانند شما استنباط کنیم، پس جانشینان پیامبر زیاد می‌شوند.

حضرت محمد، ابوبکر را به ابراهیم و عیسی تشبیه کرده است. اینکه دلیل نمی‌شود حالا ابوبکر مثل آن‌ها یا از آن‌ها بهتر باشد یا عمر را به موسی و نوح تشبیه کرده است و علی را به‌هارون. شما زمین را می‌برید آسمان، آسمان را می‌آورید زمین تا باور‌های فاسد خود را تاویل کنید. می‌دانم که حالا می‌گویی: حدیث‌های مربوط به ابوبکر و عمر را از کتاب شما قبول نداریم.

کتاب ما را که قبول نداری، حدیث‌های مربوط به علی را هم قبول نداشته باش و فقط با قرآن و حدیث با ما بحث کن!.

می‌گوید:

سنی‌ها می‌گویند: اسناد حدیث منزلة، صحیح است.

دو صفحه را از سند پر کرده است که این حدیث را سنی‌ها روایت کرده‌اند... [۱۲۱].

جواب ما:

۱ ـ این دلیل دیگری است بر صداقت سنی‌ها... تو که این همه سند از سنی‌ها داری، چرا فقط دربارۀ یک حدیث در مدح علی سخن می‌گویی...

اگر همۀ احادیثی را که در مدح علی است و سنی‌ها جمع کرده‌اند، بیاوریم؛ مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود! پس چرا علمای سنی را دشمن علی می‌دانید؟ و چرا روایات این راویان صادق را دربارۀ ابوبکر نمی‌پذیرید؟.

۲ ـ سند بازی تو خالی از حقه بازی نیست. مثل همیشه از ابن مغازلی و خوارزمی و ابن صباغ و سلیمان بلخی و... نقل قول کرده‌ای که قبلاً آن‌ها را معرفی کرده‌ام.

دوباره بگویم که ما این حدیث را قبول داریم که رسول الله وقتی به جنگ تبوک می‌رفت علی را در مدینه باقی گذاشت و چون در این جنگ اجازه نداد احدی از مسلمان‌ها به مرخصی بروند، این بر علی گران آمد. به خصوص که منافقان شایعه کردند که حضرت محمد از علی خسته شده بود و او را پادشاه کودکان و زنان کرد. علی آمد و گفت: «یا رسول الله مرا می‌گذاری با زنان کودکان؟».

رسول دلجویی کرد و حرف عظیمی زد که منافقان ساکت شدند؛ گفت:

«تو برای من مثل هارون هستی برای موسی. جز اینکه بعد از من پیامبری نمی‌آید.»

پس ما قبول داریم که این حدیث با این سند درست است. البته به طرق دیگر هم روایت شده است که همه ضعیف یا ساختگی است.

در حق ابوبکر و عمر هم عین همین حدیث هست که «آن دو به من مثل هارون هستند به موسی» که آن هم ضعیف است و ما به آن استناد نمی‌کنیم. اما در مجموع، قبول داریم که این حدیث دربارۀ علی صحیح است. حالا این داعی چرا حرص می‌خورد تا آن را صحیح ثابت کند. در حالی که ما درستی آن را قبول داریم. پشت این اصرارش چه حقه بازی نهفته است؟.

[۱۲۰] ص ۲۸۶. [۱۲۱] ص ۲۸٧.

ادعای ۱۰٧- راوی حدیث منزلة، عمر بن الخطاب است

در این جا، از علامه دهر و مشهور در شرق و غرب عالم اسلامی؛ یعنی، آن کسی که هر اهل سنتی او را می‌شناسد و کتابش را روزانه مطالعه می‌کند!!!!؛ یعنی، حضرت سلیمان بلخی حنفی،خواجه کلان و حافظ قندوزی، که ۱۵۰ سال پیش مرد، روایتی آورده است که ایشان در کتاب «ینابیع الموده» از حضرت عمر نقل کرده‌اند که... ـ(هر کس تا به حال نمی‌دانست که ینابیع الموده مهمتر از بخاری و مسلم است، حالا بداند!)-.

حدیث آورده است که وقتی عمر دید، مردم بدگویی می‌کنند، گفت: از رسول شنیدم که فرمود:

«ای علی، تو اولین مومن ومسلمانی و به من مثل هارون هستی به موسی.

و دروغ می‌گوید دشمن تو که من رسول را دوست دارم... [۱۲۲].

جواب ما:

ای داعی، قبل از اینکه تکرار کنم که این حدیث دروغ است، می‌گوییم: ای کذاب، به اعتراف تو عمر از علی دفاع می‌کند و این حدیث عظیم را می‌گوید؛ پس چگونه ممکن است، دشمن او باشد؟!.

ما می‌گوییم: این حدیث دروغ است. اما می‌دانیم عمر، علی را آن قدر دوست داشت که کسی جرأت نداشت، جلویش از علی بدگویی کند. آن قدر دوست داشت که وقتی مرگ خود را نزدیک دید، علی را از جمله کسانی نام برد که برای رهبری امت بهترین هستند.

گفتیم که قبول داریم این حدیث صحیح است. حالا منظورت را بگو.

[۱۲۲] ص ۲٩۱.

ادعای ۱۰۸- از حدیث منزلة ثابت می‌شود که ایشان از همه افضل بود... [۱۲۳]

از این حدیث ثابت می‌شود که حضرت علی مقام نبوت (در معنی و حقیقت) داشت. و از حدیث منزله ثابت می‌شود که ایشان خلیفه رسول است!!!.

جواب ما:

ما می‌گوییم: هر سه دروغ است. به این دلایل:

۱ ـ من به زید بگویم تو مثل پسرم هستی جز اینکه از من ارث نمی‌بری. بعد از مرگم مردم به این جمله استناد کنند که تمام ارث مال زید است. آیا نباید به او خندید؟!

رسول به علی گفت: تو به من مثل هارونی؛ جز اینکه بعد از من پیامبری نیست.

منظور این است که به هر مقامی می‌رسی غیر از پیامبری. حالا شیعه نام علی را امام نهاده ؛بعد مقام امام را از پیامبر بالاتر دانسته است؛ یعنی،‌هارون را از علی پایین‌تر و علی را از‌هارون بالاتر برده است. پس با این حساب حرف رسول معنی ندارد.

من به زید می‌گویم: تو مثل پسرم هستی اما از من ارث نمی‌بری. شیعه می‌آید اسم زید را امام می‌گذارد بعد امام را با تعریف ساختگی از زید به پدر نزدیکتر می‌کند. سپس نتیجه می‌گیرد: چون زید از پسر به پدر نزدیکتر است، پس وارث اول و آخر اوست.

رسول به علی گفته است: تو به من مثل هارونی جز اینکه مثل من پیغمبر نیستی. شیعه می‌گوید: کاری ندارد؛ نام علی را امام می‌گذاریم. بعد امام را از پیغمبر بالاتر می‌دانم تا‌هارون در جیب علی جا شود.

پس حرف پیامبر چه شد؟ پیغمبر اگر می‌دانست که علی امام و از‌هارون بالاتر است، باید می‌فرمود:

«تو به من مثل هارونی جز اینکه از‌هارون چند درجه بالاتری. او نبی بود و تو از نبی بالاتری؟!».

اما هرکس از جمله رسول می‌فهمد که علی همه مقام‌هارون را دارد جز نبوت و در این مقام هرگز به حضرت‌هارون نمی‌رسد.

اما شیعه با تفسیر خود مقامی بالاتر از نبوت را به علی داده است؛ چون در مذهب شیعه امام بالاتر از نبی است و وقتی علی امام است خود به خود نبی هم هست. به قول معروف چون که ۱۰۰ آمد ٩۰ هم پیش ماست. إنا لله وإنا إليه راجعون.

برای درک مسأله به این مثال توجه کنید:

مدیری که لیسانس دارد، در معرفی استادش می‌گوید: ایشان مثل من است جز اینکه دوازده کلاس درس خوانده است و دیپلمه هستند.

حال اگر شیعه ادعا کند که ایشان دکترا دارد. در حقیقت، حرف مدیر را دروغ دانسته است؛ زیرا رسیدن به دکترا ممکن نیست مگر با عبور از مرز لیسانس. پس رسیدن به مقام امامت ممکن نیست مگر با عبور از مرز نبوت.

می‌گوید:

از این حدیث ثابت می‌شود که علی از همۀ اصحاب افضل و جانشین رسول است.

جواب ما:

این، دروغی بیش نیست؛ زیرا با این استدلال می‌توان ثابت کرد که حضرت ایوب از حضرت محمد بهتر است؛ به شرطی که آیاتی را که در مدح ایوب آمده است، با آب و تاب بنویسیم وآیاتی را که در مدح محمد آمده، قبول نکنیم یا ذکر نکنیم.

روایت داریم که پیامبر فرمود:

وزن اعمال امت من یک طرف و وزن اعمال نیک ابوبکر در طرف دیگر چون به تنهایی از همۀ امت(در ترازوی قیامت) بیشتر است.

و دربارۀ عمر فرموده است: اگر بعد از من پیامبری می‌آمد،همانا او عمر بود.

با وجود این احادیث واضح، باز ما مثل شما غلو نمی‌کنیم.

شما خود را و نیت فاسد خود را پشت فضایل علی پنهان کرده‌اید و این، اولین بار است که می‌بینیم، یک نبی به فرمان چند نفر از افراد امت خود (ابوبکر و عمر) است و پشت سر آن‌ها نماز می‌خواند.

مقام الهی را ببین و عملکرد علی را ببین!

[۱۲۳] ص ۲٩۸.

ادعای ۱۰٩- پیغمبر درِ ِتمام خانه‌ها را به مسجد بست مگر در خانۀ علی

احمد حنبل در «مسند» خود نوشته است که رسول الله فرمود:

«سدوا الابواب کلها الا باب علي بن ابي طالب... [۱۲۴]».

«همه دروازهای مسجد را ببندید غیر از دروازه‌ای که از خانه علی است».

جواب ما:

احمد حنبل این حدیث را به این صورت هم نوشته است که اسنادش درست است؟!

«سدوا عني كل خوخة في هذا المسجد غير خوخة أبي بكر».

«همۀ شکاف‌ها را به مسجد ببندید غیر از روزنۀ خانۀ ابوبکر را».

تا آن جا که به خاطر دارم در بین علماء، حدیث قبلی صحیح نیست و اکثر آنان آن را موضوع می‌دانند.

حدیث درست این است که درب خانۀ ابوبکر را باز گذاشت نه علی را و شما دروغ گویانید.

«سدوا الأبواب إلا باب أبي بكر».

«همۀ درها را به مسجد ببندید؛ غیر از در خانه ابوبکر را:».

حتی اگر حدیثی که تو می‌گویی، درست باشد؛ باز هم ثابت نمی‌شود که علی جانشین پیامبر است یا ابوبکر؟.

برای این امر عظیم، کلمات صریح نیاز است نه تاویل از گفته‌های پیامبر. پیامبری که به قول شما درها را بست جز درب علی... پس از کسی واهمه نداشت.آیا بهتر نبود علی را رسماً ولیعهد می‌کرد و از ازدواج با دختران دشمن علی خود داری می‌کرد و دو دخترش را به دشمن دیگر علی؛ یعنی، عثمان نمی‌داد؟.

شما از هر چیزی می‌خواهید جانشینی علی را ثابت کنید حتی از کتب سنی‌ها. در حالی که براحتی چشم خود را بر همۀ احادیث سنی که فضایل صحابه را می‌گوید، می‌بندید! باید به این روش شما و به این وقاحت شما خندید.

علمای ما معتقدند: حدیثی که دربارۀ باب علی است، ضعیف است و حدیثی که دربارۀ ابوبکر است، درست است! و احمد حنبل هم که هردو حدیث را آورده است و این محال است که هردو درست باشد. چه کسی باید تکلیف نادرست بودن یکی از آن‌ها را معلوم کند؟ تو یا علمای ما! خب علمای ما متفقند که حدیث ابوبکر درست است.

اگر از کتاب ما سند می‌آوری درست بیاور یا دست کم هردو را ذکر کن. اگر خواننده بپرسد: چرا خود احمد حنبل متوجۀ دو حدیث متضاد نشده است؟.

می‌گویم: متوجه شده بود اما هیچ کدام از علمای ما غیر از بخاری و مسلم خود رامحدود نکردند که فقط احادیث صحیح را بنویسند. تحقیق دربارۀ خیلی چیزها برای آیندگان مانده است و محققان باید راست را از دروغ تشخیص دهند.

[۱۲۴] ص ۳۰۲.

ادعای ۱۱۰- بخاری گفته است: علی حق دارد جُنُب وارد مسجد شود

باز حدیث آورده است که در بخاری و مسلم آمده است:«لا ينبغي لاحد ان يجنب في المسجد الا انا وعلي».

«جایز نیست برای هیچ کس که در مسجد جنب شود، الا من و علی... [۱۲۵]».

جواب ما:

به نظرم برای این دروغش باید کلمۀ جدیدی اختراع کنیم. این جا دروغ نگفته؛چیزی بدتر گفته است. نه در بخاری این حدیث هست نه در مسلم. در حیرتم از جرأت این مرد!!!.

من یقین دارم که این شیاد گمان نمی‌کرده روزی خواهد آمد که کامپیوتر صد هزار کتاب را در یک دقیقه پون برق ورق خواهد زد و به دنبال حدیث خواهد گشت و او را رسوا خواهد کرد.

او با خود گفته به کتب اهل سنت حواله می‌دهم کیست که بگردد!!!.

مثل اون آدم که سر منبر گفت هر سوالی دارید بپرسید جواب پیشم است.

پرسیدند: شیر چند مو در یال خود دارد؟.

گفت: ۱۵۴۴۴۲۶۵۴۳ تا!!! باور ندارید بروید بشمارید!.

[۱۲۵] ص ۳۰۴.

ادعای ۱۱۱- تقاضا نمودن پیغمبر از الله برای اینکه علی را وزیرش کند

می‌گوید: از ابن مغازلی شافعی، سیوطی، ثعلبی،سبط ابن جوزی، محمد بن طلحه شافعی ابو نعیم اصفهانی و علی جعفری (این دیگه کیه؟!)، امام احمد حنبل و از اکابر دیگر شما که منظورش حتماً سلیمان.

بلخی است، نقل قول کرده است... [۱۲۶].

وقتی علی در حالت رکوع به گدا اشاره کرد که بیایید و انگشتر را از دستش بیرون بکشد پیامبر دعا کرد که یا علی علی را وزیر من کن و آیه:

﴿إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱلَّذِينَ يُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَهُمۡ رَٰكِعُونَ٥٥﴾[المائدة: ۵۵]

«سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آن‌ها که ایمان آورده‏اند؛ همان‌ها که نماز را برپا مى‏دارند، و در حال رکوع، زکات مى‏دهند».

نازل شد

جواب ما:

اگر دادن زکات در حال نماز درست بود،فرقی بین قیام و سجده یا رکوع نمی‌بود چرا رکوع را ذکر کرده. باید آیه می‌گفت در حالت نماز زکات می‌دهند.

دوم اینکه علی اصلاً صاحب نصاب نبود تا زکات بدهد و در زمان پیامبر فقیر بود!

و علی خاتم نداشت! مهر زدن با خاتم بین عرب رسم نبود تا وقتی که رسول الله خواست برای پادشاه ساسانی نامه بنویسد. گفتند: آن‌ها نامۀ بدون خاتم را قبول نمی‌کنند.

و اصلاً خاتم دادن که جای زکات دادن را نمی‌گیرد!.

بعد دادن زکات باید قبل از سوال باشد؛ چون مثل نماز فرض است!.

سند این حدیث هم دروغ است!.

[۱۲۶] ص ۳۰٧.

ادعای ۱۱۲- سنی حدیث دروغ دربارۀ ابوبکر و عمر دارد

ابوبکر و عمر به من مثل هارون هستند به موسی.

بعد از قول ذهبی گفته است که این حدیث ضعیف است و ما هم می‌گوییم: ضعیف است... [۱۲٧].

جواب ما:

اما حیرت ما در این است که این مرد می‌فهمد در احادیث ما هم ضعیف و صحیح هست. پس چرا هر حدیث ضعیفی را دربارۀ علی می‌آورد؟ بدون آنکه به خود زحمت دهد تا ببیند عسقلانی و ذهبی و آلبانی دربارۀ آن حدیث چه گفته‌اند؟ به حدیث ضعیفی دربارۀ عمر و ابوبکر که می‌رسد، نظر آن‌ها را نقل می‌کند و احادیث بسیار مهمی را که در مدح صحابه هست حتی اگر صحیح باشد،را نمی‌بیند.

اگر این حقه بازی نیست، پس چیست؟.

[۱۲٧] ص ۳۰٩.

ادعای ۱۱۳- پیامبر پیشگویی کرده بود که مردم از فرمان علی سر می‌تابند

می‌گوید: اشارۀ پیامبر به علی که تو به من چون‌هارونی به موسی، اشاره‌ای است لطیف به سرپیچی قوم محمد از فرمان علی. همانطور که قوم موسی از فرمان‌هارون سرپیچی کردند... [۱۲۸].

جواب ما:

می‌گوییم: این استدلال و دلیل درستی نیست که وقتی یکی را به دیگری تشبیه کردیم پس این را شاهد بگیریم که قصۀ زندگی آن دو یکسان است؛ بلکه باید وجه تشبیه را دید!.

حضرت محمد در تبوک علی را جانشین خود کرد و موسی در رفتن به میقات، هارون را جانشین خود نمود.

در قوم موسی سامری پیدا شد و‌هارون دچار مشکل بود تا موسی بر گشت. در قوم محمد سامری پیدا نشد و حضرت محمد که برگشت، همه چیز عادی بود! شرم آور است این گونه حرف زدن‌ها.

بیایید فرق‌ها را ببینیم:

۱- ‌هارون قبل از موسی مُرد و علی بعد از پیامبر زنده بود.

۲- قوم موسی به خاطر نافرمانی از دستور‌هارون در دنیا قبل از آخرت گرفتار عذاب شدند اما قوم محمد در دنیا عزیز شدند.

سامری‌های ساخته و پرداختۀ این داعی کذاب بر نصف دنیا حکومت کردند و تا امروز هم دارند بر دل‌ها حکومت می‌کنند.

واقعاً آبرو ریزی است که آدم چنین سخنانی بگوید:

قرآن می‌گوید:

﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَىٰ عِندَ ٱللَّهِ كَمَثَلِ ءَادَمَۖ﴾[آل عمران: ۵٩]

«بدرستی که مثل عیسی چون مثل آدم است.»

حالا تو بیا نتیجه بگیر که شیطان عیسی را فریب داد؟ همانطور که شیطان آدم را فریب داد؟

حیا کن! حیا کن!.

بعد ای آدمی که دنبال شباهت می‌گردی، بگو ببینم: چرا در قرآن به صراحت آمده است: موسی،‌هارون را بر قوم خود خلیفه نمود.

چرا؟ چرا؟ در قرآن به صراحت نیامده است که حضرت محمد، علی را بر قوم خود خلیفه کرد؟ به صراحت که نیامده با اشاره هم نیامده است! یکبار هم اسم علی نیست و تو علی را تشبیه به‌هارون می‌کنی.

در حالی که ذکر داستان هارون مهمتر از داستان علی نیست. آن مربوط به گذشته و مربوط به دینی است که ملغی شده است و این مربوط به این دین رسمی در حال و آینده است.

می‌دانم با قرآن دشمنی. می‌دانم که آرزو می‌کنی ای کاش، می‌توانستی آیات موضوع و ساختگی را در قرآن وارد کنی؛ همانطور که در احادیث داخل کردی، اما قرآن، حریم ممنوع باقی ماند تا سامری‌های تاریخ را رسوا کند! و رسواتر کند!

جالب این است که از او پرسیده شد: چرا به صراحت دربارۀ خلافت علی نیست؟جواب داد:لطافت کنایه از صراحت بیشتر است! این را می‌گویند یک جواب دادن شکن! این را می‌گویند: جواب کافی و شافی!.

[۱۲۸] ص ۳۱۰.

ادعای ۱۱۴- اگر خوب عربی بدانید، می‌توانید از حدیث منزلة منظور اصلی رسول الله را دریابید

استثناء و مستثنی منه در کلمات اهل لسان در هر مورد دلالت بر عموم دارد و در این حدیث شریف به خصوص کلمۀ منزله مضاف به سوی علم بالقطع و الیقین افاده عموم می‌کند به دلیل صحت استثناء و از آنکه الا انه لا نبی بعدی باشد که استثناء متصل است.

علاوه بر این، اصولیین تصریح کرده‌اند بر اینکه اسم جنس مضاف افاده عموم می‌کند به خصوص زمانی که محلی به الف و لام باشد.

پس لفظ منزله که در کلام آن حضرت مضاف به سوی علم است، مقید عموم می‌باشد... [۱۲٩].

جواب ما:

ببین چطور خود را می‌کشد و زنده می‌کند تا از حرف رسول، مطلب دلخواه خود را بگیرد. آیا رسول به زبان چینی صحبت می‌کرد که تو مأمور فهماندن سخنانشان هستی؟.

آقای داعی نیازی به این همه صغرا و کبرا نیست. شما را به الله قسم، آیا پیامبر نمی‌توانست آشکارا بگوید: علی ولیعهد من است تا این طور پای‌هارون و موسی و مضاف و مضاف علیه را پیش نکشی و اصولیون را به جان هم نیندازی.

باز از سلیمان بلخی و مسلم نیشابوری نقل قول کرده است و حدیث را به الفاظ دیگری آورده تا معنی فاسد خود را استخراج کند. آخر سلیمان بلخی کیست که او را در نقل روایات و احادیث پیغمبر بر مسلم نیشابوری مقدم می‌کنی؟ طلا و خرمهره از یک جنس نیستند و تو خرمهره را پیش‌تر و بیشتر از طلا ذکر می‌کنی.

[۱۲٩] ص: ۳۱۰.

ادعای ۱۱۵- حدیث منزلة در دفعات متعدد غیر از تبوک واردشده ... [۱۳۰]

جواب ما:

دروغ است. فقط در جنگ تبوک آمده است و بس. باقی حدیث‌ها یا ساختگی است یا ضعیف.

و باز شاهد آورده است از سلیمان بلخی،مسعودی،سبط ابن جوزی،خوارزمی و بعضی هم از علمای سنی‌ها هستند اما از آن‌ها دروغ نقل قول کرده است. گاهی تا آن جا بی‌حیا می‌شود که می‌گوید: در فلان کتاب است در حالی که اصلا نیست.می توانید به ادعا‌هایش رجوع کنید.

[۱۳۰] ص ۳۱۳.

ادعای ۱۱۶- پیامبر گفت: علی برادر من است

می‌گوید: وقتی حضرت محمد در واقعۀ برادری بین مهاجرین وانصار، علی را برادر خویش اعلام فرمودند، در همان وقت این جمله را فرمود که علی به من به منزله ‌هارون است به موسی... [۱۳۱].

جواب ما:

می‌گویم: اصلاً محمدصعلی را برادر خود نکرد تا آن جمله را بگوید؛ اصل داستان که دروغ باشد، دنباله‌اش هم دروغ می‌شود.

تو اول برادریت را ثابت کن بعد تقاضای ارث و میراث کن.

[۱۳۱] همان.

ادعای ۱۱٧- در شباهت‌های علی با‌هارون درس‌هایی بر حقانیت شیعه هست

می‌گوید: بین‌هارون و علی شباهت هست. هردو جانشین پیامبر در میان قوم شدند. هردو با نافرمانی قوم روبرو شدند. هردو ضعیف بودند و قدرت مبارزه نداشتند... [۱۳۲].

جواب ما:

این درست نیست. شباهتی هست اما نه در همه چیز. حضرت موسی که برگشت مردم گوساله می‌پرستیدند. حضرت محمد که برگشت همه گوش به فرمان علی بودند و علی شکایتی از زیر دستان خود نداشت.

اگر بگویی، منظور ما بعد از وفات حضرت محمد است؛ باید بگویم که در این جا شباهتی نیست. موسی به قوم برگشت و فساد سامری را اصلاح کرد. محمد باز نگشت. الله سامری را در دنیا عذاب کرد. سامری‌های قوم محمد (به ادعای شما) در دنیا نه فقط عذاب نشدند بلکه با عزت پادشاهی کردند و تا امروز بر دل‌ها حکومت می‌کنند و اقلیت کوچکی (شیعه‌ها) با آن‌ها مخالفند. تازه هر جایی هم جرأت ندارند دشمنی خود را علنی کنند. پس شباهت کجاست؟.

هارون قبل از موسی مُرد و علی بعد از پیامبر. یوشع بن نون جانشین موسی شد نه‌هارون. پس کجاست شباهت بعد از مرگ؟!.

از او پرسیده شد:چرا امر به این مهمی (امر جانشینی) به کنایه گفته شد. جواب داد که کنایه کاملتر از صراحت است!! خوب بود الله هم نمی‌گفت: محمد رسول الله. می‌فرمود: محمد هم پیش من به منزلۀ موسی است منتهی بعد از موسی پیامبری نمی‌آید!

حرف آخر ما دربارۀ این حدیث، این است که حضرت محمد هر وقت که به سفر می‌رفت، یکی را جانشین خود می‌کرد. از این نباید شما تاویل‌های سست کنید! اما شیعه چیزی که نمی‌شناسد، منطق است!.

[۱۳۲] ص: ۳۱۵.

ادعای ۱۱۸- در حدیث «الدار يوم الانذار»پیغمبر، علی را به خلافت برگزید

باز به روش گذشته احادیث را کیلویی کشیده و گفته است: احمد بن حنبل و سلیمان بلخی! و صد البته ابن ابی الحدید و استادش حضرت اسکافی و ثعلبی و خوارزمی و گنجی و البته سبط ابن جوزی هم هست؛ نه این دفعه غایب است ؛ بله این‌ها با الفاظ کم و زیاد (یعنی کیلویی) نقل کرده‌اند که رسول الله روزی در آغاز دعوت، خویشان نزدیک خود را دعوت کرد و فرمود:

هرکدام از شما به من ایمان بیاورد، جایزه‌اش این است که وارث من می‌شود. کسی ایمان نیاورد الا علی. و رسول گفت:

«إن هذا أخي ووصيي وخليفتي من بعدي فاسمعوا له وأطيعوا»تو جانشین منی بعد از من... [۱۳۳].

جواب ما:

این حدیث را احمد حتبل ذکر کرده است اما حدیث ضعیفی است و این شیاد مذهبش استناد به هر چیزی است که در مدح علی باشد. در حالی که متن حدیث دلیلی است بر دروغ بودن این حرف:

۱- فرض کنید اگر همۀ فامیل رسول ایمان می‌آوردند، آیا همۀ آن‌ها جانشین ایشان می‌شدند؟.

۲- علی که قبل از آن‌ها به پیامبر ایمان آورده بود. ابوبکر هم که ایمان داشت. آیا حضرت محمد هم می‌خواست مثل پادشاهان ساسانی سلسلۀ پادشاهی درست کند. الله به ایشان پسر نداد تا کار بر شاه پرستان آسان نباشد اما آن‌ها سلسلۀ پادشاهی را به خاندان پسر عمویش و نوۀ دختری‌اش بردند.

۳- حضرت علی در خانۀ پیامبر بزرگ شد. ایمان آوردن ایشان عادی است و اگر ایمان نمی‌آورد، تعجب آور بود.

[۱۳۳] ص ۳۱٩.

ادعای ۱۱٩- شهادت کافران بر جانشینی علی دلیلی است برحقانیت شیعه

حیرت آور است که این دفعه علاوه بر سلیمان بلخی، فرنگی‌ها را هم شاهد آورده است و می‌گوید:

توماس کارلایل انگلیسی و مسیو پول لهوژور فرانسوی و آقای جرجیس سال انگلیسی و‌هاشم نصرانی شامی و مستر جان دیون پورت، همگی در کتاب‌های خود نوشتند که محمد علی را جانشین خود نمود... [۱۳۴].

جواب ما:

به یک نفر گفتند: اسمت چیه؟ گفت: مسیو قاراپیط. گفتند: دیگر دینش را نپرسید!

حال از شاهِدانت تو را شناختیم. رسول الله راست فرمود: «اگر حیا نداری، پس هرچه می‌خواهی بگو.»

[۱۳۴] ص ۳۱٩.

ادعای ۱۲۰- سنی‌ها می‌گویند: علی خلیفۀ پیامبر است

موفق خوارزمی در کتاب «فضایل امیر المومنین» به اسناد خودش از رسول الله روایت می‌کند که «... رسول الله فرمود: در معراج که رسیدم ندا آمد: ای محمد، خلق را آزمودی. کدام کس را فرمانبردارتر دیدی؟.

عرض کرد: علی را. آیا انتخاب خلیفه برای خود نموده‌ای؟ عرض کرد: پروردگارا، تو برایم انتخاب کن که انتخاب تو بهتر است. گفت: من علی را انتخاب کردم که هیچ کس در قبل یا بعد به این مقام نمی‌رسد».

و این داعی حقه باز در ادامۀ این حدیث می‌نویسد:

و از این قبیل اخبار در کتب معتبر شما بسیار است. اما آنچه در حافظه داشتم به عرض رساندم... [۱۳۵].

جواب ما:

سوالم این است که تو در این کتاب هرچه نوشتی بدون استثناء از اهل سنت شاهد آوردی، اگر اهل سنت در تمام عقاید با شیعه موافقند، دیگر مشکل چیست؟ آخر چگونه ممکن است که اهل سنت این همه احادیث داشته باشند که علی جانشین پیامبر است و در همان حال دشمن علی باشند! جالب است که بعضی از احادیث را از زبان عمر می‌گوید!.

این مرد حقه باز استراتژی خود را بر این قرار داده است که پرگویی را با بی‌حیایی بیامیزد تا طرف خود را خسته کند که بالاخره کدام حرفش را جواب دهم.

در جواب این حرفش می‌گویم:

یا رب، نظر تو برنگردد
آدم که دچار خر نگردد

اگر این داعی حقه باز این ملت را … تصور نمی‌کرد که این کتاب را نمی‌نوشت. داعی می‌دانست که این ملت نمی‌داند که خوارزمی نویسنده است یا خوردنی یا نوشیدنی؟! اگر این ملت را داخل آدم حساب می‌کرد، کتاب خوارزمی را از کتب معتبر اهل سنت معرفی نمی‌کرد. ای کاش این مرد یک بار این حقه را به کار می‌برد. تمام کتابش از این اباطیل پی در پی پر است؛ نه شرمی و نه حیایی!!.

گمان می‌کند که ما با پرگویی از میدان در می‌رویم.

چگونه ممکن است این همه حدیث معتبر در کتب ما باشد و خودمان ذکر کنیم، باز منکر شویم و برویم به دنبال عمر و ابوبکر؟!.

چگونه ممکن است این همه احادیث معتبر در کتاب‌های ما باشد و آن همه احادیث معتبرتر در کتاب‌های شما باشد، اما در قرآن ذکر و یاد و نام و نشانی از علی نباشد؟!

چگونه ممکن است الله بگوید: علی مقامی دارد که نه در اول کسی داشت نه در آخر کسی خواهد داشت، اما چنین انسان والا مقامی را قابل نداند که در قرآن فقط یک بار نامش را ذکر کند؟!.

او می‌دانست که کسی در میان این ملت، چنین سوال‌هایی نخواهد کرد و هرکس هم که بپرسد به او می‌گوید: وهابی. یا اصلاً چماق و کلاشینکوف را برای چه آفریده‌اند؟

اگر در خارج از محدودۀ چماق هم کسی پرسید، چارۀ کار در بی‌حیایی و لجاجت است. آن‌ها فکر همه چیز را کرده‌اند.

[۱۳۵] ص ۳۲۰.

ادعای ۱۲۱- سنی‌ها دربارۀ جانشینی ابوبکر حدیث جعلی دارند

بدون دادن آدرس می‌گوید که سنی‌ها حدیث دارند که پیامبر فرمود:

«ای مردم، بدرستی که خدا ابوبکر را جانشین من کرد. خدا گفت: من از ابوبکر راضیم. آیا او هم از من راضی است... [۱۳۶]».

جواب ما:

البته از نظر ما این دو حدیث جعلی هستند و هردو دروغ. اما در صفحات آینده خواهید دید که چه حقه‌ای در کار است.

[۱۳۶] ص ۳۲٧.

ادعای ۱۲۲- ابوهریره دینش را به شکم فروخت

باز از ابن ابی الحدید و زمخشری روایت کرده است که ابوهریره در جنگ صفین گفت: حق با علی است اما سفرۀ معاویه چرب تر است... [۱۳٧].

جواب ما:

این مرد می‌خواهد هزار صفحه را از دروغ پر کند! ابوهریره را همۀ علمای ما قبول دارند. اگر قبول نداشتند، چرا هزاران حدیث او را پایۀ کتاب‌های خود قرار دادند.

آخر ابی الحدید معتزلی و جار الله زمخشری کی باشند که بدگویی آن‌ها بر شخصیت ابوهریره تاثیر سوء بگذارد؟!.

آخر آن دو خودشان نزد اهل سنت قیمتی ندارند و چون معتزلی بودند از نظر اهل سنت گمراه هستند. حرف‌های آن دو فقط باب دل اهل شرک؛ یعنی، افرادی مثل تو است؛ ای داعی.

تو چگونه می‌توانی از کتب اهل سنت بد بودن ابو هریره را ثابت کنی در حالی که هیچ کتاب حدیثی از احادیث او خالی نیست؟!.

[۱۳٧] ص: ۳۲۸.

ادعای ۱۲۳- علی از حق و قرآن جدا نمی‌باشد

می‌گوید: حدیث داریم که سلیمان بلخی در کتاب خود (که ٧۰ سال پیش، از روی مناظره شب‌های پیشاور نوشته است) از رسول الله نقل کرده است که ایشان فرمود: حق با علی است.

و باز سلیمان بلخی و دیگران نقل کرده‌اند که علی با قرآن است و قرآن با علی است.

باز پرسیده است: چگونه ممکن است ابوهریره آدم خوبی باشد در حالی که در لشگر مخالف علی سنگر گرفته بود... [۱۳۸].

جواب ما:

جالب است که نوشته راوی حدیث ابوهریره است! آیا همین حالا به ابوهریره خائن و دروغ گو نگفت؟ پس چرا از او حدیث نقل می‌کند!.

بدان که حدیث «حق با علی است» دروغ است و از این حدیث، علی اللهی‌ها نتیجه گرفتند که الله (حق) وعلی، هردو، یک چیزند.

اما حدیث قرآن با علی است و علی با قرآن، درست است.

و اهل سنت نیز، عقیده دارند که علی از ابوهریره و معاویه افضل است، اما خوب‌تر بودن یکی دلیل بر بد بودن دیگری نیست. اشتباه انسان در یک موضوع دلیل خطای او در تمام امور نیست. اینگونه نتیجه گیری اصلاً معنا ندارد، مگر غرض ورزی باشد.

ما اهل سنت، صحابه را معصوم نمی‌دانیم؛ یعنی، اشتباهات آن‌ها را می‌پذیریم. اما همیشه نظر نیک به اصحاب داریم. ابوهریره به علی اعتراض داشت که چرا قاتلان عثمان را مجازات نمی‌کند؟ شاید حدیث علی با قرآن است را نشنیده بود.

شاید شنیده بود اما آز آن نتیجه نگرفت که علی معصوم است و درست این است که این حدیث معنیش این نیست که علی معصوم است.

شما چرا فراموش می‌کنید که حضرت حسن از جنگ دست کشید و حکومت را به حضرت معاویه داد اگر معاویه این قدر بد بود که شما می‌گویید، پس رسمیت بخشیدن به حکومت او توسط حسن بسیار بدتر بود.

اینجا جواب ندارید!! پس معاویه بد نبود. حرف همان است که ما گفتیم، یکی خوب بود و یکی خوبتر.

بعد اگر علی با حق و حق با علی بود، پس معنی‌اش این است که وقتی دختر به عمر داد و وزیر او شد، هم حق با علی بود و هم علی با حق.

[۱۳۸] ص: ۳۲٩.

ادعای ۱۲۴- با وجود این همه احادیث مشابه چرا بعضی از صحابه علی را رها کردند و با معاویه رفتند... [۱۳٩].

جواب ما:

۱- اصحاب معصوم نبودند.

۲- چون معصوم نبودند، پس اشتباه هم می‌کردند.

۳- چون معصوم نبودند، گاهی در دام مکر و فریبی که دشمنان اسلام کنده بودند هم می‌افتادند.

۴- آن‌ها فاعل مایشاء نبودند که جلوی حوادث را بگیرند؛ مثلاً جنگ جمل نا خواسته و در اثر فتنۀ دشمنان اسلام شعله‌ور شد.

۵- اما بهترین راه برای ما این است که ببینیم، خودشان پس از فتنه چگونه عمل کردند؛ اگر کاسۀ داغتر از آش شدیم، پس هدف نا مقدسی داریم.

۶- علی مثل این داعی حقه باز عمل نکرد. عایشه را ناسزا نگفت؛ بلکه با احترام به خانه برگرداند.

٧- معنی حدیث این نیست که علی معصوم است و اصلاً خطا نمی‌کند و خود علی هم این را نمی‌گفت و دعاهایش در شب و طلب استغفارش دلیل ادعای ماست.

۸- و قرآن نیز، این را نمی‌گوید و این آیه، دلیل ادعای ماست.

﴿تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمۡ عَنِ ٱلۡمَضَاجِعِ يَدۡعُونَ رَبَّهُمۡ خَوۡفٗا وَطَمَعٗا﴾[السجدة: ۱۶]

«پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور مى‏شود (و بپا مى‏خیزند و رو به درگاه خدا مى‌آورند) و پروردگار خود را با بیم و امید مى‏خوانند،.»

اگر علی مشمول این آیه است پس از الله خوف داشت و به حدیث «علی مع القرآن» اکتفا نکرد. و علی هم بنی آدم بود و معصوم نبود.

[۱۳٩] ص ۳۳۰.

ادعای ۱۲۵- مظلومیت شیعیان در مقابل مخالفان

می‌گوید: از صدر اسلام شما دارید ما را لعنت می‌کنید و شیعیان را فحش و دشنام می‌دهید... [۱۴۰].

جواب ما:

مثل این است که بگوید: از صدر اسلام شما دارید قبر سازی و قبر پرستی می‌کنید و ما شیعیان همواره شما وهابی‌ها را از این عمل زشت منع می‌کنیم. آیا این مرد نمی‌داند که اکثر اهل سنت آدم زنده را لعنت نمی‌کنند، زیرا ممکن است، هدایت شود. بسیاری از سنی‌ها مرده را نیز، لعنت نمی‌کنند؛ زیرا وقتی مُرد الله می‌داند و او.

ما احادیثی داریم که اگر در لعن خطا کنیم و غیر مستحق را لعنت کنیم، لعنت به خود ما برمی گردد. حتی کار به جایی رسیده است که بعضی‌ها شیطان را هم لعنت نمی‌کنند و فقط از شرّ او به الله پناه می‌برند.

برعکس، شیعه بی‌پروا سیاه و سفید را لعنت می‌کند و این قوم به ما تهمت می‌زند که شما پیروان و دوستداران حضرت علی را لعنت می‌کنید و در همان حال کتابش پر است از احادیثی که از اهل سنت نقل کرده است در فضایل حضرت علی!.

[۱۴۰] ص ۳۳۱.

ادعای ۱۲۶- تهمت علمای سنی به شیعیان

عالم شما «ابن عبد ربه» به ما تهمت زده است که ما مثل یهود دشمن اسلام هستیم. وتهمت زده است که شیعه‌ها دشمن جبرییل هستند، چون خیانت کرده و رسالت را به محمد رسانده است نه به علی. و تهمت زده که شیعه‌ها می‌گویند: «السام عليکم» و اینکه خون تمام مسلمانان را حلال می‌دانند... [۱۴۱].

جواب ما:

این مرد حقه باز راست نگفته است؛ زیرا شیعه‌ها یک فرقه نیستند. در زمان نویسندۀ مذکور، فرقۀ قرامطه بودند که حاجیان را کشتند و به مکه حمله کردند و دروازۀ کعبه را خراب کردند، حتی سنگ حجر الاسود را با خود بردند و دو نیم کردند. باز می‌خواهی بگوییم: شیعه‌های پاک نهاد بودند؟!.

پس «ابن عبد ربه» و امثال او دروغ نگفته‌اند. لباس دروغ گویی را تو بر قامت خود دوختی. اما صفت مشترک بین شما و شیعه‌های قرامطه این است که هر دوی شما، هر وقت کفار به بلاد اسلامی حمله کردند همگی یک صدا در کنار کفار ایستادید. امروزه هم اگر می‌بینیم که در عراق و افغانستان، برخی از سنی‌ها با صلیبی‌ها ساختند در عوض گروهی دیگر با آنان می‌جنگند. در حالی که شیعه به کلی در ارتش و پلیس متجاوزان داخل شد و هنوز به قتل و غارت جان و مال سنی‌ها مشغول است.

و دیگر صفت مشترک شما با شیعه‌های قرامطه این است که هرگز با کفار جهاد نکردید و جهاد شما همیشه با مکه و کعبه و حجرالاسود بود. اگر دروغ می‌گویم؟ نشان دهید کجای حرفم راست نیست.

[۱۴۱] ص ۳۳۲.

ادعای ۱۲٧- ما گرفتن بیش از چهار زن را جایز نمی‌دانیم

می‌گوید: ابن حزم نیز، به ما تهمت زده است که ما بیش از چهار زن نکاح می‌کنیم و تا نه زن هم می‌گیریم. تهمت زده است که شیعه مسلمان نیست و از یهود بدتر است... [۱۴۲].

جواب ما:

دروغ گفته است، نُه زن که نه، شما نکاح همزمان با هزار زن را جایز می‌دانید. منتهی نامش را ازدواج موقت گذاشته‌اید.

ای حقه باز‌ها! ازدواج موقت و دایم که فرق ندارد. همه موقت است و با مرگ یا طلاق پایان می‌پذیرد. و باز فراموش نکن که ابن حزم، معاصر با قرامطه و اسماعیلی‌های مصر بود و آن‌ها فِرَق دیگر شیعه هستند و هر کدام گمراهی‌های خاص خود را دارند. شما دوازده امامی‌ها آنوقت‌ها کمتر مطرح بودید.

فتحعلی شاه که اجدادت در زمان او به تهران آمدند، ٩۰۰ زن داشت و تو او را شهنشاه نامیدی. همین ناصرالدین شاه که به پدربزرگت لقب «سلطان الواعظین» داد. ۳۰۰ زن داشت و هر روز عصر از زنان خود سان می‌دید و برای شب چند تا را انتخاب می‌کرد.

پس چرا می‌گویی: بیش از چهار زن در مذهب ما روا نیست؟ باز می‌گویی: تهمت است.

[۱۴۲] ص ۳۳۴.

ادعای ۱۲۸- تهمت‌های ابن تیمیه به ما

به شیخ الاسلام زبان درازی کرده است و به دروغ او را دشمن علی معرفی کرده که البته از این مرد معتاد به دروغ نباید تعجب کرد.

می‌گوید: ابن تیمیه تهمت زده است که شیعه‌ها، اصول دین را چهار تا می‌دانند. در حالی که ما می‌گوییم: سه تا است... [۱۴۳].

جواب ما:

در جواب می‌گویم: من که شیعه بودم و پدرم مرا به یک مدرسۀ اسلامی در شهر لنگرود فرستاد. یادم می‌آید که به ما یاد دادند، اصول دین، ۳ تاست: توحید، نبوت و معاد. و اصول مذهب شیعه، ۲ تاست: عدل و امامت. یک روز پدرم از من پرسید: چی یاد گرفتی؟ گفتم: اصول دین و مذهب. گفت: چند تاست؟ گفتم: پنج تا. گفت: بشمار. شمردم. از خوشحالی مرا بوسید.

حالا این مرد عقیدۀ خود را منکر است.

بزرگتر که شدیم، معلمان دینی می‌گفتند: به این دلیل، عدل جزء اصول دین است که سنی‌ها خدا را عادل نمی‌دانند. پس برای تاکید، جزو اصول دین کرده‌ایم. حالا این دجال می‌خواهد عقیدۀ خود را از ما پنهان کند. می‌گوید: ابن تیمیه تهمت زده که شیعه نماز جماعت نمی‌خوانند و نماز جمعه هم نمی‌خوانند و سه عکس را شاهد آورده است که نماز می‌خوانند.

می‌گویم: در همین کتاب، مرتب نوشتی: سنی‌ها مناظره را قطع کردند که می‌رویم نماز جماعت و خودت از نماز جماعت خودت چیزی نگفتی. آنچه عیان است چه حاجت به بیان است. این مثل روز روشن است که شما نماز جمعه نمی‌خواندید تا اینکه ۲۰ سال پیش دوباره شروع کردید و از رادیو اعلام کردید: اولین نماز جمعۀ تهران... دومین نماز جمعۀ تهران به امامت طالقانی... .

و سنی‌ها می‌خندیدند که این‌ها را ببین بعد از هزار و چهارصد سال می‌گویند: اولین نماز جمعه!!.

در ضمن، در تهران ۱۵ میلیونی فقط در یک جا نماز می‌خوانید. پس حساب کنید درصد نماز گزاران را و از این درصد کم هم، عدۀ زیادی برای الله نمی‌آیند از ادارات ارتشی می‌آیند و حقوق بگیرند.

و واضح است که شیعه‌ها تا امروز هرگز اهمیتی را که سنی‌ها به نماز جمعه می‌دهند، نداده‌اند. در همین تهران ۱۵ میلیونی شمار مساجد شاید از یک دهم مساجد پیشاور دو میلیونی هم کمتر باشد. تازه با وجود اینکه ۳ بار در شبانه روز نماز می‌خوانید نه ۵ بار. باز این اندک مساجد شما از نماز گزاران تهی است!.

فرموده‌های ابن تیمیه هم مال زمان خودش بود او که در قرن ٧ زندگی می‌کرد، نمی‌دانست شما در قرن ۱۴ اولین نماز جمعۀ خود رابرگزار می‌کنید!.

[۱۴۳] ص ۳۳۵.

ادعای ۱۲٩- شهر ستانی بی‌سواد بود

می‌گوید: شهرستانی دروغ گفته است که قبر امام محمد تقی در قم است، چون در سامرا است و ناصرالدین شاه مرحوم آن را مُذَهَّب (طلا کاری) نموده است... [۱۴۴].

جواب ما:

ناصرالدین شاه با این کارش نه در دنیا نه در آخرت بهره‌ای ندارد؛ چون به زور از مردم بیچاره در کار حرام استفاده کرده است. در دنیا، خمینی دستور داد قبرناصرالدین شاه را خراب کنند و در آخرت باید جواب دهد که به چه دلیل قبری را طلا کاری کرده است و با کدام پول؟!.

والله اگر آدمی علم قبر شناسی نداشته باشد، بی‌سواد نیست! بی‌سواد کسی است که علم به قرآن ندارد.

[۱۴۴] ص ۳۴۵.

ادعای ۱۳۰- سنی ابو هریره را مذمت می‌کند

از ابن ابی الحدید شیعه معتزلی اخباری در مذمت ابی هریره آورده است و می‌خواهد ثابت کند اهل سنت ابی هریره را قبول ندارند... [۱۴۵].

جواب ما:

در حیرتم از بی‌حیایی این مرد و نا امید نشدنش! آیا ممکن است، سنی‌ها ابی هریره را قبول نداشته باشند در حالی که او را صحابی می‌دانند و تمام اصحاب را صادق می‌دانند و از او چند هزار حدیث نقل کرده‌اند. از ابن ابی الحدید شیعه و استاد ابن ابی الحدید نقل قول می‌کند که ابو هریره آدم خوبی نبود. خب آیا این دلیلی است بر سنی نبودن ابن ابی الحدید!.

مثل این است که بنویسد: فلان عالم مسلمان که شهرت جهانی دارد در کتابش نوشته است: حضرت محمد آدم خوبی نبود. واضح است که دروغ است یا مسلمان نیست یا این حرف را نزده است. سنی‌ها تمام صحابه را دوست دارند. پس کسی که ابی هریره را دوست ندارد، سنی نیست. حال حق دارم از اصرار این مرد حقه باز در فریب دادن مردم تعجب کنم؟!.

[۱۴۵] ص ۳۴۶.

ادعای ۱۳۱- ابوهریره با بسر بن ارطاة مسلمانان را کشتار کرد... [۱۴۶]

جواب ما:

حضرت ابوهریره در مدینه امام جماعت بود و شمشیر نمی‌زد. اگر هم شمشیر زده باشد، روز گار فتنه بوده است؛ و مثل بقیه. مگر عایشه و علی و زبیر و عمار شمشیر نزدند! به هر حال فتنه‌ای رخ داده بود و خلیفۀ بر حق شهید شده بود و اگر کسانی برای خون خواهی برخاستند، کارشان کفر نیست. لذا باید دید که نیت آن‌ها چه بود؟ نیت قصاص بود. حالا چرا بر خلیفه بر حق علی شوریدند؟! برای اینکه فکر کردند علی در این قصاص کوتاهی کرده است یا قدرت ندارد. آن‌ها که مثل شما علی را معصوم نمی‌دانستند! و حق هم این است که معصوم نبود و شما غلو کنندگانید.

این را چرا نمی‌گویی که علی برای دفع بسر بن ارطاه، فرماندهی فرستاد و فرماندۀ علی (جاریه) بَسر را از عین به مکه از مکه به مدینه و از مدینه به شام راند! فکر می‌کنید با گل این کار را کرد یا با شمشیر آبدیده؟.

فرماندۀ علی کشته شد. فرماندۀ معاویه هم کشته شد. در جنگ که حلوا تقسیم نمی‌شود، حال آن‌ها می‌دانند و خدای خود! تو بعد ۱۴۰۰ سال هدفت تنها زنده نگه داشتن فتنه‌ای است که عبدالله بن سبا روشن کرد. و شما نمی‌گذارید خاموش و فراموش شود.

به یزد رفته بودم. دوستان گفتند: به معبد زرتشتی‌ها برای تماشا آتش برویم.

آتش عظیم و شعله وری را دیدیم. متولی آتش گفت: این آتش را ما از آتشکدۀ شیراز آوردیم. آتشی است که زرتشت با دست خود روشن کرده بود و ما نمی‌گذاریم خاموش شود!.

ای داعی شیاد، شما هم نمی‌گذارید و نمی‌خواهید آتش فتنۀ جنگ بین صحابه خاموش شود.

[۱۴۶] ص ۳۴۸.

ادعای ۱۳۲- عمر، ابوهریره را تازیانه زد برای نقل حدیث دروغ

نوشته است: عمر احادیثی را که ابوهریره نقل کرده است، جعلی می‌دانست. بعد اشاره کرده به حدیثی در مسلم که... در زمان رسول الله عمر، ابوهریره را آنچنان زد تا از پشت به زمین خورد... [۱۴٧].

جواب ما:

آن حدیث به این صورت بود که رسول الله در باغی نشسته بودند، ابوهریره ایشان را یافت و به نزدشان رفت و رسول الله به او گفت: کسی که «لا إله إلا الله» بگوید، داخل بهشت می‌شود. ابوهریره از پاداش این عمل آسان خوشحال شد و فرمود: یا رسول الله، به مردم خبر بدهم؟ فرمود: بگو.

او از باغ بیرون آمد. اولین کسی را که دید، عمر بود. به او گفت و عمر مشتی به سینه‌اش زد. نزد پیامبر برای شکایت برگشت و عمر از پی او... و گفت: یا رسول الله، این حدیث را به مردم نگو؛ زیرا عمل صالح نمی‌کنند و به این کلمه، بهشت را می‌خواهند و به آن اتکا می‌کنند....

در این جا، چطور دروغگویی ابو هریره ثابت می‌شود که نویسندۀ می‌گوید: عمر او را برای دروغ گویی زد.

عجیب این است که در این جا، عمل عمر را شاهد گرفته است تا ابو هریره را بکوبد. در جای دیگر، همین عمل عمر را ذکر می‌کند تا عمر را بکوبد که چرا عمر در کار نبی دخالت می‌کرد؟

یعنی، زدن ابوهریره خوب بود اما در همان حال بد هم بود. آدم حیرت می‌کند از روش استدلالی این قوم و پرده دری آن‌ها که آخر از چی می‌خواهند چی را ثابت کنند؟!

می‌گوید: ابو حنیفه گفته است: ما حدیث‌های ابوهریره و انس بن مالک را نمی‌پذیریم.

جواب ما:

این دروغ است؛ ابوحنیفه/ این را نگفته، زیرا حنفی‌ها، بخاری و مسلم را صحیح می‌دانند. بخاری و مسلم نیز، ٧۰۰ حدیث از حضرت ابوهریره روایت کرده‌اند

گفته است: عمر، ابوهریره را از ولایت بحرین معزول کرد و زدش!.

جواب ما:

ما صحابه را معصوم نمی‌دانیم چون بشر بودند. اما این را هم می‌دانیم که در عصر فتنه، شیعه‌ها هزاران حدیث دروغین ساختند و نباید بدون دیدن اسناد، هر چیزی را نقل کرد و این داعی مرامش این است که احادیثی را که در مدح علی و مذهبش است، نقل کند به درستی و نادرستی آن کاری ندارد!.

می‌گوید:ابن عساکر نوشته است که عمر، ابوهریره را تازیانه زد که این قدر روایت از پیامبر نقل نکن؛زیرا تو خیلی دروغ از زبان آن حضرت می‌گویی!.

جواب ما:

ما در کتابخانۀ الکترونیکی خود بر نام ابوهریره جستجو کردیم تا صفحۀ ۵۰ از کتاب ابن عساکر. چندین و چند حدیث از ابوهریره دیدیم و جستجو را متوقف کردیم و با خود گفتیم: اگر ابن عساکر ابوهریره را دروغ گو می‌داند، چرا این همه حدیث از ایشان نقل کرده است؟ پس نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور، دروغ گوست! که فقط دنبال حرف‌های دروغ می‌گردد و این همه شواهد، دالّ بر خوب بودن ابوهریره را نمی‌بیند و می‌خواهد از کتاب ما ثابت کند که سنی‌ها ابوهریره را قبول ندارند!!.

[۱۴٧] ص ۳۵۰.

ادعای ۱۳۳- حدیثی که خدا فرموده است: «من از ابی بکر راضیم. آیا او هم از من راضی است یا نه»، دروغ است

می‌گوید: این حدیث به دو دلیل دروغ است. اول، اینکه هیچ چیز بر الله پوشیده نیست تا او محتاج سوال باشد... [۱۴۸].

جواب ما:

در این جا، چند حدیث ساختگی در فضیلت عمر و ابوبکر نقل کرده است که معلوم نیست از کدام کتاب‌ها جمع کرده است. در حالی که به بخاری و مسلم توجه نکرده است! که آنهمه حدیث صحیح در حق شیخین دارند.

کاملاً واضح است که این یک مناظره نبود؛ بلکه این داعی است که هم از زبان سنی حرف می‌زند و هم از زبان شیعه. هم مدعی است هم قاضی. مکر او که به ما ضرری نمی‌زند، اما الله به شیعه‌ها رحم کند!.

دیدید انصافش را؟ همین چند صفحه جلوتر این حدیث را در حق علی آورده است! آن جا یادش نبود که الله محتاج سوال نیست. در کتابش [۱۴٩]می‌نویسد:

رسول الله فرمود: به معراج که رفتم، الله فرمود: ای محمد، خلق را آزمودی؟ چه کسی را فرمانبردارتر دیدی؟.

عرض کردم: علی را. آیا خلیفه‌ای برای خود انتخاب نموده‌ای؟.

خوب، چرا در این جا بر حدیث خرده نمی‌گیری و نمی‌گویی: این حدیث دروغ است وهیچ چیز بر الله پوشیده نیست تا او محتاج سوال باشد!.

چرا نمی‌گویی؟! چون در حق علی است!.

[۱۴۸] ص ۳۵۳. [۱۴٩] ص ۳۱٩.

ادعای ۱۳۴- می‌گوید: تا بنده به مقام رضا نرسد، الله از او راضی نمی‌شود. پس این روایت، دروغ است... [۱۵۰].

جواب ما:

ما هم می‌گوییم: دروغ است. اما گناه از توست که مناظره گری از بی‌سواد‌ترین بی‌سوادان انتخاب کردی که به یک حدیث دروغ چسبیده و این همه روایات درست را ذکر نکرده است. مثل این روایات:

رسول اللهصفرمود: «ابوبکر از همۀ مردم در مال امین‌تر و همراه با من است. اگر غیر از خدا دوستی را بر می‌گزیدم، بی‌شک ابوبکر را دوست خود قرار می‌دادم».

در مسجد هیچ دری باز نشود جز در ابوبکر.

در صحیحین از حدیث عبدالله بن عمرو بن عاص آمده است: «پیامبرصاو را بر لشکر ذات السلاسل گماشت و گفت: پیش پیامبر آمدم و پرسیدم که محبوب‌ترین فرد نزد شما کیست؟ گفت: عایشه. گفتم: از میان مردها چه کسی است؟ گفت: پدر او. گفتم: بعد از آن‌ها چه کسی؟ گفت: عمر بن خطاب. سپس افراد دیگری را ذکر نمود.»

در حدیث ابودرداء آمده است که می‌گوید: «من نزد پیامبر نشسته بودم که ابوبکر در حالی که دامن پیراهنش را گرفته بود و زانویش پیدا بود، سر رسید. پیامبر گفت: صاحب و یاور و همراه شما خبری دارد. آنگاه ابوبکر سلام کرد و گفت: ای رسول الله، میان من و عمر بن خطاب قضیه‌ای اتفاق افتاد و من عجله کردم و الان پشیمان شدم از او خواستم که مرا ببخشد، اما او امتناع کرد. برای همین پیش شما آمدم. آنگاه پیامبرصسه بار گفت: خداوند تو را ببخشاید‌ای ابوبکر. سپس عمر پشیمان شد و به نزد ابوبکر در خانه‌اش رفت و از او جویا شد. گفتند: اینجا نیست. پس نزد پیامبر آمد و پیامبر چهره‌اش را از او برگرداند تا اینکه ابوبکر به رحم آمد و بر روی زانویش خم شد و گفت ای رسول الله.

رسول اللهصفرمود: خداوند مرا به سوی شما فرستاد؛ مرا تکذیب نمودید اما ابوبکر مرا تصدیق نمود، و با مال و جان خود با من همدردی و همیاری نمود. آیا یار مرا رها نمی‌کنید(دوبار این جمله را تکرار کرد)؟ بعد از آن دیگر کسی او را آزار نداد».

ابن شاهین بعد از روایت این حدیث می‌گوید: «ابوبکر در این فضیلت تنهاست و کسی با او شریک نیست».

در صحیحین از انس بن مالک از ابوبکر آمده است که می‌گوید: «وقتی در غار بودم به رسول الله گفتم: اگر یکی از آن‌ها زیر پایش را نگاه کند ما را می‌بیند. فرمود: چه فکر می‌کنی ای ابوبکر، دربارۀ دو فردی که سومین آن‌ها خداست؟».

در صحیحین از حدیث عایشه آمده است که پیامبر فرموده است: «من قصد کردم که به سوی ابوبکر قاصدی بفرستم و فرستاده و عهد را به او واگذار کنم تا کسی آرزو و ادعای [حکومت] نکند. و بعد گفتم که خداوند (از غیر او) ابا می‌ورزد و مؤمنان دفاع می‌کنند یا خداوند دفاع می‌کند و مؤمنان ابا می‌ورزند (از غیر او)».

در حدیث ابو موسی اشعری آمده است که می‌گوید: بیماری رسول الله شدت گرفت. آنگاه فرمود: «به ابوبکر دستور بدهید که بر مردم نماز بخواند. عایشه گفت: ای رسول الله، ابوبکر مردی است نازک دل و هنگامی که در جای شما می‌ایستد، نمی‌تواند نماز بخواند. فرمود: به ابوبکر بگو که بر مردم نماز بخواند. شما (زن‌ها) همچون زنان پیرامون یوسف هستید».

راوی می‌گوید: «ابوبکر در زمان حیات رسول الله بر مردم نماز خواند».

پیامبر دربارۀ ابوبکر فرمود: «إنه أمن الناس عليه في صحبته وماله»

«او پیش از همۀ مردم در دوستی و اموالش بر گردن من حق دارد».

پیامبر دربارۀ ابوبکر فرمود: «لو کنت متخذاً غير ربي خليلاً لا تخذت أبا بکر».

«گر غیر از پروردگار دوستی بر می‌گزیدم، بی‌تردید ابوبکر را برای دوستی انتخاب می‌کردم».

پیامبر به خاطر او و دفاع از او خشمگین شد تا اینکه چهره‌اش بر افروخته شد و از او جانبداری می‌کرد و سه بار برای او طلب آمرزش کرد.

پیامبرصفرمود: «پس از آنکه قریش مرا تکذیب کردند، ابوبکر بدون تردید مرا تصدیق کرد».

پیامبرصفرمود: «آیا دوستم را برایم رها می‌کنید؟» و این سخن را خطاب به هیچ احدی نگفته است که نشان دهندۀ این است که او را از میان صحابه برای دوستی انتخاب کرده بود به طوری که هیچ کس به این مقام در دوستی پیامبر دست نیافته بود.

اشارۀ پیامبر به خلافت او و تلاش برای نوشتن این امر و سپس رها کردن این امر با ایمان و یقین به پروردگار و اینکه فرمود: خداوند و مؤمنان از خلیفه شدن غیر او ابا و امتناع می‌کنند و این از بزرگترین فضایل اوست که هیچ کس در برتری او بعد از پیامبر شکی ندارد.گواهی و شهادت اصحاب پیامبر از جمله علی بر این بود که او بعد از پیامبر بهترین مردم بود. همچنین عمر می‌گفت: از میان جمع، بزرگ صحابه و بهترین آن‌ها و سرورشان و دوست داشتنی‌ترین فرد آن‌ها در نظر پیامبر، ابوبکر بود. هیچ کس این امر را انکار یا تقبیح نکرد که این امر نشان دهندۀ اجماع آن‌ها بر این نکته است.

و داعی شیاد همۀ این حدیث‌ها را نادیده گرفته است و به دنبال حدیثی دروغین رفته تا بگوید من در بحث برنده شدم.

خوانندۀ محترم، آیا این است سطح علمی شیعه‌ها در مناظره؟! عجیب اینکه شیعه‌ها به این کتاب خیلی می‌نازند!.

می‌گوید:

- حدیث ابی بکر و عمر که دو سید از پیران اهل بهشت‌اند، ساختگی است.

این حدیث ساختگی است به دلیل عقلی و نقلی. سند نقلی، این است که سند حدیث ضعیف است... [۱۵۱].

جواب ما:

این چه حکایتی است که اگر حدیث در مدح ابوبکر باشد، دنبال سند می‌گردی اما اگر در مدح علی باشد، گفتۀ ما را کافی و درست می‌دانی؛ حتی اگر نجار سر کوچه گفته باشد. آیا تا به حال یک حرف سلیمان بلخی را در مدح علی رد کرده‌ای؟ این است انصاف تو!!.

اما این حدیث، صحیح است به گفتۀ آلبانی و ابن کثیر و ابن قتیبه و مناوی و دیگران.

گفتی:«در بهشت همه جوانند و پیری نیست تا ابوبکر وعمر سید و سرور آنان باشند».

دلیل عقلی تو بر رد این حدیث این است که:

مدار جنت، بر دنیا است و بهشت امتداد دنیاست. بهشتیان برای عمل دنیایی خود به بهشت می‌روند. منظور این است که ابوبکر و عمر، سید مردانی هستند که در دنیا به پیری رسیده‌اند. اگر اینطور نیست، چرا پیامبر فرمود: حسن و حسین، دو سید جوانان اهل بهشت‌اند. وقتی در بهشت همه جوانند، این تاکید بر جوانان برای چیست؟

در حدیث دیگری است که کودکان کفار در بهشت خادمند. پس اعتبار حرف بر حالت دنیا است. حالا فهمیدی؟.

[۱۵۰] ص ۳۵۵. [۱۵۱] ص ۳۵۶.

ادعای ۱۳۵- سنی خودش روایت دارد که حسن و حسیندو سید جوانان اهل بهشت‌اند... [۱۵۲].

جواب ما:

اول، لیست راویان حدیث را نگاه کنید تا حال شما بد شود! و بهم بخورد!

دوم، ما قبول داریم این حدیث درست است اما نه از زبان منافقان و مشرکان و ملحدانی چون سلیمان بلخی و ابن صباغ و سبط ابن جوزی و ابن ابی الحدید و دیگر رافضیان...

سوم، چرا در این جا برحدیث ایراد نمی‌گیری و نمی‌گویی: چه معنی دارد که کلمۀ جوانان را ذکر کرده است مگر در بهشت پیر هم هست؟ چرا در حدیث قبلی این قدر موشکاف ودقیق بودی و این جا نیستی؟! ای آدم بی‌تعصب!.

[۱۵۲] ص ۳۵۸.

ادعای ۱۳۶- حدیث سنی که می‌گوید: با بودن ابوبکر کس دیگری نباید پیش امام شود، درست نیست

باز حدیثی را از سنی‌ها نقل کرده است که «ما ينبقی لقوم فيهم ابوبکر ان يتقدم عليه» و گفته این حدیث درست نیست؛ زیرا با وجود حضور ابوبکر در تبوک پیامبر علی را جانشین کرد و در حج اکبر، علی را فرستاد تا نامۀ برائت از مشرکان را بخواند. خلاصه می‌گوید: چرا به علی کاری واگذار شد... [۱۵۳].

جواب ما:

ما هم می‌گوییم: این حدیث دروغ است و تو هم می‌دانی که دروغ است و به همین خاطر سند هم نشان ندادی؛ چون اصلاً در کتب ما نیست. در کتب شما هم نیست. پس این حدیث را از کجا آوردی و هدفت چیست؟.

می‌گوید:

[۱۵۳] ص ۳۵٩.

ادعای ۱۳٧- روایت ابی بکر و عایشه، محبوب پیغمبر بودند، دروغ است

این روایت با احادیث دیگر در تضاد است. ببینیم که چگونه آن را درست نمی‌داند.

فاطمه بهترین زنان عالم است. او احادیثی را آورده که پیامبر گفته است: فاطمه، سیده النساء است... [۱۵۴].

جواب ما:

این، نهایت درجۀ فهم این مرد است! او نمی‌داند که هر حُبّی جای خود را دارد.

حالا من اعتقاد دارم که حضرت مریم، سیدة النساء است. آیا اشکال دارد که بگویم: محبوبترین زن نزد من مادرم است. آیا این دو متضاد است؟ دوستی دختر به جای خود؛ حب زن به جای خود.

این مرد، بدیهیات را منکر است!.

[۱۵۴] ص: ۳۶۰.

می‌گوید: آیه داریم که باید نزدیکان رسول را دوست داشته باشیم.

این آیه در حق اهل بیت است:

﴿لَّآ أَسۡ‍َٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ أَجۡرًا إِلَّا ٱلۡمَوَدَّةَ فِي ٱلۡقُرۡبَىٰۗ﴾[الشورى: ۲۳]

یعنی: «من از شما اجری نمی‌خواهم مگر آنکه به نزدیکانم مودت و محبت کنید».

جواب ما:

آیه را غلط معنی کرده است. منظور این نیست که محب نزدیکانم باشید. معنی درست این است که من از شما اجری نمی‌خواهم اما رعایت حق قرابت و خویشاوندی را بکنید و به این خاطر هم که شده مرا آزار ندهید.

ما حتی با معنی شما هم، پیرو حقیقی این آیه هستیم؛ زیرا هم دوستدار دختر پیامبریم و هم دوستار زنانش. اما شما از این آیه این را می‌فهمید که باید زنانش را فحش دهید. این است تفسیر شما از مودة فی القربی. اگر منظور، اهل بیت بود، نباید می‌گفت: المودة فی القربی.باید می‌گفت: مودة ذولقربی. مثل این آیه:

﴿۞وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا غَنِمۡتُم مِّن شَيۡءٖ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُۥ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَٱبۡنِ ٱلسَّبِيلِ﴾[الأنفال: ۴۱]

«و بدانید که خمس، غنیمت مال الله و رسولش و نزدیکان رسول و یتیمان وفقیران و در راه مانده گان است.»

بخاری هم، حرف ما را از زبان ابن عباس می‌گوید. پس تو این گفته‌ها را از کجا آوردی؟.

وانگهی فاطمه بعد از رسول حق ندارد که اجری بخواهد. اجر او بر الله است!.

﴿قُلۡ مَآ أَسۡ‍َٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍ إِلَّا مَن شَآءَ أَن يَتَّخِذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ سَبِيلٗا٥٧﴾[الفرقان: ۵٧]

«بگو: من از شما اجری نمی‌خواهم فقط می‌خواهم به سوی الله بروید.»

و این آیه است که می‌گوید: اگر از شما اجری خواستم، مال خودتان باشد.

﴿قُلۡ مَا سَأَلۡتُكُم مِّنۡ أَجۡرٖ فَهُوَ لَكُمۡۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَى ٱللَّهِۖ﴾[سبأ: ۴٧]

«اگر از شما اجری خواستم، آن اجر، مال خودتان باشد. اجر خود را از الله می‌خواهم».

پس پیامبر اصلاً اجر نمی‌خواهد! و این دلیل دیگری است که تفسیر ما درست است.

بعد آیه می‌گوید: «في القربی».نمی‌گوید: «مودة لذوی القربی».

پس این آیه ثابت می‌کند که تفسیر شیعه از آیۀ ﴿لَّآ أَسۡ‍َٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ أَجۡرًا إِلَّا ٱلۡمَوَدَّةَ فِي ٱلۡقُرۡبَىٰۗ﴾دروغ است.

ادعای ۱۳۸- اقرار شافعی به وجوب حبّ اهل البیت، دلیلی است برحقانیت شیعه

شعری را از شافعی ذکر کرده که در آن آمده است: همین درجه برای اهلبیت بس است که اگر در نماز به آن‌ها سلام نکنیم، نماز پذیرفته نمی‌شود. این را دلیل گرفته که فاطمه محبوب‌تر است تا عایشه... [۱۵۵].

جواب ما:

آیا گمان می‌کنی که امام شافعی، زن پیغمبر را از اهلبیت ایشان نمی‌دانست؟!.

این شما هستید که زن را از اهلبیت نمی‌دانید و در این اعتقاد، حماقت و لجاجت و غرض ورزی و بی‌حیایی را یک جا جمع کرده‌اید و به این هم بسنده نکرده‌اید؛ از شافعی شعری در مدح اهلبیت می‌آورید.

بدبخت‌ها شافعی دارد اهلبیت را مدح می‌کند؛ یعنی، عایشه و حفصه را. می‌بینی که امام شافعی چقدر اهلبیت را دوست دارد. او را که مثال می‌زنی، مرام او را نیز، قبول کن.

این چه روش خبیثی است که از هرچمنی گلی می‌چینی؟ حرفی را که مطابق میلت است از بزرگان ما نقل می‌کنی، اما حرف‌های دیگر آن‌ها را رد کنی.

اگر یک مسیحی کتابی بنویسد تا حقانیت عیسی و باطل بودن اسلام را ثابت کند و شعری از شافعی در مدح عیسی بیاورد و نتیجه بگیرد که اسلام بد است. آیا به این استدلال او نمی‌خندی؟ ما هم به کارت می‌خندیم و از حماقت و لجاجت تو انگشت بر دهانیم!.

حالا که نام امام شافعی را ذکر کردی، خوب است نظر ایشان را دربارۀ شیعه بدانی؛ همان گونه که نظر ایشان را دربارۀ اهل بیت دانستی. امام شافعی می‌گوید: «در میان فرقه‌ها، هیچ فرقه‌ای را در ادعاهایش دروغگوتر و در شهادت دروغ، گستاخ‌تر از رافضیان [۱۵۶]ندیدم [۱۵٧]».

[۱۵۵] ص ۳۶۳. [۱۵۶] منظور از رافض همۀ شیعه‌ها هستند غیر از زید یه. [۱۵٧] شرح اصول عقاید اهل السنه، ج ۸، ص ۴۵٧.

ادعای ۱۳٩- علی، محبوبترین مردان نزد پیغمبر بوده است

باز یک حدیث ساختگی از زبان شیخ سلیمان بلخی و ابن حجر مکی صوفی و آدم‌هایی مثل محمد بن طلحه و خوارزمی پیدا کرده است که علی محبوترین فرد پیش رسول الله بو د... [۱۵۸].

جواب ما:

این دروغ است. اصل این حدیث در ترمذی است که ضعیف است.

من نمی‌دانم این مرد که از کتب ما نقل قول می‌کند،چرا قواعد ما را در تصحیح حدیث نمی‌پذیرد؟! مثل این است که ما در بازار با ارز بیگانه معامله کنیم، اما ارزش آن را بیش از قیمت واقعی آن اعلام کنیم. کی از ما قبول می‌کند؟ هیچ کس!.

می‌گوید:حدیث «طیر مَشویّ» دلیلی است برمحبوب‌ترین بودن علی

حدیث، این است که: «روزی زنی برای پیامبر مرغ بریانی هدیه آورد و ایشان دعا کرد که یا الله، محبوبترین خلقت را بفرست تا با من بخورد و علی آمد و با او خورد...» [۱۵٩].

جواب ما:

این حدیث، دروغ است نه در بخاری هست نه در مسلم.

اما نویسنده می‌گوید: هم در صحیح بخاری هست هم مسلم. او مثل همیشه به دروغ استناد می‌کند. اما برای آنکه به دروغش بهایی دهد، می‌گوید: در صحاح سته هست.

دروغ در خود جمله هست. برای رسول الله هدیه می‌آید و به اطرافیانش تعارف نمی‌کند که بیایند در خوردن با او شریک شوند و این راوی بیچاره دیده است که علی هم نشست و خورد، اما خودش نخورد.

وای بر مردمی که او و کتابش را با ارزش می‌دانند. این را ابن عساکر نقل کرده است. و علمای ما آن را ضعیف ویا جعلی می‌دانند.

[۱۵۸] ص ۳۶۴. [۱۵٩] ص ۳۶۶.

ادعای ۱۴۰- قرآن را کسی نمی‌فهمد جز امامان ما

اما معنی قران را کسی نمی‌فهمد غیر از اهلبیت... [۱۶۰].

جواب ما:

اکنون که اهل بیت نیست، پس باید به کتبی که شما مدعی هستید اقوال اهل بیت است؛ مراجعه کنیم.

به زبان ساده‌تر قرآن را قبول نداری و کتب حدیث خودت را قبول داری. این، عقیدۀ توست. هرچند که مستقیم نمی‌گویی، اما حرف تو را که تجزیه کنیم، فقط همین معنی را می‌دهد.

پس قرآن نمی‌تواند اختلاف من و تو را حل کند. باید به کتب تو مراجعه کنیم تا حل شود؛ یعنی، کتاب خودت را از قرآن بالاتر می‌دانی عملا این باور توست هرچند که، به زبان نمی‌گویی.

[۱۶۰] ص ۳٧۱.

ادعای ۱۴۱- اهل ذکر، آل محمدند

می‌گوید: در تفسیر این آیه: ﴿فَسۡ‍َٔلُوٓاْ أَهۡلَ ٱلذِّكۡرِ إِن كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ٧﴾[الأنبياء: ٧]

«... پس اگر نمی‌دانید، از پژوهندگان کتاب‌های آسمانی جویا شوید».

شیخ سلیمان بلخی می‌فرماید که منظور، حضرت علی است... [۱۶۱].

جواب ما:

من نمی‌فهمم چرا داعی،عاشق سلیمان بلخی است. اگر این سلیمان بلخی نمی‌فرمود، آیا معنی این آیه معلوم نبود؟! ای مردک، شیخ سلیمان بلخی یک انسان بیهوده و بی‌ارزش بود که ۱۵۰ سال پیش مرد. اگر من بنویسم: ترمذی یک انسان بی‌ارزش بود، شاید تکفیر شوم. اما بی‌دغدغه می‌گویم: سلیمان بلخی، صوفی مشرک،ملحد و شیعه بود. برو در تمام حوزه‌های علمی مطرح کن؛ ببین که کسی به من اعتراض می‌کند.

آخر چه بگویم به کسی که این همه عالِم را رها کرده است و مرتب می‌گوید: سلیمان بلخی، سلیمان بلخی. آیا علی آباد هم شهری است!؟.

اگر این آیۀ ٧ و۸ از سورۀ انبیاء را کامل بخوانیم و آیات پیش از آن را ببینیم، مشاهده می‌کنیم که بحث از مشرکانی است که قبول نمی‌کردند خدا انسانی را پیغمبر کند و گمان می‌کردند که پیغمبر باید از جنس فوق بشر باشد؛ مثلاً غذا نخورد. در این آیه که داعی شیاد، نصفش را آورده است، اول الله می‌فرماید که ای مشرکان، قبل از محمد هم هر پیغمبری که آمد، مذکر و از جنس بشر بود؛ اگر حرف محمد را قبول ندارید که پیغمبر می‌تواند از جنس بشر باشد از اهل کتاب بپرسید. اما داعی گفته است: الله فرموده است که «ای محمد، به مشرکان بگو: اگر باور ندارید که بشری مثل من می‌تواند پیغمبر باشد از علی که پیرو من است بپرسید.» آیا این حرف عاقلانه است؟! مشرکان که محمد را قبول نداشتند، حرف علی را چطور قبول می‌کردند که الله بگوید: «فاسئلوا اهل الذکر» (یعنی، بپرسید از علی)! پس اهل الذکر، همانا اهل کتاب بودند که با وجود دشمنی با محمد ناچار بودند، شهادت بدهند که پیامبران آن‌ها نیز، طعام می‌خوردند و در بازار می‌رفتند.

ما آیه را کامل می‌آوریم تا سند رسوایی او باشد:

﴿وَمَآ أَرۡسَلۡنَا قَبۡلَكَ إِلَّا رِجَالٗا نُّوحِيٓ إِلَيۡهِمۡۖ فَسۡ‍َٔلُوٓاْ أَهۡلَ ٱلذِّكۡرِ إِن كُنتُمۡ لَا تَعۡلَمُونَ٧ وَمَا جَعَلۡنَٰهُمۡ جَسَدٗا لَّا يَأۡكُلُونَ ٱلطَّعَامَ وَمَا كَانُواْ خَٰلِدِينَ٨﴾[الأنبياء: ٧-۸]

[۱۶۱] همان.

ادعای ۱۴۲- منظور آیه از اشداء علی الکفار علی است

در این جا دست پیش گرفته تا پس نیفتد. این داعی می‌داند که یکی از آیاتی که ما به آن استناد می‌کنیم تا مقام بلند اصحاب پیامبر را با آن ثابت کنیم، همانا آیۀ:

﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡۖ تَرَىٰهُمۡ رُكَّعٗا سُجَّدٗا يَبۡتَغُونَ فَضۡلٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٗاۖ سِيمَاهُمۡ فِي وُجُوهِهِم مِّنۡ أَثَرِ ٱلسُّجُودِۚ﴾[الفتح: ۲٩]

«محمد پیامبر خداست و کسانی که با اویند بر کافران سختگیر و [با] همدیگر مهربانند. آنان را در رکوع و سجود می‌بینی. فضل و خشنودی خدا را می‌خواهند. علامت آن‌ها بر اثر سجود در چهره‌هایشان است...».

پس می‌گوید: منظور از ﴿وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾علی است. منظور از ﴿أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ﴾علی است. منظور از ﴿رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡ﴾هم، علی است و مقصود از ﴿أَثَرِ ٱلسُّجُودِ﴾علی است.

او اول با سنی مناظره کرده است و معنی این آیه را عوض کرده تا بتواند از صراحت و معنی آیه فرار کند. سنی گفته است: منظور از این آیه: ابوبکر، عمر، عثمان و علی است. ﴿ٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾ابوبکر است. ﴿أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ﴾عمر است. ﴿رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡ﴾عثمان است و ﴿أَثَرِ ٱلسُّجُودِ﴾علی است... [۱۶۲].

جواب ما:

این دروغ است. سنی این را نمی‌گوید. این آیه دربارۀ تمامی یاران محمدصاست. چگونه منظور از ﴿ٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾، ابوبکر است در حالی که ابوبکر، یک نفر و جمله، جمع است و همین ایراد در سه جملۀ دیگر هم هست. دروغ‌های خودش کافی نیست که از زبان سنی هم، دروغ می‌گوید.

به هر حال این آیه یکی از بهترین دلایل ما بر پاکی اصحاب محمد است و مکر داعی برای بی‌ارزش کردن آن با تغییر در تفسیر و منسوب کردن یک تفسیر غیر عقلانی به سنی‌ها برای فرار از معنی آیه، چه فایدهای برایش داشت؟!.

نان مفت در دنیا خورد حالا باید لباس آتش بپوشد. یا الله، پناه می‌برم به تو از حال اهل نار.

از این آیه که صحابه را به ساقه‌ای که رشد می‌کنند و به درخت تنومندی تشبیه کرده است و در آخر آیه گفته است: ﴿لِيَغِيظَ بِهِمُ ٱلۡكُفَّارَۗ﴾[الفتح: ۲٩] «کافران را به خشم دراندازد». امام مالک، نتیجه گرفته است:

«هر کس به صحابه غیض داشته باشد، کافر است و چون شیعه‌ها به صحابه غیض دارند، پس کافرند». بر اساس نص آیه.

حالا داعی مکار با شتاب می‌خواهد بگوید: آیه دربارۀ علی است که خنده دار و گریه آور است. این تفسیر او!.

[۱۶۲] ص ۳٧۲.

ادعای ۱۴۳- حضرت محمد، ابوبکر را برای این برد که مبادا جایش را به کفار بگوید

می‌گوید: حضرت محمد، ابوبکر را برای این برد که مبادا جایش را به کفار بگوید... [۱۶۳].

جواب ما:

این هم یک آیۀ دیگر است که شیعه را به گریه در آورده است. بیچاره قرآن را چه کند که نمی‌تواند مثل حدیث آن را عوض کند. قرآن کتاب بخاری نیست که بگوید: قبول ندارم.

﴿إِلَّا تَنصُرُوهُ فَقَدۡ نَصَرَهُ ٱللَّهُ إِذۡ أَخۡرَجَهُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ثَانِيَ ٱثۡنَيۡنِ إِذۡ هُمَا فِي ٱلۡغَارِ إِذۡ يَقُولُ لِصَٰحِبِهِۦ لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ وَأَيَّدَهُۥ بِجُنُودٖ لَّمۡ تَرَوۡهَا وَجَعَلَ كَلِمَةَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ ٱلسُّفۡلَىٰۗ وَكَلِمَةُ ٱللَّهِ هِيَ ٱلۡعُلۡيَاۗ وَٱللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ٤٠﴾[التوبة: ۴۰]

پس چپ و راست می‌گرددتا شاید راهی برای فرار بیابد.

آیه آن قدر واضح است که داعی برای ماست مالی کردن آن، اگر تمام ماست‌های ملل دنیا را مصرف کند، باز ماست کم می‌آورد.

ما که تا به حال ندیده بودیم، آدم وقت فرا،ر دشمنش را با خود ببرد! ندیده بودیم که قومی از یک انسان بی‌منطق چنین حرف‌های... نمی‌گویم: کودکانه چون توهین به کودکان است و نمی‌گویم: احمقانه چون توهین به احمقان است. می‌گویم: شیعه گانه را قبول کنند!.

مگر وقتی کفار به در غار رسیدند، ابوبکر نمی‌توانست حضرت محمد را لو بدهد. نمی‌توانست داد بزند؟!

مردک، اگر اینطور است، پس باید حضرت محمد ابولهب و ابو جهل را نیز با خود می‌برد. شما که ابوبکر را از ابی جهل بدتر می‌دانید. این طور نیست؟

[۱۶۳] ص ۳٧۶.

ادعای ۱۴۴- ابوبکر بی‌اجازه با پیغمبر همراه شد... [۱۶۴]

جواب ما:

چرا؟! مگر در راه حلوا پخش می‌کردند که این قدر شوق داشت با محمد باشد؟! مگر می‌دانست که کار حضرت محمد بالا می‌گیرد؟.

اگر ایشان دشمن پیامبر بودند و اگر رسول الله از ترس لو رفتن، ایشان را همراه خود برد، پس چرا وقتی که کفار به در غار رسیدند، ابوبکر داد نزد تا محمد را لو دهد؟!.

شیعه به این سوال جواب می‌دهد؟ نه هرگز. او فقط به تکرار حرف‌های احمقانۀ خود می‌پردازد و از بحث علمی می‌گریزد.

[۱۶۴] ص ۳٧٧.

ادعای ۱۴۵- همراهی ابوبکر با پیامبر در غار بی‌اهمیت است

در این مقوله، آبروی خود را پاک برده است و برای آنکه دوستی و همراهی حضرت ابوبکر را با حضرت محمد بی‌اهمیت جلوه دهد، مثال‌هایی زده است که نشان دهندۀ هیچ چیزی نیست جز کینۀ شتری این قوم با اسلام و مسلمانان.

می‌گوید: حضرت یوسف هم در زندان دوستان زندانی خود را یا «صاحبی السجن» (دوستان زندانی من) گفته است. البته آن دو کافر بودند و این مطلب، فضیلتی را برایشان ثابت نمی‌کند.

پس در قرآن که آمده است: «وقال لصاحبه...» این، برای ابوبکر فضیلتی نمی‌آورد... [۱۶۵].

جواب ما:

اول، پس برای علی هم نمی‌آورد. وقتی برای ابوبکر قیاس می‌کنی برای علی هم بکن.

دوم، یوسف،خودش، آن دو یار را در زندان انتخاب نکرد. او را در اتاقی زندانی کردند و این دو نیز، آن جا بودند. در حالی که محمد، ابوبکر را به دوستی انتخاب کرد. چرا رسول اکرم در آن ایام حساس و در قبل و بعدش یک آدم بد را به دوستی برگزید تا این همه بدبختی برای اسلام بیاورد؟!.

سوم، به گفتۀ یوسف به یارانش توجه کن تا حقیقت یارانش را دریابی. به آن‌ها می‌گوید: شرک نکنید. به سخن محمد که به یارش می‌گوید، توجه کن تا حقیقت درونی یارش را دریابی. به او می‌گوید: غمگین مباش؛ الله با ماست.

آیا یوسف به دو یار زندانی خود گفت: ای کافر، غمگین مباش؛ الله با شماست.

آیا قیاس کردن هم بلد نیستی؟! از قیاسش خنده آمد خلق را...

و می‌گوید:در سورۀ کهف، باغ دار مسلمان به باغ دار کافر می‌گوید: یا صاحبی.

جواب به توهمان است که گفتم. بعد از «لصاحبه» چه می‌گوید؟ می‌گوید: «الله معنا»و باغ تو خراب نمی‌شود. یا می‌گوید: (آیا کافر شدی به کسی که تو را از خاک آفرید؟).

و می‌گوید:الله با همه هست. طبق این آیه «وما يکون من نجوی ثلاثة وهو رابعهم...» پس برای ابوبکر فضیلتی نیست. اگر فضیلتی نیست،.

جواب ما:

دیگر چرا رسول می‌گوید: «لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا»

چرا می‌گوید: «غمگین مشو؛ الله با ماست.» الله با تعقیب کنندگان هم بود؛ چرا به آن‌ها نگفت: غمگین نباشید؛ الله با شماست. چرا آخر، کفار غمگین شدند و ابابکر خوشحال؟ چرا کفار، محمد را نیافتند. در حالی که الله با آن‌ها هم بود. چرا الله فقط ابوبکر را به مراد خود رساند و کفار را نرساند در حالی که با همه بود.

فرق در این است که با رحمت خود همراه ابوبکر بود و با زحمت و خشم خود همراه کفار بود!.

کور هم این فرق را می‌فهمد؛ اما کور دل نه! کور دل را علاجی نیست.

می‌گوید: شیطان همنشین فرشته گان بود؛ اما بی‌فایده... [۱۶۶].

جواب ما:

پس جبرییل هم، همنشین فرشته گان بود؛ پس با قیاس تو بی‌فایده است؟!.

این چگونه قیاسی است! ما از شیطان بد می‌گوییم؛ چون الله از او بد گفته است و دیگر فرشتگان را می‌ستاییم؛ چون الله آن‌ها را ستوده است. همین جوری که نمی‌شود گفت: چون شیطان بد بود، ابوبکر هم بد است. قرآن از شیطان به طور مستقیم بد گفته است و ابوبکر را غیر مستقیم ستوده است.

و می‌گوید: بلعم بن باعورا آدم خوبی بود بعد بد شد... [۱۶٧].

جواب ما:

بسیار خوب، شما که ابوبکر را در هیچ مرحله‌ای خوب نمی‌دانید، پس باید ابوبکر را با فرعون مقایسه کنید. آیا موسی، فرعون را همنشین خود کرد؟ آیا موسی بعد از خیانت بلعم بن باعورا او را همچنان وزیر و همنشین خود کرد؟.

آخر تا کی می‌خواهی به پیامبر به طور غیر مستقیم توهین کنی؟ بله، وقتی من بگویم: فلانی با آدم‌های نا بابی می‌گردد. این حرف توهینی به فلانی هم، هست!.

اگر بلعم بن باعور خیانت کرده است، چه ربطی به ابوبکر و عایشه و عمر دارد؟!

ما هم نمی‌گوییم: آدم خوب محال است که بد شود. بله، آدم خوب هم امکان دارد که بد شود.

اما تنها با امکان چیزی که وجود آن ثابت نمی‌شود! امکان دارد علی هم یک روز خوب باشد و یک روز بد. اما این امکان را باید ثابت کنی.

اما مثال برعکس است و می‌گوید:

شیطان مردود شد ؛ بلعم بن باعور مردود شد و برصیصای عابد مردود شد... [۱۶۸].

جواب ما:

اما ابوبکر تا روز آخر دوست پیامبر بود. در زمان بیماری پیامبر به امر ایشان، امام جماعت شد.

آیا با چرندگویی حرف ناحق، حق می‌شود؟ قرآن در رد برصیصای عابد [۱۶٩]آیه دارد و در مدح ابوبکر هم آیه دارد:

﴿لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ﴾«ناراحت نشو ای ابوبکر که الله با ماست».

[۱۶۵] ص ۳٧۸. [۱۶۶] ص ۳٧٩. [۱۶٧] ص ۳۸۰. [۱۶۸] ص: ۳۸۱. [۱۶٩] در داستان‌های اسلامی عابدیست از بنی اسرائیل یا عیسوی که شیطان او را بفریفت و به زنا کردن و قتل وادارش کرد و چون گرفتار شد شیطان از از خواست که سجده‌اش کند تا وی را برهاند و چون چنین کرد گرفتار شقاوت ابدی گردید.

ادعای ۱۴۶- نزول سکینه در غار بر رسول الله بوده است نه بر ابوبکر

در این جا، از دجال هم جلو زد. برای خراب کردن دلیل سنی‌ها از زبان آن‌ها مدعی شده است. همان استدلال احمقانه را در این جا تکرار کرده است.

که سنی می‌گوید: منظور از آیۀ: ﴿فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَيۡهِ﴾ابوبکر است... [۱٧۰].

جواب ما:

در حالی که سنی می‌گوید: منظور، حضرت محمد است و اضافه می‌کند که منظور از «الله معنا»ابوبکر است. این مرد، دو قدم از دجال جلوتر است!.

این آیه را شاهد آورده است که پیغمبر به ابوبکر گفت: غمگین نشو(لا تحزن) در حالی که آیۀ دیگر می‌گوید:

﴿أَلَآ إِنَّ أَوۡلِيَآءَ ٱللَّهِ لَا خَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ٦٢﴾[يونس: ۶۲]

«آگاه باشید که دوستان الله نه می‌ترسند و نه غمگین می‌شوند».

می‌گوید:

رسول اکرم با بیان «لا تحزن»ابوبکر را از حزن و اندوه منع نموده است. آیا این حزن ابی بکر خوب بود یا بد؟ اگر خوب بود، چرا منع کرده است؟ اگر بد و عصیان بود، پس برای صاحب آن شرافتی نیست... [۱٧۱].

جواب ما:

آیا بازی با کلام را دیدید؟ آیا این مذهب باطل را دیدید؟.

او مگر در قرآن نخوانده است که الله به حضرت لوط می‌گوید:

﴿وَلَمَّآ أَن جَآءَتۡ رُسُلُنَا لُوطٗا سِيٓءَ بِهِمۡ وَضَاقَ بِهِمۡ ذَرۡعٗاۖ وَقَالُواْ لَا تَخَفۡ وَلَا تَحۡزَنۡ إِنَّا مُنَجُّوكَ﴾[العنكبوت: ۳۳]

آیا برای لوط شرافتی نیست؟ آیا لوط از اولیاء الله نبود؟.

به حضرت محمد هم، می‌گوید:

﴿لَا تَمُدَّنَّ عَيۡنَيۡكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعۡنَا بِهِۦٓ أَزۡوَٰجٗا مِّنۡهُمۡ وَلَا تَحۡزَنۡ عَلَيۡهِمۡ وَٱخۡفِضۡ جَنَاحَكَ لِلۡمُؤۡمِنِينَ٨٨﴾[الحجر: ۸۸]

آیا برای حضرت محمد شرافتی نیست؟ آیا پیامبر، ولی الله نبود؟

به حضرت مریم هم، امر کرده است که «لا تحزني»

﴿فَنَادَىٰهَا مِن تَحۡتِهَآ أَلَّا تَحۡزَنِي قَدۡ جَعَلَ رَبُّكِ تَحۡتَكِ سَرِيّٗا٢٤﴾[مريم: ۲۴]

نمی‌دانم به این استدلال‌های داعی شیاد بگریم یا بخندم؟!!

کسانی که فریب این دجال را خورده‌اند، روز قیامت به الله چه جوابی خواهند داد؟وقتی که خداوند از آن‌ها بپرسد: آیا به شما چشم و گوش و دل نداده بودم؟

سیصد آیه قران در شأن علی است

[۱٧۰] ص ۳۸۲. [۱٧۱] ص: ۳۸۳.

ادعای ۱۴٧- با کتب اهل سنت ثابت می‌کنم که ۳۰۰ آیۀ قرآن دربارۀ علی است... [۱٧۲].

جواب ما:

اگر اهل سنت ۳۰۰ آیه را دربارۀ علی می‌دانند پس شما ۳۰۰۰ آیه را در حق ایشان می‌دانید. قرآن ۶۲۳۶ آیه دارد. بقیه هم حتماً در حق فاطمه، حسن و حسین و امام آخرتان است!!!!.

سنی که می‌گوید: ۳۰۰ آیه در حق علی هست، پس الله از ترس کی یک بار هم در قرآن نام علی را ذکر نمی‌کند؛ اما نام ایوب و ذوالقرنین هست؟!!.

نام علی که به گفته شما از انبیاء و ملائکه هم بالاتر است، یک بار هم نیست! وقتی می‌گوییم: چرا نام علی در قرآن نیست؟ می‌گویند: هر چیزی که نباید در قرآن باشد! ای جاهلان، در این جا پس چرا می‌گویید: ۳۰۰ دفعه در قرآن آمده است!.

عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری.

می‌گوید: منظور از ﴿ٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾، در آیۀ ﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾، علی است.

جواب ما:

ما هم می‌گوییم: علی هم است؛ اما این کلمه جمع است. این قدر که دیگر سواد داری تا فرق مونث و مذکر و جمع و مفرد را بدانی؟ علی هست؛ باقی یاران پیامبر نیز، مشمول آیه هستند.

[۱٧۲] ص ۳۸۵.

ادعای ۱۴۸- سبقت علی در اسلام دلیل است بر برتری او

وهمچنین تربیت نمودن پیغمبر، علی را از طفولیت... [۱٧۳].

جواب ما:

این مرد، این آیه را نوشته است:

﴿وَٱلسَّٰبِقُونَ ٱلۡأَوَّلُونَ مِنَ ٱلۡمُهَٰجِرِينَ وَٱلۡأَنصَارِ وَٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُم بِإِحۡسَٰنٖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُ﴾[التوبة: ۱۰۰]

بعد می‌گوید:منظور آیه، علی است و خدیجه.

دیگر داری چیزی بدتر از هذیان می‌گویی. کلمه جمع است و ذکر انصار هم هست. در حالیکه علی و خدیجه از انصار نبودند

صفحه‌ها را از حرف‌های سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید و حسکانی پر کرده است و حتی به خود زحمت نداده که آیه را بخواند. علی را هم مهاجر می‌کند و هم انصار و خدیجه به کجا هجرت کرد که مشمول آیه باشد؟!!.

حدیث‌هایی که آورده است، همه دروغ است. همه را از دوستانش خوارزمی، سلیمان بلخی، سبط ابن جوزی و دیگران که مرتب نامشان را در کتاب تکرار می‌کند، نقل قول کرده یا از احادیث ضعیف ما نقل قول کرده است.

[۱٧۳] ص ۳۸۸.

ادعای ۱۴٩- علی اولین مومن بود... [۱٧۴].

جواب ما:

به فرض که اولین مومنان بود، این برایش فضیلتی نیست؛ نسبت به فضیلت ابوبکر و عمر.

چون علی کودک بود. کودک به دین پدر است و پیامبر به منزلۀ پدر علی بود. اگر علی ایمان نمی‌آورد در خانه دچار مشکل می‌شد. در حالی که این وضع برای عمر و ابوبکر برعکس بود.

پس ایمان علی به پیامبر مثل ایمان آوردن ابوبکر نیست. ابوبکر با ایمان آوردن در خطر از دست دادن منافع و جان قرار گرفت و علی با ایمان نیاوردن در معرض خطر قرار می‌گرفت؛ زیرا سرپرستان او؛ یعنی، خدیجه و پیامبر، هر دو، مسلمان شده بودند. اگر علی ایمان نمی‌آورد این جای تعجب بود.

من که سنی شدم، همۀ بچه‌هایم نیز، سنی شدند. اگر یک پسرم مذهب مرا قبول نکند در فشار و زحمت می‌افتد و تعجبی ندارد و امتیازی هم نیست. اما من که مذهب شیعه را ترک کردم، مجبور به هجرت شدم و کارم را از دست دادم. این سخت‌تر و مهمتر است. و فضیلت است.

[۱٧۴] همان.

ادعای ۱۵۰- ایمان علی در کوچکی، دلیل بر وفور عقل و فضل او می‌باشد

می‌گوید: پیامبر، علی را لایق دعوت دید که گفت: مسلمان شو... [۱٧۵].

جواب ما:

بچۀ ما، زبان که باز کرد به او «لا إله إلا الله»را یاد می‌دهیم. بزرگتر که شد، ارکان اسلام را یاد می‌دهیم. این به هوش بچه ربطی ندارد. تعلیم بچه وظیفۀ هر سرپرستی است.

می‌گوید:

بازهم صباغ مالکی و محمد بن طلحه را در کنار سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید و گنجی و همدانی و خوارزمی شاهد آورده است تا ثابت کند که ایمان علی بهتر از ایمان ابوبکر بود.

در ضمن می‌گوید: آن‌ها از بزرگان سنی‌ها هستند.

ایمان علی از فطرت بود اما صحابۀ دیگر مدتی از عمرشان را در کفر سپری کردند

و این دلیل است بر برتری علی و می‌گوید:چون علی در کودکی ایمان آورد، پس ایمان او افضل است... [۱٧۶].

جواب ما:

می‌گوییم که گناه ابوبکر چه بود که الله وقتی ابوبکر پیر شد، پیامبر را مبعوث کرد. آخر به چه دلیل ایمان علی افضل است؟ مگر این آیه را نخواندی؟

﴿إِلَّا مَن تَابَ وَءَامَنَ وَعَمِلَ عَمَلٗا صَٰلِحٗا فَأُوْلَٰٓئِكَ يُبَدِّلُ ٱللَّهُ سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ حَسَنَٰتٖۗ وَكَانَ ٱللَّهُ غَفُورٗا رَّحِيمٗا٧٠﴾[الفرقان: ٧۰]

الله بدی‌های اصحاب را در زمان جاهلیت به نیکی تبدیل می‌کند. چرا نکند؟ آن‌ها بر عادات بد بودند؛ اسلام که آمد، ترک عادات برایشان مشکل‌تر بود تا علی. پس به خاطر این فداکاری اجر بزرگی خواهند گرفت و این اصلاً عیب نیست.

[۱٧۵] ص ۳٩۱. [۱٧۶] ص ۳٩۴.

ادعای ۱۵۱- علی افضل از جمیع صحابه و امت بود... [۱٧٧]

جواب ما:

خجالت نکش. یادت رفته است؟ مگر از همۀ انبیاء و فرشته‌ها هم افضل‌تر نبود. اما نمی‌دانم چرا قرآن به او اشاره‌ای ندارد؟!.

همین طور از کارخانۀ دروغ سازی خویش، حدیث دروغ می‌سازد. کارگرانش هم، سلیمان بلخی، ابن ابی الحدید، خوارزمی، اسکافی، گنجی، ابن صباغ وحسکانی هستند.

[۱٧٧] ص ۳٩٩.

ادعای ۱۵۲- نزول آیه در شأن علی «لیلة الهجرة» که در بستر رسول اکرم خوابید

می‌گوید آیۀ:

﴿وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَشۡرِي نَفۡسَهُ ٱبۡتِغَآءَ مَرۡضَاتِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ رَءُوفُۢ بِٱلۡعِبَادِ٢٠٧﴾[البقرة: ۲۰٧]

«و از مردم کسی است که می‌فروشد خودش را تا الله را راضی کند و الله مهربان است بر بندگان».

آیا این آیه در حق علی و دربارۀ خوابیدن او در شب هجرت در رختخواب رسول الله است...؟ [۱٧۸].

جواب ما:

این، دروغی بیش نیست. این آیه دربارۀ صهیب رومی نازل شد که در زمان هجرت، مردم از او خواستند که مالش را بگذارد و برود. و او قبول کرد.سپس در حق همۀ مومنان است.

او می‌گوید علمای سنی این را در حق علی می‌دانند! اما فقط از سلیمان بلخی شیعه نقل قول می‌کند که ما او را قبول نداریم.

[۱٧۸] ص: ۴۰۴.

ادعای ۱۵۳- اعتراف علماء سنّی بر افضل بودن خوابیدن علیدر بستر پیغمبر از مصاجت ابی بکر در غار... [۱٧٩].

جواب ما:

منظورش از علمای اهل سنت حتماً چهار امام چهار مذهب ما هستند؛ یا شاید هم بخاری، مسلم، ابن تیمیه یا ابن رجب.

حالا ببینیم او از چه کسی دلیل می‌آورد؟ از ترمذی نسایی ابن ماجه؟.

نه بابا از این‌ها هم مشهورتر هستند. از حضرت ابو جعفر اسکافی اعتراف گرفته است از حضرت علامه دهر! مشهور در شرق و غرب عالم اسلام! از ابن صباغ مغربی گواهی آورده است. او را می‌شناسید؟.

این دیگه کیه! نام کامل او، نورالدین علی بن محمد است.

کتابی دارد به نام «الفضول المهمه في معرفته الائمه»و در هر فصلش، فضایل یکی از امام‌های شیعه را نوشته است و منظورش از ائمه، امامهای دوازده گانۀ شیعه است.

در حیرتم که چرا دیگر نام مالکی را یدک می‌کشد؟!.

[۱٧٩] ص ۴۰۵.

ادعای ۱۵۴- علی از ابوبکر برتر است چون ابوبکر سفر را دوست می‌داشت

در این جا، یک دلیل دیگر هم آورده است تا برتری علی را ثابت کند. می‌گوید: علی دوست نداشت یک دقیقه از رسول جدا باشد. پس این عدم همراهی با پیامبر او را رنج می‌داد و این، اجر او را مضاعف کرد.

اما ابوبکر سفر را دوست داشت پس هجرت برایش مثل سفر بود و به آن عادت داشت پس در آن اجری نیست... [۱۸۰].

جواب ما:

در عقل من که به این خزعبلات جواب می‌دهم، شک نکنید.

چه کار کنم که با هر کس مناظره می‌کنم، می‌گوید: برو شب‌های پیشاور را بخوان.

[۱۸۰] ص ۴۰٧.

ادعای ۱۵۵- در مباحثات علمی و مناظرات دینی شدتی برایعمر نبوده است

می‌گوید: من خبر ندارم که عمر علمی داشت یا مناظرۀ دینی داشت، اگر کسی خبر دارد به من بگوید... [۱۸۱].

جواب ما:

تو از خیلی چیزها خبر نداری. تو هنوز خبر نداری که حسین ۱۳۶۸ سال پیش فوت کرد. همین دیروز بود که چهلمین روز مرگش را گرامی داشتید! تو هنوز خبر نداری که الله یکی است یا ۱+ ۱۴!.

اما بدان که عمر سخنان با ارزشی داشت که عین آن‌ها در قرآن است؛ مثل این جملۀ معروفش که در ماجرای تهمت به عایشه فرمود: هذا بهتان عظیم. آیه آمد که: ﴿سُبۡحَٰنَكَ هَٰذَا بُهۡتَٰنٌ عَظِيمٞ١٦﴾[النور: ۱۶]

یکبار عمر در مجلسی قرآن می‌خواند؛ سپس برای قضای حاجت بیرون رفت و برگشت تا قرآن خواندن را ادامه دهد. مردی گفت:

یا امیر المومنین، بدون وضو قرآن می‌خوانی؟ در جواب جمله‌ای کوتاه گفت که یک دنیا معنی داشت. گفت: چه کسی گفته است، وضو لازم است؟ مسیلمۀ کذاب!.

به یک نکته خواننده توجه کند؛ بین شیعه و اقوام پیشین، شباهت عجیبی وجود دارد!

اول این آیه را ببینید:

﴿فَقَالَ ٱلۡمَلَأُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قَوۡمِهِۦ مَا نَرَىٰكَ إِلَّا بَشَرٗا مِّثۡلَنَا وَمَا نَرَىٰكَ ٱتَّبَعَكَ إِلَّا ٱلَّذِينَ هُمۡ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ ٱلرَّأۡيِ وَمَا نَرَىٰ لَكُمۡ عَلَيۡنَا مِن فَضۡلِۢ بَلۡ نَظُنُّكُمۡ كَٰذِبِينَ٢٧﴾[هود: ۲٧]

همانطور که در آیه می‌بینید، قوم نوح به پیامبر خود ایراد می‌گرفتند که با تو اراذل و اوباش همراه هستند و شیعه‌ها هم به پیامبر خود با زبان بی‌زبانی ایراد می‌گیرند که ای محمد، با تو اراذل و اوباش همراهند!.

اگر نیک بنگریم، می‌بینیم که حرف شیعه، همان حرف منکران قوم نوح است.

[۱۸۱] ص: ۴۰۸.

ادعای ۱۵۶- اقرار عمر بر برتری علی بر خودش ؛ در علم و در عمل

از قول عمر می‌گوید: اگر علی نبود، عمر هلاک می‌شد... [۱۸۲].

جواب ما:

اول، همین جمله دلیل است بر هوش عمر؛ چون فقط نادان خود را از همه عاقلتر می‌داند به خصوص اگر پادشاه هم باشد.

دوم، این حرف «اگر علی نبود، عمر هلاک می‌شد» در بین شیعه‌ها مشهور است؛ اما دروغ است. ما برای دروغ بودن آن چند دلیل عقلی می‌آوریم. عمر با خوردن حق علی هلاک شد با زدن فاطمه (بزعم شما) هلاک شد!.

کسی که در دریا غوطه می‌خورد، از باران نمی‌ترسد یا اگر شخصی به یک آدم کش نصیحت کند که مورچه را نکش، گناه دارد. احمقانه است که او تشکر کند که اگر نمی‌گفتی من در آخرت بدبخت می‌شدم!.

پس یا روایت دروغ است یا اینکه عمر قصد ریا داشت. می‌دانم گل از روی شیعه‌ها شگفته می‌شود که بالاخره راه حلی پیدا شد.

فرض کنید شخصی با حقه بازی ولیعهد را برکنار می‌کند و خودش به جایش می‌نشیند یا با زور و تهدید و آتش زدن خانه‌اش و زدن همسر و کشتن بچه‌اش پادشاه می‌شود. بعد برای ریاکاری از همین مرد تعریف کند! البته این مرد مظلوم هم یک جای کارش عیب دارد که وزارت این ظالم را قبول می‌کند و او را پر و بال می‌دهد تا برای خود حیثیتی دست و پا کند.

حال که این مرد این طور به عمر کمک کرده است، شما چه کاره‌اید که بعد از ۱۴۰۰ سال از عمر بد می‌گویید؟! نتیجه اینکه نه کار عمر عیب دارد، نه کار علی. شیعه دروغ می‌گوید.

[۱۸۲] ص ۴۰٩.

ادعای ۱۵٧- گفتار عمر(لو لا علی لهلک عمر)، سند معتبری از سنی‌ها دارد... [۱۸۳].

این مرد چون نمی‌خواهد علمی بحث کند، باز سند از سلیمان بلخی و امثال او آورده است و یک صفحه را از روایت ابن ابی الحدید و سلیمان بلخی و گنجی شافعی و شبلنجی و عجیلی و ابن صباغ پر کرده است.

جواب ما:

مثل اینکه بگوید: روزنامۀ کیهان و رسالت و فردا و ایران امروز از رسول الله روایت کرده‌اند!.

این جمله را عمر به سعد بن معاذ گفت که او را از کشتن زن متهم به زنا منع کند تا بچه دنیا بیاید. و این روایت در مصنف ابن ابی شعبه آمده است:

«أن امرأة غاب عنها زوجها، ثم جاء وهي حامل فرفعها إلى عمر، فأمر برجمها فقال معاذ: إن يكن لك عليها سبيل فلا سبيل لك على ما في بطنها، فقال عمر: احبسوها حتى تضع، فوضعت غلاما له ثنيتان، فلما رآه أبوه قال: ابني، فبلغ ذلك عمر فقال: عجزت النساء أن يلدن مثل معاذ، لولا معاذ هلك عمر».

«مردی پس از مدت درازی از سفر برگشت؛ زنش را حامله دید؛ او را نزد عمر برد و عمر، امر به سنگسارش کرد. معاذ گفت: اما بر بچه‌اش حق نداری که ظلم کنی. عمر گفت: بگذارید زن وضع حمل کند و بچه‌اش را به دنیا آورد با دو دندان. و مرد که دیدش گفت: بچۀ من است! به عمر خبر رسید. گفت: اگر معاذ نبود، من هلاک شده بودم».

در مسند احمد روایتی است که حضرت علی، حضرت عمر را از رجم زنی دیوانه منع کرد. اما عمر نگفت: اگرعلی نبود، عمر هلاک می‌شد.

علمای ما هردو حدیث را قبول ندارند. ملاک قبولی حدیث در نزد آن‌ها معلوم است؛ اما ملاک قبولی حدیث در نزد شیعه این است که در آن مدحی برای علی باشد و ذمی برای اصحاب دیگر. حال اگر راوی، سلیمان بلخی یا سبط ابن جوزی باشد هم، مهم نیست.

در ضمن نام معاذ را برمی‌دارد و می‌نویسد: علی!.

این مردم از عمامه‌های خود هم خجالت نمی‌کشند. علم و جهل نزد آن‌ها یکی است؛ حتی جهل، علم است.

این شیعه‌ها آن قدر دروغ می‌گویند که دیگر برایشان راست شده است.

[۱۸۳] همان.

ادعای ۱۵۸- علی معما را بهتر از عمر حل می‌کرد؛ پس افضل است

طبق عادتش از گنجی شافعی روایتی آورده است که عمر از کسی پرسید: چگونه صبح کردی؟ گفت: بیدار شدم در حالی که از حق بدم می‌آمد و فتنه را دوست دارم و من چیزی را در زمین دارم که الله در آسمان ندارد. عمر غضبناک شد؛ خواست آزارش دهد که علی گفت: نه؛ منظور بدی ندارد. منظورش این است که مرگ را دوست ندارد که حق است؛ و مال را دوست دارد که فتنه است؛ و زن دارد و الله، زن ندارد... [۱۸۴].

جواب ما:

این را از گنجی شافعی نقل کرده است. ببینم این گنجی شافعی که از او نقل قول می‌کنی، کیست؟.

او همان پیرمرد دراز قدی است که نامش و کتابش «الطالب» را در کتب استدلالی شیعه زیاد می‌بینید. از او دلیل می‌آورند که آنچه ما می‌گوییم، عقیدۀ اهل سنت است! اما این مرد در سال ۶۵۸ مرد؛ یعنی، همان سال‌هایی که الله بر مسلمانان غضب کرد و بلای مغول را بر آن‌ها مسلط نمود.

همان سال‌هایی که شیعه‌ها میدانی یافتند و همه جا به مغول‌ها کمک می‌کردند تا به کمک آن‌ها انتقام حسین را از کودکان سنی بگیرند.

به هر حال محمد بن احمد قمی که شیعه است، می‌گوید: او به مذهب شیعه تمایل یافت و به همین خاطر به دست مردم کشته شد.

ابن کثیر در ضمن داستان‌های طولانی که از ظلم مغول نوشته است، این را هم آورده که شیخی رافضی و خبیث با مغولان ساخته بود و غیض عجیبی به مسلمانان داشت و جای اموال مسلمانان را به مغولان نشان می‌داد و بلاخره مردم او را به همراه گروهی دیگر از منافقان کشتند [۱۸۵].

او نمی‌توانست شافعی باشد؛ زیرا به اعتراف ابن طاووس شیعی، این آقای گنجی، محمد بن حسن عسکری را مهدی می‌دانست و باور داشت که او ظهور خواهد کرد. گویا ظلم مغول او را مایوس کرده بود که منتظر مهدی بود. شیعه‌ها بر این باورند: وقتی مهدی می‌آید که جهان از ظلم پر شود. شاید به همین دلیل، مغول را یاری می‌داد تا مهدی زودتر بیایید.

شیعه می‌گوید: او کتابی دارد به نام «البیان في اخبار صاحب الزمان». پس او شیعه بود؛ اما نام شافعی را از او دور نمی‌کنند تا سنی‌ها را بفریبند. در حالی که شافعی‌ها پشت شیعه نماز نمی‌خوانند.

و امام شافعی خودش دربارۀ شیعه می‌گوید: کسی را ندیدم که آشکارتر از شیعه دروغ بگوید!.

او در اواخر قرن هفتم می‌زیست و شیعه هم بود! پس با کدام سند از عمر و علی روایت می‌کند.

در عین حال این داستان نشان دهندۀ این است که عمر دوستدار دین بود و از اینکه کسی از حق بدش بیاید و فتنه را دوست داشته باشد و الله را کامل الصفات نداند، غضبناک می‌شد. برای دین غضبناک شد. پس اینکه معما را حل نکرد، عیب نیست؛ اما چون برای الله ناراحت شد، خوب است.

در پایان این داستان عمر گفت: اگر علی نبود، عمر هلاک می‌شد. پس معلوم می‌شود که عمر خیلی متقی بود که خوشحال شد بی‌گناهی را آسیب نرسانده است. خب وقتی عمر این قدر از آزار مردم دور بود، پس غیرممکن است که علی را آزار دهد، بعد او را اینگونه بستاید.

در آخر می‌گوید: عمر گفت: پناه می‌برم به خدا از مشکلی که برای حل آن، علی نباشد.

پس نگویید: عمر، علی را کشان کشان آورد تا از او بیعت بگیرد؛ زیرا خودتان می‌گویید که عمر علی را می‌ستود.

بدانید که این روایت دروغ است. ما نه سلیمان بلخی را سنی می‌دانیم، نه گنجی شافعی را، نه تو را، نه ابن ابی الحدید را و نه ابن طلحه شافعی را. در کتب ما این جمله نیست که اگر علی نبود، عمر هلاک می‌شد.

این، دروغ شیعه‌های سرگردان و گریزان از حق است. آن‌ها ازیک طرف، این دوستی را بین آن دو راد مرد تاریخ ذکر می‌کنند و از طرف دیگر، می‌گویند: عمر جلوی چشم علی، زن حامله‌اش را آن هم دختر پیامبر را!! چنان زد که سقط جنین کرد! دروغگو حافظه ندارد!.

[۱۸۴] ص ۴۱۱. [۱۸۵] البدایة و النهایة.

ادعای ۱۵٩- عمر در جنگ‌ها شجاع نبود... [۱۸۶].

جواب ما:

همین شجاعت برای عمر بس است که جلوی چشم اسدالله، زنش را زد. همین بس که علی را کشان کشان به مسجد آورد و به زور وادارش کرد که بیعت کند. همین بس که که بدون لشگر توانست مردی را که در حل مسایل مهم این همه خبره بود، شکست دهد و خود بر جای او بنشیند؛ حتی دخترش را به زنی بگیرد و او را وزیر خود کند و به خدمت بگیرد!.

[۱۸۶] ص ۴۱۲.

ادعای ۱۶۰- پیروزی‌های صدر اسلام، مرهون علی است

می‌گوید: درست است که اسلام در زمان عمر، فتوحات بزرگی داشت، اما به شهادت علمای شما (منظور ابن ابی الحدید) در تمام امور مملکت و به خصوص لشکرکشی‌ها عمر با امیر المومنین شور می‌کرد و مطابق دستور آن حضرت رفتار می‌نمود... [۱۸٧].

جواب ما:

این نادان نمی‌داند که با اثبات یک چیز، چیز دیگری هم ثابت می‌شود. وقتی می‌گویی که حضرت عمر بدون اجازۀ علی آب هم نمی‌خورد تا علی را فاتح ایران و روم معرفی کنی، بدان با این گفته، عمر را خیر خواه اسلام معرفی می‌کنی که برای پیشرفت اسلام مردی چون علی را وزیر خود کرد و نترسید که مبادا علی قیام کند و حق خود را بگیرد. آن حق خوری اول کار و این وزیر کردن آخر کار، با هم مناسبت ندارد! آیا ممکن است که یک نمونه دیگر در تاریخ را ذکر کنید؟!.

می‌گوید:فتوحاتی که در زمان پیامبر انجام شد، رهین منت شخص شخیص امیر المومنین علی بود؛ بعد شعر می‌گوید که «یکی مرد جنگی به از صد هزار...» [۱۸۸].

جواب ما:

این مردک نمی‌داند که متضاد حرف می‌زند. اگر علی به تنهایی کفار را شکست داد، چرا نتوانست کاری کند که دو آدم ترسوی بی‌تدبیر و جاهل دور پیامبر را نگیرند و بعد از مرگ بر جایش ننشینند؟!.

خنده دار است که می‌گوید: فتوحات اسلام در زمان عمر و ابوبکر رهین منت شجاعان نامی و سرداران زبردست اسلام و نقشه کشی و کاردانی آن‌ها بوده است که در میدان‌های جنگ مقابل دشمنان قوی، شجاعت و فداکاری و جان بازی می‌نمودند تا بر آن‌ها غالب آمدند.

او برای کم کردن ارزش کارنامۀ عمر از سردارانش تعریف می‌کند. اما نمی‌داند که باز در منطق خود به دام افتاد. اگر آنان چنین بودند، پس چنین مردان پاک بازی محال است که حق را از علی بگیرند و راضی شوند که جلوی چشم آن‌ها به شکم دختر پیامبر بزنند و حق علی خورده شود! دشمنی با عمر کورتان کرده است و نمی‌دانید که چه می‌گویید!.

به یاد شعری افتادم:

بشکست عمر پشت دلیران عجم را
بر باد فنا داد رگ و ریشه جم را
این عربده برغصب خلافت، زعلی نیست
با آل عمر کینه قدیم است عجم را

[۱۸٧] ص: ۴۱۳. [۱۸۸] ص ۴۱۴.

ادعای ۱۶۱- ابوبکر و عمر در خیبر شکست خوردند

در این جا، پنج صفحه را سیاه کرده است تا ثابت کند: روز، شب است! می‌گوید: در جنگ‌ها همه فرار می‌کردند غیر از علی. سند هم دارد از ابن ابی الحدید و گنجی شافعی و سلیمان بلخی... [۱۸٩].

جواب ما:

این مردک نمی‌گوید که این فراری‌های ترسو چرا از علیِ شجاع نترسیدند و جلوی او زنش را زدند و خودش را به زور به مسجد بردند که یالله بیعت کن؟! نمی‌گویند که چرا از جلوی علی فرار نکردند؟!.

او برای آنکه ترس اصحاب را نشان دهد، مجبور است که قبول کند آن‌ها در جنگ شرکت کردند. خب، همین شرکت کردن در جنگ دلیل خلوص آن‌هاست. ای داعی، تو و پدرانت در چند جنگ شرکت کردید؟.

در ضمن، عده‌ای از صحابه بعد از آنکه شنیدند پیامبر شهید شده است از میدان فرار کردند که در بین آن‌ها عمر نبود، اما دربارۀ همان فراری‌ها، قرآن به صراحت می‌گوید:

﴿وَلَقَدۡ عَفَا ٱللَّهُ عَنۡهُمۡۗ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٞ١٥٥﴾[آل عمران: ۱۵۵]

«الله از آن‌ها در گذشت و عفوشان کرد».

الله عفو کرده است و داعی عفو نمی‌کند و دروغ پشت دروغ می‌گوید.

اگر کسی این را بگوید که خودش مقابل کفار جنگیده است، خوب بود. علمای شیعه تمام عمرشان در این خلاصه شده است که از یاران محمد بدگویی کنند. آیا تا به حال یک شهر توسط شیعه فتح شده است؟ جنگ آن‌ها همیشه با اهل قبله بود.

می‌گوید:جالب‌تر از همه شعر ابن ابی الحدید است که گفته است:

ای عمر و ابوبکر، عذر شما مقبول است که فرار کردید.

چون حفظ نمودن نفس، محبوب آدمی است.

آدمی مرگ را دشمن می‌دارد درحالی که موت می‌آید.

پس بهتر نیست که آدمی به اختیار خود و با شجاعت مرگ را انتخاب کند.

جواب ما:

باز می‌گوید: ابن ابی الحدید، سنی است و و این منافق (ابن ابی الحدید) می‌گوید: آن دو، رموز جنگ را نمی‌دانستند و بر اسلام لباس ذلت پوشاندند.

و در دنبالۀ شعرش علی را می‌ستاید و از این بدتر به عمر و ابوبکر بد می‌گوید. ابن ابی الحدید شعر سروده است تا از عمر و ابوبکر بد بگوید و داعی از اول تا آخر کتاب مرتب او را شاهد می‌آورد و می‌گوید: ابن ابی الحدید از علمای بزرگ سنی است...

این ابن ابی الحدید که به ابوبکر و عمر طعنه می‌زند. خودش در زمان حملۀ مغول زندگی می‌کرد اما عوض جنگ با آن‌ها با ایشان همکاری کرد و کتاب «شرح نهج البلاغه» را برای وزیر شیعه و خائن؛ یعنی، ابن علقمی نوشت. همان وزیری که به پابوس بت پرستان مغول رفت و بغداد را به آن‌ها تسلیم کرد و وزیر مغول شد.

این‌ها از عمر بد می‌گویند و خود را پشت علی پنهان کرده‌اند؛ در حالی که همگی دشمن اسلام هستند.

[۱۸٩] ص ۴۱۵.

ادعای ۱۶۲- علی محبوب خدا و پیغمبر بود

باز از گنجی روایتی نقل می‌کند و از دروغ خسته نمی‌شود. می‌گوید: علی محبوب الله بود. بله بود... [۱٩۰].

جواب ما:

اما الله فقط یک نفر را دوست نداشت. تو یک کتاب ۱۰۰۰ صفحه‌ای نوشتی که یک حرف علمی در آن نیست و سوغاتش تنها عوام فریبی و یاوه گویی است.

[۱٩۰] ص ۴۲۰.

ادعای ۱۶۳- سنی هم قبول دارد که الله، رسولش و علی رادوست داشت... [۱٩۱].

جواب ما:

باز در این جا، همان حقۀ همیشگی را به کار برد. سلیمان بلخی را کنار امام بخاری نشانده است. برای درک زشتی کارش فکر کنید که من بگویم: حضرت علی و جرج بوش از حضرت محمد روایت کرده‌اند. یا در بهترین حالت بگوییم: حضرت علی و بروجردی از حضرت محمد روایت کرده‌اند.

حال چرا این طور می‌گوید؟ برای اینکه حرف دلش را از زبان رفیقش سلیمان بلخی بگوید. اما نام بخاری را هم می‌آورد تا حرف خود را مستند جلوه دهد.

ما هم می‌گوییم: رسول الله در روز خیبر دربارۀ علی گفتند: فردا پرچم را به دست کسی می‌دهم که الله و رسول او را دوست دارند و او نیز، الله و فرستادۀ الله را دوست دارد.

ما عقیده داریم که این، مهمترین حدیثی است که در مدح علی آمده است، اما مدح یکی دلیل بر ذم دیگری نیست. کما اینکه احادیث مهمی در مدح عمر هست و ما با آن‌ها علی را سرزنش و رد نمی‌کنیم.

[۱٩۱] ص ۴۲۰.

ادعای ۱۶۴- عمر و ابوبکر در خیبر شکست خوردند

باز خود داعی می‌گوید: زمانی که لشکر اسلام خیبر را محاصره نمود، سه مرتبه لشکر اسلام به علمداری ابوبکر و عمر شکست خوردند... [۱٩۲].

جواب ما:

اگر آن‌ها لایق پرچمداری نبودند، چرا رسول الله چنین کردند؟! تو در حقیقت رسول الله را زیر سوال می‌بری.

پس معلوم می‌شود که ابوبکر و عمر مورد اعتماد کامل رسول خدا بوده‌اند که آن‌ها را از بزرگان و مقربان و رئیس لشکر خود نمود.

هرکس می‌داند که وقتی در جنگ شکست بخوری، بیشتر با جانت بازی کردی؛ زیرا ممکن است که کشته شوی. این مغرض، شرکت آن‌ها را در جنگ نمی‌بیند و تنها شکست را می‌بیند. در ضمن، جنگ همیشه به پیروزی منتهی نمی‌شود و شکست خوردن در جنگ دلیل ترسو بودن رهبر نیست. بهتر این است که بگوییم: آن دو کامیاب نشدند. همانطور که حضرت محمد در احد کامیاب نشد و علی در صفین ناکام شد.

فبهت الذي کفر.

[۱٩۲] ص ۴۲۱.

ادعای ۱۶۵- آیۀ ﴿رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡ﴾در حق عثمان نازل نشد

و می‌نویسد: اینکه فرمودید: ﴿رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡ﴾در شأن عثمان بن عفان است و اشاره به مقام خلافت او در مرتبۀ سوم دارد که بسیار رقیق القلب و دل رحم بود. متأسفانه این عقیده هم، به شهادت تاریخ با حال و اخلاق ایشان مطابقت نمی‌کند... [۱٩۳].

جواب ما:

ما نفرمودیم. شما هستید که از زبان ما آیه را اینگونه تفسیر فرمودید.

ما می‌گوییم: آیه واضح می‌گوید:

﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡۖ﴾[الفتح: ۲٩]

یعنی: «محمد، رسول خداست و یاران او بر کافران سخت گیر و در بین خود با هم مهربان هستند».

ما نگفتیم: این تو هستی که از زبان یک سنی مجهول الهویه این حرف را زدی.

بالاخره نگفتی که این تفسیر در کدام کتاب ما است؟ ظاهر آیه آشکار است که دربارۀ همۀ اصحاب است و فقط دربارۀ یک نفر نیست تا سنی بگوید: دربارۀ عثمان است. نگفته است: مهربان با دیگران؛ فرموده: مهربان در بین خودشان.

می‌خواهی ثابت کنی که عثمان مهربان نبود. خب، ثابت کن. اما حقه بازی نکن.

[۱٩۳] ص ۴۲۴.

ادعای ۱۶۶- عثمان بذل و بخشش‌های بی‌حدی می‌کرد و مسرف بود

می نویسد: این مطلبی است که تمام مورخین ما و شما از قبیل ابن خلدون و ابن خلکان و ابن اعثم کوفی نوشته‌اند و در صحاح ستّه و کتب معتبر شما ثبت شده است.

و مسعودی، محدث و مورخ معروف و مقبول الفریقین،در «مروج الذهب» [۱٩۴]مختصری ذکر نموده است که عثمان به خلافت نشست و خلاف سنت رسول وسیرۀ شیخین عمل کرد.

خانه‌ای بنا کرد از سنگی مثل سنگ مرمر و درهای آن را از ساج و سرو قرار داد و اموال بسیار جمع نمود که علاوه بر بذل و بخشش‌های بیجایی که در زمان حیاتش به بنی امیه و دیگران نمود (مانند خمس بلاد ارمینه را که در زمان او فتح شد بدون هیچ مجوز شرعی به مروان ملعون واگذار کرد). صد هزار درهم نیز، از بیت المال ـ چهار هزار درهم به عبدالله بن خالد و صد هزار درهم به حکم ابن ابی العاص ملعون و طرد شدۀ رسول الله و دویست هزار درهم به ابی سفیان ـ واگذار نمود [۱٩۵]و روزی که او را کشتند در نزد خزانه دار شخصی خودش یکصد و پنجاه هزار دینار و دو کرور درهم وجه نقد یافتند غیر از املاک او در وادی القری و حنین که آن‌ها یکصد هزار دینار بود و گاو گوسفند و شتر که در بیابان‌ها بی‌حساب داشت؟!... [۱٩۶].

جواب ما:

پیش از جواب دادن به او بهتر است مسعودی، مقبول طرفین؟!!، را بشناسیم:

هم شیعه و هم معتزلی بود. نمی‌دانم چرا شیعه او را جزو جماعت خود قبول ندارد؟ در حالی که کاملاً شرط شیعه بودن را داشت؛ یعنی، صحابه را فحش می‌داد. و باز نمی‌دانم چرا شیعه که او را سنی می‌داند، این قدر به او علاقه دارد و بخاری و مسلم و نسایی را رها می‌کند و مرتب از او نقل قول می‌کند. به هر حال از نظر ما او یک شیعۀ خبیث است.

و حالاجواب مابه او:

دروغ هم باید به اندازهای معقول بزرگ باشد. در کجای «صحاح سته» سند این حرف که گفتی، نوشته شده است؟ اصلاً ما صحاح ستّه نداریم؛ فقط دو صحیح داریم: بخاری و مسلم.

آیا می‌توانی یک حدیث صحیح بیاوری. اگر به دروغ باشد، من هم می‌نویسم: در کتب اربعه شیعه نوشته شده است: حضرت عثمان مثل ماه شب چهارده بود و در تقوی نظیر نداشت و از حضرت علی به مراتب بهتر بود.

آیا این طور نیست که رسول الله دو دخترش را به عثمان داد! آیا زن اول عثمان نزد پدرش شکایت برد که عثمان آدم خوبی نیست و به قول شما شیعه‌ها، دزد است؟ اگر من مُردم دختر دیگرت را به او ندهی.

خود بنده که نویسندۀ این سطور هستم، زنم که مُرد، در حالی که هفت بچه از او داشتم و همسر دیگرم هم دو بچه داشت، خواهر زن اولم را از پدر زنم خواستگاری کردم.

ایشان هم قبول کرد و به من داد. آیا پدر زنم از زندگی و رفتار من با دخترش آگاهی نداشت! از ریز درشت زندگی من با خبر بود! داعی بعد از ۱۴۰۰ سال از جزئیات زندگی عثمان خبر دارد آن وقت زنش که هر شب با او بود، خبر نداشت! پدر زنم که دخترش را به من داد، دشمنان و حاسدان می‌توانستند چند تفسیرکنند؛ مثلاً بگویند:

۱- از سرضدیت با زن اول، دختر دومش را داد.

۲- به خاطر پول داد.

۳- دیوانه بود.

اما دربارۀ حضرت محمد ما نمی‌توانیم چنین بگوییم. اگر بگوییم، کافر می‌شویم. شیعه هم این را می‌داند؛ پس می‌گوید: از سر مصلحت داد. اگر دخترها را برای مصلحت نگه داشته بود، پس باید یکی را می‌داد. وانگهی عثمان که اهمیت قبیله‌ای نداشت چون دختر رییس قبیلۀ او (امویان)؛ یعنی، دختر ابوسفیان، زن پیامبر بود؛ پس مصلحتی در کار نبود.

پدر زنم به من گفت: به خاطر اینکه آدم خوبی بودی، دوباره به تو دختر دادم. دلیل رسول الله هم دربارۀ عثمان همین بود و بس.

ای داعی، قسم به خدا که تو با حمله به اطرافیان رسول الله، به ایشان توهین می‌کنی، اما به طور مستقیم به ایشان توهین نمی‌کنی چون ضربه زدن به اسلام از درون آسان‌تر است.

در این جا یک نکتۀ خنده دار می‌نویسد:

[۱٩۴] ج ۱، ص ۴۳۳. [۱٩۵] ابن ابی الحدید هم در شرح نهج البلاغه، جلد اول، صفحۀ ۶۸ ثبت نموده است. [۱٩۶] ص ۴۲۵.

ادعای ۱۶٧- درمقایسه با عثمان، عمر خوب‌تر بود

مسعودی در «مروج الذهب»ضمن بیان حالات عثمان می‌نویسد: خلیفه عمر با پسرش عبدالله به حج رفت و خرج ایاب و ذهاب او شانزده دینار شد. به پسرش عبدالله گفت: ما در خرج خود اسراف نمودیم.

اینک آقایان قضاوت کنید بین طریقۀ زندگی خلیفه عمر و گشاد دستی و زیاده روی‌های عثمان. تصدیق نمایید که کاملاً عثمان خلاف عهد و میثاق رفتار نموده است... [۱٩٧].

جواب ما:

هان! از عمر تعریف می‌کند تا عثمان را بکوبد. اما وقتی می‌خواهد از عمر بد بگوید، این یادش می‌رود و با خود نمی‌گوید که چرا به این مرد متقی تهمت می‌زند و می‌گوید: او تشنۀ قدرت بود! پس قدرت را برای چه می‌خواست؟ برای اینکه شانزده دینار در حج خرج کند؟!.

آری! وقتی می‌خواهد یک صحابی را سرزنش کند، مثل کبک سرش را در برف فرو می‌کند و متوجه نشیمن‌گاه خود نیست! در حقیقت عمر نزد اینان از عثمان بدتر است. آیا قرآن برای کوبیدن قارون از فرعون تعریف کرده است؟.

[۱٩٧] ص ۴۲٩.

ادعای ۱۶۸- عثمان، فاسدهای بنی امیه را روی کار آورد... [۱٩۸].

جواب ما:

حضرت عمر، حضرت معاویه را در شام فرماندار کرد نه عثمان را! و حضرت محمدصبه معاویه شغلی بالاتر دادند و او را مدتی کاتب وحی نمودند.

[۱٩۸] ص ۴۲٧.

ادعای ۱۶٩- بنی امیّه و حکم بن ابی العاص و مروان ملعون خدا و پیغمبر بودند و عثمان آن‌ها را برسر کار آورد.

می‌گوید: علمای شما می‌گویند: این آیه در لعن بنی امیه نازل شده بود:

﴿وَمَا جَعَلۡنَا ٱلرُّءۡيَا ٱلَّتِيٓ أَرَيۡنَٰكَ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلنَّاسِ وَٱلشَّجَرَةَ ٱلۡمَلۡعُونَةَ فِي ٱلۡقُرۡءَانِۚ وَنُخَوِّفُهُمۡ فَمَا يَزِيدُهُمۡ إِلَّا طُغۡيَٰنٗا كَبِيرٗا٦٠﴾[الإسراء: ۶۰]

«و رویای تو را قرار ندادیم مگر برای آزمایش کردن مردمان و شجرۀ ملعونۀ مذکور در قرآن نیز، برای آزمایش مردم است و بیم می‌دهیم مردم را. اما این بیم دهی بر سرکشی آن‌ها می‌افزاید».

می‌گوید: منظور ازشجرۀ ملعونه، بنی امیه است... [۱٩٩].

جواب ما:

می‌گویم: دروغ گفتی. از نظر علمای ما، این شجرۀ ملعونه همان شجرۀ زقوم است که در قران ذکرش آمده است:

﴿أَذَٰلِكَ خَيۡرٞ نُّزُلًا أَمۡ شَجَرَةُ ٱلزَّقُّومِ٦٢﴾[الصافات: ۶۲]

«بگو: آیا بهشت بهتر است یا درحت زقوم؟».

﴿إِنَّا جَعَلۡنَٰهَا فِتۡنَةٗ لِّلظَّٰلِمِينَ٦٣ إِنَّهَا شَجَرَةٞ تَخۡرُجُ فِيٓ أَصۡلِ ٱلۡجَحِيمِ٦٤ طَلۡعُهَا كَأَنَّهُۥ رُءُوسُ ٱلشَّيَٰطِينِ٦٥ فَإِنَّهُمۡ لَأٓكِلُونَ مِنۡهَا فَمَالِ‍ُٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ٦٦﴾[الصافات: ۶۳-۶۶]

«این همان درختی است که مردم راسخت به فتنه و عذاب می‌اندازد. در جهنم می‌روید و میوه‌اش مثل سر شیاطین بدشکل است. جهنمی‌ها از آن می‌خورند و شکم را از آن پر می‌کنند.»

این است تفسیر اهل سنت. اگر آن‌ها ملعون بودند، مثل عاد و ثمود و ابی لهب لعنتشان می‌کرد و مبهم نمی‌نوشت تا تو بیایی و تاویلش کنی! و حدیثی که در تفسیر این آیه از ابن عباس ذکر کرده است از نظر ما معتبر نیست و داعی شیاد بر حسب عادت به احادیث ضعیف و مردود استناد می‌کند.

[۱٩٩] ص ۴۲٧.

ادعای ۱٧۰- حکم بن أبی العاص را رسول الله تبعید کرد و عثمان بر سر کار آورد

حکم ابن ابی العاص، عموی خلیفه عثمان بود. بنابر آنچه طبری و ابن اثیر و بلاذری در انساب [۲۰۰]نوشته‌اند در جاهلیت همسایۀ رسول الله بود و آن حضرت را بسیار اذیت می‌نمود. بعد از بعثت و بعد از فتح مکه به مدینه آمد و در ظاهر اسلام آورد؛ اما پیوسته آن حضرت را در میان مردم تحقیر می‌نمود. وقتی حضرت حرکت می‌کرد، پشت آن حضرت می‌آمد و با چشم و دماغ و دهان و دست شکلک درمی آورد؛ حتی در نماز با انگشت تحقیر به آن حضرت اشاره می‌نمود. لذا در اثر نفرین آن حضرت، در حالت تشنج باقی ماند و ابله و نیمه مجنون شد. روزی به منزل آن حضرت رفت و حضرت از حجره بیرون آمد و فرمود: کسی از طرف او عذر خواهی نکند؛ بایستی خودش و فرزندانش مروان و دیگران از مدینه بیرون روند. لذا به امر آن حضرت آن‌ها را به طائف تبعید نمودند... [۲۰۱].

جواب ما:

بیایید دروغش را آشکار کنیم. اگر ابن العاص منافق بود، نباید پشت سر حضرت محمد شکلک در می‌آورد؛ زیرا در سورۀ منافقین، الله اولین صفت آن‌ها را اینگونه بیان می‌کند:

﴿إِذَا جَآءَكَ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ قَالُواْ نَشۡهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ ٱللَّهِۗ﴾[المنافقون: ۱]

«وقتی که منافقان پیش تو می‌آیند، می‌گویند: گواهی می‌دهیم که براستی تو رسول الله هستی...».

پس منافقان در ظاهر سازی استاد بودند. پس ای دروغگو، محال است که یک منافق پشت سر رسول الله شکلک درآورد! دلیل دیگر بر دروغ گویی تو این است که مگر رسول الله تنها بود؟ مگر اصحاب رسول الله نبودند؟ او چگونه جلوی عمرجرأت داشت که رسول الله را از پشت سر مورد تحقیر قرار دهد؟!.

می‌گوید:در زمان خلافت ابی بکر و عمر، عثمان شفاعت نمود که چون عموی من است، اجازه دهید که به مدینه برگردد آن‌ها قبول ننمودند و گفتند: طرد و تبعید شدۀ رسول الله را ما برنمی‌گردانیم. وقتی عثمان خود به خلافت رسید، آن‌ها را برگرداند و مورد اکرام و بذل و بخشش خود قرار داد. هر چقدر مردم و اصحاب رسول الله اعتراض کردند، اعتنا ننمود.

جواب ما:

خوب خودت را رسوا می‌کنی! وقتی اصحاب رسول الله! بعد از مرگ ایشان از کار عثمان ناراضی شدند، پس چگونه ممکن بود در حضور چنین مردمی ابی العاص رسول الله را تمسخر کند؟! یا عمر دختر پیامبر را بزند.

[۲۰۰] ج ۵، ص ۱٧. [۲۰۱] ص ۴۲٩.

ادعای ۱٧۱- ولید فاسق د ر حال مستی نماز جماعت خواند و عثمان او را والی کرد

از جمله کارهای عثمان یکی این است که ولید بن عقبه بن ابی معیط را به ولایت و امارت کوفه فرستاد. ولید کسی است که بنابر روایتمسعودی [۲۰۲]پیغمبر دربارۀ او به عثمان فرموده بود:

«انه من اهل النار»،یعنی، او اهل آتش است.

باز می‌نویسد:

در ایام امارت کوفه، شبی تا صبح مجلس عیش داشت و صبح که صدای مؤذن برخاست در حالت مستی به محراب مسجد رفت و با مردم نماز صبح را در چهار رکعت بجا آورد. آنگاه به مردم گفت: اگر میل دارید، برای شما بیشتر بخوانم.

و نیز بعضی از آن‌ها می‌نویسند: در محراب قی و استفراغ نمود که تمام مردم متأذی گردیدند و شکایت به عثمان بردند... [۲۰۳].

جواب ما:

اول، مسعودی یک معتزلی است که کسی به حرف‌هایش اعتنا نمی‌کند.

دوم، اگر حاکم گناه کرد، این گناه خلیفه نیست.

رسول الله نیز، همین ولید را فرستاد تا زکات جمع کند. او بر گشت و گفت که آن‌ها زکات نمی‌دهند! در حالی که دروغ می‌گفت.

و آیه نازل شد و فرستادۀ رسول را فاسق خواند:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِن جَآءَكُمۡ فَاسِقُۢ بِنَبَإٖ فَتَبَيَّنُوٓاْ أَن تُصِيبُواْ قَوۡمَۢا بِجَهَٰلَةٖ فَتُصۡبِحُواْ عَلَىٰ مَا فَعَلۡتُمۡ نَٰدِمِينَ٦﴾[الحجرات: ۶]

پس پیامبر، مرد فاسقی را امیر بر کاری کرد. آیا می‌توانیم او را سرزنش کنیم!.

دشمنی با صحابه او را کور کرده است. نمی‌گوید که مردم شکایت کردند و حضرت عثمان، ولید را بر کنار کرد! و شلاق زد. در حالی که شاهدان فقط دو نفر بودند و این، از خوبی عثمان بود که فامیل خود را حد زد و برکنار کرد! دیگر چه می‌خواهید؟.

و اگر بگویید: چرا با وجود اینکه قرآن ولید را فاسق خواند، باز او را فرماندار کرد. می‌گوییم: فاسق توبه می‌کند و در ظاهر این مرد توانایی‌هایی داشت و توبه کرده بود و عثمان می‌خواست از آن توانایی‌ها برای اسلام بهره گیرد. اگر هم اشتباه باشد، ما نگفتیم که عثمان معصوم است و همۀ کارهایش درست است.

علاوه بر این، این داعی تنها از بدی ولید می‌گوید و از جهادش نمی‌گوید. در تاریخ آمده است که مردم در نزد بزرگی از جهاد حبیب بن سلمه و کشور گشایی‌هایش صحبت می‌کردند، او گفت: اگر جهاد ولید بن عقبه را می‌دیدید، چه می‌گفتید.

چرا حضرت علی را نمی‌گویی که زیاد بن ابیه را برجان و مال مردم ایران مسلط کرد و او را والی ایران نمود و آخر کار زیاد بن ابیه با معاویه همراه شد!.

چرا در این جا مانند شیطان گنگ می‌شوی و بر علی اعتراض نمی‌کنی؟! خوانندۀ عزیز بداند که خلفاء، غیب نمی‌دانستند، کسی که در ظاهر درست و صالح و توانا و مدیر بود را، فرماندارش می‌کردند! نه بر علی شماتتی است و نه بر عثمان.

دربارۀ معاویه می‌گوید: «و عثمان معاویه را والی شام نمود.» معاویه که کارنامۀ نیکی از خود بر جای گذاشت غیر از جنگ با حضرت علی که کار درستی نبود. او بعد از وفات علی سرزمین‌های اسلامی را گسترش داد و با اقتدار زحمات رسول الله و صحابه را حفظ نمود.

و باز فراموش نکن که در زمان خلافت عثمان هم متصرفات پیشین، بیش از دو برابر شد! و این نشانۀ لیاقت عثمان بود. اگر لایق نبود، پیامبر دو دخترش را به او می‌داد؟ یک دختر به علی داد؛ شما گوش فلک را کر کردید! دو دختر را به عثمان داد،هیچ نمی‌گویید!.

[۲۰۲] مروج الذهب، ج ۱ (ذیل حالات عثمان). [۲۰۳] ص ۴۳۰.

ادعای ۱٧۲- غلط کاری‌های عثمان موجب قتل او شد... [۲۰۴].

جواب ما:

باز هم می‌گویید: ابن ابی الحدید سنی است ؛ مثل این است که بگوییم: داعی شیعه نیست!

[۲۰۴] ص ۴۳۰.

ادعای ۱٧۳- ایجاد نارضایتی در مردم منجر به قتل عثمان شد... [۲۰۵].

جواب ما:

نه آقا این طور نیست. عثمان را به نامردی شهید کردند. وقتی فقط مردم یک استان مصمم به خون خواهی عثمان شدند، با آنکه قاتلان عثمان خود را پشت شخصیت عظیمی چون حضرت علی پنهان کرده بودند، باز راهی به جایی نبردند! این مردم ناراضی که توانستند خلیفۀ پر قدرتی مثل عثمان را بکشند، چرا از عهدۀ یک استاندار او که در شام بود، بر نیامدند. پس افراد ناراضی اندک بود، این یهودیان بودند که آن‌ها را فریفته بودند.

[۲۰۵] ص ۴۳۲.

ادعای ۱٧۴- عثمان به اصحاب پیغمبر صدمه زد... [۲۰۶]

جواب ما:

مگر عثمان، شیعه بود که به اصحاب رسول صدمه بزند؟! این، عجیب است؛ اما از این عجیب‌تر اینکه شیعه مدافع اصحاب پیامبر شده آست!!.

[۲۰۶] ص: ۴۳۳.

ادعای۱٧۵- مضرب شدن ابن مسعود و مردن او ... [۲۰٧]

و علماء و مورخان شما نوشته‌اند که وقتی عثمان می‌خواست قرآن‌ها را جمع کند، تمام نسخ قرآن را طلب کرد و همه را جمع آوری نمود از جمله، قرآن عبدالله بن مسعود که از جمله کُتّاب وحی و مورد اطمینان خاتم الانبیاء بود. عثمان قرآن عبدالله را به جبر گرفت. وقتی عبدالله شنید که قرآن او را هم، مانند قرآن‌های دیگر سوزاندند، خیلی دلتنگ شد. در مجالس و محافل احادیثی را در قدح و بدی عثمان نقل می‌کرد. این خبر به عثمان رسید؛ پس به غلامان خود امر کرد تا او را تنبیه کنند. آن‌ها آن قدر عبدالله را زدند تا از شدت ضربات، دنده‌هایش شکست و مرد!.

جواب ما:

این را ابن ابی الحدید نوشته است. گویا این‌ها قرآن موجود را هم قبول ندارند. بعد این داستان را برای ایجاد شبهه می‌آورند که عثمان قرآن ابن مسعود را سوزاند و او اعتراض کرد! مثل اینکه آن قرآنی دیگر بود...

در ضمن، بگو: ببینم این ابن مسعود چرا حدیث‌های رسول را پنهان کرده بود و حدیثهایی را که در مذمت عثمان بود، نگفت تا وقتی که عثمان به او آزار رساند، بعد گفت!!.

چرا این آدم را که حدیث‌های رسول را پنهان کرده است، دوست دارید؟ این سخنان برای شیعیانی خوب است که عقل خود را به کار نمی‌برند و مقلّدند و تضاد در حرف‌های شما را نمی‌بینید.

[۲۰٧] همان.

ادعای ۱٧۶- مضرب شدن عمّار به امر عثمان

بیایید، بخوانیم:

شرح مبسوط این قضایا در کتب معتبر علمای خودتان ثبت است. ابن ابی الحدید در «شرح نهج البلاغه» و مسعودی در مروج الذهب [۲۰۸]ضمن مطاعنی که به عثمان وارد گردید، اشاره می‌کند که علت انصراف قبیلۀ هزیل و بنی مخزم از عثمان، عملیات او با عبدالله بن مسعود و عمار یاسر بود و صدماتی که بر آن‌ها وارد کردند. اینک قضاوت با آقایان با انصاف است تا پی به رقت قلب و دل رحمی او ببرند... [۲۰٩].

جواب ما:

گفتم که راوی ابن ابی الحدید است. این‌ها همه دروغ است.

[۲۰۸] ج ۱، ص ۴۳٧. [۲۰٩] ص ۴۳۵.

ادعای ۱٧٧- اذیت و تبعید نمودن ابوذر و وفات او در صحرای ربذه

این هم حتماً از فرموده‌های ابن ابی الحدید است. بله هست؛ ابن ابی الحدید و مسعودی و یعقوبی... [۲۱۰].

جواب ما:

البته بین ابوذر و عثمان اختلافی رخ داد که در آن ابوذر برحق نبود، سخن ابوذر این بود که هیچ کس حق ندارد بیش از نیاز خود طلا و نقره پس انداز کند؛ حتی اگر زکاتش را داده باشد. بدیهی است که این سخن درستی نبود و ابوذر خود به ربذه رفت و تبعید نشد.

[۲۱۰] ص: ۴۳۶.

ادعای ۱٧۸- پیامبر چهار صحابی را بسیار دوست می‌داشت: علی، ابوذر، مقداد و سلمان

می‌گوید: رسول الله فرمود: الله به من امر کرده است که با ۴ نفر دوست باش: علی، ابوذر، مقداد و سلمان.

این مرد از زبان سنی می‌نویسد:

مورخان نوشته‌اند: ابوذر، مرد ناراحتی بود و در شامات به نام علی (کرم الله وجهه)، تبلیغات شدیدی می‌نمود و مردم شامات را متوجه مقام علی نموده بود و می‌گفت از پیغمبر شنیدم که فرمود: علی، خلیفۀ من است. او دیگران را غاصب و علی را خلیفۀ منصوص معرفی می‌نمود، لذا عثمانسبرای حفظ جامعه و جلوگیری از فساد، ناگزیر او را از شامات فراخواند.

وقتی یک فردی بخواهد، مردم را بر خلاف صلاح جامعه تحریک کند بر خلیفۀ عصر لازم است که او را از محل انقلاب خارج نماید.

جواب ما:

این مرد از زبان سنی به ابوذر توهین می‌کند؛ در حالی که سنی به صحابه توهین نمی‌کند. او از زبان سنی می‌گوید که ابوذر می‌گفت: عثمان، غاصب خلافت است.

باز از زبان سنی می‌گوید:از کجا معلوم که ابوذر راست می‌گفت و حقی را ابراز می‌داشت و وضع حدیث از قول رسول الله نمی‌نمود؟... [۲۱۱].

جواب ما:

تو که این همه حدیث از اهل سنت آوردی، آیا نمی‌دانی که اهل سنت صحابه را عادل می‌دانند و معتقدند که هرگز صحابی از رسول الله خلاف حقیقت نقل قول نمی‌کند. پس چگونه ممکن است که سنی بگوید: از کجا معلوم ابوذر به رسول الله دروغ نبسته باشد!.

اگر سنی این حرف را زده است، پس دعوایت با او بر سر چیست؟ چرا با او مناظره می‌کنی؟ پس او هم یک شیعه است که کارش توهین به اصحاب پیامبر است. حالا چه فرقی دارد که ابوذر را بد بگوید یا ابی هریره را؟.

اخراج ابوذر به اجبار به ربذه توسط عثمانآن سنی دست پروردۀ داعی شیاد گفته است که ابوذر به میل خود به ربذه رفت که البته درست است. و بعد داعی، حدیثی از ابن ابی الحدید نقل کرده است و از زبان ابوذر به رسول الله تهمت زده است که روزی در مسجد خوابم برده بود، آن حضرت تشریف آورد و با پا به من زد که چرا در مسجد خوابیده ام؟ عرض کردم: بی‌اختیار خوابم برد.

آنگاه فرمود: وقتی تو را از مدینه اخراج نمایند، چه خواهی کرد؟ عرض کردم: به سرزمین مقدس شام می‌روم. فرمود: وقتی از آن جا هم اخراجت کنند، چه خواهی کرد؟ عرض کردم: برمی گردم به مسجد.

فرمود: وقتی از این جا هم اخراج شوی، چه خواهی کرد؟ عرض کردم: شمشیر می‌کشم و جنگ می‌کنم.

فرمود: آیا دلالت بکنم تو را به چیزی که خیر تو در آن باشد؟ عرض کردم: بلی. فرمود: «انسق معهم حيث ساقوك وتسمع وتطيع»یعنی، هرچه می‌کند، قبول کن و بشنو و اطاعت کن.

پس شنیدم و اطاعت نمودم. آنگاه گفت: «والله ليلقين الله عثمان وهو آثم في جنبی»، یعنی، به خدا قسم عثمان خدا را ملاقات می‌کند در حالی که گنه کار است در حق من... [۲۱۲].

جواب ما:

اینها، حرف‌های مفتی است که از ابن ابی الحدید نقل قول کرده است و پشیزی ارزش ندارد.

[۲۱۱] ص ۴۳۸. [۲۱۲] ص ۴۴۱.

ادعای ۱٧٩- رحیم، علی بن ابیطالب بود... [۲۱۳].

جواب ما:

ما قبول داریم که او با مومنان رحیم بود، اما این صفت، خاصّ او نبود. او در این صفت تنها نیست. الله می‌گوید: ﴿رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡ﴾. نمی‌گوید: «علی کان رحيما علی المؤمنين».

[۲۱۳] ص: ۴۴۲.

ادعای ۱۸۰- عثمان به فامیل بخشش می‌کرد و علی فامیل را ادب می‌کرد

می‌گوید: عثمان به فامیل‌های خود بذل و بخشش می‌کرد و علی به برادر خود، عقیل، چیزی از بیت مال نداد... [۲۱۴].

جواب ما:

می‌گویم: درست نیست. چون حضرت عثمان خودش از بیت المال برنمی‌داشت! چرا باید به فامیلش می‌داد؟! خود آدم که سوء استفاده نکند، مگر ممکن است که اجازه دهد دیگران دزدی کنند؟.

اگر بعضی از فامیل‌های خود را حاکم کرد، علی هم کرد؛ مثل عبدالله بن العباس و عبیدالله بن العباس و فامیل‌های دیگر خود را حاکم شهرهای مختلف کرد!.

بدان که ما نوشته‌های تاریخ طبری را وحی منزل نمی‌دانیم! حتی خود طبری هم نمی‌گفت: حرف‌هایم صد درصد درست است.

ویادتان باشد که درجایی از آن نوشته است: مالک اشتر از علی ناراضی شد و گفت که عبدالله در مکه، عبیدالله در مدینه، فلان در فلان جا... پس پیرمرده (منظور عثمان) را چرا کشتیم؟ و علی از پی او رفت و راضی‌اش کرد!؟.

[۲۱۴] ص ۴۴۳.

ادعای ۱۸۱- رقتار علی با عایشه بعد از جمل نشانۀ مهربانی اوست

بالاتر از همه، رفتار آن حضرت با ام المؤمنین عایشه بود که عقول عقلاء را محو گردانید. در صورتی که فتنه انگیزی او در اول خلافت و قیام کردن در مقابل آن حضرت و بد گویی‌های بسیار که نسبت به آن حضرت نمود، آدمی را چنان عصبانی می‌کند که اگر به او دست پیدا کند دمار از روزگارش برآورد و به اشدّ مجازات برساند؛ اما وقتی آن حضرت بر او غالب آمد، کوچک‌ترین اهانتی هم به او ننمود... [۲۱۵].

جواب ما:

خب شما چرا اهانت می‌کنید؟ اگر پیرو علی هستید، چرا اهانت می‌کنید؟!

قبول نداریم که عایشه فتنه انگیزی کرد، فتنه انگیزی را پیشینیان تو کردند که اصحاب را رو در روی یکدیگر قرار دادند. حالا هم شما تمامش نمی‌کنید و نسل در نسل ادامه داده و می‌دهید... تا امروز که خودت می‌گویی: علی کوچک‌ترین اهانتی نکرد. آیا شما هم اهانت نمی‌کنید؟ آیا شما پیرو علی هستید؟.

[۲۱۵] ص ۴۴۴.

ادعای ۱۸۲- معاویه در صفین لشکر علی را از آب منع کرد و علی برعکس عمل کرد

در جنگ صفین لشکر معاویه زودتر رسید و رود فرات را تصرف نمودند و دوازده هزار مرد جنگی برای حفاظت فرات قرار دادند. وقتی اردوی امیر المؤمنین رسید، مردان معاویه مانع برداشتن آب شدند.

حضرت برای معاویه پیغام دادند: ما به این جا نیامده‌ایم که بر سر آب جنگ کنیم، دستور دهید مانع آب نشوند و هردو لشکر آزادانه آب بردارند. معاویه گفت: هرگز آب نمی‌دهم تا علی با لشکرش از تشنگی جان بدهند.

وقتی حضرت این جواب را شنید، مالک اشتر را امر فرمود تا با یک عده سوار به یک حمله، لشکر معاویه را پرا کنده و فرات را تصرف نمایند.

وقتی به آب رسیدند، اصحاب عرض کردند: یا امیر المؤمنین، اجازه بفرمایید ما تلافی نماییم و آب را از آن‌ها منع نماییم تا از تشنگی هلاک شوند و جنگ زودتر خاتمه پیدا کند. حضرت فرمودند: به خدا قسم با آن‌ها معاملۀ به مثل نمی‌کنم؛ از اطراف فرات دور شوید... [۲۱۶].

جواب ما:

این مرد، دروغ گفتن بلد نیست! مگر رود فرات حوض بود که معاویه جلویش را بندد! فرات یک رود طویل است که با کمی عقب نشینی می‌توانست در سمت پایین یا بالای رود به ساحل رود و به آب برسد!.

لشکر معاویه تمام ساحل فرات از خلیج تا کوه‌های ترکیه را که در اختیار نداشت! در ضمن، جنگ صفین در منطقۀ جلگه بود! با کندن زمین به آب می‌رسیدند؛ در صحرای بی‌آب و علف که نبودند.

آیا دشمن را از آب محروم نکردن تا مومنان را بکشد، کاری عاقلانه است؟! هرگز نیست. آیا خون مومنان لشکر علی از تشنگی لشکریان معاویه کم اهمیت‌تر بود؟!

می‌گوید:

پس اگر دقیق و منصفانه بنگرید،تصدیق خواهید کرد که معنای آیۀ شریفه چنین می‌شود: ﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِ﴾مبتداء ﴿وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾معطوف بر مبتدا و خبر آن و آنچه بعد از آن است خبر بعد از خبر و همه، صفات یک نفر است.

جواب ما:

یا ایها العرب، بدانید که «و الذين»معنایش «و کسی که» است. دیگر «والذين»را ضمیر جمع ندانید و (کسانی که) معنی نکنید! پس در قرآن هر جا «يا الذين امنوا»آمده است، آن را «ای کسی که ایمان آورده‌ای» معنی کنید! آیه‌ای که می‌گوید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ﴾[البقرة: ۱۸۳] این طور معنی کنید: ای کسی که ایمان آورده‌ای بر تو روزه فرض شد. پس روزه نگیرید چون به یک نفر اشاره دارد و آن هم علی است!.

[۲۱۶] ص ۴۴۶.

ادعای ۱۸۳- آیۀ ﴿وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ﴾در حق علی است، هرچند که ضمیر جمع باشد

می‌گوید: در زبان عرب و عجم از باب بزرگداشت بسیار متداول است که جمع به جای مفرد بیاید... [۲۱٧].

جواب ما:

درست است الله خودش را گاهی با ضمیر جمع نیز، معرفی کرده است. لیکن در این جا، معنی بزرگداشت ندارد؛ این جا از انسان‌هایی صحبت می‌کند که خود را در مقابل الله ذلیل می‌کنند و آن قدر سجده می‌کنند تا در پیشانی آن‌ها آثار سجود نمایان می‌شود.

علی که از نظر شما این قدر فخیم است، چرا در قرآن نامش با احترام ذکر نشده است؟! در حالی که نام ذوالقرنین هست.

خنده دار است برای اثبات نظر خود این آیه را شاهد می‌آورد:

[۲۱٧] ص ۴۴٧.

ادعای ۱۸۴- آیۀ: ﴿إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱلَّذِينَ يُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَهُمۡ رَٰكِعُونَ٥٥﴾در حق علی نازل شد

در قرآن مجید که سند محکم آسمانی ما می‌باشد،این آیه نظایر بسیار دارد؛ مانند آیه مبارکۀ ولایت که می‌فرماید:

﴿إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱلَّذِينَ يُقِيمُونَ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ وَهُمۡ رَٰكِعُونَ٥٥﴾[المائدة: ۵۵]

«جز این نیست که مولی و متصرف در شما خدا و پیغمبر است و آنانی که ایمان دارند و نماز به پا می‌کنند و زکات در حالت رکوع می‌دهند».

جواب ما:

این سخن مثل این می‌ماند که ما بگوییم: به چه دلیل تقی را امام معصوم می‌دانید و جواب بشنویم که به همان دلیل که نقی امام معصوم است.

یک دلیل ما که این آیه دربارۀ حضرت علی نیست، همین است که «و الذین امنوا» به صورت جمع است!.

معلوم است کسانی که این مذهب باطل را ساخته‌اند، فرق «الذی» را با «الذین» نمی‌دانستند!.

آیا در رکوع می‌توان بچۀ خود را نصیحت کرد یا اذان گفت؟ هر کاری جای خود را دارد. کسی که زکات می‌دهد نباید در حالت نماز باشد. پس معنی آیه را غلط فهمیده‌ای.

معنی آیه:

دوستان شما، خدا و رسولش و مومنان هستند که نماز می‌خوانند و زکات می‌دهند و رکوع کنندگانند.

ادعای ۱۸۵- سنی می‌گوید: آیۀ ولایت درحق علی است

مورد اتفاق جمهور مفسران و محدثان است؛ از قبیل امام فخررازی [۲۱۸]، امام ابو اسحق ثعلبی [۲۱٩]، جار الله زمخشری و سلیمان بلخی که آیۀ ولایت در حق علی است... [۲۲۰].

جواب ما:

هرگز چنین نیست. این افرادی که نامشان ذکر شد، عالمان ما نیستند و حتی بعضی از ایشان دشمن ما هستند.

مشکل در الذين امنوا... والذين... يقيمون... يوتون... راکعون... است که به تمامی جمع هستند و علی یک نفر است. برای حل این مشکل داعی.

می نویسد:

جواب این اشکال را هم عرض کردم که در نزد اهل علم و ادب ثابت و شایع است و در بیانات ادباءِ و فضلاء بسیار دیده شده است که من باب تعظیم و تجلیل یا جهات دیگر حمل جمع بر واحد نموده‌اند.

چنان‌که جار الله زمخشری در «کشاف» می‌گوید: این آیۀ شریفه حصر است و در شأن علی نازل گردیده است؛ اما مقصود از اینکه به طریق جمع آورده شده، آن است که دیگران هم از آن متابعت نمایند.

و دیگر اینکه می‌گوید: در حق کسی نازل شده است که ۲۶۰ سال بعد پیدا شد؛ یعنی، در حق مهدی و می‌نویسد:

و افراد دیگری را از اهل عصمت مشمول این آیه می‌دانیم؛ یعنی، سایر امامان ما هم در این آیه داخل هستند... [۲۲۱].

جواب ما:

نام و نشانی از مهدی نیست. نام و نشانی از تقی و نقی هم نیست. آیه را در حق کسانی می‌داند که هنوز به دنیا نیامده‌اند. چرا باید علی در حال نماز زکات بدهد؟ او می‌گوید:

[۲۱۸] تفسیر کبیر، ص ۴۳۱. [۲۱٩] کشف البیان. [۲۲۰] ص ۴۵۰. [۲۲۱] ص ۴۵۳.

ادعای ۱۸۶- زکات دادن در حال رکوع جایز است

اول، این عمل لطمه‌ای به مقام آن حضرت نمی‌زند؛ بلکه توجه به سائل و خوش کردن دل او موجب کمال است. آن حضرت پیوسته در حال توجه به خدا و رضای پروردگار بودند و با این عمل، عبادت بدنی و روحی را با عبادت مالی که انفاق در راه خداست، جمع نموده است. آن التفاتی که لطمه به خشوع نماز می‌زند و سبب نقصان عبادت می‌گردد، التفات به امور دنیوی و اغراض نفسانی می‌باشد و اّلا توجه به عمل خیر که عبادتست و عبادت هم موجب کمال است.

جواب ما:

اصلاً منظور، دادن زکات در حال رکوع نیست! منظور وصف صفات مومنان است که نمازی می‌خوانند و زکات می‌دهند و از رکوع کنندگان هستند؛ مثل این آیه که دربارۀ حضرت مریم است:

﴿يَٰمَرۡيَمُ ٱقۡنُتِي لِرَبِّكِ وَٱسۡجُدِي وَٱرۡكَعِي مَعَ ٱلرَّٰكِعِينَ٤٣﴾[آل عمران: ۴۳]

«یا مریم پرستش کن ربّ خود را و سجده کن و رکوع نما با رکوع کنندگان.»

نمی‌گوید که همزمان همۀ کارها را انجام بده ؛ زیرا ممکن نیست که هم در حال رکوع باشیم و هم سجده.

در این جا با آنکه در آیۀ قبل، مریم را بزرگ و محترم داشت، می‌فرماید: ای مریم، تو را برگزیدم بر همۀ زنان عالم ؛ اما او را در «ارکعي» و «اسجدي» با ضمیر مفرد خطاب می‌کند و داعی برای اینکه قافیه تنگ است، می‌گوید: برای احترام، علی را به صورت جمع خطاب کرده است!.

دوم، اگر دربارۀ علی است، چرا نامش نیامده همانطور که نام مریم آمده است؟! نعوذبالله! الله از کسی می‌ترسید یا خجالت می‌کشید؟!.

آیا می‌شود دو عبادت را با هم درآمیخت؟ مثلاً وسط اذان، امر به معروف و نهی از منکر کرد؟ آیا ما می‌توانیم نماز عصر را به بهانه دفن کردن مرده نخوانیم؟! یا در همان حال که راه می‌رویم تا مرده را دفن کنیم، نماز بخوانیم؟! تداخل در عبادت زشت و از اختراعات شیعه است!.

ادعای ۱۸٧- عمر به رسالت حضرت محمد شک کرد

در کتاب شب‌های پیشاور [۲۲۲]بحث جالبی بین داعی و سنی درمی گیرد و مرتب داعی اصرار می‌کند که علیه خلفاء بد گوئی نکند. سنی‌ها هم می‌گویند: نه باید بگویی. آخر داعی می‌گوید:

از کتب اخبار و تواریخ معلوم می‌شود که یکمرتبه نبود، بلکه در دفعات متعدد اشخاصی شک می‌نمودند و بعد که کشف حقیقت می‌شد، بر می‌گشتند؛ اما بعضی بر آن شک باقی می‌ماندند و مغضوب غضب الهی می‌شدند.

حضرت عمر در صلح حدیبیه شک کرد که آیا رسول الله براستی پیامبر است... [۲۲۳].

جواب ما:

حدیث دروغی آورده است از ابن مغازلی. در حالی که این مرد راوی حدیث نیست! این اسم را در کتاب شب‌های پیشاور زیاد می‌بینید. او کیست؟.

او کسی است که کتاب «مناقب» را در ذکر علی بن ابی طالب نوشت و معتقد بود که علی قبل از خلقت آسمان‌ها و زمین به صورت نوری خلق شده بود و وجود داشت. او چون شیعه‌ها آیات را تاویل می‌کرد.

این روش نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور است که سر را رها می‌کند و تنه را می‌چسبد. صاحب مذهب؛ یعنی، شافعی را رها کرده و به ابن مغازلی شافعی چسبیده است!.

و امام مالک را رها کرده به ابن صباغ مالکی و سبط ابن جوزی چسبیده! امام ابوحنیفه را رها کرده به سلیمان حنفی بلخی و ابن ابی الحدید و استاد ابن ابی الحدید و ابو جعفر اسکافی و زمحشری و دیگر شیعه‌ها و معتزلی‌ها چسبیده است!.

قبول دارم حضرت عمر در آن روز زیاده از حد گفت و ابوبکر او را منع کرد. البته این را رسول الله به آن‌ها یاد داده بود که حق اظهار نظر دارند و با آن‌ها مهربان بود. خودش می‌فرماید که تا امروز (که خلیفه هستم) از آن روز خائفم و هرچه صدقه و عبادت و استغفار می‌کنم! باز امین نیستم! زیرا تندگویی کردم!.

غیر از ایشان در ابتدا همۀ مسلمان‌ها با رسول الله مخالفت کردند حتی وقتی که امر کرد از احرام خارج شوند، کسی اطاعت نکرد. حتی علی

پیامبر به علی گفت: اسم مرا پاک کن و در قرارداد ننویس: محمد رسول الله ؛ بلکه محمد بن عبدالله بنویس

چون مشرکان قبول نداشتند.

علی گفت: نه ؛ اسمی را که الله به تو داده است، پاک نمی‌کنم.

در تواریخ هم نیامده است که وقتی پیامبر به مسلمان‌ها گفت: از احرام خارج شوید. علی خارج شده باشد. همه انکار کردند! انکار هم نکردند ؛ دستور اجرا نشد!.

مخالفت مسلمان‌ها برای چه بود؟ اول، از عدم توجه به این آیه:

﴿وَعَسَىٰٓ أَن تَكۡرَهُواْ شَيۡ‍ٔٗا وَهُوَ خَيۡرٞ لَّكُمۡۖ﴾[البقرة: ۲۱۶]

«چه بسا چیزی را دوست ندارید و آن برای شما بهتر است».

دوم، آن‌ها نمی‌خواستند مشرکان را پیروز و خوشحال ببینند و مایل بودند عبادت حج را به پایان ببرند.

پس نیت مهم است. پدر به پسر می‌گوید: فعلاً نماز نخوان و نماز را نیمه رها کن؛ چون کار مهمتری در پیش است. پسر انکار می‌کند و نماز را به پایان می‌رساند. در این جا پسر از پدر نافرمانی کرده است؛ اما این نافرمانی کجا و نافرمانی آن‌ها کجا!.

رسول الله، صحابه را از شراب منع کردند؛ آن‌ها فوراً قبول کردند. از حج در سال صلح حدیبیه منع کردند؛ آن‌ها تعلل کردند؛ یعنی جهاد را می‌خواستند.

شما عوض آنکه از صحابه بدگوئی کنید، بهتر بود که بگویی: آن‌ها انسان بودند و اشتباه کردند و فقط برای لحظاتی کوتاه این اشتباه را مرتکب شدند و ندانستند اطاعت پیامبر از عبادت حج و جهاد مهمتر است اما خیلی زود به خود آمدند.

بهتر بود از فرماندهی رسول الله تعریف می‌کردی که وقتی نافرمانی لشکر را دید! خودشان از خیمه خارج شدند و قربانی کردند و از لباس احرام بیرون آمدند. اصحاب که مصمم بودن رسول الله را دیدند در قربانی کردن و کندن لباس احرام از هم پیشی گرفتند! تازه امروز هم عمر می‌گوید:

من به خود ایمن نیستم از زبان درازی آن روز...

ای داعی، این همه فرمانبرداری را ندیدی! یک نافرمانی چند لحظه‌ای آن هم با نیت خوب را دیده‌ای! در ضمن، نافرمان تا آخر عمر با صدقه و عبادت و استغفار سعی می‌کند تا کارش را جبران کند. این‌ها را نمی‌بینی؟!

[۲۲۲] ص ۴۵۴ و ۴۵۵. [۲۲۳] ص ۴۵۶.

ادعای ۱۸۸- حضرت محمد و علی یک روح در دو بدن بودند

برای اینکه ثابت کند حضرت محمد و علی یک روح در دو بدن بودند؛ این شعر لیلی و مجنون را مثال آورده است:

گفت مجنون: من نمی‌ترسم ز نیش
صبر من از کوهِ سنگین است بیش
لیک از لیلی وجود من پر است
این صدف پر از صفات آن دُر است
داند آن عقلی که آن دل روشنی است
درمیان لیلی و من فرق نیست
ترسم ای فصاد چون فصدم کنی
نیش را ناگاه برِ لیلی زنی
روحهُ روحي و روحي روحهُ
من یری الروحین عاشا في البدن... [۲۲۴].

جواب ما:

از این بهتر دلیلی ندارد!!.

در این جا، حرف‌های بی‌دلیل و برهان زده است. از یک طرف علی را پیغمبر نمی‌داند از طرف دیگر در دو صفحه عقب‌تر حضرت علی را از جمیع انبیاء و رسل برتر می‌داند! (غیر از حضرت محمد).

این مرد مکار می‌داند که اگر بگوید: علی پیغمبر است. مسلمان‌ها او را کافر می‌دانند. لذا منکر است که علی پیامبر است، اما می‌گوید: علی از پیامبران برتر و افضل است!

مثل کسی که در مدح پرستاری غلو کند و ما بگوییم: اینکه دکتر نیست! اینکه مدرک دکتری ندارد! و او بگوید: بله من قبول دارم که دکتر نیست اما از همۀ دکترها افضل و بهتر است!.

این قوم در مرز کفر متوقف می‌شوند و حرف دل خود را نمی‌گویند اما در دل به کفری بزرگتر معتقدند.

علی را پیامبر نمی‌دانند؛ چون این کفری صریح است. اما علی را از پیامبران برتر می‌دانند. این جمله مبهم است تا کسی به آن‌ها کافر نگوید.

[۲۲۴] ص ۴۶۲.

ادعای ۱۸٩- آیۀ مباهله دلیلی است بر اینکه پیامبر و علی یک روح بودند در دو بدن

به او گفته شد: سند بیار که محمد و علی یک روح در دو بدن بودند. جواب داد:

اولین دلیل ما از قرآن کریم است که سند محکم آسمانی ما می‌باشد و بزرگترین دلیل از قرآن مجید آیه مباهله است که به صراحت می‌فرماید:

﴿فَمَنۡ حَآجَّكَ فِيهِ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَكَ مِنَ ٱلۡعِلۡمِ فَقُلۡ تَعَالَوۡاْ نَدۡعُ أَبۡنَآءَنَا وَأَبۡنَآءَكُمۡ وَنِسَآءَنَا وَنِسَآءَكُمۡ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمۡ ثُمَّ نَبۡتَهِلۡ فَنَجۡعَل لَّعۡنَتَ ٱللَّهِ عَلَى ٱلۡكَٰذِبِينَ٦١﴾[آل عمران: ۶۱]

«پس هر کس با تو در مقام مجادله بر آید دربارۀ عیسی بعد از آنکه با وحی خدا به احوال او آگاهی یافتی. بگو: بیایید ما و شما با فرزندان و زنان خود و نزدیکانی که از غایت بزرگواری به منزلۀ نفس ما باشند با هم به مباهله برخیزیم (یعنی، درحق یکدیگر نفرین کرده و در دعا و التجاء به درگاه خدا اصرار ورزیم) تا دروغ گو و کافران را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم.... [۲۲۵]».

جواب ما:

آیا این دلیل است؟ یک بار جواب دادم که این اختصاص به علی و فاطمه و حسن و حسین ندارد. اگر حضرت محمد یک بار خالد را امیر لشکر کرد، نباید نتیجه بگیریم که غیر از او، امیر دیگری نیست. اگر یک بار علی را با خود به مباهله برد، نباید نتیجه بگیریم که در دورۀ بعدی غیر از علی کس دیگری را نمی‌برد.

و دلیل ما این است که «نساءنا» جمع است، اما شما می‌گویید: فقط دربارۀ فاطمه است.

و بازگفتیکه مسلم و سلیمان بلخی و سبط ابن جوزی و گنجی شافعی با الفاظ کم و زیاد آورده‌اند. او یک لفظ از مسلم گرفته که راست است و یک لفظ از سلیمان بلخی گرفته که دروغ است و محصول خود را بیرون داده است.

می‌نویسد:

در روز مقرر، تمام جمیعت نصاری به اتفاق هفتاد نفر از علمای خود در بیرون دروازۀ مدینه در دامنۀ کوه ایستاده و منتظر بودند که رسول اکرم با طمطراق و جمیعت فراوان برای مرعوب کردن آن‌ها تشریف فرما شود.

ناگاه درِ قلعۀ مدینه باز شد و خاتم الانبیاء با جوانی در طرف راست و زن محجوبه‌ای در طرف چپ و دو بچه در مقابل خود آمدند تا در زیر درختی مقابل نصاری قرار گرفتند (و دیگر احدی با آن‌ها بیرون نیامد)... [۲۲۶].

جواب ما:

داری دروغ میگی آیا مدینه دروازه داشت؟ آیا مدینه قلعه داشت؟ پس چرا وقتی کفار به مدینه حمله کردند، رسول الله خندق کند؟ آیا این حدیث مباهله راست است؟!

چرا باید این مباهله را دلیل بگیری که آن دو یک روح بودند در دو بدن؟ چرا خروج محمد و ابوبکر و بودن در غار را دلیل نمی‌گیری که آن‌ها یک روح بودند در دو بدن؟ مگر الله در آیه نمی‌گوید:

﴿لَا تَحۡزَنۡ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَنَاۖ﴾[التوبة: ۴۰] یعنی، از بین این جماعت الله با من و توست.

مگر شما نمی‌گویید: «حق مع علي وعلي مع حق». خب نتیجه بگیرید که الله (حق) و علی هم یک روح هستند در دو بدن. علی اللهی‌ها با همین دیدِ داعی، به این حدیث نگاه کردند و علی را الله دانستند و تا قعر جهنم پیشروی کردند! و آن را فتح نمودند!.

[۲۲۵] ص ۴۶۵. [۲۲۶] ص ۴۶۶.

ادعای ۱٩۰- شواهدی از اخبار در اتحاد روحی پیغمبر و علی از اهل سنت

این جا بیش از ده حدیث جعلی روایت کرده است در حق علی که هیچ کدام سند درستی ندارد یا دروغ است!... [۲۲٧].

جواب ما:

این شیوۀ ناپسند، عادت این مرد است که فرق حدیث صحیح و غیر صحیح را نمی‌فهمد، اما همین که حدیثی در فضیلت ابوبکر باشد، حدیث شناس می‌شود و اگر در بخاری و مسلم هم باشد، می‌گوید: ضعیف است!.

در همین عنوان سه بار از سلیمان بلخی روایت کرده است آخر این آدمی که ۸۰ سال پیشتر از مناظرۀ نویسندۀ کتاب شب‌های پیشاور مرده است، مگر کی بود؟ آیا راوی حدیث بود؟! اگر داعی ۱۰۰ سال زود‌تر به دنیا می‌آمد، با توجه به نبود سلیمان بلخی، این همه احادیث را از کجا پیدا می‌کرد تا کتاب خود را با آن‌ها پر کند.

[۲۲٧] ص ۴۶٩.

ادعای ۱٩۱- چون پیغمبر افضل بر انبیاء است، علی هم افضل ازآن‌ها می‌باشد... [۲۲۸].

جواب ما:

با وجود این، نمی‌دانیم چرا قرآن این حرف مستدل و منطقی را قبول ندارد و ذکری از علی در قرآن نیست!.

و حدیث‌هایی که آورده است، همه دروغ است. ما دیگر این همه احادیث دروغ را دربارۀ پیامبر ذکر نمی‌کنیم.

دلایل افضل بودن علی بر انبیاء

در این جا، یک داستان دروغین نقل کرده است که حتی در قوطی عطارانی چون سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید هم پیدا نمی‌شود. لذا بدون سند ارائه داده است. خلاصه‌اش این است که وقتی حضرت علی ترور شد و سرش را با شمشیر زهر آلود شکافتند. شیعیان را خواست که اگر سوالی دارید، بپرسید؛ اما سعی کنید سوالات مهم را بپرسید و این آقای «صعصعه» که اسمش هم به آدمیزاد نمی‌خورد، سوالهای مهمش این بود که تو برتری یا آدم؟ تو برتری یا نوح؟ تو برتری یا ابراهیم؟ تو برتری یا موسی و عیسی؟.

در همه جا علی گفت: من برترم.

از آدم برترم. چون گندم که حلال بود من از تقوا نخوردم؛ و او با آنکه بر او حرام بود، خورد. و از ابراهیم برترم؛ زیرا بدون آنکه از خدا بخواهم مرده را زنده کند، قلبم مطمئن است و ایمان به زنده شدن مرده دارم... [۲۲٩].

جواب ما:

اگر این طور باشد، من هم از آدم برترم. زیرا الله به ایشان امر کرد که گندم حرام نخور و او سر پیچی کرد؛ اما من از امر الله تا امروز که فرمود: شراب حرام است. نخوردم و سرپیچی نکردم. من هم مثل علی از ابراهیم برترم؛ زیرا من هم به بعثت مردگان عقیده دارم بدون آنکه از الله خواسته باشم مرده را زنده کند!.

او نمی‌داند همین اجابت دعای ابراهیم که خدا پرنده مرده را برایش زنده کرد دلیل بر مقام والای اوست! علی اگر از ابراهیم برتر بود باید دعا می‌کرد یا الله، ۱۰ مرده را زنده کن. اگر اجابت می‌شد ما قبول می‌کردیم که علی برتر است. اگر اجابت می‌شد که حتماً در قرآن ذکر می‌شد.

آیا آدم عاقل می‌گوید که من از موسی برترم چون الله به او عصا داد و به کمک عصا به جنگ طاغیان رفت اما من از الله عصا نخواستم و بی‌عصا جنگیدم.پس با این حساب تمام مجاهدان از موسی برترند یا کسی که به خود بمب می‌بندد و بین کفار می‌رود و خود را منفجر می‌کند از علی برتر است چون علی چنین نکرد.

و می‌گوید: علی فرمود: من از نوح هم برترم؛ چون قومش را دعای بد کرد و من نکردم!.

جواب ما:

می‌گویم: پس شماها شیعۀ علی نیستید. زیرا علی دعای بد و نفرین و لعنت نکرد اما شما همچنان به عمر و ابوبکر لعنت می‌فرستید! و این را عبادت می‌دانید. اگر بگویید: علی نکرد و ما از طرف علی مامور شده‌ایم که دعای بد کنیم پس فضیلت علی بر نوح در چیست؟! نوح به زبان خود قوم را نفرین کرد و علی به شما گفت که نفرین کنید!.

می‌گوید:

علی گفته است که من از موسی برترم چون موسی وقتی الله به او گفت: برو ؛ فرعون را دعوت کن. گفت: من می‌ترسم که مرا بکشند، اما رسول که به من گفت: برو آیۀ برائت را بخوان من نترسیدم!.

جواب ما:

می‌گویم: آیه برائت را وقتی خواند که مکه در دست مسلمان‌ها بود. اینکه هنر نیست. در ضمن، با این حساب من هم از موسی برترم زیرا الله امر به جهاد کرد و من نترسیدم! و به جهاد روس‌ها رفتم!.

می‌گوید:

علی گفته است: من از عیسی برترم؛ چون به مادرش که او را زایید، امر شد که از عبادتگاه بیرون برو ؛ اما مادرم که مرا در کعبه زایید، سه روز در آن ماند؛ حتی درد زایمان که شروع شد، دیوار کعبه باز شد که بیا به درون!.

جواب ما:

در جواب می‌گویم: پس الله فقط به علی ظلم نکرد که نام او را در قرآن ذکر نکرد به مادرش هم که از مریم عذرا مهمتر بود، ظلم کرد؛ زیرا ذکری از او در قرآن نیاورده است و حتی حق او را خورده و گفته است که مریم «سيده نساء»است.

در ضمن، قصۀ تولد علی در کعبه دروغ است؛ چون در آن زمان درون کعبه پر از بت‌های ریز و درشت بود! و آن مکان به نجاست بت‌ها آلوده بود. وقتی الله نجاست بت‌ها را تحمل می‌کند! دیگر چه هنری است برای یک زن حامله!!.

اگر علی از نوح و ابراهیم و موسی و عیسی برتر است، به من بگویید که چرا در قرآن نوشته شده است:

﴿سَلَٰمٌ عَلَىٰ نُوحٖ فِي ٱلۡعَٰلَمِينَ٧٩﴾[الصافات: ٧٩]

﴿سَلَٰمٌ عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ١٠٩﴾[الصافات: ۱۰٩]

﴿سَلَٰمٌ عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ١٢٠﴾[الصافات: ۱۲۰]

﴿وَسَلَٰمٌ عَلَى ٱلۡمُرۡسَلِينَ١٨١﴾[الصافات: ۱۸۱]

و ذکری از علی در قرآن نیست؟

سلام که هیچ! حتی اسم خشک و خالی هم از او نیست؟ بعد می‌گویید که از ابراهیم برتر است!!.

[۲۲۸] ص ۴٧۲. [۲۲٩] ص: ۴٧۳.

ادعای ۱٩۲- علی صاحب کمالات جمیع انبیاء بوده است

باز حدیثی از ابن ابی الحدید معتزلی و سلیمان بلخی و گنجی شافعی و محی الدین عربی و ابن طلحه شافعی نقل قول کرده است. البته برای خالی نبودن عرصه، نام احمد بن حنبل و بیهقی (رحمهما الله) را هم آورده اما باز نوشته است با الفاظ کم و زیاد... [۲۳۰].

جواب ما:

یعنی، الفاظ زیادی را از سلیمان بلخی گرفته است و شاید همه را از سلیمان بلخی گرفته. برای اینکه قبح و زشتی کارش را بدانید، مثل این است که ما بگوییم:

در قرآن و تورات و انجیل با الفاظ کم و زیاد نوشته شده است: قل هو الله احد وهو ثالث ثلاثه والله هو عيسی بن مريم.

پس با الفاظ کم و زیاد؛ یعنی، همین قل هو الله احد را از قرآن گرفته است و ۲ تای دیگر را از تورات و انجیل (از احمد بن حنبل گرفته و از ابن ابی الحدید و گنجی شافعی) متوجه شدید این حقه بازی ظریف را؟!.

می‌گوید:

گنجی شافعی حدیثی را که مدعی است از زبان رسول الله شنیده‌اند، روایت می‌کند. اصل حدیث این است:

اگر کسی بخواهد به آدم در عملش و نوح در حکمتش و ابراهیم در عملش و موسی در هیبتش و عیسی در عبادتش نگاه کند پس به علی بنگرد... [۲۳۱].

جواب ما:

تو اول برادری خود را ثابت کن بعد تقاضای ارث کن. گفتم که این حدیث دروغ است! گنجی شافعی که شیعه بود و سنی‌ها او را کشتند؛ چون خائن بود و جای مسلمان‌ها و اموال آن‌ها را به مغول‌ها نشان می‌داد. اینکه سنی نیست که از او دلیل می‌آوری!.

حالا ببینید که داعی از ابن ابی الحدید چه‌ها نقل قول می‌کند:

قول به افضل بودن امیر المؤمنین، به امام احمد اختصاص ندارد؛ بلکه اکثر علمای منصف شما این معنی را تصدیق نموده‌اند. چنان‌که ابن ابی الحدید معتزلی در شرح نهج البلاغه [۲۳۲]می‌گوید:

«انه÷کان اولی بالامر واحق لا علی وجه النص بل علی وجه الا فضيلة فانه افضل البشر بعد رسول الله واحق الخلاصة من جميع المسلمين».

یعنی: علی÷اولی و احق به امر ولایت بود از جهت افضل بودن نه از جهت نص؛ زیرا او افضل بر تمام بشر بود بعد از رسول اللهصو احق به مقام خلافت از تمام مسلمانان.

جواب ما:

باز می‌گوید که ابن ابی الحدید سنی است! آیا بر پیشانی کسی نوشته شده است که او سنی است یا باید از حرف‌هایش فهمید که شیعه است یا سنی؟.

آیا آدمی زیر زبان خود پنهان نیست؟.

[۲۳۰] ص ۴٧۶. [۲۳۱] ص: ۴٧٧. [۲۳۲] ج ۱، ص ۴۶.

ادعای ۱٩۳- امامت ابوبکر با اجماع امت نبود

او در این مناظرۀ خیالی حرفی را از زبان سنی می‌گوید تا بتواند جوابش را بدهد. از زبان سنی می‌گوید:

امت اجماعاً بر خلافت ابی بکر حکم نمود و تسلیم شدند.حتی مولانا علی (کرم الله وجهه). بدیهی است اجماع امت حجت است و آن اجماع واجب؛ زیرا رسول الله فرمود: «لا تجتمع امتي علی الخطاء.»یعنی: «امت من اجتماع بر خطاء و ضلالت و گمراهی نمی‌نمایند».

علاوه بر اجماع که هر عاقل و دانایی را به زمین تسلیم فرود می‌آورد، کبرسن و شیخوخیت حق تقدم را به أبی بکر و عمر داد نه به علی (کرم الله وجهه) با تمام فضل و کمال و نزدیکی به رسول الله که مورد قبول تمام امت بود.

و نیز، حدیثی را خلیفه عمرسنقل نمود و فرمود: «لا يجتمع النبوة والملك في اهل بيت واحد»،

«یعنی، نبوت و سلطنت در یک خانواده جمع نخواهد شد».

علی (کرم الله وجهه)را از مقام خلافت ساقط نمود؛ چون علی اهل بیت رسول الله بود؛ لذا نمی‌شد واجد مقام خلافت گردد... [۲۳۳].

جواب ما:

البته که امت بر ضلالت متفق نمی‌شوند. اما تو نمی‌توانی بگویی که چون حضرت سعد بن عباده در انتخاب متفق با بقیه نبود، پس خلافت ابوبکر درست نیست.

ما نمی‌گوییم که همه انتخاب کردند. می‌گوییم: اکثریت قریب به اتفاق انتخاب کردند و عدۀ کمی هم یا بعد بیعت کردند یا تحت امر حکومت زندگی کردند و این حرف‌های عجیب را که ما خلیفه‌ایم، عنوان نکردند!.

دوم، ما نمی‌گوییم که پیر بودن دلیل بر مشروعیت است. چرا این حرف را در دهان ما می‌گذارید.

سوم، حدیثی که از امیر المومنین عمر نقل کردی، دروغ محض است. تو از زبان سنی، هر حرفی را که دلت می‌خواهد را می‌گویی تا جواب دادن برایت آسان باشد. اگر می‌خواهی دلیل ما را دربارۀ برحق بودن خلافت ابوبکر بشنوی، یکی این است که می‌گوییم: در قرآن اشاره‌ای به این امر مهم نشده است که شما می‌گویید: علی را خدا انتخاب کرد! پس این گفتۀ شما حقیقت ندارد!.

ای کسی که عزیز دل ما نیستی، امر خلافت مهم بود یا نبود؟ اگر نبود، چرا این کتاب ۱۰۵۰ صفحه‌ای را نوشتی؟ چرا زندگیت را وقف این موضوع کردی؟ پس بود! اگر بود، چرا قرآن ذکری از این موضوع مهم ندارد؟.

باز آیات را تاویل نکنی!.

با مقامی که شما به علی می‌دهید قران، باید نام او را ذکر می‌کرد. باید صد بار ذکر می‌کرد. مگر نمی‌گویید: علی از همۀ پیامبران افضل است؟ پس باید ذکر می‌کرد. حالا که قرآن یادی از علی نکرده است، پس شما چکاره هستید؟.

می‌گوید:

وا عجب از تشکیل چنین دستۀ کوچکی در یک مکان سر پوشیدۀ کوچک که آن را اجماع نامگذاری کنند و بعد از هزار و سیصد و سی و پنج سال هنوز هم روی این حرف و عمل غلط با تعصب پافشاری و ایستادگی نمایند و بگویند: اجماع امت دلیل برحقانیت خلافت است؛ یعنی، چنین اجماعی که چند نفر در مکان سر پوشیدۀ سقیفه جمع شده‌اند و مقدّرات یک ملت و امت را به دست یک نفر دادند، حق بود و باید مورد تبعیت قرار گیرد؟!.

جواب ما:

مرتب تکرار می‌کنی: دستۀ کوچک و قلیل!! خب این سوال را جواب بده که این دستۀ کوچک و قلیل چگونه تصمیم خود را به یک دستۀ بزرگ و کثیر و شجاع تحمیل کردند؟!.

بگو: آیا همه بیعت کردند یا نه؟ حالا که اکثر حاضران بیعت کردند، دلیلی است که آن‌ها هم می‌دانستند که در حقیقت، این دستۀ کوچک و قلیل در کمیت، اصل و اساس اسلام بودند.

به قول خودت: یکی مرد جنگی به از صد هزار.

معلوم است که حق نصمیم گیری از آنِ مردم مدینه بود نه مکی‌ها نه قبایل عرب.

می‌گوید:

بر فرض تسلیم فرمودۀ شما (مراد اجماع عقلاء و کبار اصحاب بود) باشیم، آیا عقلاء و کبار از صحابه، همان عده‌ای بودند که در زیر سقف سرپوشیده و کوچک سقیفه به پیشوایی ابی بکر و عمر و ابو عبیدۀ گور کن (جراح) رأی دادند و بیعت نمودند؟!

آیا در سایر بلاد مسلمانان، عقلاء و بزرگان صحابه نبودند؟! آیا تمام عقلاء قوم و کبار از صحابه، در حین وفات رسول الله در همان سقیفۀ مدینه جمع بودند؟.

جواب ما:

بقیه چه کسانی بودند؟ حاضران، بزرگان انصار و مهاجر بودند. آن‌هایی هم که نبودند، قبول کردند. چرا قبول کردند؟ می‌توانستند قبول نکنند. ابوبکر و عمر که ارتش یا قومی نداشتند.

[۲۳۳] ص۴۸۰.

ادعای ۱٩۴- اسامه خودش امیر ابوبکر بود. چگونه یک شبه مامور او می‌شود

به فرمودۀ شما فرصت خبر دادن به تمام مسلمانان نبود و وقت می‌گذشت. ما هم با شما هم صدا می‌شویم و می‌گوییم: به مکه و یمن و طائف و سایر بلاد و ولایات مسلمانان دسترسی نداشتند؛ آیا به اردوی اسامه بن زید هم که نزدیک مدینه بود، دسترسی نداشتند تا بزرگان صحابه را که در اردو بودند، خبر نمایند؟ و با آن‌ها شور نمایند. شاید یکی از آن‌ها مثلاً امیر لشکر اردو، اسامه بن زید، شایسته‌تر بود؛ زیرا رسول اکرم او را امیر بر اهل اردو کرد که ابی بکر و عمر نیز، در تحت امارت اسامه بودند. وقتی اسامه شنید که... بدون شور و اطلاع آن‌ها با یک نفر بیعت نمودند، سوار شد و به مسجد رفت که تمام مورخان نوشته‌اند: فریاد زد این چه غوغایی است بر پا نموده‌اید شما با اجازۀ چه کسی خلیفه تراشی نمودید؟ شما چند نفر چه کاره بودید که بدون شور مسلمانان و کبار صحابه و اجماع آن‌ها تعیین خلیفه نمودید؟!.

عمر جهت استمالت پیش آمد و گفت: اسامه کار تمام شد و بیعت واقع گردید... تو هم بیعت بنما. اسامه متغیر شد و گفت: پیغمبر مرا بر شما امیر قرار داد و از امارت هم عزل نگردیدم؛ چگونه امیری که رسول الله به امارت و ریاست بر شما برگزید، در تحت امر و بیعت مأموران خود قرار گیرد؟... [۲۳۴].

جواب ما:

اسامه برای امر خاصی امیر بود؛ امیر همۀ امت که نبود. در ضمن، همین لشکر اسامه کافی بود که شورای سقیفه را با تصمیمش ببلعد البته به یک شرط! به شرطی که حرف تو درست باشد و آن‌ها به حقیقت، گروه کوچک و حقیر و قلیلی می‌بودند.

در این جا ملامت متوجۀ اسامه است که چرا مثل زن‌ها جیغ زد؟ و چرا مثل مردها تیغ نزد؟ چرا مثل یک فرمانده شمشیر نکشید تا عمر و ابوبکر و ابوعبیده را برجای خود بنشاند؟! پس داستان تو سر تا پا خیالی است.

می‌گوید:به عمد نخواستند علی و بنی‌هاشم و کبار صحابه را که در خانه جمع بودند، خبر نمایند. خلیفه عمر تا درِ خانۀ پیغمبر آمد، اما داخل نشد تا علی و بنی‌هاشم و کبار صحابه که در خانه بودند، با خبر نشوند.

خوب است که مراجعه نمایید به تاریخ بزرگ محمد بن جریر طبری [۲۳۵]که از اکابر علمای خودتان در قرن سوم بود و می‌نویسد:

عمر از درِ خانۀ پیغمبر داخل نشد و به ابی بکر پیغام داد که زود بیا که کار مهمی دارم. ابی بکر گفت: الحال وقت ندارم. باز پیغام داد: امر مهمی پیش آمده است؛ وجود تو لازم است.

ابی بکر بیرون آمد. محرمانه قضیۀ اجتماع انصار را در سقیفه به او خبر داد و گفت: لازم است به آن جا برویم.

دو نفری رفتند. در راه ابو عبیده (گور کن) را هم با خود بردند تا سه نفری تشکیل اجماع امت بدهند....

شما را به خدا انصاف دهید اگر دسیسه و قرار دادی در کار نبود، عمر که تا در خانه پیغمبر رفت، چرا داخل نشد؟ تا حادثه را به سمع تمام بنی‌هاشم و کبار صحابه برساند و از همگی استمداد نماید؟ آیا ابی بکر عقل کل و منحصر به فردی در امت پیغمبر بود؟! و دیگران از صحابه و عترت پیغمبر بیگانه بودند که نباید از این حادثه با خبر شوند!... [۲۳۶].

جواب ما:

ای داعی، حالا که این را می‌گویی پس باید به ناچار قبول کنی که روح ابوبکر از توطئه خبر نداشت و بی‌خبر در خانۀ پیغمبر منتظر کفن و دفن بود و عمر هم، دستی در توطئه نداشت؛ زیرا در فکر خنثی کردن آن توسط و به همراهی ابوبکر بود.

از یک طرف اسامۀ مخالف، از یک طرف انصار مخالف، از یک طرف بنی‌هاشم مخالف، از یک طرف بزرگان صحابه و به گفته تو مخالف، پس این معما را حل کن که آخر این سه نفر که تو یکی از آن‌ها را گور کن لقب دادی، چرا گوی خلافت را از همه ربودند؟! بعد شما که می‌گویید: علی عالم غیب و شهاده بود؛ پس چطور عمر از شورا خبر دار شد اما علی نشد؟! این نقصی برای علم این امام معصوم که علم لدنی دارد، نیست؟!.

در زمان شورای سقیفه، دو امام دیگر زنده بودند؛ در کل سه امام با فاطمۀ معصوم، چهار معصوم!.

حسن و حسین هم که از نظر شما از بدو تولد علم لدنی دارند و داشتند؛ نوشتم: «دارند» برای اینکه شما در قبر هم همین علم را برای حسین ثابت می‌کنید و به آن ایمان دارید. در زمانی که سه امام زنده بودند، باید زور همین سه نفر امام به آن سه نفر دیگر که یکی از آن‌ها گورکن بود، می‌رسید! تازه معصوم چهارم را حساب نکردم!.

[۲۳۴] ص ۴۸٧. [۲۳۵] ج ۲، ص ۴۵٧. [۲۳۶] ص ۴۸۸.

ادعای ۱٩۵- سنی هم قبول دارد که اجماع بر خلافت ابوبکر واقعنشد... [۲۳٧].

جواب ما:

خوب است که گفتی: سنی هم قبول دارد که اجماع واقع نشد (در روز اول). پس چرا از زبان سنی در مناظره، دلیل آوردی و گفتی: «دلیل مشروعیت خلافت ابوبکر، اجماع همه بود».

مگر نمی‌گویید: علی از همۀ پیامبران افضل است؟ پس باید نامش را ذکر می‌کرد.

باز نگویی: مگر هر چیزی در قرآن هست؟! نماز ظهر چند رکعت است؟.

در قرآن چند صد بار نوشته است که نماز بخوانید. البته از ۴ رکعت ظهر ننوشته است. اما مقایسۀ تو مع الفارق است. هر وقت ما از تو تعداد فرزندان امام تقی را پرسیدیم که چرا در قرآن عدد فرزندانش ذکر نشده است؟ تو این جواب را به ما بده که در قرآن از جزئیات نماز اثری نیست. ما از تو می‌پرسیم: اصلی از اصول دین شما امامت است. چرا قرآن دربارۀ آن ساکت است؟.

شما بگویید: چرا قرآن دربارۀ علی که افضل از انبیاء است، ساکت است؟! در حالی که دربارۀ نماز بیش از ٧۰۰ آیه دارد.

می‌گوید ما نمی‌گوییم علی از جملۀ پیامبران است! چون این کفر است؟!.

اما در حیقت شیعه حتی این را نمی‌گوید؛ خوب بنگرید او می‌گوید: از همه پیامبران بهتر است! می‌بینید چگونه می‌خواهد ما را فریب می‌دهد!؟.

از طرفی منکر است که علی پیامبر است

از طرفی او را از پیامبران برتر میداند

[۲۳٧] ص ۴٩۰.

ادعای ۱٩۶- دور نمودن کبار صحابه از بیعت با ابی بکر ... [۲۳۸].

جواب ما:

خودت می‌بُری و خودت می‌دوزی؟ آیا ما گفتیم: همۀ مردم در روز اول با ابوبکر بیعت کردند؟ تقریباً همه در روزهای بعد بیعت کردند و زوری در کار نبود. آیا زوری در کار بود؟ اگر بود، کی و کجا بود؟ تو که می‌گویی: نه لشکر اسامه با او بود نه علی و بنی‌هاشم نه انصار نه مهاجر. تو خودت هم نمی‌دانی که چه می‌گویی؟

[۲۳۸] ص: ۴٩۱.

ادعای ۱٩٧- سعد بن عباده را توطئه گران کشتند... [۲۳٩]

به نوشتۀ کتاب «روضه صفا»، سعد بن عباده را شبانه ترور کردند چون مخالف خلافت ابوبکر بود.

جواب ما:

دروغی است از سلسله دروغ‌های بی‌پایان او! و این کتاب «روضه صفا» را هم نمی‌شناسیم که چه کسی نوشته است و دربارۀ چیست؟.

کشتن رییس قبیله انصار ساده نبود.

[۲۳٩] همان.

ادعای ۱٩۸- بالا بودن سن عمر دلیلی بر ارجحیت نیست... [۲۴۰]

جواب ما:

ما اصلاً نمی‌گوییم که در حضور بزرگتر، کوچکتر امیر نمی‌شود، مگر رسول الله اسامه را امیر نکرد. تو خودت از زبان ما می‌گویی و تهمت می‌زنی؛ خودت هم جواب می‌دهی.

[۲۴۰] ص ۴٩۵.

ادعای ۱٩٩- پیامبر، علی را جانشین خود کرد

در غزوۀ تبوک، وقتی رسول اکرم عازم حرکت شد، منافقان محرمانه توافق کردند که در غیاب آن حضرت در مدینه انقلابی بر پا کنند، لذا برای ادارۀ امر مدینه مرد کاردانی لازم بود که به جای آن حضرت در مدینه بماند و با قوت قلب و حسن سیاست مدینه را اداره و عملیات منافقان را خنثی نماید.

تمنا می‌کنم از آقایان محترم که بفرمایید: پیغمبر چه کسی را در مدینه به خلافت و جانشینی خود قرار داد... [۲۴۱].

جواب ما:

کودتا و انقلاب منافقان در مدینه از حرف‌های بچگانۀ این مرد است! منافقان چنین جراتی نداشتند؛ زیرا به فرض اگر شهر را دو روزه تصرف می‌کردند! بعد که لشکر بر می‌گشت، کجا می‌رفتند؟.

منافقان برای این منافق شدند که قدرت و جرأت نداشتند. حالا تو داری به آن‌ها دل و جرأت می‌دهی که کودتا می‌کردند.

حضرت علی،خودش، از شغل پست فرمانداری بر کودکان و زنان نالان بود؛ زیرا رسول الله دستور داده بود همۀ مردان خارج شوند و علی را بر زنان و کودکان شهر امیر کرد.

می‌گوید:

با وجود پیران سالخورده،نباید جوان نورس را به کار گماشت. پس چرا هنگام فرستادن آیات اول سورۀ برائت بر اهل مکه که وجود پیران سالخوردۀ با تدبیر و جهان دیده لازم بود تا با حسن سیاست اداء وظیفه نمایند و همچنین برای هدایت اهل یمن از وجود شیوخ سالخورده مانند ابی بکر و عمر و دیگران استفاده ننمود و امیر المؤمنین را مأمور هدایت اهل یمن نمود... [۲۴۲].

جواب ما

علی زیردست ابوبکر در حج بود و پشت سر او نماز خواند. حالا همین سوال را ما از تو می‌پرسیم که با وجود بودن علی چرا پیغمبر کارهای مهم مثل همین امیر حجاح بودن یا فرمانده لشکر بودن را به اصحاب دیگر می‌داد؟.

پیامبر برای این اعلان برائت را به علی داد که در بین اعراب رسم بود خبر مهم را اگر خود شخص نگفت، یکی از افراد فامیلش بگوید.

و دیگر اینکه پیامبر کارها را بین اصحاب تقسیم کرد. آیا نخوانده‌ای که ماموریت‌های مهم را به اصحاب دیگر هم می‌دادند.

[۲۴۱] همان. [۲۴۲] ص ۴٩۶.

ادعای ۲۰۰- علی، فارق بین حق و باطل است

باز سلیمان بلخی، باز گنجی شافعی، باز حدیث دروغ!.

«سيكون من بعدي فتنة. فإذا كان ذلك فالزموا علي بن أبي طالب فإنه أول من آمن بي وأول من يصافحني يوم القيامة وهو الصديق الأكبر وهو فاروق هذه الأمة».

«بعد از مدتی فتنه خواهد بود. پس همراه علی باشید چون او اولین ایمان آورنده به من است و او اولین کسی است که در روز قیامت با من دست می‌دهد و صدیق اکبر است و جدا کنندۀ حق از باطل است».

و محمد بن یوسف گنجی در «کفایت الطالب» [۲۴۳]همین حدیث را نقل نمود به اضافۀ این کلمات «وهو يعسوب المؤمنين وهو بابي الذي اؤتی منه وهو خليفتي من بعدي».

یعنی: و اوست پادشاه مومنان و اوست باب من که از آن باب بر من داخل می‌شوند و اوست بعد از من خلیفه‌ام!.

و نیز، محمد بن طلحه شافعی در «مطالب السئول» و خطیب خوارزمی در «مناقب» و ابن صباغ مالکی در «فصول المهمه» و خطیب بغداد در «تاریخ بغداد» [۲۴۴]و حافظ ابن مردویه در «مناقب» و سمعانی در «فضائل الصحابه»و دیلمی در «فردوس» و ابن قتیبه در «الامامة والسياسه» [۲۴۵]و زمخشری در «ربیع الابرار» و حموینی در «فرائد» [۲۴۶]و طبرانی در «اوسط» و فخررازی در «تفسیر کبیر» [۲۴٧]و گنجی شافعی در «کفایت الطالب» و امام احمد در «مسند» و دیگران از علماء شما نقل نموده‌اند که رسول اکرم فرمود: علي مع الحق والحق مع عليحیث دار.

و نیز در همان کتاب‌ها و همین طور شیخ سلیمان قندوزی حنفی در «ینابیع الموده» [۲۴۸]از حموینی نقل نموده‌اند که آن حضرت فرمود: «علي مع الحق والحق مع علي يميل مع الحق کيف مال».

وجود علی بنا به فرمودۀ رسول اکرم، فارق بین حق و باطل بود. چنان‌که علمای بزرگ شما اخبار بسیاری در این باب نقل نموده‌اند؛ از جمله: شیخ سلیمان بلخی حنفی در «ینابیع» [۲۴٩]و محمد بن طلحه شافعی در «مطالب السئول» و طبری در «کبیر» و بیهقی در «سنن» و نور الدین مالکی در «فصول المهمه» و حاکم در «مستدرک» و حافظ ابونعیم در «حلیه» و ابن عساکر در «تاریخ» و ابن ابی الحدید در «شرح نهج البلاغه»و طبرانی در «اوسط» و محب الدین در «ریاض» و حموینی در «فرائد» و سیوطی در «در المنثور» از ابن عباس و سلمان و ابی ذر و حذیفه نقل می‌نمایند که رسول اکرم به دست مبارک اشاره نمود به علی بن ابی‌طالب و فرمود: «ان هذا اول من آمن بي واول من يصافحني يوم القيمة وهذا الصديق الاکبر وهذا فاروق هذه الامه يفرق بني الحق والباطل... [۲۵۰]».

جواب ما:

علمای حدیث ما، یک صدا می‌گویند: این حدیث دروغ است؛ زیرا در سلسله حدیث، اسحاق بن بسر ابن مقاتل هست که یک دروغگوی بزرگ و جاعل حدیث است و کسی از او حدیث قبول نمی‌کند.

تا حالا می‌گفتی: سلیمان بلخی حنفی!! حالا شد سلیمان قندوزی حنفی!! در حالی که هردو یک نفرند! چرا اسم را عوض کردی؟! شاید برای اینکه مردم از شیندن نام سلیمان بلخی که حالا تبدیلش کردی به سلیمان قندوزی ملول نشوند. مرتب می‌گویی: ابن طلحه شافعی و گنجی شافعی و سلیمان قندوزی یا سلیمان بلخی و گاهی هم می‌گویی: سید کلان و زمحشری و حموینی و گنجی شافعی و ابن ابی الحدید.

این‌ها همه از مردودین هستند؛ یا شیعه هستند یا معتزلی! یا ملحد یا مشرک.

ما یک نفر دیگر از گروه را به شما معرفی می‌کنیم: آقای عبید الله حسکانی.

در بد بودن این آدم همین بس که وزارت ارشاد ایران کتاب او را پیوسته چاپ می‌کند و باید بدانید این وزارتخانه در خدمت ترویج مذهب شیعه است درست مثل اینکه علمای سلفی(وهابی) عربستان کتاب آیت الله سیستانی را چاپ کنند آن وقت شما دربارۀ سیستانی چه گمان خواهید کرد؟!

این مرد در اصل حنفی بود؛ اما بعد شیعه شد. استناد به گفتۀ او درست نیست.

اسم من، محمد باقر است. شیعه به دنیا آمدم و شیعه بودم. معلم دینی نیز، بودم؛ اما بعد سنی شدم.

آیا این حقه بازی نیست که سنی‌ها به کتابی که در وقت سنی بودنم نوشتم، استناد کنند که شیعه‌ها حرف ما را می‌گویند. وقتی کتب اصلی شیعه وجود دارد، من کیستم که به گفته من استناد می‌کنید؟! وقتی بخاری، مسلم، نسایی و ترمذی و... هست، آخر حسکانی کیست که او را به رخ ما می‌کشید؟!.

(مکر + مکر) برای فریفتن عوام شیعه.

او اعتقاد داشت که خورشید برای حضرت علی برگشت و شب عقب گرد کرد و دوباره روز شد تا علی نمازش قضا نشود. امام ذهبی به استناد همین گفته، حسکانی را شیعه دانست.

هرکس که حدیث برگشت شمس برای علی را درست بداند، بدون شک از علم حدیث بی‌خبر است.

یک حقۀ دیگر او، این است که کتابی را که خودشان نوشته‌اند به اهل سنت نسبت داده‌اند؛ مثلاً کتاب «امامه و سیاسه» را یک ابو قتیبه دیگر نوشته است و با این تشابه اسمی خواسته‌اند ما را به اشتباه بیندازند! این‌ها یک طبری غیر از طبری ما هم دارند!.

اما اینکه امامان اهل سنت در کنار قندوزی و همصدا با هم حدیث «حق مع علي وعلي مع حق»را گفته‌اند، همه، کذب و دروغ است.

امکان دارد علمای ما حدیثی را نقل کنند و ما قبولش نداشته باشیم. همینطور که نمی‌شود تا نام حدیثی در طرفداری از علی آمد، آن را بین علمای حدیث علم کنی! آنان‌که می‌خواستند مذهب شیعه را بسازند، احادیث دروغ بسیار ساخته‌اند که از فیلتر بعضی از کتب حدیث جان سالم به در بردند، اما بعدها علمای علم حدیث آمدند و همه را غربال و راست را از دروغ معلوم کردند.

و تو ای داعی که کبک وار سرت را زیر برف فرو برده‌ای، همان قدر فرق بین حدیث صحیح و موضوع را نمی‌دانی که پسر کوچک من فرق بین جواهر و خرمهره را نمی‌داند.

ای داعی و ای علمای شیعه، بیماری قلبی شما یک درد بی‌درمان است! مگر شیطان به شما چه داده است که این طور کمر به خدمت او بسته‌اید؟! وای به حال شما در دنیا و در قبر و در قیامت و در جهنم و اعوذ بالله من حال اهل النار.

[۲۴۳] باب ۴۴. [۲۴۴] ج۴، ص ۲۱. [۲۴۵] ج۱، ص ۶۸. [۲۴۶] باب ۳٧. [۲۴٧] ج۱، ص ۱۱۱. [۲۴۸] باب ۲۰. [۲۴٩] باب ۱۶. [۲۵۰] ص ۴٩٧.

ادعای ۲۰۱- در انتخاب خلیفه عجله کردند؛ چون از عکس العمل مخالفان می‌ترسیدند

به یقین بدانید که علت تعجیل در عمل، آن بود که می‌دانستند اگر صبر کنند تا تمام مسلمان‌ها حاضر شوند یا لااقل اکابر اردوی اسامه بن زید و بزرگان صحابۀ حاضر در مدینه و بنی‌هاشم و غیره حاضر شوند و در شور شرکت نمایند، حتماً در میان اشخاصی که اسم برده می‌شد، نام علی هم به میان می‌آمد و اگر نام علی یا عباس در آن مجمع برده می‌شد، طرفداران حق و حقیقت با دلایل واضحی که در دست داشتند، کلاه آن‌ها را پشت معرکۀ سیاست می‌انداختند. لذا عجله نمودند تا بنی‌هاشم و کبار صحابه به غسل و کفن و دفن پیغمبر مشغولند، آن‌ها نیز، کار خود را انجام دهند و أبی بکر را دو نفری به خلافت برسانند. چنان‌که کردند و تا امشب آقایان نامش را اجماع مسلمین می‌گذارند.

جواب ما:

اول، تو خودت الآن گفتی که ابوبکر خبر نداشت و عمر با شتاب آمد که چرا نشسته‌ای بیا که انصار غوغا کرده‌اند!! پس نه عمر توطئه‌ای از پیش ساخته داشت نه ابوبکر (به اعتراف خودت).

دوم، مگر علی به گفتۀ شما بلافاصله بعد از وفات پیامبر عهده دار امر امت نشد؟ پس او سستی کرد و عوض آنکه مواظب حرکات دشمنان باشد و امور مهم را انجام دهد، به غسل و کفن پیامبر سرگرم است؟! حتی چند تا مامور هم بیرون نگذاشته است تا مبادا کسی کودتا کند. این هم از امام غیب دان شما! همان عمر غیب ندان (بگفته شما) بهتر بود چون حواسش به این طرف و آن طرف بود تا نظم به هم نخورد.

عقیدۀ تو مثل یک لحاف کوتاه است. سرت را می‌پوشانی پایت معلوم می‌شود؛ پایت را می‌پوشانی سرت معلوم می‌شود!.

ادعای ۲۰۲- عمر به غلط گفت: نبوت و سلطنت در یک جا جمع نگردد

چنان‌که اکابر علمای خودتان از قبیل طبری و ابن ابی الحدید و دیگران نوشته‌اند که عمر می‌گفت: خلافت أبی بکر با عجله و فوری بود. خداوند امر او را به خیر کند و گفت که پیامبر فرمود: نبوت و خلافت در یک خاندان جمع نمی‌شود... [۲۵۱].

جواب ما:

عجیب است که این داعی هر دروغی از پیامبر نقل کرد، حواله داده است به روایت سلیمان بلخی (که تازگی به سلیمان قندوزی تغییر نام داده است) یا ابن ابی الحدید؛ اما ذکر نمی‌کند که در کدام کتابش نوشته است که عمر از زبان پیامبر فرمود: نبوت و خلافت در یک خاندان جمع نمی‌شود. او هرچه دروغ می‌خواهد می‌نویسد و بعد نام کتابش را می‌گذارد: شب‌های پیشاور! معلوم است در تاریکی شب نوشته است!.

[۲۵۱] ص: ۵۰۲.

ادعای ۲۰۳- هر صحابی قابل احترام نیست

جواب ما:

شما خاک کربلا را قابل احترام می‌دانید! شما فلان عمامه را که معلوم نیست مال پیامبر بوده یا نه را قابل احترام می‌دانید!! شما سنگ مرمر ایتالیایی را فقط به این خاطر که بر سر قبر امام رضا نوه هشتم رسول الله است را قابل احترام می‌دانید!!!، اما مردان و زنانی که رسول الله را یاری کرده‌اند را قابل احترام نمی‌دانید!.

آیا شما نمی‌دانید صحابی یعنی یاران، و یار کسی است که مددکار باشد آن‌ها مدد کار پشتیبان و پناه دهنده رسول الله در مدینه بودند و تو می‌گویی قابل احترام نیستند اگر شما دشمن رسول الله نیستید پس کستید؟!!.

ادعای ۲۰۴- تعداد کمی از مردم با ابوبکر بیعت کردند... [۲۵۲]

اول، ما نگفتیم که آراء صحابه و اجماع آن‌ها مورد احترام نمی‌باشد، فرقی که ما با شما داریم در این است که شما به نام صحابی که رسیدید حتی اگر منافق باشد یا ابوهریره باشد که خلیفه عمر او را تازیانه می‌زند و کذابش می‌خواند، زانوی تسلیم بر زمین می‌گذارید.

دوم، ما با دلایل کافی برای شما ثابت نمودیم که در سقیفه و روز بیعت برای خلیفه ابی بکر اجماعی واقع نشد تا با رأی اجماع امت، ابی بکر به خلافت تعیین گردد.

سوم، آقایان حاضر در مجلس، قضاوت به حق کنند و بنده هم در مقابل آراء اجماع سر تسلیم فرود آورم؛ اگر شما در کتب اخبار خود نشان دهید که در سقیفه، تمام امت یا دست کم به عقیدۀ شما تمام عقلای قوم جمع شدند و به اجماع رأی دادند که باید ابی بکر خلیفه شود، ما تسلیم می‌شویم.

و اگر جز دو نفر (عمر و ابو عبیده) و عده‌ای از قبیلۀ اوس با توجه به سابقۀ عداوت با قبیلۀ خزرج، کسی بیعت نکرد، تصدیق نمایید که ما بیراهه نمی‌رویم.

جواب ما:

این دروغ آشکاری است اگر عمر ابوهریره را کذاب بداند. پس چرا بخاری و مسلم از او حدیث نقل می‌کنند؟ آیا راویان حدیث ما و امامان ما، عمر را قبول نداشتند؟ نمی‌توانی بگویی: نه. پس تو دروغ می‌گویی نه ابوهریره کذاب بود و نه عمر او را کذاب می‌دانست!.

می‌گوید:

در ضمن، انتقاد ما به این جمله این است که آیا سه نفر صحابی می‌توانند زمام امور یک ملت را به دست بگیرند و میان خودشان با تعارف یا به قول عوام ایرانی، با جنگ زرگری بیعت نمایند و بعد مردم را با تهدید و شمشیر و آتش و اهانت، مرعوب و تسلیم نقشۀ خود کنند؟ قطعاً جواب منفی است.

پاسخ ما:

خواننده توجه کند: سنی‌هایی که شیعه‌ها برای مناظره منصوب کرده‌اند و نقش سنی را بازی می‌کردند، چه جواب داده‌اند:

شیخ سنی: ما می‌گوییم: در آن روز حاضر نبودیم تا ببینیم آن‌ها در چه محظوری گیر کرده بودند. اما امروز که در مقابل عمل واقع شده قرار گرفتیم حتی اگر این اجماع به مرور واقع شده باشد، نباید در مقابل آن اجماع ایستادگی نماییم؛ بلکه باید سر تعظیم در مقابل آن‌ها خم نماییم و راهی که آن‌ها رفتند، برویم.

جواب ما:

آیا این، جواب یک سنی است؟! حالا جواب مرا بشنو: شما که می‌گویید: سه نفر بودند؛ پس این لشکر اسامه کجا بود؟ آیا به جای شمشیر، گل در دست داشتند که نتوانستند سه تا یاغی را بر جای خود بنشانند! بعد از این، باز طبق عادتش یک حدیث دروغ از رسول الله نقل کرده است.

ابوعبیده قبر کن بود

و بعد سنی از او می‌پرسد که چرا به ابوعبیده قبر کن می‌گویی؟ جواب داده است:

در «البدايه والنهايه» [۲۵۳]نوشته است که چون ابوعبیدۀ جرّاح، قبر را مانند قبرهای اهل مکه حفر می‌کرد؛ لذا جناب عباس یکی را به دنبال ابی طلحة، قبر کن مدینه، فرستاد و یکی را هم در پی ابو عبیده فرستاد تا قبر رسول الله را آماده نمایند.

جواب ما:

در جواب می‌گوییم: حضرت علی هم پیامبر را شتشو دادند؛ اما ما نمی‌گوییم: مرده شوی؛ بلکه افتخاری بوده برای ایشان.

دوم، آن زمان برای قبر کنی پول نمی‌گرفتند؛ لذا قبر کندن برای ثواب که عیب نیست.

سوم، قبر کنی حتی اگر برای پول باشد، باز هم یک شغل است. از مفت خوری که بهتر است.

چهارم، طعنۀ تو به پیامبر برمی گردد که رفقایش را قبرکن معرفی می‌کنی. البته اگر شغل بدی باشد.

پنجم، افسوس به حال تو که حضرت علی را توسط یک قبر کن شکست دادی و خلافت را مثل آب خوردن از او گرفت و به دیگری داد. خب اینکه توهین به علی است که اسدالله بود و از عهدۀ یک قبر کن بر نیامد!.

[۲۵۲] ص: ۵۰۴. [۲۵۳] ابن کثیر شامی، ج۵، باب دفن رسول الله، ص ۲۶۶ و ۲۶٧.

ادعای ۲۰۵- بیعت علی و بنی‌هاشم با تهدید و زور و بعد از شش ماه بود... [۲۵۴].

جواب ما:

اول، در یک حدیث می‌گوید که فوری بود و در یکی دیگر می‌گوید: بعد از شش ماه!.

پس معلوم می‌شود آن داستان‌ها که می‌گویید: پهلوی حضرت فاطمه را شکستند و علی را به زور بردند و بچه‌اش را کشتند تا بیعت کند؛ دروغ بود!.

عجب از این مرد! بدون آنکه متوجه باشد، این حرف،حرف دیگرش را باطل می‌کند! او تنها جلوی پای خود را می‌بیند!.

[۲۵۴] ص ۵۰٧.

ادعای ۲۰۶- علی را به زور برای بیعت بردند

در کتابش [۲۵۵]، سنی سوالی می‌کند و او جوابی می‌دهد. بخوانید:

سنی: علمای ما در کجا گفته‌اند که علی را به جبر کشیدند و آتش در خانه‌اش زدند که در ألسنه و أفواه شیعه معروف است و در مجالس با حال تأثر نقل می‌نمایند و اعصاب را تحریک می‌نمایند که فاطمهلرا آزردند و بچه‌اش را سقط نمود.

داعی: آقایان محترم، یا واقعاً کم مطالعه می‌کنید یا به عمد روی عادت تبعاً للأسلاف می‌خواهید بیچاره شیعیان مظلوم را در نظر عوام خود متهم سازید و با این جملات خودتان و بزرگان اسلاف، خود را تبرئه نمایید... [۲۵۶].

جواب ما:

آقا چه می‌گویی؟! اگر ۶ ماه درست باشد، بعد از مرگ فاطمه بیعت کرده است!؟

تو می‌گویی: فردای وفات پیامبر، علی را به زور بردند و تا بیعت نکرد، ولش نکردند. اگر این درست است، پس حرف اول تو غلط است! موضع خود را روشن کن!.

[۲۵۵] ص: ۵۰٩. [۲۵۶] ص: ۵۰٩.

ادعای ۲۰٧- دوازده دلیل برای اینکه علی را با جبر و زور و شمشیر به مسجد بردند

این روضه خوان می‌نویسد:

ابو جعفر بلادزی احمد بن یحیی بن جابر البغدادی متوفی به سال ۲٧٩ قمری از موثقین و محدثان و مورخان معروف شما می‌باشد و در تاریخ خود همین مطلب را روایت نموده است.

عز الدین ابن أبی الحدید معتزلی و محمد بن جریر طبری که معتمد‌ترین مورخان شما هستند، روایت کرده‌اند که عمر با سید بن خضیر و سلمه بن اسلم و جماعتی به درِ خانۀ علی رفتند. عمر گفت: بیرون آیید والا خانه را بر شما می‌سوزانم... [۲۵٧].

جواب ما:

والله اگر ابن ابی الحدید، مورخ باشد! چه برسد به اینکه مورخ ما باشد. و آن طبری هم حتماً طبری شماست. گفتم که دو تا طبری داریم!.

در ضمن، تو که گفتی سه نفر بودند. زور علی به سه نفر نرسید؛ یعنی، زور گور کن از علی بیشتر بود؟! تو که گفتی: ۶ ماه بعد او را بردند. حالا می‌گویی: همان روز اول بردند؟.

می‌نویسد:

ابن خزابه در کتاب «غرر» از زید بن اسلم روایت کرده است که گفت: من با آن‌ها بودم که همراه عمر هیزم برداشتیم و به در خانۀ فاطمه بردیم و در وقتی که علی و اصحابش از بیعت ابا کردند و....

جواب ما:

ابن خزابه کیه؟ کتاب غرر را کی معتبر می‌داند؟ کی می‌شناسد؟!.

خلاصه، کتاب را از ۱۲ دلیل پر کرده است و در یک صفحه جلوتر با این قول که علی ۶ ماه بعد بیعت کرد، این ۱۲ دلیل را رد نموده است!.

[۲۵٧] همان.

ادعای ۲۰۸- از علی به زور بیعت گرفتند

شما را به خدا انصاف دهید. معنی اجماع همین است که اصحاب پیغمبر را با ضرب و اهانت و زور و خوف و تهدید به قتل و آتش زدن خانه برای بیعت ببرند و نامش را اجماع بگذارند؟!... [۲۵۸].

جواب ما:

نمی‌دانم دروغ‌های تو را باور کنیم یا حرف‌های اصول کافی شما را که می‌گوید: علی دخترش را به عمر داد. شما از علی چه شخصیتی ساخته‌اید! او که اسدالله بود من که موش الله هم نیستم، اگر کسی زنم را در ملاء عام بزند و شکمش را پاره کند و بچه‌اش را سقط کند؛ آنهم جلوی چشم من! محال است که دست روی دست بگذارم! علی که هم مشاور عمر می‌شود و هم دختر دسته گل ۱٧ ساله از بطن فاطمه را به عمر می‌دهد! این یعنی چه؟! یعنی دروغگو گفتم شما، که مثل روز آشکار است.

حالا بیایید یک حقه بازی جدید داعی را به شما نشان بدهم:

[۲۵۸] ص ۵۱۳.

ادعای ۲۰٩- خانۀ علی را آتش زدند

احمد بن عبدالعزیز جوهری که از ثقات علمای شماست، بنابر آنچه ابن ابی الحدید توثیق نمود به این عبارت «هو عالم محدث کثير الادب ثقة ورع، اثنی عليه المحدثون ورووا عنه مصنفاته» یعنی او عالم محدث و ضاحب ادب ثقه و با تقوا.مورد مدح مردم بود و از او محدثین در نوشته‌های خود روایت کرده‌اند در کتاب «سقیفه» آورده و چنان‌که ابن ابی الحدید معتزلی در «شرح نهج البلاغه» [۲۵٩](چاپ مصر) از او نقل نموده است مسندآ از ابی الاسود که گفت: جمعی از اصحاب و رجال مهاجران غضب کردند در بیعت ابی بکر که چرا با آن‌ها مشورت نشد و نیز، علی و زبیر هم غضب نمودند از بیعت و برکنار شدند (گوشه گیری کردند) و وارد خانۀ فاطمه شدند. آنگاه عمر با اسید بن خضیر و سلمة بن سلامة بن قریش (که هردو از بنی عبدالاشهل بودند) و گروهی از مردم هجوم آوردند به منزل فاطمه و هر چقدر فاطمه ناله زد و آن‌ها را قسم داد، فایده‌ای نداشت. شمشیر علی و زبیر را گرفتند و به دیوار زدند و شکستند و آن‌ها را به جبر و عنف کشیدند و به مسجد بردند برای بیعت؟!... [۲۶۰].

جواب ما:

از زبان جوهری نقل می‌کند که من نمی‌دانم، کیست؟! از کتاب ابن ابی الحدید سند می‌آورد که ابن ابی الحدید گفته است او(جوهری) موثق است. اما نمی‌گوید خود ابن ابی الحدید که معتزلی است، چگونه ورقۀ تزکیه می‌دهد؟!.

بعد می‌گوید: شمشیر علی را به دیوار زدند و شکست! آیا شمشیر چوبی بود که بشکند؟! آیا شمشیر را به دیوار خاکی بزنی، می‌شکند؟! به دیوار خاکی!.

تو در چند صفحه قبل گفتی: کودتاچیان ۳ نفر بودند. آن‌ها در یک روز این همه پیرو از کجا پیدا کردند؟ و می‌گویی: علی تا ۶ ماه بعد مرگ فاطمه بیعت نکرد.

و تازه یادت باشد علی خانه نداشت اتاق داشت این همه آدم به گفته تو(از اصحاب و رجال مهاجرین) در اتاقی که زنش بود داخل شدند بگمانم این گفته درست نیست و تو خیال کردی که که علی خانه‌ای مثل خانه بزرگ تو داشته؟!! نه نداشته یک اتاق فقط داشته تازه بگمان من خانه علی در نداشته و پرده داشته البته صد درصد نمی‌توانم بگوییم اما خیلی از فقرا خانه‌هایشان پرده داشته نه در بعضی از خانه‌ها و حجره‌های زنان پیامبر نیز پرده داشته نه در البته بعضی زنان برای اتاق خود دری داشتند.

[۲۵٩] ج۲، ص ۱٩. [۲۶۰] ص ۵۱۴.

ادعای ۲۱۰ - سنی قبول دارد که درِ خانۀ علی را سوزاندند

از زبان حافظ سنی می‌گوید: این اخبار نشان می‌دهد که جهت ارعاب و ترساندن و به هم زدن اجتماع مخالفان خلافت، آتش آوردند و حال آنکه شیعیان جعل نمودند که درِ خانه را آتش زدند و در میان دو دیوار بچۀ شش ماهه را سقط نمودند... [۲۶۱].

جواب ما:

این حرف را از زبان سنی می‌گوید؛ یعنی، سنی قبول دارد که عمر درِ خانۀ علی را آتش زد! یک سنی هم در دنیا نیست که این مناظره را قبول داشته باشد.

زدن عمر سبب سقط جنین فاطمه شد

در این جا، دو سه روایت آورده است از کتب اهل سنت!! که عمر فاطمه را درب و داغان کرده است. روایت اول از مسعودی، دوم از ابن ابی الحدید و سوم را از صلاح الدین خلیل بن ابن القدسی نقل کرده... [۲۶۲].

جواب ما:

دو تای اول، شیعه هستند و ما معرفی کردیم و سومی را هیچ کس نمی‌شناسد! چنان نامش را با احترام ذکر کرده است که تو گویی امام ابو حنیفه است!!.

[۲۶۱] ص ۵۱۵. [۲۶۲] ص: ۵۱۸.

ادعای ۲۱۱- حدیث حبّ علی، حسنه‌ای است که گناه با آن ضرر نمی‌رساند؛ درست است

و می‌گوید سنی‌ها هم همین حدیث را دارند که امام احمد حنبل در مسند نوشته: «حب علي حسنه لا يضر معها سيئه وبغض علي سيئه لا تنفع معها حسنه»

یعنی: دوستی با علی، حسنه‌ای است که گناه با آن ضرر نمی‌رساند؛ و دشمنی با علی، گناهی است که گناه با آن هیج عمل نیکی نمی‌رساند؛.

جواب ما:

این یک دروغ عطیم و عجیب است این در مسند احمد نیست بلکه این حدیث در هیچ کتابی از کتب اهل سنت نیست.

می‌گوید:

این حدیث هم در کتب اهل سنت است

«حب عليٍّ يأكل الذنوب كما تأكل النار الحطب»

یعنی «دوست داشتن علی گناه را محو می‌کند مثل اینکه آتش هیزم را می‌خورد»

جواب ما:

این حدسث در کتاب ما است اما همه ما می‌گوییم باطل و دروغ است و ما به آن باور نداریم شیعه است که با این عقیده دل خود را خوش کرده و هر گناهی دلش خواست می‌کند به این گمان که با حب علی بنده خاص الله است و چیزی به او ضرر نمی‌رساند.

اداعای ۲۱۲- حدیث هرکس بر حسین گریه کند، بهشت بر او واجب می‌شود؛ درست است.

سنی مناظره گر بطرف شیعه خود گفته: شما شیعه‌ها می‌گویید که یک قطره اشک در عاشورا جنت را واجب می‌کند و باعث شده‌اید تا شیعه‌ها سراسر سال گناه کنند و تنها در عاشوار اشک بریزند! داعی در حواب می‌گوید این دو حدیث بالا درست است و این دلایل اوست:

دلیلش این است که آیه به صراحت می‌فرماید:

﴿إِن تَجۡتَنِبُواْ كَبَآئِرَ مَا تُنۡهَوۡنَ عَنۡهُ نُكَفِّرۡ عَنكُمۡ سَيِّ‍َٔاتِكُمۡ وَنُدۡخِلۡكُم مُّدۡخَلٗا كَرِيمٗا٣١﴾[النساء: ۳۱]

«اگر شما دوری کنید از گناهان بزرگی که نهی شده‌اید، ما از گناهان دیگر شما (که کوچک است) در گذریم و شما را به مقامی نیکو و بلند برسانیم.»

پس به حکم همین آیه اگر بنده از کبائر گناهان دوری نماید و مرتکب آن‌ها نشود از سیئات و گناهان کوچکش غمض عین و چشم پوشی می‌شود و او را می‌آمرزد.

در این حدیث هم می‌فرماید: دوستی علی حسنه و ثوابی است که هیچ سیئه و گناه کوچکی به آن ضرر نمی‌رساند... [۲۶۳].

جواب ما:

ببینید چگونه یک قسمت از آیه را گرفته است که اصلاً ربطی به علی ندارد و آن را به حب علی مرتبط کرده است! چه ربطی دارد؟ الله فرموده: از کبیره اجتناب کنید؛ صغیره را می‌آمرزم! علی نه در اول آیه جای دارد نه وسط آیه نه آخر! و نه حتی خود علی مخاطب این آیه است.

تفسیر آیه روشن است. انسان وقتی از کبایر اجتناب می‌کند، مثلاً برای اینکه ربا حرام است، از بانک ربا نمی‌گیرد و خانه نمی‌سازد. در ظاهر به زحمت می‌افتد! این زحمت در برنیاوردن هوای نفس، حسنه و نیک است! و در مقابل گناهان کوچک در ترازوی میزان، این حسنات وزین‌تر است. علی نه اول کار است نه آخر کار حتی او به این آیه محتاج است!.

ببینید باز چه نوشته است:

[۲۶۳] ص ۵۲۱.

ادعای ۲۱۳- اگر مسلمان بی‌توبه از دنیا برود و محبّ علی باشد، خداوند او را عفو می‌نماید

اما در سیئات و صغائر اعمال، اگر بی‌توبه از دنیا برود و محب علی باشد، خداوند او را عفو نماید و به مجازات عقبات بعدالموت نمی‌رساند و جحیم و جهنم نمی‌بیند و او را داخل بهشت می‌نمایند چنان‌که فرمود:

﴿وَنُدۡخِلۡكُم مُّدۡخَلٗا كَرِيمٗا٣١﴾[النساء: ۳۱] [۲۶۴].

جواب ما:

حتی صغایر ذنوب با حب علی پاک نمی‌شود! الله شرط پاک کردن آن‌ها را در دوری از گناهان کبیره قرار داده است. اگر حرف شما درست باشد، پس این آیه را برای چه آورده است؟ چرا حرف مهمتری را نگفته؟ چرا آیه نیامده است که اگر حب علی را داشته باشید، گناهان کوچکتان را می‌بخشم؟ آیا این قرآن برای اعلام خبر‌های مهم نازل شده است یا خبر‌های غیر مهم؟.

و می‌گوید:

شیعه در اول تکلیف و سن بلوغ، بعد از معرفت خدا و پیغمبر باید معنای تشیع را بفهمد. بفهمد که علی مرتکب کبائر و صغائر نگردیده بلکه عمل مکروهی هم از او صادر نشده است. پس سعی و کوشش می‌کند مانند مولای خود متصف به صفات حمیده گردد و از اخلاق و عادات رذیله دوری نماید و چون قوۀ عصمت را که مخصوص مقام نبوت و امامت است، ندارد و به تمام معنی، علی شدن کار مشکلی است؛ حتی محال! پس سعی می‌نماید دست کم مرتکب کبائر نشود و اصرار بر صغائر هم ننماید تا محبوب علی گردد و نامش در زمرۀ شیعیان ثبت گردد.

جواب ما:

چرا حدیثی نیامده است که حُبّ محمد، حسنه‌ای است که هیچ گناهی به آن ضرر نمی‌رساند. حتی حب الله هم به تنهایی برای ما فایده‌ای ندارد! این هم دلیل:

﴿قُلۡ إِن كُنتُمۡ تُحِبُّونَ ٱللَّهَ فَٱتَّبِعُونِي يُحۡبِبۡكُمُ ٱللَّهُ وَيَغۡفِرۡ لَكُمۡ ذُنُوبَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٞ٣١﴾[آل عمران: ۳۱]

«ای محمد، به آن‌ها بگو: اگر الله را دوست دارید پس... پس چی؟ پس گناه به شما ضرر نمی‌زند؟! نه! می‌فرماید: اگر الله را دوست دارید، پس از من پیروی کنید تا الله نیز، شما را دوست داشته باشد…».

جایی که حب الله فایده نمی‌رساند، مگر به شرطش. حب علی دیگر چیست؟! که شما حدیث می‌آورید:

((حب علی عمل نیکی است که با آن هیچ گناهی به آدم ضرر نمی‌رساند و بغض علی گناهی است که با آن هیچ عمل نیکی نفع نمی‌رساند!!!!)).

[۲۶۴] ص ۵۲۶.

ادعای ۲۱۴- شهر‌های سنی پر از فساد است

این مردک در جواب اینکه بلاد شیعه فاسد است، می‌گوید: این ربطی به عقیدۀ شیعه ندارد؛ زیرا بلاد اهل سنت هم فاسد است... [۲۶۵].

جواب ما:

اما این قیاس درست نیست؛ در بلاد اهل سنت هر وقت حکومت در دست علما بود، وضع مناسب بود؛ مثلاً حکومت ابن عبدالوهاب در سعودی که اول عالیترین بود و تا امروز هم به اندازه قدرت علما، تاثیری دارد بر اوضاع و خود داعی در اول کتاب از نبود دزدان در سعودی بخاطر قطع دست تعریف کرده است.

وقتی حکومت طالبان در افغانستان بر سر کار آمد، ریشۀ فساد را کند؛ نه زنا بود و نه ربا.

اما شیعه‌ها، هر وقت ملاهایشان حکومت را در دست گرفتند، وضع بدتر شد. نمونه‌اش ایران امروز که هم ربا آزاد است و هم زنا بیداد می‌کند یا مثلاً زمان صفویه که وزیر با قدرت شان محمد باقر مجلسی بود، باز فساد در اوج بود!.

این است تفاوت بین حکومت‌ها!.

[۲۶۵] ص ۵۲۲.

ادعای ۲۱۵- سنی‌ها زنا و لواط، حتی با مادر را حلال می‌دانند

ببین چه تهمت‌هایی به اهل سنت زده‌اند! اکنون ببینیم که دلیلش چیست؟.

زنا و لواط و شراب و قمار و غیره در میان برادران اهل تسنن و ایجاد تَجرَّی [۲۶۶]و لا ابالی گری آن‌ها به احکام دین و فتاوی بی‌جای امامان و فقهای آن‌ها از قبیل حکم طهارت سگ و حلال دانستن گوشت آن و طهارت منی و مسکرات و عرق جنب از حرام و نکاح امارِد [۲۶٧]در سفر و مقاربت با محارم با حریر و لفافه‌ای که به قضیب خود ببندند و امثال آن‌ها که عوام را جری و لا ابالی به منهیات نموده‌اند؟.

دلیلش هم این است: شعری از زمخشری آورده است که او می‌گوید: سنی‌ها به آلت تناسلی خود پارچه‌ای می‌بندند و در فرج دختر یا مادر خود می‌کنند!ببخشید از این صراحت بیان... [۲۶۸].

جواب ما:

و باز این زمخشری را سنی می‌داند. اگر زمخشری چنین کاری را می‌کند به سنی‌ها ربطی ندارد. ما او را سنی نمی‌دانیم! این زمخشری که عیب به این بزرگی را در اهل سنت دیده است، چرا به مذهب اهل سنت باقی مانده تا کس دیگری مثل تو از کتاب او استفاده کند و اهل سنت را بکوبد.

این زمحشری که چهار مذهب اهل سنت و همین طور اهل حدیث را رد کرده است، باز شما می‌گویید: این عالم بزرگ شما در تفسیر خود نوشته است: علی اله است که علی فوق بشر است. پس سنی همان حرف شیعه را می‌زند!.

زمخشری معتزلی و شیعه بود. او عالم ما نیست. اصلاً ما این عالم را نخواستیم شما برای خودتان بردارید؛ چون شما مرتب از او دلیل می‌آورید نه ما.

چگونه ممکن است که من بدانم خوردن مدفوع گاو بد است و کارهای دیگر هندوها را تقبیح کنم و در همان حال بر دین هندو باشم و کتاب هندو‌ها را تفسیر کنم! یا هندو هستم یا نیستم؛ اگر هستم که دیگر خوردن مدفوع گاو ایراد ندارد. اگر نیستم، چرا به من هندو می‌گویید و بر ضد هندو حرف مرا دلیل می‌آورید؟

[۲۶۶] بچه گرفتن از سباع. [۲۶٧] مفرد آن اَمرَد است و به معنای پسرا ن بی‌مو و ساده زنخ، پسران بدکار. [۲۶۸] ص: ۵۲۳.

ادعای ۲۱۶- حدیث حب علی حسنه‌ای... در کتب اهل تسنّن است

همین خبری را که شما از «بحار الانور» علامۀ جلیل القدر مجلسی نقل نمودید، امام احمد بن حنبل در «مسند» و خطیب خوارزمی در «مناقب» [۲۶٩]و سلیمان قندوزی حنفی در «ينابیع الموده» [۲٧۰]و از «کنوز الدقايق» [۲٧۱]شیخ عبدالرؤف المناوی المصر در «مناقب السبعين» [۲٧۲]از معاذ بن جبل و می‌رسید علی فقیه همدانی شافعی در «مودة القربی» [۲٧۳]و امام الحرم شافعی محب الدین ابی جعفر احمد بن عبدالله طبری در «ذخاير العقبی» [۲٧۴]و محمد بن طلحه شافعی در «مطالب السئول» و محمد بن یوسف گنجی شافعی در «کفایت الطالب» و دیگران از علماء شما از انس بن مالک و معاذ بن حبل از رسول الله روایت نموده‌اند که فرمود: حب علي حسنة لا يضّر سيئة و بغض علي سيئة لا تنفع معها حسنة.

یعنی: «حب علی عمل نیکی است که با آن هیچ گناهی به آدم ضرر نمی‌رساند و بغض علی گناهی است که با آن هیچ نیکی نفع نمی‌رساند... [۲٧۵]».

جواب ما:

همه چیز شما که در کتاب ماست! دیگر چرا راوی‌های ما را قبول ندارید؟! او از مجلسی نقل می‌کند! مجلسی را کی قبول دارد؟ او دروغ گویی بزرگ است. او گفته است: الله هر شب جمعه به زیارت قبر حسین می‌رود!!.

بیایید به غیر از بلخی و قندوزی و گنجی و... چند تای دیگر را بشناسیم: اول، متقی هندی، او کتابی دارد به نام «کنز الاعمال» که در آن بدون توجه به راست یا دروغ بودن احادیث هرچه دستش آمده از کتب حدیث نقل کرده است!.

شیعه عوض آنکه به مصدر اصلی حواله دهد به کنز الاعمال حواله می‌دهد. نمی‌دانم چرا؟ گاهی هم که از مصدر اصلی آدرس می‌دهد، کنارش از کنز الاعمال شاهد می‌آورد تا شیعه فکر کند که کتب اهل سنت همه یک حرف می‌زنند. در حالی که اگر امروز کتاب کنز الاعمال از صفحۀ هستی محو شود، یک حدیث هم کم نمی‌شود؛ زیرا او از کتب دیگر نقل کرده است و بس.

دوم، محمد بن طلحه الشافعی، او فکر می‌کرد به علم رموز اعداد دست یافته است. گمان می‌کرد علی بخوابش آمده و یادش داده است و گمان می‌کرد با علم خود فهمیده که در سال ٩٩٩ هجری عمر دنیا به پایان می‌رسد و از این قبیل هذیان‌ها... پس تعجبی ندارد که شیعه شیفته او باشد.

سوم، میرعلى بن شهاب الدین محمد همدانی شافعی، این مرد در قرن نهم زندگی می‌کرد. آغا بزرگ تهرانی او را شیعه می‌داند. اما این داعی شیعه برای قوی کردن دلایل خود او را سنی می‌داند. به فرض محال اگر سنی هم باشد، آیا حرف او اهمیت دارد؟

داعی چرا از بخاری و مسلم و ابو حنیفه دلیل نمی‌آورد؟! جایی که شافعی، خودش هست چه نیازی است که شما از مقلدش دلیل بیاورید.

قاضی شوشتری نیز، او را شیعه می‌داند. به هر حال، منظورش از کتب اهل تسنن، همین کتب زمخشری و سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید و...!.

و نوشته این حدیث در مسند احمد است!.

این دارد دروغ می‌گوید نه در مسند احمد نه در هیچ کتاب دیگر اصلا این حدیث نیست نمی‌گوییم هست و ضعیف است اصلآ نیست ای مسلمون‌ها اصلا نیست من دردم را به کی بگوییم؟

[۲۶٩] آخر فصل ششم. [۲٧۰] در باب ۴۲. [۲٧۱] باب ۵۶، ص ۱۸۰. [۲٧۲] ص ۱۳٩، حدیث ۴٩ نقل از فردوس دیلمی. [۲٧۳] در مودت ششم. [۲٧۴] در حدیث ۵٩ از هفتاد حدیثی که در فضایل اهل بیت طهارت نقل نموده است. [۲٧۵] ص ۵۲۴.

ادعای ۲۱٧- محبت به علی این فایده را دارد که گناهان را می‌بلعد؛ مثل بلعیدن آتش هیزم خشک را

و نیز امام الحرم احمد بن عبدالله طبری شافعی در «ذخائر العقبی» و ابن حجر در کتابش [۲٧۶]و سلیمان بلخی حنفی در «ینابیع الموده» [۲٧٧]و در «مناقب السبعین» [۲٧۸]از فردوس دیلمی و ابن عساکر در تاریخ خود [۲٧٩]از نسائی از ابن عباس آورده‌اند که رسول الله فرمود:

«حب علي بن ابيطالب يأکل الذنوب کما تأکل النار الحطب».

یعنی: «محبت به علی این فایده را دارد که گناهان را می‌بلعد؛ مثل بلعیدن آتش هیزم خشک را».

جواب ما:

این غلوی است که شما را از دین خارج کرد! شما با حب بی‌حد علی از دین خارج شدید. اسماعیلیه و علی اللهی‌ها هم علی را دوست دارند؛ حتی اهل سنت هم علی را دوست دارند.

من در سنن نسایی و معجم ابن عساکر گشتم و این حدیث را دیدم:

«عن أنس بن مالك قال قال رسول اللهص الحسد يأكل الحسنات كما تأكل النار الحطب والصدقة تطفئ الخطيئة كما يطفئ الماء النار... [۲۸۰]».

یعنی: «انس از پیامبر روایت می‌کند که حسد، حسنات را می‌خورد؛ مثل خوردن آتش، هیزم را و صدقه،شعلۀ گناه را خاموش می‌کند؛ مثل آب که آتش را خاموش می‌کند».

پس این حدیث را از کجا آورده‌ای؟!.

و حدیثی که تو آوردی در ادعای ۲۱۱ ثابت کردم که در نزد ما باطل و جعلی است.

[۲٧۶] ص ۲۱۵. [۲٧٧] ص ۲۴۶. [۲٧۸] باب ۵۶، حدیث ۳۳. [۲٧٩] ج ۴، ص ۱۰٩. [۲۸۰] معجم ابن عساکر، حدیث شمارۀ ۱۴ ۲۱.

ادعای ۲۱۸- کس، شیعه و ناکس، سنی است

و اما معنای حدیث «من بکی علی الحسين وجبت له الجنة».

معنای ساده و تحت اللفظی این حدیث شریف چنین است: هر کس بر حسین گریه کند، بهشت بر او واجب می‌شود. مفهوم مخالفش این است که اگر ناکس گریه کند، نه تنها بهشت بر او واجب نمی‌شود بلکه هیچ نتیجه‌ای هم از گریه خود نمی‌گیرد.

کس، مؤمنی را گویند که موحد و خدا پرست باشد و اصول عقاید را به نحو یقین دارد و معتقد به نبوت انبیای عظام از آدم تا خاتم باشد و خود را ملزم به دستورات خاتم الانبیاء بداند و به معاد جسمانی و وجود بهشت و دوزخ و ولایت آل محمد و عترت طاهرۀ آن حضرت عقیده داشته باشد. علی و یازده فرزند بزرگوارش (سلام الله عليهم اجمعين) را عباد الصالحین و امام بر حق و نایب مَناب رسول الله بداند و یازدهمین فرزند علی که دوازدهمین وصی پیغمبر خاتم است را زنده و موجود و زمامدار عالم بداند و قرآن مجید را بعد از اعتقاد به کتب مساویه، حق و از جانب خدا بداند و به مندرجات آن معتقد و بر دستورات و اوامر و مناهی آن عامل باشد... [۲۸۱].

جواب ما:

این، چگونه ممکن است که هم به قرآن عقیده داشته باشیم هم به امام زمان؟! قرآن فرموده است: از چیزی که الله نازل نکرده است، پیروی نکنید. امام زمان به این مهمی چرا در یک آیۀ قرآن هم به صراحت نیامده است؟.

با تعریف تو از کس! پس ناکس کیست؟! یعنی، سنی‌ها ناکسند؛ چون آن‌ها به امام زمان شما عقیده ندارند.

خب آقای فقیه عصر، این تقسیم بندی کس و ناکس را از کجا آورده‌ای؟ براساس عقاید تو، سلیمان حنفی و ابن ابی الحدید هم ناکس هستند!!.

[۲۸۱] ص ۵۲٩.

ادعای ۲۱٩ - گریه و مجالس عزاداری باعث خودسازی است

تصدیق خواهید نمود که این نوع مجالس، مدارس اکابر آل محمد† است به این معنی که به نام آل محمد† مجالسی تشکیل می‌گردد و به جاذبۀ آن، خاندان جلیل افراد مسلمان از هر طبقه (حتی بیگانگان از دین) حاضر می‌شوند؛ آنگاه خطباء و وعاظ و متکلمان و محدثان ساعت‌ها حقایق دین از جمله: توحید و نبوت معاد و فروع احکام و اخلاق و دستورات حیاتی فردی و اجتماعی را برای آن‌ها بازگو می‌کنند. سالی نیست که توسط همین مجالس و تبلیغات دینی افرادی از بیگانگان، اسلام را قبول ننمایند. چه بسا از منحرفان که تحت تأثیر تبلیغات دینی قرار می‌گیرند و از اعمال گذشتۀ خودتوبه می‌کنند و به راه راست وارد می‌گردند... [۲۸۲].

جواب ما:

یک جواب کافی و شافی به تو می‌دهیم؛ می‌گوییم: اگر گریه چنین ابزار نیرومندی است، پس چرا تا وقتی که گریه بر حسین رسم نشده بود؛ یعنی، در زمان خلفای اربعه و معاویه، اسلام به سرعت پیش رفت و نیم کرۀ زمین را فتح کرد؟ اگر گریه ابزار نیرومندی است، چرا پیامبر از آن بی‌خبر بود؟!.

می‌پرسیم: اگر گریه ابزار نیرومندی است، چرا شیعه‌ها نتوانستند با آن حتی یک شهر را از کفار بگیرند....

[۲۸۲] ص: ۵۳۰.

ادعای ۲۲۰- سنی می‌گوید: باید برای زیارت به کربلا رفت

و در اخبار معتبر فریقین از ام المؤمنین عایشه و جابر و أنس و دیگران رسیده است که پیغمبر فرمود:

«من زار الحسين بکربلا عارفا بحقه وجبت له الجنة»

«هر کس زیارت نماید حسین÷را در کربلا در حالتی که عارف به حقِّ آن بزرگوار باشد، بهشت بر او واجب می‌گردد.»

و نیز، می‌فرماید:«من بکی علی الحسين عارفاً بحقه وجبت له الجنة»

«هر کس گریه کند بر حسین÷در حالتی که عارف به حق آن بزرگوار باشد، بهشت بر او واجب می‌گردد... [۲۸۳]».

جواب ما:

این حدیث آن قدر دروغ است که حتی سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید هم آن را نقل نکرده‌اند. آیا این بحث علمی است؟!.

این جغد شب است که در دل تاریکی شب‌های پیشاور، آوای مرگ حقیقت را سر داده است.

[۲۸۳] ص ۵۳۱.

ادعای ۲۲۱- پنج تن معصوم بودند

الله در سورۀ «احزاب» شهادت به طهارت آن حضرت داده و آن بزرگوار را مانند جد و پدر و مادر و برادرش مبرا از هر رجس و پلیدی معرفی نموده است. آن جا که می‌فرماید:

﴿إِنَّمَا يُرِيدُ ٱللَّهُ لِيُذۡهِبَ عَنكُمُ ٱلرِّجۡسَ أَهۡلَ ٱلۡبَيۡتِ وَيُطَهِّرَكُمۡ تَطۡهِيرٗا٣٣﴾[الأحزاب: ۳۳]

به اتفاق جمهور اکابر علمای خودتان از قبیل مسلم، ترمذی، ثعلبی، سجستانی، ابی نعیم اصفهانی، ابوبکر شیرازی، سیوطی، حموینی، احمد بن حنبل، زمخشری، بیضاوی، ابن اثیر، بیهقی، طبرانی، ابن حجر، فخررازی، نیشابوری، عسقلانی، ابن عساکر و غیرهم که معتقدند و به طور مبسوط آورده‌اند که این آیه در شأن پنج تن آل عبا محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین† نازل گردیده است... [۲۸۴].

جواب ما:

این آیۀ شریفه در حق پنج تن است؛ اما در حق زنان رسول هم هست. این آیه نمی‌گوید که الله، اهل البیت (که زنان و دیگر خویشان رسول نیز، در آن هستند) را از رجس پاک کرده است، می‌گوید: الله می‌خواهد که چنین کند؛ لذا الله به آن‌ها دستوراتی داده است که با پیروی از آن از رجس پاک می‌شوند. اما این آیه دلالتی بر معصوم بودن زنان پیامبر یا دختران یا نوه‌هایشان ندارد.

این‌ها همه استنباط‌های فاسد این قوم گمراه است که گویا قصد ندارند از کج روی دست برداند؛ حتی نمی‌خواهند در جایی از جادۀ گمراهی متوقف شوند! و پیش نروند!.

[۲۸۴] ص ۵۳۴.

ادعای ۲۲۲- قیام امام حسین برای ریاست و خلافت، ظاهری نبود... [۲۸۵]

جواب ما:

گفتیم: این گفته را قبول داریم؛ اما احادیث دروغی را که در هر صفحه از سلیمان بلخی حنفی نقل می‌کنی، قبول نداریم! این‌ها احادیث اهل سنت نیست.

احادیث صحیح اهل سنت که امروزه یک میلیارد مسلمان به آن معتقدند از کتاب فاسد سلیمان بلخی نیست. کسی او را نمی‌شناسد چه برسد کتابش را! قسم به الله که مورچه از سلیمان بلخی تو بهتر است. مورچه می‌داند که یاران پیامبران کسی را بیهوده آزار نمی‌دهند. برای همین است که در سورۀ نمل بزرگ مورچه‌ها فریاد می‌زند که ای مورچگان، به لانه‌های خود داخل شوید که لشکر سلیمان دارد می‌آید. این طور نشود که شما را نادانسته لگد مال کنند.

﴿حَتَّىٰٓ إِذَآ أَتَوۡاْ عَلَىٰ وَادِ ٱلنَّمۡلِ قَالَتۡ نَمۡلَةٞ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّمۡلُ ٱدۡخُلُواْ مَسَٰكِنَكُمۡ لَا يَحۡطِمَنَّكُمۡ سُلَيۡمَٰنُ وَجُنُودُهُۥ وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ١٨﴾[النمل: ۱۸]

آری مورچه می‌گوید: ﴿وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ﴾.

مورچه هم می‌داند که محال است کسی شرف همراهی پیامبری را بیاید؛ مصاحب پیامبری باشد؛ جزو لشکر پیامبری باشد و مورچه‌ای را دانسته لگد مال کند. اما داعی این را نمی‌داند و به نزدیکترین دوستان پیامبر اتهاماتی می‌زند که انسان حیران و متعجب می‌ماند.

کما آنکه پسر خمینی، پسر رهبر خود، را به احتمال قوی کشتند و جانشین او منتظری را خانه نشین کردند. راست گفته‌اند که کافر همه را به کیش خود پندارد!.

[۲۸۵] ص: ۵۳۵.

ادعای ۲۲۳- ابو سفیان پس از اسلام کافر شد

از زمان خلافت خلیفۀ سوم، عثمان بن عفان، که دست بنی امیه باز شد و زمامدار امور شدند و أبوسفیان لعین که در آن موقع کور شده بود، دستش را گرفتند و به مجلس آوردند و با صدای بلند گفت: یا بنی امیه، «تداو لو الخلافة فانه لا جنة ولا نار».

ابو سفیان فامیل خود را تشجیع می‌کند به اینکه دولت بی‌پایان خلافت را دست به دست دهید؛ زیرا بهشت و دوزخی در کار نیست (یعنی، دروغ است).

و نیز، گفت: یا بنی امیه، «تلقفوها تلقف الکرة فوالذي يحلف به ابو سفيان مازلت ارجوها لکم ولتصيرن الی صيبانکم وراثة».

یعنی: «ای بنی امیه، بکوشید و خلافت را مانند گوی به چنگ آورید. سوگند به آن چیزی که [همیشه] قسم می‌خورم (مراد بت‌ها است که همیشه به آن قسم می‌خوردند) پیوسته طالب و شایق یک همچو سلطنت و پادشاهی برای شما بوده‌ام. شما هم آن را نگهبان باشید تا به اولاد خود برسانید... [۲۸۶]».

جواب ما:

این از آن دروغ‌هایی است که حتی در قوطی عطار‌هایی مثل سلیمان بلخی و ابن ابی الحدید و گنجی و ابن طلحه و ابن صباغ و سبط ابن جوزی هم پیدا نمی‌شود! گویا این، از اختراعات اسلاف داعی است!.

این دروغی بیش نیست. مردم مکه به همراه ابو سفیان از سال هشتم که مسلمان شدند به اسلام و عهد خود وفا کردند. در روز وفات رسول، قبایل عرب شورش کردند اما اهل مکه نه تنها همراه قبایل عرب شورش نکردند و با آن‌ها همراه نشدند؛ بلکه به طرفداری از مهاجران و انصار شمشیر زدند و پسر ابو سفیان(یزید بن ابو سفیان) در جنگ با کفار شام شهید شد. داعی از اسلاف خود یک نفر را نشان بدهد که در جنگ با کفار روس مرده باشد. وقتی روس‌ها شمال ایران را فتح می‌کردند، اسلاف داعی داشتند برای فتحعلی شاه ـ که او را در صفحۀ ۱۰۰ کتابش او را شاهنشاه نامید ـ فتوای جایز بودن صیغه تا ٩۰۰ زن جوان را صادر می‌کردند و به برکت فتوای اسلافش، فتحعلی شاه این زنان نگون بخت را یک بار یا دوبار مصرف می‌کرد و تا آخر عمر در حرمسرا زیر سایۀ قانون شوم صیغه حبس می‌نمود.

بعد این مرد از خاندان بنی امیه بدگویی می‌کند! البته بی‌شک قاتلان حسین بد بودند؛ اما این ربطی به ابن سفیان و ابو سفیان ندارد. اگر ابوسفیان با پیامبر جنگید، بعد مسلمان شد و پیش رسول محترم بود. حتی پیامبر (در فتح مکه) فرمود:

هر کس در کعبه باشد در امان است. هر کس در خانۀ ابوسفیان باشد، در امان است.

امیر معاویه نیز، اگر با امیر المومنین علی جنگید، نباید عملکرد ۲٧ سالۀ او را در خدمت به اسلام و گسترش اسلام فراموش کنیم.

[۲۸۶] ص ۵۳۶.

ادعای ۲۲۴- امام سجاد در مقابل یزید سخنرانی کرد و یزید ترسید

در دنباله، داعی ۶ صفحه روضه خوانی کرد و دیگر حواله به ابن ابی الحدید و سلیمان بلخی نکرد؛ بلکه کاملاً به سبک روضه خوان‌های شیعه، روضه خوانی کرد و یادش رفت که مجلس مناظره است. چون که ترک عادت موجب مرض است.

او می‌گوید: حضرت زینب و امام سجاد در مسجد سخنرانی کردند نه ببخشید بحرالطویل گفته‌اند آن هم به کلامی مسجع و وزن دار!.

جواب ما:

که کاملاً آشکار است سخنرانی یک اسیر آشفته حال نیست؛

در اخبار صحیح آمده است که حضرت حسین، پسرش علی (سجاد) را با خود به کربلا نبرد؛ زیرا ایشان مریض بود و نمی‌تواست حرکت کند! اگر یزید بد بود و حسین را کشت و از ملت نترسید، کشتن ابن حسین آسانتر بود؛ اما او در دسترس نبود؛ در مدینه بود! این معقول نیست که تو می‌نویسی: ابن حسین را به شام آوردند و در مسجد به او اجازۀ سخنرانی دادند! تا آن جا که یزید ترسید و از مجلس خارج شد. تو می‌گویی: یزید از مجلس خارج شد! نه اینکه امام سجاد را بیرون کرده باشد!! بر عکس می‌گویی!.

این شیعه‌ها وقتی روضه می‌خوانند آمپرشان بالا می‌رود و دیگر نمی‌دانند چه می‌گویند!.

کوچک که بودیم مادر ما، قصۀ حسین را می‌گفت که در مجالس روضه خوانی شنیده بود که سر حسین بر سر نیزه جلوی یزید شروع به صحبت کرد و لباس حسین حرکت کرد و یزید گفت: شلاق بزنید.

بزرگ که شدم در جایی خواندم که در روز قیامت حضرت محمدصشمر را به گوشه‌ای می‌کشد که بگو: چگونه حسین را کشتی؟ و شمر شرح می‌دهد و حضرت محمد از روضه خوانی شمر آن قدر گریه می‌کند که نگو و نپرس!در قیامت گریه میکند

مجلسی هم در کتاب بحارالا نوارش گویا آمپرش خیلی بالا رفته بود و خواندم که الله شب‌های جمعه با فرشته‌ها از آسمان نازل می‌شود تا قبر حسین را زیارت کند! و تازگی در اینترنت یک خبیث که کارش لعن صحابه است! گویا آمپرش از حد انفجار هم گذشته بود که این شعر را نوشت:

خدا یک شب زجای خود سفر کرد!

شبی را با علی تا صبح سر کرد!

اگر بینی خدایی می‌کند او!

کمال همنشین در او اثر کرد!

باز در یک جای دیگر نوشته بود که علی سرش را در چاه‌های مدینه می‌کرد و گریه می‌نمود و غصه می‌خورد.

ادعای ۲۲۵ - مادام انگلیسی شاهد است بر مظلومیت امام حسین... [۲۸٧]

جواب ما:

شهادت ابن ابی الحدید، سلیمان بلخی، ابن سبط جوزی و دیگران قدیمی شده است و تاریخ مصرفش گذشته که حالا مادام انگلیسی بر حقانیت مذهب شیعه گواهی می‌دهد! روی حرف مادام، مادامی که ما زنده‌ایم، نمی‌توانیم حرفی بزنیم!.

[۲۸٧] ص ۵۴٧.

ادعای ۲۲۶- عزاداری سبب صالح شدن است

پس نتیجه این شد که قیام و جنگ حضرت سید الشهداء (ارواحنا فداه) که مورد تصدیق دوست و دشمن منصف است، یک قیام و جنگ دینی بوده است. لذا زوار و عزاداران و شیعیان و علاقه مندان به آن حضرت وقتی می‌شنوند که آن حضرت با یزید جنگید برای آنکه عمل به منکرات می‌نمود، متوجه می‌شوند که عمل به منکرات، مرضی(مورد رضایت) آن حضرت نخواهد بود، لذا هرگز گرد محرمات و منکرات که مَکرَه طبع آن بزرگوار است، نمی‌گردند و عمل به واجبات را برخود فریضۀ حتمی قرار می‌دهند... [۲۸۸].

جواب ما:

یعنی، این کافی نیست که منکرات، مرضی الله نباشد، اگر الله راضی نباشد این انگیزه‌ای کافی نیست برای ترک منکرات! اما اگر حسین ناراضی باشد واویلا ست!.

ای قوم، بدانید که این شرک است. حسین نه اولین شهید تاریخ ماست نه آخرین آن‌ها. شما پیراهن حسین را علم کرده‌اید تا اسلام را بکوبید؛ دلتان برای حسین نسوخته است. اصلاً شما حسین را از مدینه بیرون آوردید و در صحرای کوفه تنهایش گذاشتید! این شعر هر چند آبکی است اما معنی نغزی دارد. خودم سروده‌ام قبولش کنید!!.

کوفیان گفتند: حسین را زود بیا
چون بیامد در بیستند بی‌حیا
نور چشم ما به کوفه چون رسید
شیعه یعنی، دست بیعت با یزید
نور چشم ما چو سر کردند جدا!
شیعه یعنی، گریه از روی ریا
شیعه؛ یعنی، هر که اعمالش تباه
شیعه؛ یعنی، شرک؛ یا الله، پناه [۲۸۸] ص ۵۴۸.

ادعای ۲۲٧- زیارت، ثوابی عظیم دارد

جواب ما:

می‌خواهد از کتب ما ثابت کند که باید برای حسین عزاداری کنیم. هنوز نخوانده‌ام که منظور کدام کتاب است؟ اما حتماً قصدش کتاب‌های گنجی شافعی، ابن طلحه شافعی، حموینی، خوارزمی اسکافی، سلیمان بلخی، ابن ابی الحدید، ابن صباغ،سبط ابن جوزی و... که او اصرار دارد آن‌ها را سنی بنامد! بیایید ببینم منظورش کیست؟.

عجب! حتی از آن کتاب‌ها هم دلیل نیاورده است؛ پس از خودش هر چی خواسته، نوشته است که پیامبر قبل از مردنِ حسین گریه و عزاداری می‌کرد! اما ارجاع نداده که کجا این حرف عجیب نوشته شده است. یادتان نرود که این مردم معتقدند پیامبر در قیامت هم برای حسین گریه می‌کند!.

به نظرم این‌ها ایمان درستی به آخرت ندارند والا در قیامت که یزید حالش زار است و حسین خندان. پس چرا برای حسین گریه می‌کنند.

در این جا، یک حقۀ جدید را آغاز کرده است!.

ادعای ۲۲۸- قبر امامان ما پر از زوّار است و آرامگاه امامان سنی خالی است

در عراق، قبر امام موسی کاظم و امام عسکری و امام عبدالقادر و امام ابو حنیفه هست.

بعد مقایسه کرده است که این دو جا همیشه شلوغ است، اما اماکن سنی‌ها فقط وقت نماز باز می‌شود و در آن جا زیاد عبادت نمی‌شود... [۲۸٩].

جواب ما:

بنازم به این استدلال را! اول، قبر پرستی نزد سنی‌ها مردود است! دوم، تو که داری قبر امام موسی را با مسجدی از مساجد مقایسه می‌کنی، باید بدانی که به این دلیل قبر امام موسی کاظم ازدحامش بیشتر است که سنی‌ها قبر پرست نیستند! مسجد کنار قبر موسی کاظم مزیتی بر مسجد‌های دیگر بغداد ندارد که مردم همه یک جا جمع شوند! هر کس در مسجد نزدیک به خانۀ خود نماز می‌خواند و تو یک مرکز شیعه‌ای را که از همه جهان می‌آیند با مسجدی عادی مقایسه کرده‌ای! نه آقا آن را باید با مسجد الحرام در مکه مقایسه کنی!.

این مرد می‌گوید: آیا زیارت قبر عبدالقادر مهمتر است یا قبر موسی کاظم که در سلسله نسب به حضرت محمد ما نزدیکتر است.

باید بگویم: اصلاً زیارت قبر برای طلب حاجات از صاحبان قبر جایز نیست؛ حالا می‌خواهد هر کس باشد. حتی از رسول الله بعد از وفاتشان حاجت خواهی، جایز نیست.

[۲۸٩] ص ۵۵۶.

ادعای ۲۲٩ - سنی می‌گوید: اسلام با ایمان فرق ندارد

از زبان سنی حرفی را می‌گوید که یک سنی حقیقی هرگز نمی‌گوید. سنی ساختۀ دست داعی می‌گوید:

لذا جمهور امت اتفاق نموده‌اند بر اینکه اسلام عین ایمان اسلام است و از هم جدایی ندارند و شما بر خلاف جمهور صحبت نمودید که اسلام و ایمان را از هم جدا نمودید... [۲٩۰].

جواب ما:

آخر من در چند جبهه بجنگم. تا حالا جواب ابن ابی الحدید سنی!! را می‌دادم. حالا مناظره گر سنی هم می‌گوید که اسلام و ایمان فرقی ندارند تا داعی هم میدانی برای حقانیت شیعه بیابد. در حالی که فرق دارد. هر کسی می‌داند که اسلام و ایمان فرق دارند و محال در محال است که سنی چنین بگوید.

خب چه جوابی به تو بدهم؟! این یک جنگ ساختگی است که از زبان ما دروغی به ما نسبت دادی حالا داری ردّش می‌کنی!!.

ما مثل آن سنی که دست پروردۀ، بی‌سواد نیستیم که این آیه را در قرآن ندیده باشیم:

﴿۞قَالَتِ ٱلۡأَعۡرَابُ ءَامَنَّاۖ قُل لَّمۡ تُؤۡمِنُواْ وَلَٰكِن قُولُوٓاْ أَسۡلَمۡنَا وَلَمَّا يَدۡخُلِ ٱلۡإِيمَٰنُ فِي قُلُوبِكُمۡۖ وَإِن تُطِيعُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ لَا يَلِتۡكُم مِّنۡ أَعۡمَٰلِكُمۡ شَيۡ‍ًٔاۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ رَّحِيمٌ١٤﴾[الحجرات: ۱۴]

«اعراب بیابان گرد گفتند که ما ایمان آوردیم بگو: ایمان نیاوردید بلکه بگویید: اسلام آوردیم...».

ما هر چند احادیث دروغین و بی‌سند داعی را قبول نداریم اما بر اساس احادیث خود به خوبی می‌دانیم که ایمان درجات دارد! اما اصلاً مقصد داعی از مطرح کردن این موضوع در وسط مناظره چیست؟!.

[۲٩۰] ص ۵۵٩.

ادعای ۲۳۰- اهل سنت بر خلاف قواعد قرآن، شیعیان را طرد می‌کنند و شیعه مشرک نیست

منظورش، این است؛ بخوانید:

و اما موضوعی که تذکر آن لازم است و از گفتار خودتان اتخاذ سند نموده‌ام و عرض می‌کنم که اگر این گفتۀ شما صحیح است و بر این عقیدۀ ثابت هستید که باید مأمور به ظاهر و گویندۀ لا إله إلا الله، محمد رسول اللهرا مسلمان و مؤمن و برادر خود بدانید، پس چرا شما، شیعیان و پیروان اهل بیت رسالت را که اقرار به وحدانیت پروردگار و نبوت خاتم الانبیاء می‌نمایند و همگی اهل یک قبله و یک کتاب می‌باشند، عامل به تمام احکام و واجبات بلکه مستحبات هستند، نماز می‌خوانند، روزه می‌گیرند، حج بیت الله می‌روند، ترک محرمات می‌نمایند، اداء خمس و زکوة می‌کنند و معتقد به معاد جسمانی می‌باشند، کافر و مشرک و رافضی می‌خوانید و از خود دور می‌نمایید. عجب است که هنوز اثر تبلیغات خوارج و نواصب و اموی‌ها در شما ظاهر است؟!... [۲٩۱].

جواب ما:

آقای محترم! چرا این همه صغری و کبری چیدی و از زبان سنی دروغ بافتی؟ از اول می‌توانستی به صراحت سوال خود را بپرسی.

جواب تو این است که ما عموماً، عوام شیعه ۱۲ امامی را کافر نمی‌دانیم و حساب آن‌ها را از ملاحده جدا می‌دانیم. با سَبّ صحابه، کسی کافر نمی‌شود. البته این نظر ما سلفی‌هاست والا خیلی از سنی‌ها، کسی که ابوبکر را امام نداند، کافر می‌شمارند.

البته اگر از یک شیعه یا حتی از یک سنی حرکتی دیدیم که نشانۀ شرک بود، مثلا مشاهده کردیم از امام رضا حاجت می‌خواهد؛ می‌گوییم: مرتکب شرک شده‌ای؛ توبه کن.

اگر ادامه داد، فقط او را مشرک می‌دانیم نه همۀ شیعه‌ها را!.

باید بدانیم که فقط گفتن شهادتین، انسان را مسلمان نمی‌کند، بهایی‌ها و قادیانی‌ها و منکران احادیث نیز می‌گویند: لا إله إلا الله محمد رسول الله، اما شما نیز، آن‌ها را مسلمان نمی‌دانید. چرا؟ چون زوایدی به دین آویخته است که آن‌ها را از آیین اسلام خارج می‌کند!.

حالا شیعه‌های ۱۲ امامی اگر همه یک صدا بگویند: قرآن تحریف شده و ناقص است. همگی را کافر و مرتد می‌شماریم. این جا لا إله إلا الله برایشان بی‌سود است! اما چون همه نمی‌گویند، پس ما معتقدان به تحریف قرآن را کافر می‌دانیم و بس.

[۲٩۱] ص ۵۶۳.

ادعای ۲۳۱- و تقلید کردن از امامان اربعۀ اهل سنت اشتباه است

در این جا می‌خواهد وسط دعوا (بین سنی و سنی) نرخ تعیین کند و می‌گوید:

شما یک حدیث بیاورید ولو یک طرفه و از کتب خودتان که آن حضرت فرموده باشد: امت من بعد از من باید در اصول پیرو ابو الحسن اشعری و واصل بن عطا و غیره و در فروع پیرو یکی از چهار نفر: مالک بن انس یا احمد بن حنبل یا ابو حنیفه و یا محمد بن ادریس شافعی باشند... [۲٩۲].

جواب ما:

ما نیز، می‌گوییم که درست نیست از امامان چهارگانۀ اهل سنت یا هر کس دیگری (غیر از پیامبر) کور کورانه و دربست تقلید کنیم، این را ما سلفی‌ها می‌گوییم.

مذهبی‌های عاقل نیز، صد در صد پایبند گفتۀ امام مذهب خود نیستند. اهل مذهب چهارگانه بر سه دست‌هاند:

دستۀ بزرگی می‌گویند: اگر حدیث صحیحی دیدیم که خلاف مذهب ما بود، قول مذهب را رها می‌کنیم و تعصب نشان نمی‌دهیم.

دسته دوم که باز گروه بزرگی را تشکیل می‌دهند، سعی می‌کنند هرچه در مذهبشان است را موافق حدیث نشان دهند؛ حتی اگر در مقابل حدیث آن‌ها حدیث قویتری در بخاری یا مسلم باشد، باز بر پیروی از همان حدیث ضعیف پافشاری می‌کنند. به هرحال آن‌ها نیز، قابل قبولند؛ چون معتقدند حرف، حرف امامشان نیست؛ فرموده پیامبر است!.

دستۀ سوم سنی‌ها، آن‌هایی هستند که از خود حرف‌های درست کرده‌اند و به ائمه منصوب نموده‌اند. حتی اگر خلاف قول پیامبر باشد، باز قول امام شان را ترجیح می‌دهند. این‌ها از نظر ما مردودند.

اما عجب و صد عجب که شیعه‌ها هر وقت که خواستند با سنی‌ها پیمان وحدت ببندند، گروه سلفی‌ها و دو گروه اول و دوم اهل مذهب را تحت نام وهابی رد می‌کنند و همیشه عاشق همان گروه سوم؛ یعنی، صوفی‌ها هستند.

[۲٩۲] ص ۵۶۴.

ادعای ۲۳۲- به امر رسول الله بایستی امت از علی متابعت نماید

باز از کتب معتبر ما! حدیث آورده‌اند. خبری یادم آمد که برایتان بازگو می‌کنم تا بدانید که شیعیان چاره‌ای جز راهی که رفتند، نداشتند:

شیخ سلیمان بلخی حنفی در «ينابيع الموده» [۲٩۳]از فرائد حموینی از ابن عباس (حبر امت) نقل نموده است که رسول الله به امیر المؤمنین÷فرمود:

«يا علي انا مدينه العلم وأنت بابها ولن تؤتی المدينة الا من قبل الباب وکذب من زعم انه يحبني ويغبضك لانك مني وانا منك لحمك لحمي».

در این حدیث شریف به صراحت می‌فرماید: یا علی، تو باب علم منی و هرگز کسی به شهر علم من راه پیدا نمی‌کند مگر از باب علم که علی÷باشد. می‌فرماید: گوشت و روح و خون و ظاهر و باطن علی از من است. اطاعت علی را سعادت و مخالفتش را شقاوت دانسته است... [۲٩۴].

جواب ما:

ما که با تو بحث کنیم از کتب درجه یک شما دلیل می‌آوریم و تو از کتب درجۀ چهار ما که باز عیبی ندارد از کتبی دلیل می‌آوردی که هیچ اهل سنتی آن را قبول ندارد! نه کتاب را! نه شیخ سلیمان بلخی را! نه ابن ابی الحدید معتزلی را... .

و بدانید که این حدیث نزد سنی‌ها اعتبار ندارد. همۀ علمای ما گفتند: دروغ است. از آلبانی تا هیثمی تا ذهبی تا قرطبی تا ابن عدی و تا و تا...

[۲٩۳] در باب ۴. [۲٩۴] ص ۵۶۵.

ادعای ۲۳۳- حدیث ثقلین که متفق علیه ما و شما می‌باشد...

جواب ما:

ما قبلاً جواب حدیث ثقلین را داده‌ایم. تکرار آن بی‌معنی است.

از ابن حجر مکی حدیث‌های نقل کرده است؛ تو گویی نوشته‌های ابن حجر مکی وحی منزل است. او پیش ما، یک صوفی است. اینکه او شیعه را کافر می‌داند که دلیل برائت او نمی‌شود! او که فرق حدیث صحیح و ضعیف را نمی‌فهمد، شاید نمی‌داند که حدیث‌هایش نزد ما بی‌ارزش است!.

از ابن حجر عسقلانی حدیث بیار. او امیر المومنین در علم حدیث است. امیر المومنین را گذاشتی؛ سراغ صوفی رفته‌ای؟.

ادعای ۲۳۴- چرا ما باید از ابوبکر و عمر پیروی کنیم در حالی که احادیث دربارۀ اهل البیت است

حقیقت همین است. پس وقتی نتوانیم قرآن را عوض کنیم و به جای آن کتاب دیگری به صلاح ملک و مملکت انتخاب کنیم، در عدل و تالی قرآن هم همین حکم جاری است.

پس روی چه قاعده‌ای کسانی را که از عترت نبودند بر عترت مقدم داشتند. جواب این سؤال ساده را بدهید و بفرمایید ببینم آیا خلفاء ثلاثه ابی بکر و عمر و عثمان از عترت و اهل بیت پیغمبرند که مشمول نزول آیات و اخبار کثیره (ثقلین و سقینه و باب حطه و غیره) باشند که ما مجبور باشیم به حکم رسول الله از آن‌ها اطاعت بنماییم.

جواب ما:

باز رسیدیم به حرف اول تو از کجا می‌گویی: پیامبر فرموده است! حدیث‌هایی که آوردی همه دروغ است جز حدیث ثقلین که شرح دادیم.

حالا یک سوال مرا جواب بده ؛ می‌پرسیم: در زمان ما که امام زمان وجود ندارد در عوضش ملک حسین‌هاشمی هر روز صبح از رادیو ندا می‌دهد:

﴿إِنَّمَا يُرِيدُ ٱللَّهُ لِيُذۡهِبَ عَنكُمُ ٱلرِّجۡسَ أَهۡلَ ٱلۡبَيۡتِ وَيُطَهِّرَكُمۡ تَطۡهِيرٗا٣٣﴾[الأحزاب: ۳۳]

و می‌گوید: این آیه در حق من است!.

شما می‌گویید: در حق امام دوازدهم شماست. او که نیست.

پس شما از کی پیروی می‌کنید؟ از فقیه جامع الشرایط درست می‌گویم یا نه؟! حالا سید باشد یا نباشد؛ مهم نیست! از اهل بیت باشد یا نباشد؛ مهم نیست!.

به چیزی که خودتان نمی‌توانید به آن عمل کنید (پیروی از امام معصوم) چرا به ما تحمیل می‌کنید؟!.

تو با احادیث دروغ ثابت کردی که پیغمبر فرموده است: از اهل بیت من پیروی کنید. این حدیث، دروغ است. ما اگر راست باشد هم عملی نیست.

در تفسیر آیه فوق می‌گوید: فاطمه، معصوم است. در حالی که چند آیه بعد، الله به همین فاطمه می‌گوید: حجاب خودت را خوب به سر کن. این چگونه معصومی است؟

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ قُل لِّأَزۡوَٰجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَآءِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ يُدۡنِينَ عَلَيۡهِنَّ مِن جَلَٰبِيبِهِنَّۚ ذَٰلِكَ أَدۡنَىٰٓ أَن يُعۡرَفۡنَ فَلَا يُؤۡذَيۡنَۗ وَكَانَ ٱللَّهُ غَفُورٗا رَّحِيمٗا٥٩﴾[الأحزاب: ۵٩]

«ای پیامبر به همسرانت و دخترانت (از جمله فاطمه) و زنان مومنان بگو: حجاب خود را درست بپوشند...».

ما هم احترام اهل البیت را واجب می‌دانیم هم احترام خلفا را.حالا تو بگو: چرا پیامبر دو دختر از اهل البیت را به عثمان داد و عثمان را هم اهل البیت کرد؟! چرا یک دختر از عمر و یکی از ابوبکر گرفت تا رفت و آمد آن‌ها در بیتش بی‌زحمت و راحت باشد و هکذا از ابو سفیان! چرا دخترش را به زنی گرفت؟.

علی به عمر دختر داد تا داماد اهل البیت باشد! چرا به سلمان نداد؟ چرا به عمار نداد؟.

ادعای ۲۳۵- سوالی که جواب ندارد

پس در این صورت، همانطور که رسول اللهصفرموده است: پیروی از قرآن و عترت نمایید و دیگران را مقدم بر آن‌ها نکنید. آیا ابو الحسن علی بن اسمعیل اشعری اهل بیت پیعمبرند یا علی و یازده امام دیگر؟.

جواب ما:

پیامبر نفرمود است؛ اگر می‌گفتند که کار تمام بود. تو یک امر را ثابت کن؛ بعد نتیجه بگیر. حدیث را از سلیمان بلخی نقل می‌کنی که آن را رد کردیم.

ادعای ۲۳۶- مذهب امام صادق حق است

چرا شیعیان مذهب خود را حنفی یا مالکی یا حنبلی یا شافعی معرفی ننمودند و پیرو مذهب جعفر بن محمد الصادق÷از عترت طاهره گردیدند. ما شیعیان کینه و عداوتی با کسی نداریم؛ اما عقل و خرد و دانش به ما حکم می‌کنند که کور کورانه به راهی نرویم و قرآن مجید،کتاب آسمانی، هم ما را راهنمایی نموده است؛ در آیۀ ۱۸ سورۀ زمر که فرموده:

﴿فَبَشِّرۡ عِبَادِ١٧ ٱلَّذِينَ يَسۡتَمِعُونَ ٱلۡقَوۡلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحۡسَنَهُۥٓۚ﴾[الزمر: ۱٧-۱۸] [۲٩۵].

جواب ما:

آخر ما چگونه از امام صادق و ائمۀ دیگر شما پیروی کنیم و در همان حال هم عاقل باشیم؟ شما از قول امام صادق می‌گویید که او و همۀ ائمه، غیب می‌دانند و در همان حال می‌گویید که با خوردن جام زهر یا میوۀ زهر آلود مرده‌اند!.

اگر می‌دانستند و خورده‌اند، پس خودکشی کرده‌اند که گناه کبیره است. اگر نمی‌دانستند و خورده‌اند، پس علم غیب نداشتند! پس چطور ائمه از همۀ علوم آگاهند!.

ای مرد ناآگاه! آمریکا کمی علم دارد و دنیا را فتح کرده است! آنان‌که به همۀ علوم آگاه بودند چرا ولیعهد مامون شدند؟ چرا دختر مامون را برای پسرش گرفت تا آن امام هم زهر بخورد و بمیرد!.

ای کسی که می‌گویی: آدمی باید پیرو عقل و خرد باشد. خرد وعقل در نزد تو چه معنی دارد؟ بگو!.

[۲٩۵] ص ۵٧۱.

ادعای ۲۳٧- امام صادق بزرگترین محدث بود

اکابر علمای خودتان ثبت نموده‌اند. مراجعه فرمایید به کتاب «فصول المهمه»تالیف عالم جلیل القدر نور الدین بن صباغ مالکی [۲٩۶]و محمد بن طلحه شافعی در مطالب السئول [۲٩٧]تمام این معانی را نقل نموده است و گوید:

به قدری از امام صادق، علم نقل شده است که شیفتگان علم و دانش برای درک فیض به جانب آن حضرت حرکت می‌نمودند و علما از احدی از امامان اهلبیت به اندازه‌ای که از امام صادق حدیث نقل کرده‌اند از امام دیگری نکردند. اگر بخواهم نقل اقوال و اظهار نظر و عقاید اکابر علمای خودتان را دربارۀ آن حضرت بیان نمایم، رشته سخن بسیار طولانی می‌شود. خلاصه آنکه عموم علمای منصف شما اقرار دارند به اینکه در علم و زهد و ورع و تقوی و اخلاق حمیده سر آمد اهل زمان بوده است... [۲٩۸].

جواب ما:

این را هم ذکر کن که در مهمترین کتاب ما بعد از قرآن؛یعنی، بخاری، نام حضرت صادق نیست و ایشان؛ یعنی، امام بخاری از حضرت صادق روایتی نقل نکرده‌اند حتی یک روایت!.

اما ابن صباغ و محمد بن طلحه شافعی را قبلاً در همین کتاب به همه شناشانده‌ایم که این‌ها سنی نیستند. او می‌خواهد بگوید که هرچه نوشتم از کتب شماست در حالی که مهمترین کتاب ما، بخاری است که روایات امام صادق را قبول نکرده است و چشم خود را بر این حقیقت عظیم می‌بندد! از ابن صباغ نقل می‌کند که او امام امام‌های شما بود!.

میگویم اگر اینطور است پس راه ما حق است! زیرا استاد را باید از شاگردانش شناخت!.

این چه مذهبی است که شما دارید؟

پس امام صادق نیز از نظر شما مثل حضرت محمد شاگردانش به طور کلی ناکام بودند! اگر براستی حضرت صادق استاد امامان سنی بود، پس چرا شاگردانش مخالف او هستند و چرا مذهبی درست کردند بر خلاف مذهب او؟!.

پس یا این گفته‌ها معقول نیست! یا شما بر خلاف مذهب صادق، مذهب ساخته‌اید!.

البته امام صادق نزد ما محترم است و او یک سنی است؛ اما غلو این شیعیان را قبول نداریم.

[۲٩۶] در فصل حالات امام به حق ناطق کاشف اسرار حقایق جعفر بن محمد. [۲٩٧] باب ۶، ص ۸۱. [۲٩۸] ص ۵٧۵.

ادعای ۲۳۸- عدد خلفاء را پیغمبر دوازده نفر معرفی نمود که منظور ۱۲ امام ما هستند

اشاره به حدیثی می‌کند که در آن پیامبر فرموده است که امر دین، قایم است تا وقتی که ۱۲ خلیفه بر مسلمانان حکومت کنند که همگی از قریش هستند!.

شیعه از خوشحالی پر می‌کشد که امامان ما ۱۲ نفرند و حدیث هم ۱۲ نفر را گفته است! پس با برحقیم...

جواب ما:

جواب این جاهلان این است که هر کس که سبیل داره بابای تو نیست!.

درست است که عدد ۱۲ با تعداد امامان شما مطابقت دارد، اما حضرت فرمودند: ۱۲ خلیفه. حضرت ابوبکر یک خلیفه بود. عمر یک خلیفه بود. حضرت علی هم یک خلیفه بود. حضرت حسن هم بفهمی نفهمی برای ۶ ماه یک خلیفه بود. اما حسین خلیفه نبود. سجاد که اصلاً نبود.امام باقرو صادق هم همین طور.امام هفتم شما هم که در زندان بود،خلیفه دارای زندان است نه اینکه خود در زندان باشد. امام هشتم شما ولیعهد خلیفه بود و خلیفه نشد.پسرش وضعش خراب‌تر بود؛یعنی، ولیعهد هم نشد!.

امام دهم شما هم همین طور.

امام یازدهم شما فقط امام یک محله در سامرا به نام محلۀ عسکری بود و امام دوازدهم شما هم که فراری است یا مخفی است! مودبانه تر! خلیفه که مخفی نمی‌شود معمولاً کسی که از خلیفه می‌ترسد، مخفی می‌شود!.

حالا پیامبر فرموده است که رایت سیاه برای تایید مهدی مثلاً از خراسان بیرون می‌آید؛ ابو مسلم خراسانی از این حدیث استفاده کرد و با پرچم سیاه از خراسان قیام کرد و به نام مهدی، اموی را سر نگون کرد اما با یک پرچم سیاه کار درست نمی‌شود باید همۀ شرایط آماده باشد!.

اهل سنت به حقیقت نمی‌تواند درک کند که وقتی یک نفر ادعا کرد بزرگترین متخصص در درمان همۀ بیماری‌ها هست، چرا باید خودش برای درمان سرما خوردگی پیش یک دکتر عادی برود؟!.

شیعه‌ها گاهی این آیه زیر را شاهد می‌آورند:

ادعای ۲۳٩- عدد دوازده در قرآن اشاره به ۱۲ امام است

﴿۞وَلَقَدۡ أَخَذَ ٱللَّهُ مِيثَٰقَ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ وَبَعَثۡنَا مِنۡهُمُ ٱثۡنَيۡ عَشَرَ نَقِيبٗاۖ﴾[المائدة: ۱۲]

یعنی: «بدرستی که الله از بنی اسرائیل عهد گرفت و در بین آن‌ها ۱۲ نقیب بر انگیخت».

مثل امامان ما در اسلام...

جواب ما:

این آیه مربوط به ۱۲ امام شما نیست! بنی اسرائیل چه ربطی به شما دارد؟.

این مصداق من آنم که رستم یلی بود در سیستان ... است من ثابت کردم که هر دوازده‌ای، دوازده امام شما نیست. ۱۲ نقیب، به ۱۲ خلیفه چه ربطی دارد؟ در قوم نوح ۵ تن مذمت شدند؛ اما این تشابه عددی دلیل نمی‌شود که ۵ تن شما را رد کنیم.

البته اگر از روش شما پیروی کنیم، می‌توانیم چنین استدلال کنیم! در یاران عیسی÷یک خائن بود؛ اما عدد خائن‌هایی که شما در یاران محمدصیافتید، هزاران است!.

در قوم صالح ٩ نفر مفسد بودند؛ اما دلیل ندارد که در تاریخ این عدد تکرار شود و در هر قومی ٩ باشد. این حرف خیلی عجیب است!.

واضح است که شما می‌خواهید عدد ۱۲ خود را مقدس کنید.

خب حالا اگر خواننده بپرسد این حدیث دربارۀ چیست؟ می‌گویم:

باید توجه داشت که قرآن و سنت از آینده خبرهایی به ما داده‌اند؛ مثلاً از آیندۀ دولت یهود و جنگ مسلمان‌ها با یهود در دو طرف دیوار و نابودی یهود را به ما گفته‌اند. حالا ما می‌بینیم که دولت یهود تشکیل شده است و دیوار هم دارد ساخته می‌شود، پس یک پیشگویی درست است و دومی در حال وقوع است و ایمان داریم که سومی؛ یعنی، نابودی (دولت یهود) نیز، اتفاق خواهد افتاد.

و اما مسأله ۱۲ خلیفه:

فرمودند ابتداء در سی سال اول نبوت و خلافت بر منهج نبوت است (خودشان و ابوبکر و عمر و عثمان وعلی و شاید هم حسن چون با ۶ ماه حکومت او، ۳۰ سال وعدۀ داده شده کامل می‌شود.

بعد پادشاهی است با کمی خرابی (از زمان معاویه شروع شد) و وقت معلوم ندادند و فرمودند: ادامه دارد تا آن وقت که الله بخواهد. بعد دیکتاتوری که باز وقت معین مقرر نکردند. بعد هرج و مرج و بعدش باز خلافت برمنهج نبوت است که یکی از آن‌ها با توجه به احادیث دیگر خلیفه صالح، مهدی است (مهدی ما نه مهدی شما....فرق بین این دو مهدی از زمین تا آسمان است).

پس بخشی از پیشگویی رسول تحقق یافت و بعضی منتظر گذر زمان است. در هر حال شما حق ندارید با تاویل‌های لایتچسبک، امامان خود را همان خلفاء بدانید...

معنی خلیفه معلوم است؛ باید واجد شرایطی معین باشد. همانطور که دکتر واجد شرایط معلوم است یا پادشاه یا نانوا یا هر کس دیگر.

تقی و نقی و عسکری هرگز خلیفه نبودند. وقتی ما به یکی می‌گویم دکتر، او باید صفاتی داشته باشد که هر طبیبی دارد! اینکه پیغمبری بگوید: در این شهر ۱۲ طبیب هست و ما کسی را که معالجه نمی‌کند، طبیب بدانیم.

یا رانندگی بلد نیست، راننده بدانیم. نشانه کودنی و حماقت ماست.

وقتی می‌گوییم امام موسی، غلیفه بود، دست کم باید در یک برهه از عمرش خلافت کرده باشد نه اینکه خلیفه، او را زندانی کند!.

ادعای ۲۴۰- علی مشاور اول خلفاء بود

رسول اکرم، خاتم الانبیاء، مثل هر پیغمبری قبل از وفات، وصی و جانشینی از جانب خدا برای خود معین نمودند. امیر المؤمنین علی را باب علم و وصی و خلیفۀ جانشین خود معرفی و امت را امر به اطاعت آن حضرت نمودند.

اما بعد از وفات رسول اکرم به جهاتی که عند العقلاء واضح است سیاسة امر خلافت به ابی بکر و عمر و عثمان قرار گرفت؛ اما در تمام دورۀ خلافت (به استثنای روزهای اول) أبی بکر و عمر کاملاً با آن حضرت در جمیع امور شور می‌نمودند و مطابق فرموده‌های آن حضرت عمل می‌کردند... [۲٩٩].

جواب ما:

شما بگویید: در تاریخ یک مورد فقط یک مورد دیگر سراغ دارید که کسانی شخصی را از حکومت بر کنار کنند، بعد بدون مشورت با او آب نخورند؟!

[۲٩٩] ص ۵٧۶.

ادعای ۲۴۱- امامان سنی، شاگرد امام صادق بودند

اکابر فقهاء و ائمۀ عظام اهل تسنن از شاگردان و دانشجویان مجلس فیض آن حضرت بودند؛ مانند ابو حنیفه و مالک بن انس و یحیی بن سعید انصاری و ابن جریح و محمد بن اسحق و یحیی بن سعید قحطان و سفیان بن عبینه و سفیان ثوری و دیگران (که قبلا اشاره شد) که هر یک به قدر استعداد خود از محضر انور آن حضرت بهره‌مند می‌شدند... [۳۰۰].

جواب ما:

این هم یک حرف عجیب دیگر! اگر واقعاً ما شاگردان امام صادق بودیم پس امام‌های ما بهتر می‌دانند که نظر او چه بود؟!.

پس شما مذهب خود را از کی گرفتند؟ ما که به گفتۀ شما از استادمان، امام صادق، گرفتیم! شما ازکی گرفتید؟! آیا این معقول و باور کردنی است که علمای ما پشت سر امام صادق،استادشان، با دست باز نماز بخوانند بعد که از محضرشان رفتند، به مردم بگویند: با دست بسته نماز بخوانید!.

ما هم همین را می‌گوییم که ایشان سنی بودند و الله می‌داند که اصول کافی شما کی پیدا شد! و دروغ‌ها به امام صادق بست....

[۳۰۰] ص ۵٧۸.

ادعای ۲۴۲- سنی‌ها به امام صادق اهمیت ندادند

درد بزرگ شما این است که بزرگانتان حاضر نشدند نام شریفش را در اعداد امامان اربعه قرار دهند... [۳۰۱].

جواب ما:

در حرف تو تضاد عجیبی است از یک طرف می‌گویی: استاد سنی‌ها بود، از یک طرف می‌گویی: سنی‌ها از استاد خود حدیثی روایت نکردند! و به او اهمیت ندادند. پس استاد شان به آن‌ها چه می‌گفت؟!.

[۳۰۱] ص ۵٧٩.

ادعای ۲۴۳- اهل البیت را سنی‌ها رها کردند و رفتند دنبال دیگران

بسیار جای تأثر است که پیروان و مقلدان امام اعظم و امام مالک و امام شافعی و امام حنبل را که هیچ یک از عترت و اهل بیت رسول الله نبودند، مسلمان پاک، بدانند و هر یک از آن فِرَق در طریقۀ خود آزاد باشند با آنکه در اصول و فروع با هم اختلافات بسیار دارند.

اما پیروان امام صادق را رافضی و مشرک بدانید... [۳۰۲].

جواب ما:

نه، ما امام صادق را از اهل سنت می‌دانیم و بس ؛ اما شما خدا می‌دانید از کجا آمده‌اید؟!.

اگر مرجع تقلیدی اعلم باشد و از اهل بیت نباشد، شما هم دنبال او می‌روید؛ مثلا شما هم به مرجعیت منتظری اعتراضی ندارید؛ پس اعتراض شما به ما برای چیست؟.

[۳۰۲] همان.

ادعای ۲۴۴- طعن و انتقاد بر صحابه موجب کفر نمی‌شود

در جواب سنی که پرسید شما چرا زنان و دوستان پیامبر را فحش می‌دهید. داعی وعده داده بود که جواب بدهد!.

داعی: میل نداشتم که شما در این مجلس آشکارا از این قبیل موضوعات بحث یا سؤال یا به قول خودتان گله و شکایت کنید که مجبور شوم، پاسخ بدهم.

خوب بود محرمانه بین خودمان این مطالب رد و بدل می‌شد تا جوابی مطابق صواب عرض می‌کردم. حالا هم تمنا می‌کنم تقاضای داعی را بپذیرید و از بحث علنی دربارۀ این موضوع صرف نظر نمایید. یک روز صبح خودم به خدمتتان می‌آیم و دو نفری قضیه را حل می‌کنیم.

خلاصۀ حرف او در پنج صفحه بعد این است که آدم با سَبّ صحابه کافر نمی‌شود! ولو اینکه از روی غرض و کینه توزی فحش بدهد... [۳۰۳].

جواب ما:

اجمالاً این حرف را قبول داریم که سب کنندۀ صحابه، فاسق است و کافر نیست!.

هر چند که امام مالک کسی را که به صحابه بغض داشته باشد، کافر می‌داند و آیۀ ﴿لِيَغِيظَ بِهِمُ ٱلۡكُفَّارَۗ﴾را شاهد می‌آورد.

اما قبول داریم که ۱۲ امامی را به خاطر سبّ صحابه نمی‌توان کافر گفت. کسانی که این مذهب جعلی را درست کرده‌اند، دقیقاً می‌دانستند کجا باید متوقف شوند تا کافر به شمار نیایند! زیرا از درون به پیکر اسلام ضربه زدن آسانتر است! عوام شیعه، جاهل هستند اما علمای آن‌ها بی‌شک منافقند.

یاد خاطره‌ای افتادم: عموی زنم؛ یعنی، شیخ عبدالحی بن عبدالطیف که روزگاری شاگرد ابو علی مودودی، مفکّر مشهور، بود، می‌گوید:

روزی برای علامه مودودی شرح دادم که شیعه‌ها در محلۀ ما اعمال حیرت آوری انجام می‌دهند و در آخر گفتم: آیا آن‌ها کافرند؟ گفت: نه کافر نیستند. این حرف بر من گران آمد. باز شرح دادم که چنین می‌کنند و چنان می‌کنند. آیا کافرند؟ گفت: نه، منافقند. دید که مسأله برایم قابل هضم نیست، خطاب به من گفت: چه خیال می‌کنی؟ آیا منافق از کافر بدتر نیست؟.

﴿إِنَّ ٱلۡمُنَٰفِقِينَ فِي ٱلدَّرۡكِ ٱلۡأَسۡفَلِ مِنَ ٱلنَّارِ وَلَن تَجِدَ لَهُمۡ نَصِيرًا١٤٥﴾[النساء: ۱۴۵]

«بدرستی که منافقان در پایین‌ترین طبقه جهنم هستند و یاوری ندارند.»

می‌گوید:

دونمونه ذکر کرد: یکی اینکه از زبان ابوبکر نوشت که ایشان فرمود: علی روباه است؛ روباهی که می‌گوید شاهدم دمم است.

و از زبان عایشه، حضرت عثمان را فحش داد.

جواب ما:

و همۀ این عجایب و غرایب را در کتاب بی‌ارزش شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید یافت که نویسندۀ آن یک شیعۀ غالی و معتزلی است و کارش به سنی‌ها ربطی ندارد! البته این را بگوییم که شیعۀ عادی منافق نیست. او گمراه است. او با ابوبکری بد است که برایش ترسیم کرده‌اند. با اون ابوبکر ما هم بدیم. او با عمر حقیقی دشمن نیست او از عمری تنفر دارد که برایش ترسیم کرده‌اند. از این عمر ساختۀ ذهن بیمار عالمان شیعه، ما هم متنفریم.

[۳۰۳] ص ۵۸۲.

ادعای ۲۴۵- علی قاتل خود را می‌شناخت

دروغی آورده است دربارۀ علی که قاتل خود را می‌شناخت و به او می‌گفت: تو مرا خواهی کشت! اما به او چیزی نگفت!.

پیامبر هم به همین دلیل، چیزی به صحابه نمی‌گفت؛ زیرا قبل از جرم نمی‌توان قصاص کرد... [۳۰۴].

جواب ما:

حرفی که در قوطی هیچ عطاری نیست حتی ابن ابی الحدید!.

علی اگر می‌دانست که ابن ملجم قصد ترور او را دارد، می‌توانست برای احتیاط اقداماتی انجام دهد. رییس جمهور پاکستان دوبار مورد سوء قصد القاعده قرار گرفت و او تدابیر احتیاطی را به صد در صد رساند.

اما رسول الله، کودتا چیان آینده را محرم اسرار خود و حتی مطلع از امور خانۀ خود کرد! آیا باور می‌کنید اکنون رییس جمهور پاکستان با دختر بن لادن یا خامنه‌ای یا دختر رجوی منافق عروسی کند؟ اگر هم بکند؛ یعنی اینکه دست کم دختر خوب است.

اما شما نه دختر را خوب می‌دانید نه پدر را! نه عایشه را نه عمر را!.

این قوم به امامان خود مقام فوق بشری داده‌اند و در همان حال، آن‌ها را از پیرزن‌ها هم عاجزتر کرده‌اند.

[۳۰۴] ص ۵۸٧.

ادعای ۲۴۶- بعضی از بیعت کنندگان در صلح حدیبیه منافق بودند... [۳۰۵].

جواب ما:

در این جا، یک حرف بی‌نهایت بی‌معنی گفته است با آنکه قرآن به صراحت می‌گوید:

﴿۞لَّقَدۡ رَضِيَ ٱللَّهُ عَنِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ إِذۡ يُبَايِعُونَكَ تَحۡتَ ٱلشَّجَرَةِ﴾[الفتح: ۱۸]

«بدرستی که الله خشنود شد از مومنان که زیر درخت با تو بیعت کردند».

با این وجود داعی شیاد می‌گوید که بعضی از این بیعت کنندگان منافق بودند! پس الله چرا از آن‌ها راضی شد؟.

[۳۰۵] ص ۵۸۸.

ادعای ۲۴٧- حدیث به اصحاب من اقتداء کنید... [۳۰۶].

حدیثی را از سنی پیش کشیده است به این الفاظ:«ان اصحابي کالنجوم بايهم اقتديم اهتديتم».

بدرستی که یاران من چون ستارگانند به هر کدام اقتدا کنید، هدایت می‌یابید... [۳۰٧].

جواب ما:

داعی سعی کرده است این حدیث را عقلانی جواب بدهد. لازم نیست چون این حدیث پیش ما قوی نیست. یک حدیث صحیح نیست و ما به آن آستدلال نمی‌کنیم.

این را می‌گویند پیروی از هوای نفس! هرجا به نفعشان باشد حدیث ما درست است و اگر به ضررشان باشد، همان حدیث نادرست می‌شود!.

[۳۰۶] ص ۵۸٩. [۳۰٧] ص ۵٩۰.

ادعای ۲۴۸- اصحاب منافق بودند می‌خواستند پیامبر را بکشند

در این جا، سعی می‌کند با استفاده از وجود منافقان در مدینه، نیت شوم خود را بیان کند و نتیجه بگیرد که اصحاب منافق بوده‌اند... [۳۰۸].

جواب ما:

در جواب این جاهل می‌گویم: اگر این طور باشد که تو می‌گویی؛ یعنی، اگر قرار باشد به حجت خالی نبودن مدینه از منافقان، ما انگشت اتهام به هر کسی که خواستیم بگذاریم و هیچ قواعد علمی درکار نباشد، آن وقت به همان آسانی که تو عمر را به نفاق متهم می‌کنی، می‌توان علی را نیز، به نفاق متهم کرد!.

آیا پیغمبر از منافق زن می‌گیرد؟! به منافق زن بدهد؟! منافق را وزیر خود کند؟! آیا این ممکن است؟!.

[۳۰۸] همان.

ادعای ۲۴٩- ابوهریره دروغگو بود... [۳۰٩].

جواب ما:

باز حضرت ابوهریره را متهم کرده است! اگر تو در کتابت سعی کرده‌ای از اهل سنت حدیث بیاوری تا حقانیت مذهب خود را آشکار کنی، پس گوش‌هایت را خوب باز کن: اگر سنی، ما هستیم، اگر حدیث از ماست، پس بدان که بزرگترین راوی احادیث ما «ابوهریره» است!.

این دروغ بزرگی است که گمان می‌کنی عمر احادیث ابوهریره را قبول نداشت.

و جالب اینکه خودش در همین کتاب شب‌های پیشاور چندین حدیث از ابوهریره آورده است و او را شاهد گرفته برای اثبات حقانیت مذهب خود!.

قربان برم خدا را... یک بام و دو هوا!.

[۳۰٩] ص: ۵٩۲.

ادعای ۲۵۰- اصحاب با یکدیگر در امر جانشینی پیامبر اختلافکردند... [۳۱۰].

جواب ما:

می‌گوید: اصحاب با هم اختلاف پیدا کردند. درست است. خب از این می‌خواهی چی را ثابت کنی؟ آیا دو مومن نمی‌توانند با هم جنگ کنند؟.

برو قرآن را بخوان آیۀ:

﴿وَإِن طَآئِفَتَانِ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٱقۡتَتَلُواْ فَأَصۡلِحُواْ بَيۡنَهُمَاۖ﴾[الحجرات: ٩]

«و اگر دو طایفه از مومنان با هم بجنگند، میان آنان را اصلاح دهید...»

پس می‌بینی، مخالفت که سهل است، مومنان ممکن است با یکدیگر جنگ کنند و همچنان مومن باقی بمانند.

[۳۱۰] ص ۵٩۲.

ادعای ۲۵۱- سعد بن عباده با ابی بکر و عمر در موضوع انتخاب خلیفه مخالف بود... [۳۱۱].

جواب ما:

درسته! مخالفت کرد. از این می‌خواهی چه چیز را ثابت کنی؟ من که برایت آیه آوردم که مخالفت گناه نیست.

[۳۱۱] ص: ۵٩۳.

ادعای ۲۵۲- قیام طلحه و زبیر در مقابل علی در بصره باعث قتل مسلمانان شد

آیا طلحه و زبیر از اصحاب و بیعت کنندگان زیر شجره نبودند؟ آیا قیام آن‌ها در مقابل خلیفۀ بر حق پیغمبر نبود (و به عقیدۀ شما خلیفۀ چهارم)؟

و سبب ریختن خون بسیاری از مسلمانان نگردیدند؟ این دو دسته از اصحاب که در مقابل هم قرار گرفتند، پیروی و اقتداء به کدام یک از آنان سبب هدایت بود؟ اگر بگویید: هردو دسته، چون تابع اصحاب بودند پس حق بودند. راه غلط پیموده‌اید؛ زیرا جمع بین ضدین محال است که دو فرقۀ محارب، هردو اهل هدایت باشندو روضۀ رضوان منزلگاه آن‌ها باشد... [۳۱۲].

جواب ما:

یکبار گفتم که این حدیث (اصحاب مثل ستارگانند به هر کدام اقتداء کنید، راه را می‌یابید). ضعیف است ما به آن استناد نمی‌کنیم. اما جنگ بین طلحه و زبیر با علی توسط آن‌ها شعله‌ور نشد افرادی مثل تو در آن زمان هم بودند که جنگ را شبانه شروع کردند.

[۳۱۲] همان.

ادعای ۲۵۳- معاویه و عمرو بن عاص، علی را سب می‌نمودند... [۳۱۳].

جواب ما:

این دروغ است! هرگز معاویه بر منبر علی را فحش نداد؛ حتی وقتی خبر مرگش را شنید، گریه کرد تا آن جا که زنش حیرت کرد که چگونه تا دیروز با علی می‌جنگیدی و حالا و بر مرگش گریه می‌کنی؟.

اگر حرف تو درست باشد، آن وقت حیرت آور است کار حضرت حسن که چگونه حکومت را به معاویه داد؟ و چرا داد؟ و چرا شرط نگذاشت که پدرش را فحش ندهند یا دست کم فحش به علی را بر سر منابر قدغن کند؟.

[۳۱۳] ص ۵٩۴.

ادعای ۲۵۴- اسناد حدیث «اصحابي کالنجوم»ضعیف است

چنان‌که قاضی عیاض در «شرح الشفاء» [۳۱۴]این حدیث را نقل نموده است و می‌گوید: دار قطنی در «فضائل» و ابن عبدالبر از طریق او آورده‌اند که به استناد این حدیث حجتی نمی‌باشد.

و نیز، عبد ابن حمید در «مسند» خود از عبدالله ابن عمر نقل نموده است که بزار منکر صحت این حدیث بود.

و نیز، گوید: ابن عدی در کامل به استناد خود از نافع از عبدالله ابن عمر نقل نموده است که اسناد این حدیث ضعیف است.

و همچنین گوید بیهقی روایت نموده است که متن ابن حدیث مشهور است، اما اسانید او ضعیف است... [۳۱۵].

جواب ما:

خب من که گفتم ضعیف است.

برای اینکه بدانید چگونه شیطان بر دوش این مرد نشسته است و او را به هر طرف که می‌خواهد،می کشد؛ به صفحه ۱۶۱ از کتابش مراجعه کنید (ادعای ۴۸)در آن جا می‌بینید که چه سودی دارد که حدیث ضعیف ما را نقل می‌کند و به آن استدلال می‌کند! در حالی که خودش نوشته است که ما می‌گوییم: این حدیث دروغ است. اما وقتی بخواهد به آن استدلال می‌کند و فرق بین ماست و آهک را نمی‌شناسد! فرق بین حدیث کذب و صحیح را ذکر نمی‌کند!.

[۳۱۴] ج ۲، ص٩۱. [۳۱۵] ص ۵٩۴.

ادعای ۲۵۵- صحابه معصوم نبودند... [۳۱۶].

جواب ما:

مگر ما می‌گویم معصوم بودند؟!

صبر کن ببینم این سنی چه می‌گوید:

حافظ: ما هم قائلیم که صحابه معصوم نبودند، اما مسلماً همگی آن‌ها عدول بودند و معصیتی از آن‌ها صادر نمی‌شد.

شما دوباره حرف این سنی را بخوانید! ما می‌گوییم که صحابه معصوم نبودند؛ اما معصیتی از آن‌ها صادر نمی‌شد!.

جواب ما:

آیا شما می‌فهمید که منظورش چیست؟ این یعنی چه؟ بهر حال منظور سنی دست پروردۀ داعی هرچه می‌خواهد باشد. اما ما سنی‌ها معتقدیم که صحابه معصوم نبودند! در همان حال، علمای ما متفق شده‌اند که تمامی اصحابی که از رسول حدیث نقل کرده‌اند در کار نقل حدیث از پیامبر، راستگو بوده‌اند؛ یعنی، به سند احادیثی که در دست داریم، نگاه می‌کنیم که از صحابه است، پس حرفی نمی‌زنیم و او را راستگو می‌دانیم؛ اما دربارۀ نفرات بعدی در سلسلۀ سند حدیث، علما نظر داده‌اند که معتبر هستند یا نه؟.

بله صحابی ممکن است که گناه کند، اما ممکن نیست بر پیامبر دروغ ببندد؛ زیرا در این کار خطر از بین رفتن ایمان هست! البته اگر تو خلاف این را ثابت کنی؛ یعنی، مثلاً حدیثی بیاروی و به طریقی بتوانی دروغ گویی صحابی را ثابت کنی؛ ما باور خود را عوض می‌کنیم!.

[۳۱۶] ص ۵٩۵.

ادعای ۲۵۶- شراب خوردن ده نفر از صحابه در مجلس سرّی

در این جا، دروغ خیلی بزرگی گفته است:

ابن حجر در «فتح الباری» [۳۱٧]می‌نویسد: ابو طلحه زید بن سهل، مجلس سرّی شراب ترتیب داد که در آن ابوبکر، عمر، ابو عبیده، ابو ایوب انصاری، ابودجانه! و انس هم بود که در آن مجلس با ابوبکر اشعاری در مرثیۀ بزرگان بدر سرود!... [۳۱۸].

جواب ما:

آخر ابوبکر که این قدر به بزرگان کافر بدر علاقه داشت چه کسی او را مجبور کرده بود که در طرف مقابل آن‌ها سنگر بگیرد و آن‌ها را بکشد بعد برایشان مرثیه بخواند؟!.

کسی نیست که بگوید: چرا ابوبکر، عمر، ابو عبیده، ابودجانه، انس، ابو ایوب و دیگران، عوض آنکه لشکر محمد را در بدر به ۳۱۳ نفر برسانند، چرا نرفتند به لشکر ۱۰۰۰ نفری کفار تا عدد لشکریان محمد را ۳۰۲ نفر برسانند؟! تازه از این ۳۱۳ نفر، دست کم ۲۵۰ نفر را منافق می‌دانند؛ چرا آن‌ها نرفتند تا لشکر محمد ۵۰ نفر شود و لشکر کفار ۱۲۵۰ نفر؟! چرا نرفتند؟ حالا که نرفتند، چرا کفار را کشتند؟ حالا که کشتند، چرا برایشان مرثیه می‌خوانند و در عزای آن‌ها شعر می‌سرایند؟!.

شیعه اعتقاد دارد که اگر عزم راسخ را با بی‌حیایی و با اصرار آمیخته کند، بالاخره سنی را از میدان بدر می‌برد!.

و در ادامه می‌نویسد:

محمد بن اسماعیل بخاری در تفسیر آیۀ خمر در سورۀ مائده در صحیح خود و مسلم ابن حجاج در کتاب «اشربه» [۳۱٩]و امام احمد حنبل در «مسند» [۳۲۰]و ابن کثیر در تفسیر خود [۳۲۱]و جلاالدین سیوطی در «الدر المنثور» [۳۲۲]و طبری در تفسیر خود [۳۲۳]و ابن حجر عسقلانی در «اصابه» [۳۲۴]و در «فتح الباری» [۳۲۵]و بدر الدین حنفی در «عمدة القاری» [۳۲۶]و بیهقی در «سنن» [۳۲٧]و دیگران شرح قضایا را مفصل و مبسوط نقل نموده‌اند.

جواب ما:

و این دروغی بزرگتر است در کتاب‌های ذکر شده. اصلاً چنین واقعه‌ای به این صورت ذکر نشده است!.

[۳۱٧] ج ۱۰، ص ۳۰. [۳۱۸] ص ۵٩۶. [۳۱٩] باب تحریم الخمر. [۳۲۰] ج ۳، ص۸۱ و ۲۲٧. [۳۲۱] ج ۲، ص ٩۳ و ٩۴. [۳۲۲] ج ۲، ص ۳۲۱. [۳۲۳] ج٧، ص ۲۴. [۳۲۴] ج۴، ص ۲۲. [۳۲۵] ج ۱۰، ص ۳۰. [۳۲۶] ج ۱۰، ص ۸۴. [۳۲٧] ص ۲۸۶ و ۲٩۰.

ادعای ۲۵٧- صحابه پیمان شکنی کردند

اینک برای تأیید عرایضم به یکی از اعمال زشت و ناپسندی که از آن‌ها صادر گردید و در تمام کتب فریقین ثبت است، اشاره می‌نمایم: آن عمل، نقض عهد و بیعت بود که خداوند متعال در قرآن مجید نقض کنندگان عهد را مورد انتقاد و لعن قرار داده است. در سورۀ «نحل» وفای به عهد را واجب نموده است که می‌فرماید:

﴿وَأَوۡفُواْ بِعَهۡدِ ٱللَّهِ إِذَا عَٰهَدتُّمۡ وَلَا تَنقُضُواْ ٱلۡأَيۡمَٰنَ بَعۡدَ تَوۡكِيدِهَا وَقَدۡ جَعَلۡتُمُ ٱللَّهَ عَلَيۡكُمۡ كَفِيلًاۚ إِنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُ مَا تَفۡعَلُونَ٩١﴾[النحل: ٩۱]

و در آیۀ ۲۵ از سورۀ رعد، نقض کنندگان عهد را ملعون خوانده است که می‌فرماید:

﴿وَٱلَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهۡدَ ٱللَّهِ مِنۢ بَعۡدِ مِيثَٰقِهِۦ وَيَقۡطَعُونَ مَآ أَمَرَ ٱللَّهُ بِهِۦٓ أَن يُوصَلَ وَيُفۡسِدُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمُ ٱللَّعۡنَةُ وَلَهُمۡ سُوٓءُ ٱلدَّارِ٢٥﴾[الرعد: ۲۵]

پس به حکم آیات قرآن مجید و اخبار بسیاری که در کتب ما و شما موجود است، نقض عهد نمودن، گناه بزرگی است به خصوص نقض عهد با خدا و رسول الله که قطعاً برای اصحاب و نزدیکان آن حضرت اقبح قبایح بوده است... [۳۲۸].

جواب ما:

این است سهم این آدم از علوم قرآنی!! صحابه در جنگ جمل قصد جنگ با امیر خود را نداشتند. امیر در کشتن قاتلان حضرت عثمان درنگ کرد و آن‌ها این را نپسندیدند.

فراموش نکنید قاتلان مکار عثمان به دروغ با نام صحابه بر ضد عثمان نامه جعل کرده بودند. صحابه می‌خواستند که دروغ آن‌ها را علنی کنند. اگر آن‌ها می‌خواستند با علی بجنگند به مدینه می‌رفتند نه به بصره! بعد علی به تعقیبشان رفت؛ زیرا از طرف توطئه گران به او گزارش نادرستی رسیده بود. وقتی دو لشکر با هم روبرو شدند، امیر قبول کرد که قاتلان عثمان را مجازات کند. اما توطئه گران منتظر صبح نشدند و آتش جنگ شبانه را شعله‌ور کردند.

آن توطئه گران درجنگ صفین نیز، در لحظۀ پیروزی از علی خواستند تا صلح کند تا فتنه ادامه یابد و بعد همان‌ها بر علی شمشیر کشیدند و بر علی ثابت شد که حرف عایشه و طلحه و زبیر درست بود و قبل از پرداختن به معاویه باید قاتلان عثمان را می‌کشت.

علی فکر کرد که زور وقدرت ندارد، اما دید که زبیر و طلحه با او همراهند، پس تصمیم به مجازات قاتلان عثمان گرفت؛ اما قاتلان چنان‌که گفتیم، منتظر صبح نشدند.

این کجا و آیات قران کجا؟! مگر آدم حق ندارد به امیرش بگوید: بالای چشم تو ابروست؟.

با وجود این اهل سنت بر این رأی هستند که علی خلیفه برحق است و اما شما فتنه گرانی هستید که تا امروز در شیپور فتنه می‌دمید!.

و فراموش نکنیم که صحابه در امور دینی اختلاف نداشتند، حتی یزید و حسین در امور دینی اختلاف نداشتند.

قاتلان حسین یک روز جلوتر نماز را به امامت حسین خواندند!.

[۳۲۸] ص ۵٩۸.

ادعای ۲۵۸- محّمدصو علی÷صادقان در قرآنند

بنابر آنچه علمای بزرگ خودتان از قبیل امام ثعلبی و جلال الدین سیوطی در تفسیر و حافظ ابو نعیم اصفهانی در «ما نزل من القرآن في علي» و خطیب خوارزمی در «مناقب» و شیخ سلیمان بلخی حنفی در «ينابيع المودة» [۳۲٩]از خوارزمی و حافظ ابو نعیم و حموینی، و محمد بن یوسف گنجی شافعی در «کفایت الطالب مسندا» و نیز از تاریخ محدث شام همگی نقل نموده‌اند که مراد از صادقین در سورۀ توبه که می‌فرماید:

﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ١١٩﴾[التوبة: ۱۱٩]

محمد و علیإهستند.

جواب ما:

صادقین، راکعین، متقین، مومنین، مسلمین......، همه علی شدند. پس قرآن فقط نازل شد تا به طور رمزی و به اشاره دربارۀ علی صحبت کند و اصحاب را امر کند که از علی پیروی کنند، اما از ترس همان اصحاب نام او را به صراحت ذکر نمی‌کند! این (ترس) و آن (امر) چطور با هم جور درمی‌آید؟!.

﴿إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ ثُمَّ لَمۡ يَرۡتَابُواْ وَجَٰهَدُواْ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلصَّٰدِقُونَ١٥﴾[الحجرات: ۱۵]

«به درستی مومنانی که ایمان به الله و رسولش آوردند و سستی نکردند و با مال و جان خود در راه الله جهاد کردند، ایشان ازجمله صادقین هستند».

الله در چندین آیه، کلمۀ صادقین را تفسیر می‌کند. خداوند در سورۀ حشر، آیۀ ۸ می‌فرماید:

صادقین آن‌هایی هستند که از دیار و مال خود اخراج شدند و در جستجوی کسب فضل و رضایت خدا هستند و الله و رسولش را یاری کردند؛ یعنی، تمام صحابه مصداق این آیه هستند و صادق می‌باشند و دلیلی نداریم که آن را فقط مختص به حضرت محمد و علی بدانیم.

[۳۲٩] باب ۳٩.

ادعای ۲۵٩- در حدیث غدیر و چگونگی آن

نام ۶۰ عالم و ۶۱ کتاب ما را آورده است که در کتاب آن‌ها حدیث غدیر آمده است و نام مسلم و بخاری هم در این لیست هست! و بعد متن حدیث را نقل کرده است که رسول الله علی را جانشین خود کرد و اول از همه عمر به او تبریک گفت... [۳۳۰].

جواب ما:

خواننده برای آنکه به حقه بازی این مرد مکار پی ببرد، خوب است در این جا کمی در نگ کند. فرض کنید قومی عقیده دارد که روزه در رمضان از ساعت ۸ صبح شروع می‌شود و ساعت ۳ بعد از ظهر پایان می‌یابد و بعد برای اثبات این ادعای خود ۶۰ کتاب سنی را شاهد بیاورد که در آن آمده است که مسلمان باید یک ماه را در سال روزه بگیرد!.

این برای حرف تو سند نمی‌شود. تو باید این سند را بیاوری که روزه از ۸ صبح است تا ۳ بعد از ظهر تا ادعای تو اثبات باشد.

ما قبول داریم که رسول الله در غدیرخم به مردم گفت که هر کس من مولای او هستم، علی هم مولای اوست! و اگر از کتاب ما نقل می‌کنی که این، داستانی طولانی دارد! جزئیات، چیزی دیگر است.

از کتاب ما قانون روزه را نقل می‌کنی؛ پس از کتاب ما زمانش را هم نقل کن!

از کتاب ما داستان غدیر را می‌آوری؛ پس ماجرایش را هم از کتاب ما نقل کن نه از کتاب خودت!.

[۳۳۰] ۶۰۲.

ادعای۲۶۰- عالمان سنی درباره غدیر خم روایات معتبر دارند که علی جانشین پیامبر است... [۳۳۱].

جواب ما:

این آقای می‌رسید علی همدانی شافعی کی باشند که در قرن هشتم احادیث جدید کشف می‌کنند!؟.

هشت قرن کسی خبر نداشت؛ حالا این می‌رسید علی همدانی از کجا با خبر شده است.

جواب تو را در عنوان قبلی دادم.

[۳۳۱] ص ۶۰۱.

ادعای ۲۶۱- جبرائیل عمر را نصیحت کرد که حق علی را نخوری

به خصوص، می‌رسید علی همدانی فقیه شافعی که از فضلاء و موثّقان فقهاء و علمای خودتان در قرن هشتم هجری بود در کتاب «مودة القربی» [۳۳۲]نوشته است که جمیعت بسیاری از صحابه در مکان‌های مختلفی از خلیفه عمر بن الخطابس» نقل نموده‌اند که گفت: «نصب رسول اللهصعلياً علماً»، یعنی، نصب نمود رسول الله علی را مهتر و بزرگتر و راهنمای قوم و بعد او را به مولایی به جامعه معرفی نمود و بعد از دعا دربارۀ دوستان و دشمنان آن حضرت عرض کرد:

«اللهم انت شهيدي عليهم»«خدایا، تو گواه منی بر ایشان (یعنی، ابلاغ رسالت نمودم).»

در آن حال، جوان زیبایی با حسن صورت و بوی خوش پهلوی من نشسته بود؛ به من گفت:

«لقد عقد رسول الله عقداً لا يحله الا المنافق فاحذر أن تحله»

من به رسول الله عرض کردم: وقتی شما دربارۀ علی سخن می‌گفتید، پهلوی من جوان خوش رو و خوشبویی نشسته بود و با من چنین گفت. حضرت فرمود:

او از اولاد آدم نبود؛ بلکه جبرئیل امین بود که به این صورت جلوه گر شده بود که تأکید نماید بر شما آنچه را دربارۀ علی÷... [۳۳۳].

جواب ما:

هیچ عاقلی این داستان را باور نمی‌کند؛ اینکه اعتراف به جرم است. عمر چرا باید این را بگوید؟ فرعون حتی قدرت جادویی عصای موسی را دید باز به او تهمت زد. شکست جادوگران خود را دید باز قبول نکرد و به ساحران خود تهمت زد. علی که وزیر عمر بود اگر علی ادعایی می‌کرد باید به او تهمت می‌زد.

و دیگر اینکه شما می‌گویید: عمر از فرعون بدتر است. پس چرا اخلاق عمر در این جا مثل اولیاء الله است.

می‌گوید:

از شخص شما، سید جلیل القدر مؤدب انتظار نداریم که نسبت هوا پرستی به اصحاب رسول الله بدهید و حال آنکه اصحاب را آن حضرت اسباب هدایت قوم قرار داد که می‌فرماید: «اصحابي کالنجوم بابهم اقتديتهم اهتديتم».

جواب ما:

اگر می‌خواهی حرفی بزنی، چرا از زبان سنی مقدمه چینی می‌کنی ما که گفتیم: این حدیث را قبول نداریم.

[۳۳۲] مودت پنجم. [۳۳۳] ص ۶۰۶.

ادعای ۲۶۲- حدیث اقتداء با صحاب مخدوش است

اول، تمنا می‌کنم تکرار مطلب نفرمایید. ممکن است اصحاب هم مانند سایر خلق جائز الخطاء بودند. پس وقتی ثابت شد معصوم نبودند، تعجبی ندارد که با برهان، نسبت هوی پرستی به بعضی از آن‌ها داده شود.

دوم، بدانید که این حدیث قابل استناد نیست؛ زیرا در اسناد این حدیث حارث ابن قضین، مجهول الحال و حمزة ابن ابی حمزه نصیبی متهم به کذب و دروغ گویی می‌باشند؛ لذا ضعف حدیث ثابت است و نیز، ابن حزم گفته است: این حدیث مکذوب و موضوع و باطل است.

پس چنین حدیثی با سلسله اسناد ضعیف قابل اعتماد و اتکاء به استناد نمی‌باشد... [۳۳۴].

جواب ما:

ما از اول گفتیم: مخدوش است؛ اما تو در ادعای... خودت به آن استناد کردی. اگر حدیث را قبول نداری، چرا به آن استناد کردی! قربان برم خدا را، یک بام دو هوا!.

بعد اینجا چرا سند حدیث را با این دقت می‌بینی اما اگر بنفع تو باشد سندش را نگاه نمی‌کنی؟.

[۳۳۴] ص ۶۰٧.

ادعای ۲۶۳- بعضی از صحابه تابع هوای نفس و منحرف از حق شدند

آقایان یا باید با انصاف بگویید: بسیاری از اخباری که در کتب معتبر خودتان راجع به حرب با امیر المؤمنین علی نقل گردیده است که رسول اکرم فرمود: «جنگ با علی، جنگ با من است.» اساسی ندارد یا تصدیق نمایید که این نوع از اخبار غایت اعتبار را دارد؛ زیرا سلسلۀ اسناد صحیحه به کتب معتبر اکابر علمای خودتان رسیده است (علاوه بر تواتر در کتب معتبر علماء شیعه) که در این صورت تصدیق کرده‌اید عده‌ای از اصحاب فاسد و کاسد و اهل باطل بودند؛ مانند معاویه، عمرو بن عاص، ابوهریره، سمرة بن جندب، طلحه و زبیر و غیره که به جنگ با علی بر خاستند، زیرا جنگ با رسول الله بوده است. پس قطعاً منحرف از حق گردیدند که به جنگ رسول الله قیام نمودند.

ما چگونه ناچاریم تصدیق کنیم که عده‌ای از اصحاب فاسد بودند، مثل طلحه و زبیر... [۳۳۵].

جواب ما:

و این حدیثِ جنگ با علی، جنگ با من است؛ نیز دروغ است.

تو که این همه از کتاب‌های ما خبر داری! چگونه نمی‌دانی که طلحه و زبیر جزو عشره مبشره هستند؛ یعنی، شامل ۱۰ نفری هستند که بهشتی هستند. پس اگر به کتاب‌های ما استناد می‌کنی، ناچاری تصدیق کنی طلحه و زبیر فاسد نبودند؛ بلکه بهشتی هستند. بلکه از بهترین مردم هستندز

بدان که ما نمی‌گوییم: همۀ صحابه به بهشت می‌روند (هر چند که به این امید داریم)؛ چون ندیدم آن‌ها بر پیامبر دروغ ببندند، پس می‌گوییم که همه عدول هستند و در نقل حدیث دروغ نگفته‌اند. این یک حرف است و معصوم دانستن آن‌ها حرف دیگر و هدایت تک تک آن‌ها حرفی دیگر و به بهشت رفتن همۀ آن‌ها حرف دیگر. از این چهار حرف فقط حرف اول را اهل سنت با تاکید می‌گویند و بس.

[۳۳۵] ص ۶۰٧.

ادعای ۲۶۴- غزالی می‌گوید: صحابه نقض عهد کردند.

کتاب «سر عالمین» را نوشتۀ غزالی می‌داند. در این کتاب نوشته شده است که علی جانشین بلا فصل محمد است!... [۳۳۶].

جواب ما:

این مهم نیست که کتاب سر عالمین از غزالی است یا نه؟ این هم مهم نیست که غزالی بگوید که علی خلیفۀ بلافصل رسول است. غزالی کیست؟ آیا او پیامبر است؟ هر کس که چنین بگوید، دیگر سنی نیست. همانطور که هر کس بگوید: بهاء الله پیغمبر است، دیگر مسلمان نیست. حتی اگر نامش محمد علی باشد، باز مسلمان نیست!.

حالا یا عزالی سنی نیست یا کتاب از او نیست! تا آن جا که ما می‌دانیم شیعه‌ها بعضی از کتب را به عالمان ما نسبت داده‌اند. مکر آن‌ها را انتهایی نیست!.

حالا اگر من بگویم که محمد باقر سجودی شیعی گفته است: علی در حق معاویه ظلم کرده و به او حمله کرده است. شما چه می‌گویید؟! گفتن این جمله شیعه بودن سجودی را نفی می‌کند! این حرف یک خارجی است! نه یک شیعه. غزالی که بگوید علی، خلیفۀ بلا فصل است. پس سنی نیست؛ زیرا فرق اصلی شیعه و سنی در این است که سنی، علی را بر گزیدۀ الله نمی‌داند! اگر بداند، شیعه است.

[۳۳۶] ص ۶۰۸.

ادعای ۲۶۵- «سر العالمین» کتاب غزالی است... [۳۳٧].

جواب ما:

کی گفته است؟ سبط ابن جوزی! این، همان آدم است که مسلمان‌ها گفتند: خداوند او را نیامرزد. یکی گفت: چرا؟ گفت که بر مذهب شیعه مرد.

نام اصلی‌اش را نمی‌نویسد! می‌نویسد: سبط ابن جوزی (نوه این جوزی) تا مردم او را با ابن جوزی اشتباه کنند! آیا کتاب عربی است یا فارسی؟ که می‌نویسد سبط ابن جوزی!.

[۳۳٧] ص ۶۱۰.

ادعای ۲۶۶- ابن عقدۀ سنی را به خاطر حق گویی کشتند

چنان‌که تاریخ نشان می‌دهد بسیاری از اکابر علمای خودتان به خاطر حق نویسی در زمان حیاتشان بیچاره و موهون و آواره شدند و علمای متعصب و عوام بی‌خرد خواندن کتاب‌های آنان را تحریم نمودند و عاقبت هم سبب قتل آن‌ها گردیدند.

مانند حافظ ابن عقده ابو العباس احمد بن محمد بن سعید همدانی متوفی ۳۳۳ قمری توثیق نموده است و در ترجمۀ حالات او می‌نویسند: سیصد هزار حدیث با سند‌های آن حفظ داشت و بسیار ثقه و راستگو بود.

به علت اینکه در مجامع عمومی در کوفه و بغداد مثالب و معایب شیخین (ابی بکر و عمر) را می‌گفت، او را رافضی خواندند و از نقل روایاتش خود داری نمودند.

ابن کثیر و ذهبی و شافعی دربارۀ او نوشته‌اند: «ان هذا الشيخ کان يجلس في جامع براثا ويحدث الناس بمثالب الشيخين ولذا ترکت رواياته والا فلا کلام لاحد في صدقه وثقته؟».

شیخ ابن عقده می‌نشست در جامع براثا (که امروزه مسجد براثا بین بغداد و کاظمین معروف است) و معایب شیخین (ابی بکر و عمر) را برای مردم نقل می‌کرد؛ برای همین عمل، او و روایاتش را ترک نمودیم والا احدی در صداقت و راست گوئی و موثق بودن او حرفی نزده است؟!... [۳۳۸].

جواب ما:

حرفت را نفهمیدم! از یک طرف می‌گویی: ذهبی گفته است که ابن عقده بسیار ثقه و راستگو بود و از طرف دیگر می‌گویی: ذهبی گفته است: این شیح می‌نشست و از ابوبکر بدگویی می‌کرد.

برای آنکه شیعه‌ها از خواب بیدار شوند، حرفش را ترجمه می‌کنم: ابن عقده به گفتۀ علامه مجلسی بسیار ثقه و راستگو بود و شکی در امر راستگویی او نیست! اما ابن عقده در مسجد کوفه می‌نشست و عیب‌های علی را برای مردم می‌گفت؛ به همین خاطر، با وجود مورد اطمینان و راستگو بودن از او حدیثی نقل نمی‌کنیم.

آیا ممکن است کسی از علی بدگویی کند و نزد شیعه راستگو باشد؟! آیا ممکن است کسی از محمد بدگویی کند و مورد اطمینان باشد؟! ابوبکر و عمر نیز، همین مقام را نزد ما دارند. چگونه ممکن است ما ببینیم کسی از آن‌ها بدگویی می‌کند! و او را مورد اطمینان و راستگو بدانیم؟! اگر راستگو می‌دانیم، چرا حدیث او را نقل نمی‌کنیم.

[۳۳۸] ص ۶۱۰.

ادعای ۲۶٧- طبری را به خاطر حق گویی و طرفداری از شیعه، شبانه دفن کردند

و خطیب بغداد در تاریخ خود از او تعریف می‌کند؛ اما در آخر بیانات خود می‌گوید:

طبری به خاطر حق گویی در ۸۶ سالگی در خطر مرد و او را در روز دفن نکردند و شب دفن کردند... [۳۳٩].

جواب ما:

سوال ما این است که ۸۶ سال عمر کافی نیست؟ نوشتن این همه کتاب کافی نیست؟! کجا در خطر بود؟ مگر آدم بعد از مرگ هم در خطر می‌باشد؟! بعد این فقط امام زمان شماست که به مرده حمله می‌کند! طبق روایت شیعه‌ها امام زمان آن‌ها، عایشه را شلاق می‌زند و ابوبکر و عمر را هم می‌زند!.

در ضمن، اینکه حرف مهمی نیست؛ علما در زندگی با مشکلات زیادی روبرو می‌شدند. ابن تیمیه را شما ابداً دوست ندارید و او را دشمن اهلبیت می‌دانید. آیا او اکثر عمر مفید خود را در زندان نگذراند؟ امام احمد حنبل را مگر مامون زندانی نکرد و شلاق نزد؟ امام بخاری آیا دچار بلا‌ها نشد؟.

این حرف‌ها که ربطی به بحث ما ندارد.

[۳۳٩] ص ۶۱۱.

ادعای ۲۶۸- امام نسائی را کشتند

از همۀ وقایع عجیب تر، واقعۀ قتل امام أبو عبدالرحمن احمد بن علی نسائی است که یکی از اعلام و ائمۀ صحاح سته می‌باشد و از مفاخر اکابر علمای شما در اواخر قرن سوم هجری بوده است.

مختصری از آن واقعه چنانست که در سال ۳۰۳ قمری وارد دمشق شد و دید اهالی آن شهر در اثر تبلیغات سوء اموی‌ها علنی و بر ملا بعد از هر نماز حتی در خطبه نماز جمعه امیر المؤمنین علی بن ابیطالب (مظلوم) را سبّ و لعن می‌نمایند. خیلی متأثر شد؛ تصمیم گرفت احادیثی را که با سلسلۀ اسناد خود از رسول الله در فضایل امیر المؤمنین در حافظه دارد، به زیر قلم آورد.

پس کتاب «خصائص العلوی» را در اثبات مقامات عالیه و فضائل متعالیۀ آن حضرت نوشت و بر روی منبر آن کتاب و احادیث مضبوطۀ در آن را می‌خواند و به این طریق فضایل و مناقب آن حضرت را نشر می‌داد.

یکی از روزها که بالای منبر مشغول نقل فضایل آن حضرت بود، ملت جاهل و متعصب هجوم آوردند و او را از منبر به زیر کشیدند و با شدت تمام او را زدند و خُصیـَتـَین او را کوفتند و آلت تناسلی او را گرفتند و به همان حال کشیدند و از مسجد بیرونش انداختند. در اثر همان ضربات سخت و لگدمال نمودن او بعد از چند روز وفات کرد و بر اساس وصیت، جنازه‌اش را بردند در مکه دفن نمودند!... [۳۴۰].

جواب ما:

این مرد هم از جغرافیا بی‌خبر است هم از تاریخ! اموی‌ها در سال ۳۰۳ حکومت نمی‌کردند در این سال عباسیان حکومت می‌کردند! بنی عباس، خود را اهل بیت می‌دانستند و علی پسر عموی آن‌ها بود و مردم شام جرات نداشتند که غلام بنی عباس را فحش بدهند چه برسد به علی که پسر عموی آن‌ها بود!.

بعد یادت نرود که آن وقت‌ها ماشین و هواپیما نبود که جسد را از شام ببرند در مکه دفن کنند...

تازه کتاب حدیث نسایی یکی از مهم‌ترین کتب اهل سنت است.

این بابا گمان می‌کند که دروغ گویی هنر است!!!!.

[۳۴۰] ص ۶۱۲.

ادعای ۲۶٩- سنی‌ها کلمۀ مولی را درست معنی نمی‌کنند

داعی می‌گوید: مولی؛ یعنی، اولی به تصرف بودن است و سنی‌ها می‌گویند: محب و دوست و یاور است... [۳۴۱].

جواب ما:

ما درست معنی می‌کنیم. «من كنت مولاه فعلي مولاه...»در این جا معنی دوست دارد نه والی.

رسول نگفته هرکس که من والی او هستم، علی هم والی اوست! شما در هر حال نمی‌توانید انکار کنید که یک معنی مولی، دوست است.

مثل این آیه:

﴿فَإِنَّ ٱللَّهَ هُوَ مَوۡلَىٰهُ وَجِبۡرِيلُ وَصَٰلِحُ ٱلۡمُؤۡمِنِينَۖ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ بَعۡدَ ذَٰلِكَ ظَهِيرٌ٤﴾[التحريم: ۴]

در این آیه الله با استفاده از مولا می‌فرماید که مومنین صالح، یاور و محب و مددکار رسول الله هستند.

پس قبول کنید که یک معنی مولا، یاور و مددکار و محب و دوستدار. حالا اگر منظور پیامبر این بود که علی خلیفۀ من است، باید از جملۀ دو پهلو اجتناب می‌کرد! خصوصآ در امری به این مهمی..... .

چگونه ممکن است که حدیث را ما نقل کنیم و امامان ما در کتب حدیث بنویسند، اما معنی آن را درست نفهمند و مذهبشان برخلاف نوشته‌هایشان باشد؟!.

[۳۴۱] ص ۶۱۳.

ادعای ۲٧۰- و نزول آیۀ: ﴿۞يَٰٓأَيُّهَا ٱلرَّسُولُ بَلِّغۡ مَآ أُنزِلَ إِلَيۡكَ مِن رَّبِّكَۖ﴾در حق علی است.

می‌گوید: این آیه در حق علی است:

﴿۞يَٰٓأَيُّهَا ٱلرَّسُولُ بَلِّغۡ مَآ أُنزِلَ إِلَيۡكَ مِن رَّبِّكَۖ وَإِن لَّمۡ تَفۡعَلۡ فَمَا بَلَّغۡتَ رِسَالَتَهُۥۚ وَٱللَّهُ يَعۡصِمُكَ مِنَ ٱلنَّاسِۗ﴾[المائدة: ۶٧]

«ای پیغمبر، آنچه از خدا بر تو نازل شد به خلق برسان که اگر نرسانی، تبلیغ رسالت و ادای وظیفه نکرده‌ای و خدا تو را از شر و آزار مردمان محفوظ خواهد داشت...( [۳۴۲]».

جواب ما:

گفته است: «بلغ»؛ یعنی، بگو. چه چیز را بگو. تو می‌گویی الله ترسیده است که واضح بگوید و به حضرت محمد گفته است: بگو. آیا این تفسیر تو از آیه است؟!.

خواننده اگر آیات قبل و بعد از این آیه را مطالعه کند، می‌بیند که دربارۀ جدال با یهود و نصاری است. در این آیه می‌گوید: بلغ. و در آیۀ بعدی می‌گوید: ای اهل کتاب، شما یک ذره هم بر حق نیستید. ربط علی به این آیات از کجاست؟.

حالا آیه قبل و بعد را ببینید:

﴿وَلَوۡ أَنَّ أَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ ءَامَنُواْ وَٱتَّقَوۡاْ لَكَفَّرۡنَا عَنۡهُمۡ سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ وَلَأَدۡخَلۡنَٰهُمۡ جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ٦٥ وَلَوۡ أَنَّهُمۡ أَقَامُواْ ٱلتَّوۡرَىٰةَ وَٱلۡإِنجِيلَ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيۡهِم مِّن رَّبِّهِمۡ لَأَكَلُواْ مِن فَوۡقِهِمۡ وَمِن تَحۡتِ أَرۡجُلِهِمۚ مِّنۡهُمۡ أُمَّةٞ مُّقۡتَصِدَةٞۖ وَكَثِيرٞ مِّنۡهُمۡ سَآءَ مَا يَعۡمَلُونَ٦٦﴾[المائدة: ۶۵-۶۶]

«و اگر اهل کتاب ایمان آورده و پرهیزگار بودند، قطعاً گناهانشان را می‌زدودیم و آنان را به بوستان‌های پر نعمت درمی آوردیم. و اگر آنان به تورات و انجیل و آنچه از جانب پروردگارشان به سویشان نازل شده است، عمل می‌کردند، قطعاً از بالای سرشان و از زیر پاهایشان برخوردار می‌شدند. از میان آنان گروهی میانه رو هستند و بسیاری از ایشان بدرفتاری می‌کنند».

و حالا آیه مورد بحث را ببینید

﴿۞يَٰٓأَيُّهَا ٱلرَّسُولُ بَلِّغۡ مَآ أُنزِلَ إِلَيۡكَ مِن رَّبِّكَۖ وَإِن لَّمۡ تَفۡعَلۡ فَمَا بَلَّغۡتَ رِسَالَتَهُۥۚ وَٱللَّهُ يَعۡصِمُكَ مِنَ ٱلنَّاسِۗ﴾[المائدة: ۶٧]

و حالا آیه بعدی را بخوانید:

﴿قُلۡ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لَسۡتُمۡ عَلَىٰ شَيۡءٍ حَتَّىٰ تُقِيمُواْ ٱلتَّوۡرَىٰةَ وَٱلۡإِنجِيلَ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيۡكُم مِّن رَّبِّكُمۡۗ وَلَيَزِيدَنَّ كَثِيرٗا مِّنۡهُم مَّآ أُنزِلَ إِلَيۡكَ مِن رَّبِّكَ طُغۡيَٰنٗا وَكُفۡرٗاۖ فَلَا تَأۡسَ عَلَى ٱلۡقَوۡمِ ٱلۡكَٰفِرِينَ٦٨﴾[المائدة: ۶۸]

«بگو: «ای اهل کتاب، تا به تورات و انجیل و آنچه ازپروردگارتان به سوی شما نازل شده است، عمل نکرده‌اید بر هیچ [آئینی] نیستید.» و قطعاً آنچه از جانب پروردگارت به جانب تو نازل شده است بر طغیان و کفر بسیاری از آنان خواهد افزود. پس بر گروه کافران اندوه مخور».

آخر علی را با کدام منطق نشانده‌اید در وسط این آیات؟ خودش می‌گوید: اکابر شما گفته‌اند؛ اما لیست اکابر را که نگاه می‌کنیم کسانی مثل سبط ابن جوزی، سیوطی، حسکانی، حموینی، خوارزمی، ابن مغازلی را می‌بینیم. از بخاری، مسلم، امام شافعی، مالک، احمد یا ابوحنیفه ذکری نکرده است!.

نام ابن کثیر را آورده است؛ پس به کتابخانۀ الکترونیکی می‌رویم و زیر تفسیر: ﴿ٱلۡيَوۡمَ أَكۡمَلۡتُ لَكُمۡ دِينَكُمۡ﴾را می‌بینیم تا نظر ابن کثیر را بدانیم:

وقوله: ﴿ٱلۡيَوۡمَ أَكۡمَلۡتُ لَكُمۡ دِينَكُمۡ وَأَتۡمَمۡتُ عَلَيۡكُمۡ نِعۡمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ ٱلۡإِسۡلَٰمَ دِينٗاۚ﴾[المائدة: ۳] هذه أكبر نعم الله، عز وجل، على هذه الأمة حيث أكمل تعالى لهم دينهم، فلا يحتاجون إلى دين غيره، ولا إلى نبي غير نبيهم، صلوات الله وسلامه عليه؛ ولهذا جعله الله خاتم الأنبياء، وبعثه إلى الإنس والجن، فلا حلال إلا ما أحله، ولا حرام إلا ما حرمه، ولا دين إلا ما شرعه، وكل شيء أخبر به فهو حق وصدق لا كذب فيه ولا خُلْف، كما قال تعالى: ﴿وَتَمَّتۡ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدۡقٗا وَعَدۡلٗاۚ﴾[الأنعام: ۱۱۵] أي: صدقا في الأخبار، وعدلا في الأوامر والنواهي، فلما أكمل الدين لهم تمت النعمة عليهم؛ ولهذا قال [تعالى] ﴿ٱلۡيَوۡمَ أَكۡمَلۡتُ لَكُمۡ دِينَكُمۡ وَأَتۡمَمۡتُ عَلَيۡكُمۡ نِعۡمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ ٱلۡإِسۡلَٰمَ دِينٗاۚ﴾أي: فارضوه أنتم لأنفسكم، فإنه الدين الذي رضيه الله وأحبه وبعث به أفضل رسله الكرام، وأنزل به أشرف كتبه.

قال علي بن أبي طلحة، عن ابن عباس قوله: ﴿ٱلۡيَوۡمَ أَكۡمَلۡتُ لَكُمۡ دِينَكُمۡ﴾ وهو الإسلام، أخبر الله نبيهص والمؤمنين أنه أكمل لهم الإيمان، فلا يحتاجون إلى زيادة أبدا، وقد أتمه الله فلا ينقصه أبدا، وقد رضيه الله فلا يَسْخَطُه أبدا.

وقال أسباط عن السدي: نزلت هذه الآية يوم عَرَفَة، فلم ينزل بعدها حلال ولا حرام، ورجع رسول اللهص فمات. قالت أسماء بنت عُمَيس: حَجَجْتُ مع رسول اللهص تلك الحجة، فبينما نحن نسير إذ تَجلَّى له جبريل، فمال رسول اللهص على الراحلة، فلم تطق الراحلة من ثقل ما عليها من القرآن، فبركت فأتيته فَسَجَّيْتُ عليه بُرْدا كان علي.

قال ابن جُرَيْج وغير واحد: مات رسول اللهص بعد يوم عرفة بأحد وثمانين يوما.

رواهما ابن جرير، ثم قال: حدثنا سفيان بن وَكِيع، حدثنا ابن فُضَيْل، عن هارون بن عنترة، عن أبيه قال: لما نزلت ﴿ٱلۡيَوۡمَ أَكۡمَلۡتُ لَكُمۡ دِينَكُمۡ﴾ وذلك يوم الحج الأكبر، بكى عمر، فقال له النبيص: «ما يبكيك؟» قال: أبكاني أنّا كنا في زيادة من ديننا، فأما إذْ أكمل فإنه لم يكمل شيء إلا نقص. فقال: «صدقت».

ويشهد لهذا المعنى الحديث الثابت: «إن الإسلام بدأ غَرِيبًا، وسيعود غريبا، فَطُوبَى للغُرَبَاء».